ένα γεγονός και μιά ερμηνεία

Στο θάλαμο του μαρτυρίου του ένας βασανισμένος 
Τον άλλο που βασάνισαν λιγότερο απο δαύτον θεωρεί
Πιο τυχερό, μόνο για κείνον νιωθει αγανάκτηση και μένος
Και πως γελά σαδιστικά ο δήμιος και των δυό δεν απορεί

Η φρίκη...

Λίγη κουβέντα έγινε στο διαδίκτυο, απ' ότι είδα, για την έρευνα που εκπόνησαν οι Τάσος Γιαννίτσης και Σταύρος Ζωγραφάκης για λογαριασμό του γερμανικού Ιδρύματος Μακροοικονομικών Μελετών Hans Böckler.  Η έρευνα με τίτλο «Αλληλεγγύη και προσαρμογή στην Ελλάδα της κρίσης» δείχνει, κάτι που ήδη ξέραμε αλλά που καλό είναι να στοιχειοθετείται, ότι δεν είμαστε όλοι στην "ίδια βάρκα" και ότι ή κρίση αύξησε  με κραυγαλέο τρόπο το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών στην Ελλάδα.

Το ξέραμε ήδη, ότι με σκοπό να ανταποκριθούν στις "υποχρεώσεις" τους έναντι των δανειστών και να εξυπηρετήσουν αποπληρωμή του δημοσίου χρέους, ή με το πρόσχημα αυτό, οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης εξαπέλυσαν μια επίθεση φορολογικής σφαγής που δεν έχει προηγούμενο στην Ελληνική ιστορία.

Από την έρευνα, προκύπτει ότι, μεταξύ 2008 και 2012,το ποσοστό φορολογίας που έπεσε σαν αστροπελέκι του Δία στα κεφάλια των φτωχών ήταν 37 φορές μεγαλύτερο απ' αυτό που, με μεγάλη ταξική αλληλεγγύη, κλήθηκαν να επιβαρυνθούν  οι πλούσιοι.  Τα χαμηλότερα στρώματα υπέφεραν αύξηση φορολογικών επιβαρύνσεων έως και 337%, στα ανώτερα οικονομικά στρώματα οι αυξημένες επιβαρύνσεις ήταν της τάξης μόλις του 9%.[ ...]

Ενώ οι άμεσοι φόροι των φτωχών αυξήθηκαν κατά 125,9%, των πλούσιων έπεσαν κατά 9%! Η ποσοστιαία αύξηση στο φόρο ακίνητης περιουσίας ήταν κατά 349% υψηλότερη για τους πολλούς φτωχούς, σε σύγκριση με αυτήν των λίγων πλούσιων.

Και βέβαια, η φοροληστεία δεν ήταν το μόνο πλήγμα που υπέφεραν οι φτωχοί, και πιο συγκεκριμένα, η εργατική τάξη πρώτιστα και τα μικρομεσαία στρώματα. Είχαμε και την πληγή της μείωσης των μισθών και συντάξεων, της μείωσης των δαπανών για την υγεία με τα πρόσθετα χαράτσια σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, και γενικά, είχαμε επίθεση του κράτους σε κάθε πτυχή της ζωής του Έλληνα πολίτη, τέτοια που μόνο σαν άγρια ανθρωποφαγία μπορούμε να περιγράφουμε.

Δεν είναι μια κατά συρροήν φρικαλεότητα του κεφαλαίου εναντίον της εργασίας ιδιαίτερα, και των μικρομεσαίων αυτό;

... και μια παράπλευρη σκέψη επ' αυτού

Διαβάζοντας μια ερμηνεία των στοιχείων της έρευνας με τα φίλτρα της Καθημερινής γίνεται η παρατήρηση ότι

"Ένα από τα βασικότερα συμπεράσματα της μελέτης είναι επίσης η ετεροβαρής συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα σε σχέση με αυτή που είχε ο δημόσιος τομέας στη δημοσιονομική προσαρμογή. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μέσος όρος της μείωσης του μισθού στον δημόσιο τομέα την περίοδο 2009-2013 ήταν 8%, όταν στον ιδιωτικό τομέα έφτασε το 19%. Η διαφορά αυτή διεύρυνε περαιτέρω το χάσμα στους μισθούς μεταξύ των δύο τομέων της οικονομίας από το 35% στο 43%, κατατάσσοντας την Ελλάδα μεταξύ των χωρών με το μεγαλύτερο άνοιγμα «ψαλίδας».

Η επιλογή της αύξησης των φορολογικών εσόδων προκειμένου να καλυφθεί η εκτίναξη των δημοσίων δαπανών πριν από την κρίση αποτέλεσε, σύμφωνα με τους μελετητές, μια «στρατηγική επιλογή για τη διατήρηση και προστασία ενός υπερμεγέθους δημόσιου τομέα με οποιοδήποτε κόστος». Σε αντίθεση με την περικοπή των δαπανών (ως ποσοστού του ΑΕΠ), που συνεισέφεραν μόλις κατά 7,5% στη δημοσιονομική προσαρμογή, τα φορολογικά έσοδα σήκωσαν το βάρος της μείωσης των ελλειμμάτων, συνεισφέροντας κατά 72,4% στη δημοσιονομική προσαρμογή. Αυτό παρά το γεγονός ότι η αιτία των ελλειμμάτων οφειλόταν στις τεράστιες δαπάνες του προϋπολογισμού. Αποτέλεσμα ήταν η σημαντική φορολογική επιβάρυνση της κοινωνίας σε συνδυασμό με τη μαζική ανεργία στον ιδιωτικό τομέα, γεγονός που αποδίδεται «στη στενή διασύνδεση του πολιτικού συστήματος με τη δημόσια διοίκηση εις βάρος του συλλογικού συμφέροντος», όπως σημειώνουν χαρακτηριστικά". 

Είναι προφανής η προσπάθεια να στραφεί η αγανάκτηση του μικροαστού αναγνώστη της εναντίον των "προνομιούχων" δημοσίων υπαλλήλων, ή η έχθρα εργαζομένων από τον ιδιωτικό τομέα να εστιάσει σε άλλους εργαζόμενους (πχ στον δημόσιο τομέα) - υποδαυλίζοντας τον κοινωνικό αυτοματισμό σαν υποκατάστατο της ταξικής πάλης. Είδαμε την αντίδραση της ιδεολογικής μηχανής, για παράδειγμα, στην πρόσφατη αύξηση αμοιβών των εργαζομένων στην ΔΕΗ. Δεν άκουγε κανείς τίποτε για το γεγονός ότι, σε σχέση με αυτό που έχουν χάσει, όπως όλοι οι εργαζόμενοι, αυτό που πήραν ήταν αμελητέο.

Έχοντας δεχτεί ως φυσιολογική  την αμείλικτη κακοποίηση των φτωχών προς όφελος των πλουσίων, έχοντας ξεχάσει το εκ προμελέτης έγκλημα κατά των εργαζομένων προς χάριν των αφεντικών τους,  τα ΜΜΕ έσκισαν τα ιμάτια τους με αυτούς τους συντεχνίτες που αδιαφορούν τάχα για την κατάσταση της χώρας και, ως συνήθως, "βολεύονται" αυτοί, ενώ οι υπόλοιποι υποφέρουν.

Η λογική που τώρα πρέπει ν' αποκτήσουμε είναι να απωθήσουμε στο ασυνείδητο την συνάρτηση θύτη και θύματος και να μας φταίει  το διπλανό μας θύμα που συγκυριακά είναι λιγότερο θύμα από εμάς.

Συνεχίζεται (κλικ)