ψήφο απελπισίας;

Σκεφτόμενος χαμηλόφωνα

Είναι αλήθεια πως η αδυναμία της κυβέρνησης να ολοκληρώσει την θητεία της και η παραίτηση της δεν συνιστά ανατροπή που έρχεται σαν αποτέλεσμα αγώνων και, φυσικά, δεν επιρρεάζει κάν την ηγεμονική θέση της κοινωνικής τάξης που η κυβέρνηση αντιπροσώπευσε. Εντούτοις, θα μπορούσε, έστω και συγκρατημένα, να θεωρηθεί θετικό το γεγονός οτι ανακόπτεται η δυνατότητα των αστών να συνεχίσουν, με την ίδια κι απαράλλακτη πολιτική, με το το ίδιο αχρείο κυβερνητικό προσωπειο, απροκάλυπτα την επίθεση τους εναντίον της εργατικής τάξης και των άλλων, των μη προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων που το κομμα ορίζει ως "λαό". Θα μπορούσε να θεωρηθεί ενα βήμα παραπέρα το γεγονός ότι αυτός ο " λαος" ξεκολλά κάπως απο το παρόν πολιτικό τέλμα, και οι αστοί έρχονται πιο κοντά στην αναγκαιότητα να αρχίσουν να καίνε και το επόμενο χαρτί τους. Αν οι ιδιοι κατάφερναν να εξασφαλίσουν την παραμονή τους στο κυβερνητικό πηδάλιο, αυτο θα ήταν μια ακομα  νίκη τους, με την έννοια ότι η αστική ταξη θα έπαιρνε μιαν ακόμα παράταση, συνεχίζοντας, χωρις ουσιαστική ενοχληση για δυο ακόμα χρόνια, την συγκεκριμενη εφαρμογή του στρατηγικού της προγράμματος.

Το οτι ανοίγει η προοπτική σχηματισμού κυβέρνησης, με κύριο κορμό τον Σύριζα, σημαίνει οτι είναι πιθανότερο να ξεκινήσει μια ώρα νωρίτερα η αποκάλυψη στα μάτια της εργατικής τάξης, στα ματια "του λαού", αυτού για το οποίο το κόμμα προειδοποιεί: της απάτης της σοσιαλδημοκρατικής εναλλακτικής που προτείνει ο Σύριζα.

Διαβάζοντας τον  Ριζοσπάστη χτες και σήμερα, ομως, σχημάτισα την εντύπωση οτι θα πρέπει να μου είναι μάλλον αδιάφορο το γεγονός οτι έπεσε αυτη η κυβέρνηση,  διότι... αυτό δεν αποτελεί ανατροπή και ούτε οδηγεί σ' αυτήν.  Το κόμμα εστιαζει, και καλά κανει, στο κυριότερο ζητούμενο: στην εκλογική του ενίσχυση.

"Σ' αυτές τις εκλογές, αυτό που χρειάζεται ώστε να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα αγωνιστικής παρουσίας, λαϊκής συμμαχίας, δυναμικής αντιπολίτευσης, ενίσχυσης της πάλης για συνολική ανατροπή είναι ένα πολύ πιο δυνατό ΚΚΕ στη Βουλή"  είπε χτες ο Δημήτρης Κουτσούμπας.

"Σ' αυτές τις συνθήκες έχει πολύ μεγάλη σημασία να είναι δυνατό το ΚΚΕ για να υπάρχει αγωνιστική διεκδίκηση, δυνατή αντιπολίτευση και να ανοίξουμε μια άλλη προοπτική για το λαό", λεει σήμερα ο Γ. Γκιόκας.

Το θέμα ειναι πως αυτό, για ενα μεγάλο τμήμα του "λαού", δεν σημαίνει άμεση λύση κανενός απο τα προβλήματα του. Το να ζητάει απο τον " λαό" να του δώσει δύναμη για να κάνει πιο αποτελεσματική αντιπολίτευση (!) ακούγεται σαν να πως το κόμμα ζητά απο τον "λαο" να του δώσει ευρύτερο χώρο στο πολιτικό περιθώριο που καταλαμβάνει. Διοτι "ο λαος" θεωρεί τον χωρο που καταλλαμβανει το κομμα 'περιθωριακό', όχι γιατί οι διαστάσεις του χώρου αυτού δεν του επιτρέπουν να παρέμβει στο κοινοβουλευτικό γίγνεσθαι και να επιβάλει αλλαγη στους κανόνες  με τους οποιους το παιχνίδι παίζεται, έστω και σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά, κυρίως, γιατί φαίνεται να αρνείται απο θέση αρχών να το κάνει.

Έχω την εντύπωση οτι το κομμα επαναλαμβάνει αυτο που έκανε το 2012. Κατεβαίνει λέγοντας οτι ο "λαος" δεν έχει τίποτε να περιμένει απο αυτές τις κοινοβουλευτικές εκλογες, ή απο οποιεσδήποτε άλλες. Κατεβαίνει με την γνωστή του άρνηση να προσφέρει πλαστές ελπίδες, χωρίς όμως να μπορεί να προβάλλει ενα δικό του θετικό πρόταγμα. Η έκκληση, "ενίσχυσε το ΚΚΕ για να έχεις καλύτερη αντιπολίτευση στη βουλή", δεν απευθύνεται στον "λαό", ο οποίος φαίνεται να έχει αλλες προτεραιότητες, αλλά μόνο σε παραδοσιακούς αριστερούς, ή πρώην ψηφοφόρους του κόμματος πού, έχοντας ενστάσεις με το κόμμα, αναρωτιούνται αν αξίζει τον κόπο να το ψηφίσουν.

Τήν ίδια ώρα, ο αρχηγός της μπλέ φατρίας ορμηνεύει τον "λαό" «να διώξει την αβεβαιότητα και να αποκαταστήσει στη χώρα τη σταθερότητα. Να μείνουμε στη σταθερή πορεία δηλαδή των μεταρρυθμίσεων»,  ενω ο αρχηγός της ροζ φατρίας τον καλεί να απορριψει  «το δρόμο που μας οδήγησε στην κοινωνική τραγωδία και στην εθνική ταπείνωση» και να  επιλέξει «το δρόμο της κοινωνικής δικαιοσύνης».

Εναν απο αυτούς τους δρόμους θα πάρει ο "λαος", για τον οποίον δεν είναι καθόλου "μια απ' τα ίδια" το να τραβήξει αριστερά αντί για δεξιά, το να απορρίψει τον δρόμο που ξέρει και να επιλέξει ένα δρόμο που εκτός απο άγνωστος του φαίνεται και ριψοκίνδυνος. Αν μη τι άλλο, αυτό θα σημάνει οτι έχει αρχίσει να τολμά.

Ετσι, ακομα κι αν ο "λαος" δεν κατανοεί ακόμα οτι, κουτσά-στραβά, επιλέγοντας "άλλο χρώμα” δεν θα επιλέξει ”άλλο δρόμο", όπως του λέει το κόμμα,  το πρόβλημα δεν παύει να είναι οτι όσο το κόμμα δεν δείχνει στον "λαο" οτι θέλει, ή οτι μπορεί, να ξεχωρίζει το "ροζ" από το "γαλάζιο", κι ο "λαος" δεν βλεπει ακόμα αυτά τα χρώματα απλα σαν ασήμαντους συμβολισμούς σε επίπεδο πολιτικής αμφίεσης, η πρόχειρη διάγνωση του "λαού" είναι πως το κόμμα πάσχει απο αχρωματοψία, κι όχι ο ίδιος απο πολιτική ανωριμότητα.

Αν η πολιτική πορεία μιας χώρας δεν χαράζεται απο την εκάστοτε αντιπολίτευση τότε το μόνο που μπορούμε να  ελπίζουμε απο δαύτη είναι οτι  μπορεί να παίξει έναν παρελκυστικό ρόλο...

ή μήπως,  προσφέροντας ισχυρή αντιπολίτευση, κείνο που στην ουσία το κόμμα ζητά απο ενα κομάτι του "λαού" είναι να εκφράσει την απελπισία του με την ψήφο του;