μέχρι να δείξει (αν δείξει),

Χτες το βράδυ μιλούσα με έναν τέως Κνιτη και νυν Συριζαίο.

- Είναι η πρώτη φορά στην μετεμφυλιακή εποχή που ή αριστερά παίρνει τέτοια ποσοστά, η δεξιά που μια ζωή μας καταδίωκε, μας εξόριζε, μας βασάνιζε, μας εκτελούσε, τώρα αποδυναμώνεται και φθίνει, κι εσείς δείχνετε όλο το μένος σας εναντίον του Σύριζα, μου λέει.


- Η ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα προδοσίας των αριστερών τύπου Σύριζα. Κάνουν πολλαπλάσια ζημιά απο τους δεξιούς, ακριβώς γιατί εντείνουν το αδιέξοδο και την απελπισία σ' αυτούς που ονομάζουν την λανθάνουσα και λοβοτομημένη επιθυμία  τους πραγματικότητα..

- Βρε ποιος μπερδεύει την πραγματικότητα με την επιθυμία του, ο Σύριζα ή το ΚΚΕ; Έχει καμία σχέση το κόμμα με την σημερινή πραγματικότητα;

- Έχει τη σωστότερη αντίληψη της πραγματικότητας.

- Παπάρια έχει. Τη βλέπει όπως θα ήθελε να είναι, κι όχι όπως είναι. Άκου που σου λέω.

 - Επειδή δεν πλασάρει για πραγματισμό μιαν άνευ όρων συνθηκολόγηση και αποστασία, όπως έκανε και κάνει ο Σύριζα είναι εξωπραγματικό;

- Αυτό είναι το πρόβλημα σας. Η αποστασία απο το κόμμα. Ναι. Φύγαμε και καλά καναμε. Τι να κάνουμε δηλαδή μέσα στο κόμμα έτσι όπως το κατάντησε η ηγεσία που λιβανίζετε. 

- Εσείς που ήσασταν στις γραμμές του λοιπόν, πριν μαζευτεί κι ένα σωρός Πασοκο-κοπριά εκεί μέσα, διαλέξατε την εύκολη λύση, για να το πω ήπια: συνθηκολόγηση.

- Είμαστε οι συγγενείς που μισείτε, μου λέει 

- Μισούμε την απάτη που παράγει αυταπάτη. 

- Γιατί δεν περιμένετε να δείτε αν είναι απάτη;' με ρωτάει 

 - Μα το έχουμε ήδη δει' 

 - Την τύφλα στα μάτια σας έχετε δει. Κι ο λαός σας έχει πάρει χαμπάρι. Γι αυτό κι έχετε βουλιάξει στο 4%', και κινδυνεύετε να βγάλετε το κόμμα εκτός βουλής. μου λέει.

 Κι η αντιπαράθεση συνεχίστηκε για λίγο ακόμα... Μέχρι που άρχισα να αισθάνομαι ότι χτυπάω το κεφάλι μου σε τοίχο. Στο δρόμο σκεφτόμουν πως είναι αδύνατον να πείσεις αυτόν που δεν θέλει να πειστεί. Ο Φρόιντ, μελετώντας περιπτώσεις κλινικής ψυχοπαθολογίας, έδειξε  ότι κάποια χαρακτηριστικά του τρόπου σκέψης που εμφανίζονται με την ψύχωση δεν είναι παρά υπερβολικές και προβληματικές εκφράσεις τρόπων σκέψης του ατόμου που θεωρείται υγιές. Οι άνθρωποι "κατασκευάζουν" την πραγματικότητα με τρόπο που να διατηρεί την επιθυμία τους ζωντανή και πραγματοποιήσιμη. Αν η πραγματικότητα δεν στηρίζει την επιθυμία, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Η συζήτηση μου θύμισε τον τρόπο με τον οποίο ο παρανοϊκός βάζει σε λειτουργία όση λογική του απομένει για να εκλογικεύσει το παρανοϊκό του σενάριο.

'Μου έχουν εμφυτεύσει ένα μικροτσίπ στον κόλπο και κάθε βράδυ με βιάζουν τηλεπαθητικά', έλεγε μια πελάτισσα στον θεραπευτή της σε μια συνεδρία ψυχοθεραπείας.

'Είναι δυνατόν;' την ρωτούσε. 'Πολύ αμφιβάλλω αν υπάρχει τέτοια τεχνολογία'.

'Υπάρχει...', επέμενε εκείνη, 'αλλά την κρατούν μυστική. Απλά δεν το ξέρεις. Δεν είμαι τρελή, εγώ που σου το λέω'.

Αν η πελάτισσα δεχτεί ότι 'δεν υπάρχει τέτοια τεχνολογία' και συνεπώς το σενάριο της είναι πρακτικά αδύνατον, ακριβώς επειδή το σενάριο της το βιώνει με αληθινά συναισθήματα και αισθήσεις (αηδία, απόγνωση, πόνο, κούραση κτλ), δηλαδή το βιώνει ως πραγματική εμπειρία, τότε θα πρέπει να παραδεχτεί ότι ο εγκέφαλος της, κι όχι κάποιοι συνωμότες, της παίζει ετούτο το φρικτό παιγνίδι. Το να  αυτοχαρακτηριστεί ως τρελή όμως έρχεται συνάμα με την κατάρρευση της εικόνας του κόσμου της. Αλλά μια τέτοια τροπή είναι δυσβάσταχτη,  τρομερά επώδυνη και καταστροφική για την 'ισοροπια' που το άτομο έχει δημιουργήσει. Ο ενδόμυχος φόβος στο ασυνείδητο μετατρέπεται σε άμυνα που προστατεύει με νύχια και με δόντια αυτήν την εικόνα. Κι εφόσον λοιπόν ο εγκέφαλος, λόγω βλάβης στην καλωδίωση του, προκαλεί μια τρομακτική παραίσθηση, επιστρατεύεται σαν άμυνα η λογική, η οποία μορφοποιεί την παραίσθηση ως βιασμό και  προβαίνει στην "εξήγηση του φαινόμενου" με την θεωρία του "τηλεπαθητικού βιασμού μέσω της εμφύτευσης του μικροτσίπ στον κόλπο". Απο κει και πέρα, η μια εκλογίκευση παράγει την επόμενη, και πάει λέγοντας.Έτσι καταλήγει να πιστέψει ότι ο θεραπευτής, κι όποιος άλλος αμφισβητεί το "αληθές" του σεναρίου, έχει άγνοια της τεχνολογίας, ή ότι τελικά η δική του αντίληψη της  πραγματικότητας είναι πλημμελής. Πολύ μικρότερη ζημιά.


Το πρόβλημα μου τώρα είναι οτι η μια ερμηνεία του τι είναι πραγματικό και, κατά συνέπεια, τι μπορεί να είναι πραγματιστικό, αντιπαρατίθεται στην άλλη δικαιωματικά, μέχρι η πράξη κι ο χρόνος να δείξει.

Αλλά θα "δείξει", ή θα βρεθώ πάλι «Ενώπιος Ενωπίω» άλλων εκλογικεύσεων;

Τέλος πάντων, ούτως ή άλλως, μέχρι να δείξει (αν δείξει), ο τέως σύντροφος και νυν Συριζαίος θα πιστεύει ότι το παρανοϊκό σενάριο είναι αυτό που βιώνω εγώ...
κι η ζωή θα κυλάει αργά και βασανιστικά...




****

πηγή εικονας εδω