οσο παραμένουν ικανά για εκπλήξεις

Διαβάζω στον τύπο τις παρακάτω γραμμές:

Η οργή των πολιτών από τα οργανωμένα χτυπήματα του νεοφιλελευθερισμού δεν μετασχηματίζεται σε θετική πολιτική δυναμική ούτε παράγει διαρκή διαθεσιμότητα για στράτευση. Μόνο σποραδικές, όχι βεβαίως αμελητέες, αντιδράσεις εκδηλώνονται, που αφήνουν μεν ίχνη αντίστασης, αλλά η απογοήτευση από την απουσία πειστικού εναλλακτικού σχεδίου παίρνει κεφάλι, τροφοδοτώντας έστω και εμμέσως τη δεσπόζουσα αφήγηση περί μονόδρομου. Ένα αίσθημα ματαιότητας φαίνεται να δηλητηριάζει τα λαϊκά και τα προλεταριοποιημένα μεσαία στρώματα στις περισσότερες χώρες της Νότιας Ευρώπης.

Απ’ αυτήν την εξέλιξη είναι σφόδρα πιθανόν να ευνοηθούν τόσο οι ακραίες δεξιές δυνάμεις, όσο και το ρεύμα της αντιπολιτικής. Αυτές οι δύο εκδοχές δεν είναι ανταγωνιστικές. Κάθε άλλο. Η «πολιτική νομιμοποίηση» της άκρας Δεξιάς περνάει μέσα από την εδραίωση της αντίληψης σε πλατιά στρώματα του πληθυσμού ότι η δημοκρατία δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις στα προβλήματα και δεν έχει την ικανότητα να παραγάγει από το εσωτερικό της εναλλακτικές λύσεις διακυβέρνησης και οργάνωσης των κοινωνιών. Ο παραλυτικός φόβος που καλλιεργούν επίμονα τα συστημικά κόμματα και τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης υπονομεύει την προοπτική της Αριστεράς και απειλεί την ίδια τη δημοκρατία. (απο "Το παράδοξο στην Ευρώπη του Νότου" του Τάσου Παπά

Βρίσκω το ύφος της γραφής του συγγραφέα των παραπάνω λεπτό και μετρημένο. Αλλά έχω δυο ζητήματα με το περιεχόμενο του κειμένου. 

Το ένα είναι ότι «τα οργανωμένα χτυπήματα» που δέχεται η εργατική τάξη και, ολοένα και περισσότερο, τα μεσαία στρώματα δεν είναι χτυπήματα (απλά και τελειώσαμε) «του νεοφιλελευθερισμού», ούτε αφηρημένα χτυπήματα του καπιταλισμού που πάσχει από ανίατη αρρώστια. Πολύ συγκεκριμένα, είναι  άκρως επιθετικές χειροδικίες της αστικής τάξης που επιφέρουν σοβαρές «σωματικές και ψυχικές βλάβες» στα εκατομμύρια των θυμάτων της. Είναι ένα ταξικό έγκλημα, και σαν τέτοιο, παίρνει μαζικές, κοινωνικές διαστάσεις.  Ο νεοφιλελευθερισμός είναι ο τρόπος με τον οποίο στην σημερινή φάση εκφράζεται η αστική τάξη, ο τρόπος  που επιτίθεται. Αλλά ο δράστης είναι η αστική τάξη, και το θύμα η μη προνομιούχα μερίδα του λαού, με την εργατική τάξη στο επίκεντρο της.

Μετά, αυτό το «αίσθημα ματαιότητας [που όντως] φαίνεται να δηλητηριάζει τα λαϊκά και τα προλεταριοποιημένα μεσαία στρώματα στις περισσότερες χώρες της Νότιας Ευρώπης» έχει την ρίζα του ακριβώς στο γεγονός ότι αυτά τα στρώματα δεν βλέπουν με τι τρόπο θα μπορούσαν να προφυλαχτούν από αυτήν την επίθεση μέσα στο πλαίσιο αυτού του συστήματος. Είναι σαν να έχεις ρίξει το θήραμα στο κλουβί του θηρίου. Θα μπορούσαν να δρουν διαφορετικά αν θεωρούσαν εφικτή την δημιουργία ενός εναλλακτικού οικονομικού συστήματος. Και σ΄ αυτό εμποδίζονται συστηματικά από τους «παραγωγούς σκέψης», μια συντεχνία στην οποία ανήκουν οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί αναλυτές, και άλλοι που τους έχουν πείσει ότι οποιαδήποτε προσπάθεια ν΄ αλλάξει το σύστημα έχει γίνει (ή πρόκειται να γίνει) έχει καταλήξει (ή θα καταλήξει), σε κάτι χειρότερο. 

Η ανυπαρξία της αντίληψης μιας ταξικής διάστασης σ’ αυτό το δράμα που περιγράφει το παραπάνω κείμενο το καθιστά ακριβώς ένα δείγμα της παραγωγής σκέψης που προανέφερα. Ένα δείγμα της παραγωγής ψέματος. Το λέω ψέμα διότι όταν αποσιωπάς μια κύρια πλευρά της αλήθειας, την σακατεύεις, στην καλύτερη περίπτωση την κάνεις αληθοφανές  ψέμα. Η κατανάλωση αυτής της σκέψης από τα αμέτρητα θύματα που συνιστούν την πλειονότητα του λαού είναι ο λόγος για τον οποίο φαίνονται παθητικά, ευνουχισμένα, ή μάλλον καλύτερα, λοβοτομημένα …

... αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι... οσο παραμένουν ικανά για εκπλήξεις.  

Μ