Μάθημα απο Αντώνη Σαμαρά με θέμα ‘πώς να αγνοείς την πραγματικότητα ή να διαστρέφεις το είδωλο της’

H Ομιλία του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, στο 9ο Τακτικό Συνέδριο της ΟΝΝΕΔ

Η ομιλία του Α. Σαμαρά στο  9ο Συνέδριο της ΟΝΝΕΔ, ήταν «διδακτική». Από τις πρώτες λέξεις που πρόφερε, το δίδαγμα ήταν πώς να αγνοείς ή να διαστρέφεις εκείνο το κομμάτι της πραγματικότητας που δεν ταιριάζει με τον τρόπο που θέλεις να την παρουσιάσεις. 

Είπε «Στις δύσκολες στιγμές που περνάει η χώρα μας, εσείς η Νεολαία είστε η μεγάλη Ελπίδα του τόπου!»

Με δυο στους τρεις νεολαίους να είναι άνεργοι, η αλήθεια είναι οτι η νεολαία είναι το μεγαλύτερο θύμα, ακριβώς γιατί δεν έχει ελπίδα. Κι όταν η ίδια δεν ελπίζει, γίνεται δυσκολότερο να ελπίζουν οι «πρεσβύτεροι» σ΄ αυτήν.

Στη συνέχεια είπε, «Να θυμάστε ότι η δύναμή σας είναι δύο πράγματα:

-- Οι ιδέες σας που κυριαρχούν, οι ιδέες της παράταξης που νικούν!

-- Και δεύτερον, ότι βρισκόμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας: 

Γιατί εμείς θέλουμε να αλλάξουμε τα πάντα, σε μια κοινωνία που έχει βυθιστεί σε μια κρίση πρωτοφανή. Κι απέναντί μας έχουμε αυτούς που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε!»

Το δίδαγμα είναι ότι παρόλο που «οι ιδέες μας» υποχωρούν μπροστά στην καταφανή αποσύνθεση που προσπαθούν χοντροκομμένα να εξιδανικεύσουν, «η δύναμη που έχουμε μας καθιστά νικητές που γραφουν την ιστορία»

Κατά τον Σαμαρά «Υπάρχουν επομένως δύο δρόμοι για κάποιον σήμερα που πρέπει να διαλέξει:

     -Το δρόμο που οδηγεί στην Ελλάδα της Ανάπτυξης, με τις τεράστιες αλλαγές για το αύριο… (εδώ εννοεί τις «αλλαγές» που οδηγούν στην Ελλάδα της Υπανάπτυξης με τεράστιες θυσίες για τους πολλούς, για να ωφεληθούν οι λίγοι στους οποίους ανήκει αυτός και οι νέοι της τάξης του που τον ακούνε)

    -Ή το δρόμο του χθες, που δε θα αλλάξει τίποτα!».

Ο «δεύτερος δρόμος» του Σαμαρά, όπως διατυπώνεται εδώ, αποτελεί καθαρή ανοησία –συντακτικά και νοηματικά. Ωστόσο, αυτό που βγαίνει σαν διήθημα είναι η υπονοούμενη προτροπή στους  νεοσσούς του συντηρητισμού να μην φοβούνται την έννοια «αλλαγές». Αυτές είναι αναγκαίες όταν ενισχύουν την θέση «της τάξης μας».

Παρακάτω δίνει ένα ρεσιτάλ στον τρόπο με τον οποίο οι νέοι πρέπει να μάθουν να παρουσιάζουν την καταλήστευση του λαού με εργαλείο-βοηθό την διαστροφή της λογικής και της εικόνας της πραγματικότητας.Λέει λοιπόν: 
«Τώρα, κάποιοι διακηρύσσουν ότι οι Δημόσιοι Οργανισμοί ανήκουν σε πανίσχυρες συντεχνίες που κανένας δεν μπορεί να ελέγξει». Αυτό το λέει ο ίδιος και οι πολιτικοί ομογάλακτοι του,  και ουδείς από τους «κάποιους» που στέκονται απέναντι του.

Λέει  «Κάποιοι πιστεύουν ότι η Δημόσια Περιουσία ανήκει σε όσους πρόλαβαν να την καταπατήσουν ή σε εκείνους που σπεύδουν να την καταλάβουν.

Κάποιοι νομίζουν ότι η Δημοκρατία είναι αυτό ακριβώς: Ο καθένας ό,τι μπορεί να αρπάξει, να οικειοποιηθεί, να σφετεριστεί, να καταλάβει».

Αυτό, για την Δημόσια Περιουσία, το πιστεύει αυτός και η τάξη του, και κάνουν πράξη την πίστη τους – την ίδια ώρα που δημαγωγικά το προβάλουν σε «κάποιους» άλλους. Όσο για το τι είναι η δημοκρατία, τι να πούμε; Ότι στα χέρια της τάξης του ήταν, είναι και θα παραμείνει ένα όργιο αρπαγής, οικειοποίησης και σφετερισμού;  Κι ότι για τίποτε άλλο δεν παλεύουν;

Εκεί που ο λόγος του Σαμαρά οργιάζει είναι όταν αρχίζει να μιλά για τις «ιδέες μας» (του κοινωνικού φιλελευθερισμού που τάχα «άρχισαν να κυριαρχούν!»)

Λέει: «Εμείς μιλάμε για Ελευθερία, μιλάμε για Δικαιοσύνη, μιλάμε για Αξιοπρέπεια» (πως τολμάει;) την ώρα που με βία, εκβιασμό, τρόμο και καταστολή προσπαθούν να απαλλάξουν τους λίγους από το κόστος της κρίσης που το σύστημα (στο οποίο διαφεντεύουν αυτοί οι λίγοι) δημιούργησε και να το φορτώσουν στους πολλούς που δεν ευθύνονται. Την ώρα που η κρίση χρησιμοποιείται σαν χρυσή ευκαιρία για επιβολή συνθηκών σκλαβιάς, φτώχιας και σκοταδισμού στους εργαζόμενους για να «αναπτύσσεται ανταγωνιστικά» το κεφάλαιο, φτύνοντας πάνω σε κάθε έννοια δικαιοσύνης, τσαλαπατώντας πάνω στην αξιοπρέπεια τους και, εντέλει να το πούμε με την γλώσσα της παράταξης του, ξεφτιλίζοντας το έθνος.

Λέει:: «οι ιδέες οι δικές μας στερεώνουν αξίες και πρότυπα.

Εντιμότητα, αρετή, ευγένεια, φιλοπατρία, αλληλεγγύη είναι λέξεις που στη δική μας κλίμακα αξιών έχουν νόημα».

Αυτό ακριβώς έχει καταντήσει να είναι η τάξη του με πολιτικούς εκφραστές και ηγέτες σαν κι αυτόν. Μια διεστραμμένη ελίτ χωρίς αξίες και πρότυπα. Το νόημα εννοιών όπως οι «εντιμότητα, αρετή, ευγένεια, φιλοπατρία, αλληλεγγύη» είναι ένα κενό «στη δική τους κλίμακα αξιών», και το κενό γεμίζει με την ηθική αθλιότητα τους, που δεν τους αφήνει άλλη επιλογή από το να την προβάλλουν σε άλλους.

Αν η ηθική αθλιότητα, η πνευματική κατάντια και μιζέρια είχαν μορφή, αυτός κι αυτοί που τον ακολουθούν δεν θα τολμούσαν να κοιτάξουν σε καθρέφτη. 

Μ