“business as usual”

Μέρα ανθηρή για το διευθυντικό προσωπικό που επιστρέφει από την συνδιαβούλευση (το λέμε ‘conference’ τώρα). Τρύπια λόγια, ακατάσχετη φλυαρία γύρω από το νέο επιχειρησιακό πλάνο, φουσκωμένα διαπιστευτήρια σαν σωσίβιες βάρκες και πταίσματα συμπεριφοράς.

Ένας αιώνας πέρασε απ’ τον  θάνατο του ιδρυτή της επιχείρησης. Η εικόνα του στον τοίχο πίσω από την καρέκλα του σημερινού προέδρου που ορκίζεται στ’ όνομά του αλλά σχέση δεν έχει μαζί του.

Στον ίδιο τόπο ανίας και ματαιοπονίας, εμείς οι ίδιοι κι οι ίδιοι. Τους ακούω να βαυκαλίζονται και να κολακεύουν το προεδρείο και κάθε φορά που μου ’ρχετε να πω «αϊ στο διάολο», κοιτώ έξω από το παράθυρο και παίρνω μια βαθιά εισπνοή. Βλέπω τους γλάρους να συνεχίζουν κι αυτοί τη δουλειά τους σαν να μην έχει αλλάξει τίποτε και αναρωτιέμαι πως το αφύσικο μπορεί να αποκτήσει τέτοια «φυσικότητα».

Χαρτιά, μολύβια,  φλιτζάνια καφέ, πιατάκια με μπισκότα και σταγονίδια σάλιου πάνω στην ωοειδή τράπεζα. Το κλωσήσαμε το αυγό αλλά κότα δεν θα βγει απ’ αυτό και το ξέρουμε, κι ας προσποιούμαστε υπέρμετρη αισιοδοξία.

Μετά το φιάσκο που προκάλεσε την επίσπευση της συνάντησης μας, η στάση του προέδρου ήταν: «ας τον κόσμο να λέει. Προχωράμε ακάθεκτα», σαν να μην συνέβη τίποτε. Μάλιστα στον τοίχο ήταν γραμμένο το κυρίαρχο σύνθημα αγγλιστί: “business as usual”.

Τέλος πάντων. Αφού τέθηκαν οι βάσεις της συνεχόμενης επιχειρηματικής δράσης μας, οι οποίες αναθεωρήθηκαν μόνο για να αποτρέψουν κριτική του ισόβιου προέδρου από κάποιους μέτοχους που αρνούνται να μείνουν αμέτοχοι, δώσαμε θερμές χειραψίες πριν αποχωρήσουμε για τα πόστα μας. Την στιγμή που έβγαινε ο υπουργός και πρώην επιτελικό στέλεχος της επιχείρησης, και επίτιμος προσκεκλημένος μας, δρασκελίζοντας με βιασύνη και αυτοπεποίθηση πάνω στο κόκκινο χαλί που στρώσαμε στο προαύλιο για την άφιξη του, ένας γλάρος έστελνε από ψηλά ένα «πακέτο» που έπεσε και τον χτύπησε από δεξιά στο χέρι του, στον χαρτοφύλακα που κρατούσε, στο μπατζάκι και το παπούτσι. Κοίταξε γύρω νευρικά κι εμείς κάναμε πως δεν το προσέξαμε, πνίγοντας γέλια και γκριμάτσες, όπως όταν πνίξαμε και τα σχόλια για το πεντάχρονο πλάνο και τους στόχους μας.

Και σκέφτηκα: συνήθως μας χτυπούν εμάς από τα πάνω προς τα κάτω με χαλάζι από κόπρανα. Ας πάρει και αυτός ο μαλάκας μια γεύση, έστω και στο τέλος της μέρας. Βέβαια όπου και να τον χτυπούσε η «βολή» του γλάρου, λίγο θ άλλαζε…

Πάλι θα συνεχίζαμε “business as usual”…

M