Τι θα Μαθαίναμε και Τι δεν θα Μαθαίναμε για το Χρυσό Αυγό

Τι θα μαθαίναμε για το  φαινόμενο της ανόδου της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα της κρίσης, αν παρακολουθούσαμε την ομιλία του ιστορικού Μάρκ Μαζάουερ στο Αμερικανικό Κολέγιο Ελλάδας;

Με βάση την αναφορά της Καθημερινής, θα μαθαίναμε ότι η ελληνική πολιτεία και πολλοί πολιτικοί δεν δείχνουν να εκτιμούν την σοβαρότητα του φαινομένου. Και ότι δεν πρέπει να «ξεχνάμε το μεγάλο κατόρθωμα της μεταπολίτευσης, το πραγματικό τέλος του εμφυλίου πολέμου», όπως είπε ο κ. Μαζάουερ.Ότι, σύμφωνα με τον ίδιο, η Χρυσή Αυγή, διαφέρει από το κόμμα του Χάιντερ στην Αυστρία και του Λεπέν στη Γαλλία, έχοντας καθαρά ναζιστικά χαρακτηριστικά, τα οποία  την καθιστούν συγγενή με το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα της Γερμανίας.  Για τη Χρυσή Αυγή, τη θέση των Εβραίων, σαν αντικείμενο μίσους, έχουν καταλάβει οι μετανάστες και οι οποίοι θεωρούνται το κύριο προβλημα στη χώρα.

Ότι «η σημερινή κρίση, όπως και η κρίση του ’30, μας φέρνει στην ίδια θέση: πώς συμβιβάζεται η δημοκρατία με τον καπιταλισμό. Την τελευταία φορά που υπήρχε αυτή η δυσκολία, χρειάστηκε ένας πόλεμος για να λύσει το ζήτημα και να θεμελιωθεί μία Ευρώπη δημοκρατική».
Ότι η Άκρα Αριστερά, που θεωρεί ότι παραμένουμε σε καθεστώς δικτατορίας, δεν είναι απειλή για την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Αντιθέτως, η Χρυσή Αυγή είναι απειλή για την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν συμπεριλαμβάνεται στην άκρα αριστερά, θα πρέπει να συμμορφωθεί με την συμβουλή ότι ο «σωστός δρόμος είναι να εξετάσεις τους θεσμούς που ήδη έχεις, την κατάσταση έτσι όπως είναι διαμορφωμένη και πώς θα μπορέσεις να τη βελτιώσεις».
Ότι η σημερινή κρίση στην Ευρωζώνη οφείλεται στη «διαταραχή» της σχέσης της δημοκρατίας με τον καπιταλισμό που,  στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, προξένησε η άνοδος των νεοσυντηρητικών.

Τι δεν θα μαθαίναμε στην ομιλία;

Δεν θα μαθαίναμε ότι οι η αστική τάξη της Ελλάδας και τα κόμματα της έχουν ανάγκη από μια Χρυσή Αυγή, δηλαδή από ένα απροκάλυπτο φορέα ρατσιστικού μίσους, που καλύπτει το αστικό μίσος προς την εργατική τάξη, από ένα φορέα εχθρότητας προς την φαυλότητα της αστικής δημοκρατίας που, αν και είναι ψευδεπίγραφος, εντούτοις δίνει άλλοθι δημοκρατικότητας στα υπόλοιπα αστικά κόμματα. Δεν θα μαθαίναμε ότι αν δεν υπήρχε μια Χρυσή Αυγή οι αστοί θα την είχαν εφεύρει (όπως κι έχουν κάνει…).

Δεν θα μαθαίναμε ότι ο Ναζισμός ή φασισμός, νέος ή παλιός, ήπιος ή υπέρ-ακραίος,  είναι καπιταλισμός χωρίς αστική δημοκρατία, κι ότι το φαινόμενο δεν θα εμφανιζόταν πουθενά χωρίς αστικό χρήμα.

Δεν θα μαθαίναμε ότι η σημερινή κρίση, όπως και η κρίση του ’30, είναι καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων. Ούτε ότι για  να την ξεπεράσουν οι αστοί, εκτός από την μιζέρια που επιβάλουν σήμερα στους λαούς, δεν διστάζουν να και να αιματοκυλίσουν τον πλανήτη.
Τέλος δεν θα ακούγαμε κάτι που ήδη ξέρουμε (κι ας μην μας αρέσει να το λέμε): ότι στην  σημερινή φάση οι αστοί δεν φοβούνται βέβαια τον φασισμό (που αν επιβληθεί θα επιβληθεί από αυτούς, γι αυτούς και μ’ αυτούς), ούτε δυστυχώς την άκρα αριστερά (διάβαζε και ΚΚΕ εδώ), ούτε βέβαια και τον ΣΥΡΙΖΑ που έχει ήδη αποδεχτεί την παραπάνω συμβουλή των αστών.

Άρα λοιπόν, τι και ποιον φοβάται η αστική τάξη σήμερα; Μόνο την ενότητα της εργατικής τάξης σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, γι αυτό και παλεύει με νύχια και με δόντια, όχι μόνο για να καταστείλει την αντίδραση της εργατικής τάξης, αλλά και να την διατηρήσει διχασμένη. Κι επειδή αυτή η ενότητα δεν έχει αποκτήσει μορφή και φορέα ακόμα, η αστική τάξη δεν φοβάται κανένα – προς το παρόν…

Παραθέσεις σε εισαγωγικά από το ρεπορτάζ του Τ. Οικονόμου στην Καθημερινή 
M.