βροχή

 

Με κείνου του καιρού το φριχτό περπάτημα, οι ψαλμωδίες σβήνουν, και η ζωή πια δε απαιτεί να συνεχίζεται

… βροχή, γεμάτη ατσάλι σε τήξη. Σπορά και καρποί κάηκαν. Σπίτια και ανθόκηποι κάηκαν. Βιβλία καίγονται ακόμα. Πριν έρθει το αύριο,  σ’ ένα μαύρο κουρελιασμένο πανί θα έχει ξεθωριάσει ο άναυδος λόγος των ποιητών.

Στο μεταξύ, χωρίς αναμνήσεις δεν αναπαράγεται ο κόσμος. Χωρίς όνειρα δεν ερωτεύονται τα παιδιά που απόμειναν. Στο παιδικό λεύκωμα, στάχτη ο Θεός που διαλύθηκε στο χαλάζι του πυρός την ώρα που βιάζονταν οι  αμετροεπείς λόγοι να προσφωνηθούν δοξάζοντας την πυρεία νίκη.

Χθες, πριν ξεθάψουν το αποστεωμένο χέρι που κρατούσε σφιχτά το κλειδί του κουτιού με τις αποδείξεις από πανάρχαια χρέη, ετοιμόρροπος ο γέρος, με την ράχη την κυρτωμένη από ατέλειωτες μετάνοιες,  σταμάτησε στη γωνιά δίπλα στον κάδο κι έμεινε ακούνητος, αδιαφορώντας για το γοργό ξετύλιγμα της παγωμένης νύχτας, καθώς πήρε να φυσάει...

Μ