Φιλαράκο έχεις ζοριστεί, έτσι;

σχολιο της  black bedlam εις 'Το τέλος της διαδρομής…'

 
Φιλαράκο έχεις ζοριστεί, έτσι;
Οι περισσότεροι είμαστε ζορισμένοι, όχι τόσο από τα καθημερινά οικονομικά αδιέξοδα,όσο πολύ περισσότερο από την δυσπραγία του κινήματος.
Μια δυσκαμψία, μια ανελαστικότητα στις κινήσεις σαν να πάσχουμε από παραμορφωτική αρθρίτιδα.
Ο πόλεμος είναι από παντού, ακόμα και από τους “συμμάχους” αυτούς που μαζί τους πρέπει να πορευτούμε για να βγούμε από το αδιέξοδο.
Μιλώ για τον λαϊκό παράγοντα, αυτόν το σύμμαχο, αυτόν τον συνοδοιπόρο που χωρίς αυτόν δεν μπορείς να κάνεις βήμα.
Καταλήγεις να κυνηγάς την ουρά σου και που σε κάποιο σημείο χάνεσαι και δεν ξέρεις, είναι το κεφάλι που κυνηγάει την ουρά ή μήπως η ουρά που κυνηγά την κεφαλή.
Μένουμε πίσω από τις ανάγκες των καιρών, χάνεται χρόνος, χάνεται κόσμος.
Τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα ενώ θα έπρεπε να είμαστε μπροστά.
Όμως Παύλο λέω εγώ τώρα, οι κομμουνιστές δεν απογοητευόμαστε, ( πολύς λόγος για την απογοήτευση βλέπεις), γιατί γνωρίζουμε τις δυσκολίες, γιατί γνωρίζουμε τους μηχανισμούς και, τις αδυναμίες μας.
Γιατί έχουμε δύο μέτωπα, ένα με τον ταξικό εχθρό και ένα με τις αδυναμίες μας.
Και η μάχη δίνεται ταυτόχρονα και προς τις δύο κατευθύνσεις.
Η ιστορία δεν λαθεύει και όσοι έχουμε ταξική συνείδηση και ξέρουμε την πορεία των εξελίξεων, παλεύουμε και προς τις δύο κατευθύνσεις ασταμάτητα, όχι από μεγαλοψυχία, όχι από ανιδιοτέλεια, αλλά για το δικό μας το συμφέρον, για το συμφέρον των παιδιών μας.
Είμαστε ταξικά ιδιοτελείς και συνεχίζουμε.