δεν προσκυνάμε

... τη νύχτα την απρόσμενα σημαδεμένη απο ευρεία απορρόφηση αστέρων σε μαύρη τρύπα, που δεν είναι παρά μια απειροελάχιστη κοσμική εποχή και κλάσμα απ’ την συνεχόμενη διαπάλη, το σταυροδρόμι που περνώ μαζί σας είναι φωτισμένο απο φωτιές. Και, αν και δεν έχει τόσο ενδιαφέρον πια για μένα, θα στο αναφέρω: με προσέχουν όλοι – εμένα,  το έκθεμα και δείγμα έρμαιων ατυχίας, χωρίς σκυτάλη να κρατώ, χωρίς τιμόνι και πυξίδα, και να βαδίζω με την σιγουριά αυτών που βλέπουν όνειρα να γίνονται ευχής έργα.

Και δεν με τυραννάνε πια, οι λίγοι, οι περισσότεροι, δεν έχει σημασία, και στο πετσί δεν βλέπω πια νύχια και δόντια καρφωμένα. Κι η καρδιά της μάνας δεν σπάει βλέποντας την κατάντια μου. Κι αυτούς που επέμεναν να παραμείνουν πιο ψηλά και να κρατήσουν πιο πολλά απο μένα κι απο σένα, τους ξεριζώνω τώρα εγώ σαν τις παραφυάδες σε καινούρια καλλιέργεια.

Για όποιον είναι αμφίβολο ότι το χρήμα είναι ο τελευταίος θεός που λατρέψαμε θα πω πως τώρα που οι λέοντες δεν βασιλεύουν πια εδώ και πια δεν έχουμε για ποιους να κόβουμε τις πιο βαριές μερίδες,

δεν προσκυνάμε.