προς ενα νέο "πουθενά";

Οι διαστάσεις του πταίσματός μου κρίνονται χωρίς φτωχή φλυαρία  στην τελευταία σελίδα πριν το  βάραθρο που πήρε τη μορφή ατυχήματος (...ένεκα διανοητικής κόπωσης - δικαιολογούμαι..).  Η γλώσσα στέγνωσε και δεν   αναρωτιέται γιατί  το μελάνι κόπηκε σαν αίμα μπροστά στα μάτια του αγριεμένου παιδιού και, χυμένο, απλώθηκε  αμέσως μετά την  εκκωφαντική και θεαματική κατάρρευση του κτίσματος εμποτίζοντας την βάση του. Μια μαύρη ή κόκκινη κηλίδα διάσπαρτη με συντρίμμια δεν υπονοεί μόνο νεκρά φύση πολέμων, σπασμούς  κοινωνικής επιληψίας, ή κάτι παρόμοιο... Κι είμαι ακόμα αυτός που έλεγε πως εκεί που ο έρωτας συναντιέται με την επανάσταση ανοίγουν ορίζοντες και σβήνουν συμβάσεις.

Μα καθώς η κατάρα με εκσφενδονίζει προς ένα νέο "πουθενά" που προσποιείται πως έχει όνομα προορισμού, γλιστρώντας σαν βολίδα στην ράχη δήθεν αθώων σύννεφων εκατοντάδες οργιές πάνω από τη γήινη επιφάνεια του ανθρώπινου πόνου, και με ταχύτητα που δεν συνάδει με την έλλειψη βιασύνης μου, θα ήθελα να συνοψίσω γραπτά αυτή τη διαδικασία, τουλάχιστον. Μπορεί αύριο να χρειαστεί να την δω πιο νηφάλια. Πού ξέρεις...Την παρούσα στιγμή, όμως, θέλω να κλείσω τα μάτια μου, να κοιμηθώ σ' όλη τη διάρκεια της υπόλοιπης πτήσης, να ονειρευτώ την εκπλήρωση της σκοτωμένης επιθυμίας μου και να ξυπνήσω μετά την προσγείωση, όταν θα μπορώ να επικοινωνήσω...

Ναι, αλλά τι; Να σου στείλω μήνυμα με το κλισέ "η ελπίδα πεθαίνει τελευταία"; Μα είναι δυνατόν να υφίσταται πλέον κίνητρο ριζωμένο σε κάποια γενεσιουργό αιτία που κάποιος ονόμασε "Αρχή Ηδονής"; Άραγε τώρα δεν κυριαρχεί η "Αρχή Θανάτου" σε συνθήκη πολιτικής αχρωματοψίας, μεταξύ άλλων; Το πλείστον που μου χαρίζεται είναι λιγότερο απ' το ελάχιστον - ήτοι  το "ουδέν". Εν τω μεταξύ, τόσα πολλά απαιτούνται από μένα ώστε στη σύγχυσή μου να μην μπορώ  να κρίνω  τι από την επιθυμία μου προσφέρεται για "εκστατική μετουσίωσή της σε πράξεις δημιουργικότητας" - αυτά, ούτως ή άλλως, είναι αμφίβολου ύψους ή βάθους. Και,  προσμένω.

Ναι, αλλά τι, πάλι; Οι πρόωρα απόβλητες πράξεις μιας αλλόφρονης τρυφερότητας προς εσένα, που άλλοι εισπράττουν σαν έκφραση άγριας βίας, βυθίστηκαν σε υποσχέσεις γυμνές από αμφίεση αξιοπιστίας, κι είχαν ήδη υποστεί φθορα εξαιτίας ασυνέπειας κι ασυνεννοησίας.  Απομένει η κρίση ξαπλωμένη ανάσκελα, σαν την πόρνη που δεν παίρνει πρωτοβουλία θέσεων ή κινήσεων, κι ούτε ευθύνη για τον τρόπο που εγώ συνουσιάζομαι μαζί της, μα δεν εγκαταλείπει την αξίωση να πληρωθεί. Και τώρα δηλαδή μας φταίει μόνο το ενδιαίτημα της βίας και της κατάχρησης; Εμείς, εγώ κι εσύ, είμαστε άμοιροι ευθυνών;...