Είμαι ακόμα ο κήπος σου. Με άνθη ευωδιάζει
Για να με βρεις πουλάκι μου. Με τη γλυκιά λαλιά σου
Ελπίδες να ξυπνάς στο νου που από φόβους θ' αδειάζει
Ενώ εσύ απτόητο θα χτίζεις τη φωλιά σου...
... κι ας θέλουν να με κάνουν γη στείρα, γεμάτη αγκάθια
Κι αντί να έρχονται οι τυφλοί κι άνοιξη να μυρίζουν
Φίδια σε άγριες φυλλωσιές και βάλτου κατακάθια
Να κρύβοντ' απ' αυτούς που θέλουν τ' άνθη μου να μαυρίζουν...
.. είμαι ακόμα κήπος σου. Κάμε με σπιτικό σου
Μα μη με κάμεις κτήμα σου. Σ' αυτά τα χώματά μου
Άφηνε κι άλλους να διαβούν, κι ο ουρανός δικός σου
Για να μπορέσουν κι οι τυφλοί να δουν τα χρώματά μου
✳✳✳✳✳
Παραλλαγή από το ποίημα "Ο κήπος είμαι ", του Κ. Καριωτάκη
Ο κήπος είμαι που άλλοτε με τ' άνθη του ευωδούσε
ΑπάντησηΔιαγραφήκι εγέμιζε με χαρωπό τιτύβισμα πουλιών,
που με κρυφομιλήματα και ψίθυρο φιλιών,
τη νύχτα, στη σκιάδα του, η αγάπη επερπατούσε
Ο κήπος είμαι που έμεινε χρόνια πολλά στην ίδια
θέση, μάταια προσμέοντας κάποιαν επιστροφή,
που αντί λουλούδια τώρα πια στ' αγκάθια έχει ταφεί,
που σώπασαν τ' αηδόνια του και πνίγεται στα φίδια.
Κώστας Καρυωτάκης