Τα «οχυρά» χτίζονται για να πολυορκούνται πριν την άλωσή τους

Διαβάζοντας το Σχόλιο της Ημέρας στον Ημεροδρόμο, το οποίο πολύ περιεκτικά μας λέει τι γίνεται τώρα εδώ πέρα και γιατί, η απόκρισή μου ήταν: συμφωνώ!

Μα να προσθέσω: Τα «οχυρά», τα κάστρα, οι ακροπόλεις, χτίζονται για να πολυορκούνται πριν την άλωσή τους· και με την λέξη "άλωση" δεν εννοώ το χρόνο, τον υπέρτατο νικητή, που μετατρέπει κάποτε (;...) και το ισχυρότερο κάστρο σε ερείπιο...

Στο "τώρα" του χρόνου και στο "εδώ" του τόπου τι γίνεται; Ή πτώση του οχυρού των εργατών σημαίνει ισχυροποίηση του κάστρου των αστών...

"Οι αστοί τρομάξανε
Και κάστρα φτιάξανε..."

Το θέμα είναι τι κάνουν αυτοί που τραυματισμένοι, ξυπόλυτοι και ρακένδυτοι βολοδέρνουν έξω από το τείχος και δέχονται τα πυρά από τις πολεμίστρες του...

Την πρώτη ήτα πρέπει να υποστεί ο φόβος των καταπιεσμένων. Όλα τα κάστρα είναι χτισμένα στην άμμο του φόβου που μετατρέπεται σε αδράνεια...  και τίποτε δεν τα σώζει, όταν αυτοί που είναι απ' έξω πάψουν να φοβούνται... Λοιπόν, το πρώτο πράγμα που πρέπει να καταλάβουν οι "εκτός των τειχών" είναι πως οι αστοί φοβούνται περισσότερο· γιατί είναι λίγοι και μπορούν να κρύβονται μόνο πίσω από τη μάζα της αδράνειας.

Τα οχυρά τους δεν τους σώζουν...

Το «οχυρό» -  (ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ • 11 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016) 
Οι απαιτήσεις των δανειστών για την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και την (ουσιαστική) κατάργηση του απεργιακού δικαιώματος δεν είναι καθόλου καινούργιες. Είναι από τις πιο παλιές συνταγές του καπιταλιστικού συστήματος, για τη συντήρηση και την αναπαραγωγή του. Περιέχονται εξάλλου στα μνημόνια, που υπογράφτηκαν από τις προηγούμενες και την παρούσα κυβέρνηση
Πίσω από οποιαδήποτε επιχειρηματολογία υπέρ αυτών των μέτρων, κρύβεται η μόνιμη και σταθερή επιδίωξη της αύξησης του επιχειρηματικού κέρδους, ή του περιορισμού της ζημιάς για το κεφάλαιο, σε περίοδο κρίσης.
Στις μέρες μας, όπου η ανταγωνιστικότητα ανακηρύσσεται σε ύψιστη προτεραιότητα, η μείωση του «κόστους εργασίας» γίνεται η αιχμή του δόρατος στην επίθεση του κεφαλαίου κατά της εργασίας.
Εν προκειμένω, η απελευθέρωση των απολύσεων σε συνδυασμό με την κατάργηση του απεργιακού δικαιώματος, είναι η τελική επίθεση εναντίον του τελευταίου «οχυρού» της εργατικής τάξης, που αφού δέχθηκε την άνευ προηγουμένου επίθεση στο βιοτικό της επίπεδο, απειλείται και με την αφαίρεση του δικαιώματος της να διαμαρτυρηθεί…