"Τι συμφορά" λες, που αυτός, ενώ είναι γεννημένος
Για ευτελείς συνήθειες, και για μικροπρέπειες,
Για ψέμα, υποκρισία και ιδιοτέλεια, σε αγορά
Ή θέατρο, καμώνεται πως θέλει τα "ωραία έργα"
Που είναι μεγάλα, όταν δοξάζουν τους αφέντες
Και μίζερα όταν εξαθλιώνουν τους αθλίους
Κι αναρωτιέμαι πόσο άδικη είν' αυτή η τύχη σου
Πάντοτε 'σύ να ξεπληρώνεις την επιτυχία του
Κι ύστερα να γυρίσεις πάλι και να λες
"Άλλα ζητεί η ψυχή μου, γι’ άλλα κλαίει"
Μα να πηγαίνεις με τα πόδια και ξυπόλυτος
Από μονάρχη σε σατράπη πάντα έτοιμος
Να του ζητωκραυγάζεις για αποφάγια που έριξε
Σε σένα σκύλε, στην αυλή του, και να θεωρείς
Πως είναι κι εύνοια και πως αυτή είν' η ζωή σου
Και να μη σκέφτεσαι άλλο, έχοντας πια δεμένη
Την αξιοπρέπεια με τη σταύρωση του ζηλωτή
Και την υπόκλιση με ψίχουλα στο πάτωμα
✴✴✴✴
Παραλλαγή του ποιήματος «Η Σατραπεία» του Κωνσταντίνου Καβάφη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου