Το δέρμα σου

Το δέρμα σου είν' ένα όριο που ανήκει αποκλειστικά και μόνο σε σένα. Απ' όλα τα άπειρα, δυναμικά περιγράμματα αυτού του ορίου, εκείνο που φαίνεται όταν σταθείς ν' αντικρύσεις τον άλλο, ή και το κάτοπτρο, παίρνει το σχήμα που σε καθορίζει σαν " πρόσωπο". Και πόσο ανεκτίμητο είναι το δέρμα για το πρόσωπό σου, μπορείς να συλλάβεις μονάχα με την φαντασία: το πρόσωπο δίχως το δέρμα του... είναι μια εικόνα  αχαλίνωτης φρίκης... Προσπέρνα την γρήγορα τώρα!

Το δέρμα σου είναι ο τόπος συνάντησης και επαφής του "εγώ" με τον κόσμο.

Και διόλου παράδοξο που η υπέρβαση αυτού του ορίου σου, όποιο και να 'ναι το χρώμα του, θα φανερώνει χωρίς εξαιρέσεις το κόκκινο πόνου και ηδονής;
Και πώς να ενωθείς με τον κόσμο χωρίς να υποφέρεις το τραύμα, αν δεν αλωθείς στην ουσία που, πριν να την νιώσεις βαθειά στον πυρήνα της ύπαρξης,  την βρίσκεις διάσπαρτη πάνω στο δέρμα; Άλλο τρόπο δε ξέρω απ' αυτόν που επιτρέπει γλυκιά διαπλοκή των ορίων, τομή δύο συνόλων αφής σε απόγειο πλάτωμα. Όταν το δέρμα σου έλκεται ακατανίκητα να ενωθεί με αλλότριο δέρμα σε μια σαρκική επαφή που εξυψώνει το πνεύμα στο αποκορύφωμα της αγαλλίασης. Με τριβή και συγκρούσεις που σβήνουν τον πόνο, η αντίληψη ορίων υπερβαίνει τα όρια, τα μετατοπίζει, ενώ η συνείδηση πλέον απογυμνωμένη,  αποθέτει στο πλάι το κάτοπτρο, βλέποντας φράκτες να πέφτουν, να σκύβουν φρουροί, ενώ αυτή εισελαύνει σε κόσμο "αλλότροπο", εκεί που η θεραπαινίδα αισθήσεων, η δούλα αφή, είναι η δέσποινα που επιβάλλει ως ιθύνουσα τάξη την άκρατη αίσθηση. Αν υπάρχει θεός, τότε σίγουρα καπου εκει εκδηλώνεται.

Σαν αποκύημα έρωτα, βλεπεις το θαύμα που επακολουθεί: την ουσία που, αφού  διαπεράσει την επιδερμίδα, σ' αγγίζει τα σπλάχνα, κοντά στην καρδιά.

Τούτη, η μόνη υπέρβαση ορίων χωρίς παραβίαση, είναι η αγάπη! Και, αίφνης, τι άλλο να  είναι το όριο "εν γαστρί ορίου", εννέα εποχές, από σύλληψη ως τοκετό;

Ο έρωτας θα 'πρεπε να 'ναι η αρχή και το τέλος. Κι όμως, ακόμα κι εκεί που δεσπόζει σε αδιαφιλονίκητα ολοκληρωτικό  καθεστώς ηδονής, στη σκιά του ελλοχεύει ο θάνατος.  Όσο κι αν τον αγνοείς, πάντα υπάρχει εκεί, στην υπέρβαση...  ή μάλλον σ' αυτή την αέναη, ύπουλη ή φανερή, παραβίαση πρώτ' απ' όλα αυτού του ορίου που σε καθορίζει ως ασκό επιθυμίας. Αργά και επίμονα το υπονομεύει. Το φθείρει και το συρρικνώνει. Το αποτέλεσμα της "εργασίας" του φαίνεται σταδιακά.

Αν και, κάποτε, η παρουσία του θα αναγγέλεται με εφιάλτες σε υπόγεια τοπία του ύπνου σου, μέσα στο πλέγμα  στοών του λαβύρινθου απ' όπου περνούν οι ορδές κολασμένων που ψάχνουν να βρουν την διέξοδο σε άπιαστα φώτα θεού, αλλά μάταια  (κείνος κοιμάται τον ύπνο δικαίου).

Ή άλλως,  σε εγρήγορση, θα διαισθανθείς σιλουέτες που τρέφουν επαίσχυντες, χθόνιες σκέψεις αντί για ευλογίες -  να σ' ακολουθουν, να μην χάνουν τα ίχνη σου. Και να σε βλέπουν  επίμονα, δίχως να είναι ορατές. Κι όταν τις αντιλαμβάνεσαι, που εστιάζουν  στο δέρμα σου, εκείνα τα μάτια, όπως και το πετσί τους (το πιο ανυπάκουο), στέλνουν ακούσια σινιάλα κακοδαιμονίας και επιβουλής, με την άφρακτη  γλώσσα του σώματος.  Καλύπτουν, λοιπόν, το πετσί τους με κάθε λογής αμφιέσεις. Απομένουν τα μάτια - μικρά, με τα βλέφαρα συρρικνωμένα. Μ' ακόμα κι αν ήταν βιτρίνες, δεν θα 'βλεπες κάποια ψυχή στον ενδότερο χώρο τους. Βλέπεις μονάχα στο τζάμι τις αντανακλάσεις του φόβου και της ταραχής σου. Και τι να διαβάσεις στην έκφραση αυτού που αποφεύγει και να σ' αντικρύσει, ή του άλλου που σε κατατρώει με το βλέμμα του και σ' αναγκάζει να βλέπεις αλλού, σαν να είχες εσύ κάποιον λόγο να ντρέπεσαι;

Πρόσεχε, λέω. Πώς όμως; Ο θάνατος δεν ανταμώνει κανένα ποτέ μονομιάς. Οι μακάβριες τελετουργίες που ακολουθούν δεν μπορεί ν' αφορούν  κάποιον που ήδη αποχώρησε. Δεν υπάρχει, λοιπόν, κείνον το ακροτελέυτιο και οριστικό ραντεβού με το Χάροντα. Η αναχώρηση προς το μηδέν, αν συμπίπτει με τον ερχομο του, σε χρόνο μηδέν,  θ' αποκλείει μια τέτοια πομπώδη συνάντηση. Αλλωστε, o θάνατος ειναι συνέχεια παρών, ήταν πάντα και θα παραμείνει, επάνω στο δερμα σου, όπως και κάτω απ' αυτό. Και κάπου βαθύτερα, είναι αυτό που ρουφά την ενέργεια και σε αγκυλώνει σε ακινησία, αδιαφορία και ανηδονία, αυτό που σου λέει "παραδώσου".

Γι αυτό λέω: ο θάνατος είναι ο πιστότερος σύμμαχος της εξουσίας. Είναι πίσω απο καθε φυλάκιση της επιθυμίας. Πίσω απο κάθε απαγόρευση της ηδονής. Είναι πάντοτε η πεμπτουσία της καταστολής.

Προς τα  πού να κοιτάξει κανείς, τί να μάθει, εντέλει; Δικοί του φρουροί είναι πάλι αυτοί που ελέγχουν την γέφυρα και, πριν περάσεις τον  ορμητικό ποταμό ψευδαισθήσεων στην όχθη της γνώσης, θα σου ζητήσουν  διόδια. Κι αν ο οβολός σου βαστά, θα περάσεις.

Μα δεν φτάνει η επίγνωση. Και δεν υπάρχουν προγνώσεις αξιόπιστες. Βρίσκεσαι στην αγορά που διέπει τα πάντα μα που δεν υπακούει κανένα. Και άραγε τι ν' ανταλλάσσεται εκεί δίχως  να έχει αποτυπωμένη μια μάρκα ανασφάλειας; Μπλόφα και φάρσα, ειρωνία και υπονοούμενα, σ' ενα τζόγο που παίζεται από ομοιώματα ομοιωμάτων.

Πιο ψηλά, από  τα ρετιρέ των ουρανοξυστών που ποντάρουν, με σύστημα, στα υπογάστρια των ασημένιων νεφώσεων, οι ιδιοκτήτες τους απο καιρό έχουν κάνει το θάνατο διευθυντή και δεν νιώθουν ποτέ συστολή που η σφαίρα ζωής έχει γίνει σαν μπάλα, παιχνίδι τους. Και, φυσικά, ένα τέτοιο παιχνίδι σκοτώνει.

Γι αυτό είπα πως, ο πιστότερος δούλος του χρήματος ήταν πάντα, και είναι, ο θάνατος.

Στην κορυφογραμμή, σε συνόδους κυρίων, το χρήμα μιλά, ενώ  οι υψιτενείς τίτλοι συνουσιάζονται με τα παραστατικά από αυτόχειρο σπέρμα κι ετερόγονο αίμα. Και άραγε τί να εκφραζουν τα χέρια που φέρουν κατάλοιπα από ονειρώξεις, και μπλέκονται σε χειραψίες "θερμές", άλλο από τις καταχρηστικές τους διαθέσεις που δεν επιδέχονται έλεγχο; Και μήπως δεν είναι αλήθεια πως και οι προγνώσεις των τεχνοκρατών τους αξίζουν το ίδιο μ' ανόητες λέξεις κοινής χαρτορίχτρας;

Ολοι τους κάνουν προβλέψεις, εκ του ασφαλούς - εργοδότες και διευθυντές. Κι ο εσμός των θρησκόληπτων σε ακαδημίες ή σε τόπους κρανίου, μαζί τους κι αυτοί, προφητεύουν. Μα άλλο τι να προβάλουν από φαντασιώσεις παλιές, σε καινούργιες οθόνες; Το τι βλέπουν ή τι παραισθάνονται αρνούνται να στο ομολογήσουν.

Εποφθαλμιούν.

Η ματιά τους προσκρούει στο δέρμα σου, στην επιφάνεια ενός σαρκικού αντικείμενου πόθου. Μα όχι πια σαν εραστές, αλλά σαν βιαστές. Και ακόμα, η σάρκα σου εχει αποκτήσει μια σχέση (... αν την πω ερωτική, θα διαστρέψω την έννοια του έρωτα) με μαχαίρι σφαγέα. Μα τάχα δεν είδαμε χτες στα κομμένα λαρύγγια, και μέσα στο χάσμα που ανοίγει η λεπίδα, πώς στέργουν τα στείρα τους επιφωνήματα, η δήθεν κατάπληξη, μα και πώς λουφάζουν αδιάφορα οι φαρσικές συναινέσεις κι οι συνενοχές; Και πόση αγριότητα ανακυκλώνεται, με τις κραυγές των θυμάτων που, πριν ακουστούν,  τις αμβλώνει η σιωπή των μαρτύρων;

Το ξέρεις πως πρέπει πια ν' αντισταθεις... Αλλα πως; Οταν συναγελάζονται τα σαρκοβόρα και σου επιτίθενται, φαίνεται τόσο ευάλωτο το όριό σου... Λοιπόν,  το να κάνεις το δέρμα σου ασπίδα δεν είναι σοφίας αρχή...

Τουλάχιστον, πρέπει να κάνεις φτερά.