Το ξύπνησε κάτι. Μα τί? Βασιλεύει η σιγή.
Το καντήλι σβηστό. Έχει κάψει το λάδι του.
Μήτε ψίθυρος, μηδέ οιμωγή
5 π.μ., στο σκοτάδι του.
Η πρώτη του σκέψη για εκείνη -
Έκανε τα φτερά του αγκαλιά του
Μα κείνη κοιμάται σε άγνοιας κλίνη
Δεν ακούει τη λαλιά του.
Ώρες, και αφού πια ξημερώσει
Θα πλησιάσει αργά το κλουβί του
Να του πει, θα τ' απελευθερώσει
Κι αυτό θα 'ναι η ανταμοιβή του!
Μα την θύρα που ανοίγει κοιτάζει
Κι όμως, να φτερουγίσει διστάζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου