Το πλάσμα

Είδα το πλάσμα να μπαίνει τριγκλίζοντας. Τούβλα και πέτρες στο πάτωμα, τζάμια κι απόρρητα έγγραφα χάμω, και το αναλόγιο κομμάτια στην άκρη της αίθουσας.

Είδα τον γκρίζο ουρανό μ' εκτομές των λεπίδων από τα σπασμένα γυαλιά στου φεγγίτη την κάσα. Και σκέφτομαι: πώς αναπλάθουν εκείνοι οι γραφιάδες μια τέτοια σκηνή σε  μονόπρακτο;

Κήρυκες ή δικαστές έχουν μάλλον τραπεί σε "εκτάκτου ανάγκης" φυγή, υποθέτω, πριν να εκφωνηθεί η καταδίκη ανεκλητα. Η φαντασία μου δεν μου επιτρέπει να δω ακριβώς τι προλάβαν να πάρουν μαζί τους.

Μα ό,τι κι αν πήραν, τι θ' άλλαζε γι αυτό το πλάσμα που δέρμα δεν είχε στο πρόσωπο; Έμοιαζε μ' έγκαυμα από βιτριόλι. Μπορεί να υπέφερε από παρενέργειες του αφεψήματος που ήπιε για φάρμακο. Ίσως - το πιο πιθανόν, λέω - να ήταν η ένδεια της εμπειρίας των καθημερνών εννοιών και πραγμάτων που έφτασε στο απροχώρητο.

Η απόγνωση. Κείνο που βράζει βουβά απο άπατο βάθος του βάλτου. Η φθορά της ψυχής που αναδύεται  στην επιφάνεια σαν δυναμική  που εκφράζεται ωμά στο πεδίο της σάρκας, αρνούμενη το αδιέξοδο βίαια, με τοξικές εκδορές και φουσκάλες, κι εκδύεται, διαρρηγνύοντας το έσχατο όριο: το δέρμα σε έξαψη ωμή - και στον ίσκιο  μιας  απροκάλυπτης έξαρσης της ασυναφειας με τη λογική.

Και... Όχι. Αυτό με τον έρωτα δεν έχει σχέση - εκτός πια σαν έκφραση του αντιθέτου του. Όμως, κι ο θάνατος είναι ακόμα αλλού, "καθ οδόν" όπως λένε, σαν μακάβρια τελεία και παύλα εννοούμενος. Παρόλο που αυτή η μυρωδιά μεσ' στην αίθουσα υπονοεί, περιρρέουσα και αδιάκοπη την παρουσία του εκεί.

Ένα τέτοιο δημιούργημα τι να στερείται; Νομίζω πως έχει απολέσει την όποια ικανότητα διέθετε για τροπισμό ή για έφεση, σε ενιαύσια  κίνηση  σπειροειδή, επιστρέφοντας κάθε φορά σε μια στάθμη κατώτερη.

Ετσι, εκείνο που θα ' χα να πω, σαν αυτόκλητος μάρτυρας, είναι πως όπως και να το συλλάβω (ως θείο, ανθρώπινο, ή και κτηνώδες) αν κάτι επικοινωνείται με όχημα τούτο το πλάσμα, αυτό είναι η πλήρης σιγή. Σιγή, παραδόξως,  κι εκεί μα και τότε που οι ήχοι μιας φύσης βιομορφικής - βρυχηθμοί και κραυγές - θα δονήσουν συναισθητικά ένα τύμπανο κάπου βαθύτερα απ' την βύρσα του αυτιού: οι αρθρώσεις του ήχου σε άναρθρη ηχώ που επαναλαμβάνει την σύγχυση ως φθεινον κενό...

Δηλαδή ούτε καν παίρνει θέση στο διάστημα αρθρώων  ψιθύρων εκεί που κι εγώ, με βαθμό αποξένωσης πάνω απ' το μέτριο, υπάρχω.