Ό,τι κι αν γίνεται

Δεν υπάρχει άτοκο δάνειο. Μην ακούς... 

Για τη χρεοκοπημένη ελπίδα, ειρωνεία δεν είναι μόνο το φυλακτό φρουρού οπλισμένου σε κλειστά πια σύνορα, με πλήρη αποκλεισμό της φυγής προς την ποίηση  - όχι πλέον εκπτώσεις ή περικοπές της, αλλά συρματόπλεγμα.  Αν και, προσωπικά μιλώντας, αυτή δεν άλλαξε ποτέ καμία από τις μετενσαρκώσεις μου, και στην ακροτελεύτια των απεικονίσεων τους που βλέπεις σε 'μενα, την τρέχουσα στιγμή, αλλάζει μόνο το πλευρό μου στην πολυθρόνα που υποφέρει την οκνηρία της ώρας και κρύβεται ή διαλύεται σε δήθεν μελέτη, ενίοτε σβήνοντας την επίδραση του καύσωνα στα κουρασμένα από το σχεδόν-τίποτε αισθητήρια. Από αυτήν δεν μένει κάτι άξιο γραφής ή αναφοράς. Το απαύγασμα της οφθαλμικής κόπωσης, τα θολά είδωλα, είναι το μόνο που αποφέρει η  έμμονη ανάγνωση. Και την ώρα που ένα σώμα μπορεί να λέει στον εγκέφαλο που το ορίζει «μη με τυραννάς άλλο», αφικνείται χωρίς αποσκευές η επιβεβαίωση του πόσο ανόητη γίνεται η ζωή όταν παύει να κουρδίζεται από μεγάλα νοήματα, αν και αυτά πάντα φορούν προσποιήσεις σχεδίων φορτωμένων με αδήλωτες αμφιβολίες, ή έτσι νομίζω. Εντούτοις, χωρίς αυτά ο ξαπλωμένος με το ηλεκτρονικό  βιβλίο στο χέρι είναι σχεδόν νεκρός. Και μάλιστα (ας μου συγχωρέσεις τη μακάβρια παρατήρηση που δεν είναι μεταφορά): το σώμα του έχει ήδη αρχίσει να προβάρει την οριζόντια στάση που θα πάρει στο φέρετρο. 

Λοιπόν, μ' αυτές τις μικρόσωμες Ερινύες ταμπουρωμένες στην επιμήκη σχισμή του εγκεφάλου μου που  μετέτρεψαν σε χαράκωμα, πετάχτηκα πάνω και βγήκα έξω. Αλλά πού να πάω; Στέκομαι στο πλατύσκαλο κι η ματιά μου γίνεται καρφί στον κόκκινο ορίζοντα. Αγναντεύω το πέλαγος για λίγο ακόμα... Η σπονδυλική μου στήλη στημένη  κάθετα στον ορίζοντα, σχηματίζει σταυρό. Θα μπορούσες να πεις πως συνθέτω το σύμβολο του άδοξου μαρτυρίου της μέρας που τελειώνει χωρίς στοιχειωδώς ικανοποιητικά  αποτελέσματα εργασίας, καθώς το χρώμα του ηλιοβασιλέματος μου θυμίζει πως τα φυτά μου διψούν και πως έχω ακόμα δουλειά, πραγματική δουλειά να κάνω. 

Αφού τελειώσω το πότισμα, λέω: «Τουλάχιστον κρατώ αυτά ζωντανά», και βρίσκω ένα σημαντικό λόγο για να ανυπομονώ για κάτι. Θα είναι η στιγμή που ανακαλύπτω πως τα λουλούδια ανθίζουν πάλι. Ό,τι κι αν γίνεται.