εγγύτητα σ' ένα ανερχόμενο αντιευρωπαϊκό ρεύμα;

μια κριτική εγγύτητα σ' ένα ανερχόμενο αντιευρωπαϊκό ρεύμα είναι θεμιτή και αναγκαία. Ενώ μια ουδετερότητα δεν θα ήταν δυνατή, παρά μόνο με ετεροβαρή εστίαση στις όντως υπαρκτές και μη παραβλέψιμες ενδο-ιμπεριαλιστικές κόντρες και σε μιαν απαξίωση ενός τέτοιου  ρεύματος με την αφοριστική εκτίμηση πως «πρόκειται για ενδο-αστική κόντρα και το να πάρεις θέση είναι ίσον με το να πολεμάς κάτω απ' τη την μια ή την άλλη αστική σημαία». Το ότι δεν πρέπει να γίνουμε πιόνια σε ενδο-ιμπεριαλιστικές κόντρες δεν σημαίνει μη συμμετοχή σε πάλη για εθνική ανεξαρτησία. 

"Οι εξελίξεις, λοιπόν, επιβεβαίωσαν ότι τα περί δυνατότητας αλλαγής της ΕΕ και της Ευρωζώνης και μάλιστα σε φιλολαϊκή κατεύθυνση ήταν φούμαρα".Από τον Ριζοσπάστη.

Ή ανάδειξη αυτής της αλήθειας είναι κομβικής σημασίας στις σημερινές συγκυρίες. Το δημοψήφισμα κατέληξε στην άμεση αναίρεση του μηνύματος "ως εδώ και μη παρέκει". Όπως και να δει κάποιος την «συμφωνία», είτε σαν απαράδεκτη υπόκυψη στον εκβιασμό, είτε σαν προδιαγεγραμμένο σχέδιο κυνικού παιγνίου, πρόκειται για  τερατογέννημα. Όλο το φάσμα  χαμερπών γλείφοντας την μπότα που κλωτσάει και πατάει κάθε έννοια δικαίου και αξιοπρέπειας, σπεύδουν με ανακούφιση να την στηρίξουν. Η προσπάθεια τους για επιβολή ενός ανήκουστου σε φρικαλεότητα μνημονίου στον λαό, θα εντείνει το ανερχόμενο αντιευρωπαϊκό φρόνημά του. Ακόμα κι αυτοί που καλωσόρισαν την «συμφωνία» είναι αναγκασμένοι να παραδεχτούν  ότι «είναι υφεσιακή». Μα αυτή δεν είναι απλά μια «υφεσιακή συμφωνία». Πρόκειται για καταστροφή που θα πλήξει την εργατική τάξη και τα χαμηλά μεσαία στρώματα ανελέητα, η οποία συνάμα οδηγεί την ελληνική οικονομία προς ολοσχερή διάλυση. Ο λογική πίσω απ' αυτή την «συμφωνία» είναι ότι επιτρέπει την αρπαγή μέχρι και της τελευταίας καρφίτσας από τα περιουσιακά του κράτους και θέτει απαίτηση ακόμα και για περιουσιακά στοιχεία που το κράτος δεν διαθέτει. Συνάμα, το επακόλουθο της θα είναι τόσο σαδιστικά τιμωρητικό για την πλειονότητα που θα κάνει τα προηγούμενα μνημόνια να φαίνονται «παράδεισος» σε σύγκριση με τούτο, ώστε να σφυροκοπηθεί η συνειδητοποίηση ότι η «αριστερά  είναι χειρότερη απ’ την δεξιά», εντείνοντας την αίσθηση αδιέξοδου για τον λαό, με κατάληξη την υποταγή του. 

Αν τους περάσει, η Ελλάδα θα είναι το πρώτο κράτος που θα παραχωρήσει κυριολεκτικά γη και ύδωρ  (νησιά, στεριά και θάλασσες, βουνά και κάμπους, ποτάμια και λίμνες, ναούς και δημόσια κτίρια...), όλα στο χρηματιστικό κεφάλαιο, το οποίο επιβάλλει πρόσθετο εξωφρενικό δανεισμό ακριβώς την στιγμή που ομολογεί ότι το υπάρχον χρέος δεν είναι βιώσιμο. Με αυτήν την «συμφωνία» δεν απειλείται μόνο ο έλληνας πολίτης να καταλήξει φτωχός και άστεγος, αυτή μεθοδεύει την μετατροπή του ελληνικού κράτους σε πτωχευμένο άστεγο. Μέχρι και το τελευταίο μολύβι του δημοσίου υπαλλήλου θα είναι υποθηκευμένη, ξένη περιουσία. 

Σ' αυτές τις συνθήκες, οικονομικοί όροι όπως "ανάκαμψη" που αφορούν μιαν υποτιθέμενη εσωτερική δυναμική της οικονομίας της χώρας, αρχίζουν να φαίνονται ‘δευτερεύοντα  θέματα’. Αυτή η δυναμική (ήδη σε οξεία υποβάθμιση) αποδυναμώνεται και με τεχνητό τρόπο, μέσω της «συμφωνίας» αυτής. 

Την ώρα που, κατά ειρωνεία, το δίλημμα που τίθεται στον λαό δεν είναι πλέον «μνημόνιο ή όχι», αλλά «ποιο μνημόνιο είναι χειρότερο», παράλληλα ως κυρίαρχο θέμα θα αναδεικνύεται πιο πιεστικά το πραγματικό δίλημμα: εξάρτηση ή ανεξαρτησία.  

Αυτό θα έχει σαν συνέπεια την περαιτέρω υποχώρηση του ιδεολογήματος ‘Ανήκομεν εις την Δύσιν’, και της παραλλαγής του «μένουμε Ευρώπη», πράγμα που διευκολύνει την αφομοίωση της θέσης του ΚΚΕ για αποδέσμευση με διαγραφή του χρέους, λαϊκή οικονομία και λαϊκή εξουσία. Για να αποτρέψουν την ανάκτηση της ιδεολογική κυριαρχίας  των αστών, οι κομμουνιστές πρέπει να συμβάλλουν στην διαπάλη που θα αφορά, σε πρώτη θεώρηση,  το αν «μένουμε Ευρώπη» ή όχι. Είναι αμφίβολο ότι το ΚΚΕ θα μπορέσει να δώσει το στίγμα του κρατώντας ίσες αποστάσεις έναντι μιας τέτοιας διαπάλης, εκτιμώντας ότι οδηγεί σε μια ή άλλη αστική λύση του προβλήματος. Το προβλημα είναι πώς να πάρει θέση το κόμμα αποτρέποντας συνάμα το ενδεχόμενο να προτρέψει την εργατική τάξη να ματώσει για συμφέροντα αστών.  

Θεωρώ πως μια κριτική εγγύτητα σ' ένα ανερχόμενο αντιευρωπαϊκό ρεύμα είναι θεμιτή και αναγκαία. Ενώ μια ουδετερότητα δεν θα ήταν δυνατή, παρά μόνο με ετεροβαρή εστίαση στις όντως υπαρκτές και μη παραβλέψιμες ενδο-ιμπεριαλιστικές κόντρες και σε μιαν απαξίωση ενός τέτοιου  ρεύματος με την αφοριστική εκτίμηση πως «πρόκειται για ενδο-αστική κόντρα και το να πάρεις θέση είναι ίσον με το να πολεμάς κάτω απ' τη την μια ή την άλλη αστική σημαία». Το ότι δεν πρέπει να γίνουμε πιόνια σε ενδο-ιμπεριαλιστικές κόντρες δεν σημαίνει μη συμμετοχή σε πάλη για εθνική ανεξαρτησία. Όπως και το γεγονός ότι η λύση εξόδου από την Ευρωζώνη ευνοεί μέρος της αστικής τάξης δεν σημαίνει ότι είναι και αναγκαστικά εξίσου ασύμφορη για την εργατική τάξη και την πλειονότητα του λαού. Το αν μια από δυο αστικές εναλλακτικές λύσεις όντως είναι συμφέρουσα και για την εργατική τάξη, ή έστω λιγότερο ασύμφορη, μπορεί να μην είναι πάντα γνώμονας δράσης, αλλά ποτέ δεν είναι κάτι που μπορείς να αγνοήσεις χωρίς σοβαρό πολιτικό κόστος.

Στις τρέχουσες συγκυρίες, και με την προοπτική ανατροπής του καπιταλισμού να μην φαίνεται στα μάτια της πλειονότητας  εφικτή, φοβάμαι ότι οι κομμουνιστές θα απομονωθούν αν σταθούν στο να καταγγέλλουν μια τέτοια εξοντωτική συμφωνία, χωρίς να κάνουν ενώ βήμα πιο πέρα ώστε να ταχθούν υπέρ της ακύρωσής της, ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, απαιτώντας ταυτόχρονα αυτό να γίνει με όρους συμφέροντες για την πλειονότητα. Απομονωμένοι, δε θα μπορούν να επηρεάζουν τις εξελίξεις προς όφελος της εργατικής τάξης, ούτε και να τις οδηγήσουν κοντύτερα στον στρατηγικό τους στόχο, ο οποίος φυσικά και πρέπει να είναι αναπόσπαστο μέρος του λόγου τους 

Η «συμφωνία» αυτή δεν φαίνεται να έχει μέλλον. Αδυνατώ να δω πώς, με τι τρόπο, ο παραλογισμός της μπορεί να διατηρήσει την Ελλάδα εντός Ευρωζώνης. Είναι ξεκάθαρο ότι η επιλογή που δόθηκε στην χώρα είναι: «ή φεύγετε μόνοι σας τώρα, ή θα αναγκαστείτε να φύγετε σε λίγο διότι οι όροι της παραμονής σας θα είναι εξωφρενικά απαράδεκτοι».  Με έξοδο από την Ευρωζώνη, η πάλη για ολοκληρωτική αποδέσμευση απο την ΕΕ θα αναδειχτεί ως αναγκαιότητα, αναπόφευκτα. Διότι είναι προβλέψιμο ότι η παραμονή στην ΕΕ θα δυσκολεύει την άσκηση ανεξάρτητης οικονομικής πολιτικής με δοσμένο ότι ή Ελλάδα δεν έχει την δύναμη μιας αναπτυγμένης οικονομίας (όπως της Βρετανικής, λόγου χάρη) για να την επιβάλλει. Ή έξοδος από την ΕΕ θα είναι το επόμενο αναγκαίο βήμα. Στην συνειδητοποίηση του λαού ότι αυτό το βήμα πρέπει να το κάνει, πρέπει να συμβάλλουν οι κομμουνιστές, ακόμα κι αν αυτό δεν συνεπάγεται άμεση εκκίνηση επαναστατικής διαδικασίας ανατροπής του καπιταλισμού, υπό την προϋπόθεση ότι θα εκτιμηθεί με αντικειμενικότητα  ότι η έξοδος από την ΕΕ θα είναι συμφέρουσα για την πλειονότητα, έστω και οριακά. Αυτό επιβάλλεται να γίνει και διότι αποδέσμευση θα σημαίνει και  ένα εμπόδιο λιγότερο στην πορεία προς την Λαϊκή Οικονομία. Εκτός κι αν προτιμούν.. τον πιο δύσκολο τρόπο για να φτάσουμε εκεί.. 

Εφόσον η παραμονή στην ΕΕ θα εμφανίζεται πιο ασύμφορη από την έξοδο από αυτήν, η στήριξη της εξόδου θα γίνεται προϋπόθεση για να ακούσει, πριν πειστεί η πλειονότητα του λαού ότι αυτό που οι κομμουνιστές λένε, ότι δηλαδή, αποδέσμευση χωρίς ριζική αλλαγή με γνώμονα τα συμφέροντά της, τελικά δεν είναι μόνιμη ή  ουσιαστική λύση.  Μέχρι η τελική λύση που προτείνουν οι κομμουνιστές να γίνει κατανοητή και αποδεκτή, το να στηρίζουν έμπρακτα μία λύση η οποία θα είναι η λιγότερο επώδυνη γι αυτήν την πλειονότητα, για την εργατική τάξη πρώτιστα, δεν τους καθιστά ρεφορμιστές και οπορτουνιστές, ούτε πράκτορες "του λόμπι της δραχμής". Αντίθετα, βάζοντας το στίγμα τους στις εξελίξεις, αποτρέπουν την απομόνωση τους από αυτήν τη πλειονότητα.

Παράλληλα, ή κατάσταση πολιορκίας, ή οποία, αν δεν ακυρωθεί αυτή η «συμφωνία», σύντομα θα οδηγήσει σε πλήρη απώλεια της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, εγείρει αισθήματα πατριωτισμού. Για να πάρει ο πατριωτισμός ταξικό και αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα πρέπει οι κομμουνιστές να τον μοιραστούν με την πλειονότητα του λαού. Άλλως, μετατρέπεται σε σωβινισμό, ξενοφοβία, και φασισμό.

Φυσικά, το πρώτο που πρέπει να επαναλάβουμε με έμφαση εδώ είναι πως «ουδέποτε ή εργατική τάξη θα πρέπει να ματώσει για συμφέροντα αστών», πριν υπενθυμίσουμε ότι ο γνησιότερος και γενναιότερος πατριωτισμός ήταν πάντα γνώρισμα των κομμουνιστών.

----------------------------------------------

Προσθέτω ένα  κείμενο από το Αγκαρα το οποίο θέτει το θέμα με διαφορετικό τρόπο

Tο ενδεχόμενο Grexit: θετικό ή αρνητικό;

Ποια είναι η κατάσταση
Το ενδεχόμενο μιας εξόδου της Ελλάδας από την ζώνη του Ευρώ είναι πλέον πολύ πιθανό και δεν φαίνεται να αποτελεί μια τόσο ζημιογόνα, από την μεριά της Ευρωπαικής Ένωσης, επιλογή.
Η έξοδος από το Ευρώ ήταν αίτημα διάφορων οργανώσεων τα τελευταία χρόνια και αντιμετωπίζεται σήμερα θετικά από αριστερές οργανώσεις εκτός Σύριζα. Υπάρχει έτσι ήδη το υπόβαθρο, στην περίπτωση που η ΕΕ πετάξει την Ελλάδα έξω, να πλασαριστεί από την κυβέρνηση σαν επιλογή ρήξης, σαν μια φιλολαϊκή εξέλιξη, σαν ένα αποτέλεσμα βαθιάς σύγκρουσης με το κατεστημένο.
Το κυβερνητικό μπλόκ έχει καταφέρει επικοινωνιακά να πλασάρει την ιδέα ότι πρόσφερε στους Ευρωπαϊκούς λαούς την δυνατότητα να αμφισβητηθεί το Θατσερικό TINA (δεν υπάρχει εναλλακτική), χωρίς το ίδιο να αμφισβητήσει αυτό το δόγμα. Μάλιστα πρωτοστατεί στην ανοικοδόμησή του δικού του TINA με τον εγκλωβισμό των μαζών που ψήφισαν ΟΧΙ σε μια λογική του μικρότερου κακού στα πλαίσια του Ευρωενωσϊακού καπιταλισμού, αντί της εναλλακτικής της ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση οργανωμένα, συνειδητά εναντιωμένος στα μνημόνια και τη λιτότητα.
Είναι όμως εύκολο να κατανοήσει κάποιος ότι αν οι δανειστές επιλέξουν Grexit τότε θα γίνει όχι απλώς με τους δικούς τους όρους και με τα ανάλογα μέτρα για να θωρακιστεί το Ευρώ, αλλά στο έδαφος μιας καπιταλιστικής οικονομίας σε βαθεία κρίση, με την αστική τάξη να κρατάει τα κλειδιά της οικονομίας και μια κυβέρνηση Σύριζα – Ανελ που κάθε άλλο παρά έτοιμη ή πρόθυμη είναι να τα βάλει με την εγχώρια αστική τάξη. Και βεβαίως δεν θα συνιστά έξοδο από ΕΕ. Μπορεί τα πράγματα να μην έρχονται όπως τα προγραμματίζεις, αλλά πάντως επανάσταση κατα λάθος δεν γίνεται.
Το Grexit συνιστά χρεοκοπία. Είναι δυνατόν η αστική τάξη να αποδεχτεί να πληρώσει αυτή τον λογαριασμό μιας τέτοιας χρεοκοπίας; Όχι. Ποιος κρατάει στα χέρια του την βάση της οικονομίας; Τα μέσα παραγωγής; Τις τράπεζες; Η αστική τάξη. Η κυβέρνηση τον τελευταίο καιρό άδειασε τα αποθεματικά για να πληρώσει το ΔΝΤ (που θα ήταν σε μια τέτοια περίπτωση αναγκαία), οι τράπεζες είναι στο χείλος της κατάρρευσης, τα αγαθά παρουσιάζουν ελλείψεις και η έξοδος από το Ευρώ θα ερχόταν να συμβάλει σε μια χαώδη για τον λαό κατάσταση η οποία μεταξύ άλλων θα περιλάμβανε άγρια υποτίμηση των μισθών και εξαγορά των πάντων από αυτούς που θα έχουν αρκετό χρήμα. Αυτή λοιπόν η κυβέρνηση που έχει προσφέρει τα πάντα στους δανειστές θα επιβάλει πάγωμα κεφαλαίων, κρατικοποίηση τραπεζών (όχι μόνο των προβληματικών, αυτό είναι κόλπο παλιό), απαλλοτριώσεις και επίταξη κρίσιμων παραγωγικών τομέων, αγαθών, διαγραφή χρεών κτλ ούτως ώστε να μην πληρώσει τα πάντα ο λαός; Έχει μήπως ετοιμάσει καθόλου τον λαό ή το ίδιο το κράτος;
Αυτή η χαώδης κατάσταση θα απαιτεί την γερή οργάνωση του λαού για να αντιμετωπίσει τις άμεσες ανάγκες που θα του δημιουργηθούν καθώς και την τρομοκρατία από τους εργοδότες που θα βρούνε ξανά ευκαιρία για μειώσεις, απολύσεις κ.ο.κ. και με αναγκαία προοπτική την πάλη για την ίδια την εξουσία. Ήδη οι ταξικές δυνάμεις γύρω από το ΠΑΜΕ έχουν ξεκινήσει τις διαδικασίες για μια τέτοιου είδους οργάνωση σε όλες τις πόλεις (1,2,3,4,5,6,7,8,9,10) αντί να οργανώνουν πανηγύρια υποδεχόμενοι το Grexit.
Δεν έχει ριζοσπαστική διάσταση ένα Grexit; Δεν ανοίγει διόδους, δεν δημιουργεί ρευστότητα που ευνοεί ανατροπές;
Προϋπόθεση για οποιαδήποτε ριζοσπαστική ‘’εκμετάλλευση’’ της κατάστασης, για οποιαδήποτε θετική έκβαση της, είναι η οργάνωση του λαού σε ταξική βάση και με στόχο την έξοδο από ΕΕ με κοινωνικοποίηση βασικών μέσων παραγωγής και τραπεζών.
Καταρχάς δεν θα γίνει ένα οποιοδήποτε Grexit, θα γίνει έτσι όπως το θέλουν αυτοί που θα το επιβάλουν και θα έχει τις παραπάνω συνέπειες για τον λαό. Ένα Grexit δεν σημαίνει έξοδο από την ΕΕ. Είναι όμως η ΕΕ που υποχρεώνει διαρκή μνημόνια (άσχετα αν δεν λέγονται έτσι) για αναδιάρθρωση της οικονομίας για ακόμα μεγαλύτερα οφέλη του κεφαλαίου και εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Τα βασικά των μνημονίων σε Ελλάδα και Κύπρο περιέχονται ήδη στις Συνθήκες και στις ντιρεκτίβες της ΕΕ που τα κράτη έχουν υποχρέωση να εφαρμόσουν.
Αλλά ας λάβουμε υπόψη εδώ το ενδεχόμενο μια έξοδος από το Ευρώ να συνιστά μια μικρή απομάκρυνση από την ΕΕ και μια ευκαιρία μέσα από την κατάσταση αυτή να στραφεί ο λαός σε ριζοσπαστική κατεύθυνση:
Είναι λοιπόν θετικό ή αρνητικό ένα Grexit με αυτή την λογική;
Αυτό εξαρτάται από το αν μπει στο παιχνίδι οργανωμένα το υποκείμενο της ιστορίας. Μόνο μηχανιστικές λογικές μπορούν να θεωρούν ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο οδηγεί απαραίτητα στην ριζοσπαστικοποίηση. Μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει στο αντίθετο και ο καλύτερος τρόπος να οδηγήσει στο αντίθετο είναι να προετοιμάζεις τον λαό να το υποδεχτεί με πανηγύρια και σαν κάτι απαραίτητα θετικό και αναίμακτο για αυτόν και σαν μια αστική επιλογή την οποία πρέπει να στηρίξει (δλδ την επιλογή ενός Grexit με παραμονή στην ΕΕ). Προυπόθεση για μια θετική για το κίνημα εξέλιξη ενός τέτοιου γεγονότος είναι λοιπόν η οργάνωση του λαού σε ταξική βάση και με στόχο την εξουσία και την έξοδο από ΕΕ. Αλλιώς οι αστοί θα γλυτώσουν τις ζημιές με όποιο τρόπο μπορούν.
Αλλά είναι αδύνατον να ισχυρίζεται κάποιος ότι είναι ευνοϊκό για τον λαό να έρθει η χρεοκοπία αυτού του Grexit γιατί ίσως να ανοίγει διόδους. Και η οικονομική κρίση ίσως να ανοίγει διόδους. Αυτό σημαίνει ότι θα προπαγανδίσεις και θα πανηγυρίσεις την οικονομική κρίση; Θα πανηγυρίσεις περισσότερα βάσανα, περισσότερες κακουχίες, αβεβαιότητα και τρομοκρατία για τον λαό επειδή ίσως να ανοίγουν διόδους ριζοσπαστικοποίησης;
Είναι γνωστό ότι πολλές επαναστάσεις έγιναν μετά ή κατά την διάρκεια εθνικών πολέμων, που στην συνέχεια μετατράπηκαν σε εμφύλιο. Μήπως θα έπρεπε το ταξικό κίνημα και ένα ριζοσπαστικό κόμμα να προπαγανδίζει, να στηρίζει ή να δέχεται με ανοιχτές αγκάλες το ενδεχόμενο π.χ. ενός Ελληνο-Τουρκικού πολέμου; Δεν θα ανοίξει και αυτό πιθανές διόδους; Δεν θα φέρει την αστική σου τάξη σε σημείο δύσκολο; Δεν θα δημιουργήσει πιθανός τριγμούς στην καπιταλιστική σου οικονομία και στις δομές του αστικού κράτους αναλόγως της έκβασης; Σαφώς ναι. ‘Ομως αν ένα κόμμα έβγαινε από μια σύσκεψη πολιτικών αρχηγών με την αρνητική θέση ‘όχι στον πόλεμο’, θα το κριτικάραμε σαν να αρνείται την πιθανότητα ριζοσπαστικοποίησης του λαού; Θα μας χαροποιούσε ο πολέμος και η προσφυγία γιατί η κατάρρευση των κρατικών δομών μας δίνει την δυνατότητα να αποκτήσουν πρακτικό νόημα οι συλλογικές κουζίνες και τα μποστάνια; Μήπως θα έπρεπε να υποστήριζαμε την ναζιστική κατοχή για να δημιουργηθούν προυποθέσεις για ΕΑΜ-ΕΛΑΣ;
Η άρνηση της προπαγάνδισης ή της υποστήριξης αυτού του Grexit εντός ΕΕ σε τέτοιες χαώδεις για τον λαό συνθήκες δεν σημαίνει παράλληλα ότι δεν ετοιμάζεσαι διαρκώς για το πώς θα πράξεις σε τέτοιες συνθήκες με την μεγαλύτερη σοβαρότητα και για το πώς θα μετατρέψεις τους συσχετισμούς υπέρ σου, για το πως θα μετατρέψεις την εξέλιξη σε θετική. Η άρνηση του διλήμματος ”μνημόνια ή Grexit” είναι κάθε άλλο παρά φυγομαχία. Και η απόδειξη για αυτό είναι ότι οι ταξικές δυνάμεις με το ΠΑΜΕ έδειξαν αυτή την βδομάδα ότι είναι οι μόνες δυνάμεις που ήδη οργανώνουν επιτροπές και ομάδες για την οργάνωση της αλληλεγγύης και του αγώνα, την ώρα που άλλοι γιορτάζουν και υποδέχονται με ανοιχτές αγκάλες την καταιγίδα που ετοιμάζεται να εξαπολύσει στον λαό η αστική τάξη, είτε λέγεται έντιμη συμφωνία είτε Grexit.