Μια πολύ χρήσιμη υπενθύμιση

Μια σημαντικότατη υπενθύμιση [απο το Lenin Reloaded, την οποία αντιγράφω]

Το δώρο του Λένιν: Ένας καθρέφτης για να κοιτάξουμε τα μούτρα μας

Ο Χόμπσον κάνει την παρακάτω οικονομική εκτίμηση σχετικά με την προοπτική του μοιράσματος της Κίνας: "Το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Ευρώπης θα μπορούσε τότε να πάρει την όψη και τον χαρακτήρα που έχουν σήμερα ορισμένα μέρη αυτών των χωρών: η Νότια Αγγλία, η Ριβιέρα, τα μέρη της Ιταλίας και της Ελβετίας που τα επισκέπτονται περισσότερο οι περιηγητές και που κατοικούνται από πλούσιους, και συγκεκριμένα: από μια μικρή χούφτα πλούσιους αριστοκράτες που εισπράττουν μερίσματα και εισοδήματα από την Άπω Ανατολή, μαζί με μια κάπως πιο σημαντική ομάδα από εξ επαγγέλματος υπαλλήλους και εμπόρους και μ' ένα μεγαλύτερο αριθμό από υπηρέτες και εργάτες της βιομηχανίας που ασχολείται με την τελική κατεργασία βιομηχανικών προϊόντων.
Οι κυριότεροι μάλιστα κλάδοι της βιομηχανίας θα εξαφανίζονται και ο μεγάλος όγκος των προϊόντων διατροφής, ο μεγάλος όγκος των ημικατεργασμένων προϊόντων θα εισρέανε, σαν φόρος υποτέλειας από την Ασία και την Αφρική.' 'Να τι δυνατότητα ξανοίγει μπροστά μας μια πλατύτερη συμμαχία των δυτικών κρατών, η ευρωπαϊκή ομοσπονδία των μεγάλων Δυνάμεων: όχι μονάχα δεν θα προωθούσε τον παγκόσμιο πολιτισμό, μα θα μπορούσε να σημαίνει ένα τεράστιο κίνδυνο δυτικού παρασιτισμού: το ξεχώρισμα μιας ομάδας από προηγμένα βιομηχανικά έθνη, που οι ανώτερες τάξεις τους θα εισπράττουν τεράστιο φόρο υποτέλειας από την Ασία και την Αφρική και που με τη βοήθεια αυτού του φόρου θα διατηρούν πειθήνιες μάζες υπαλλήλων και υπηρετών, που δε θα ασχολούνται πια με τη μαζική παραγωγή αγροτικών και βιομηχανικών προϊόντων, αλλά με την προσωπική εξυπηρέτηση ή με δευτερεύουσα βιομηχανική δουλειά κάτω από τον έλεγχο της νέας χρηματιστικής αριστοκρατίας. Όποιοι είναι είναι έτοιμοι να απορρίψουν αυτή τη θεωρία' (θα έπρεπε να πει: προοπτική) 'σαν θεωρία που δεν αξίζει να την εξετάσει κανείς, ας μελετήσουν βαθιά τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες των περιφερειών της σημερινής Νότιας Αγγλίας, που έχουν ήδη περιέλθει σε αυτή την κατάσταση. Ας σκεφτούν πόσο τεράστια θα μπορούσε να επεκταθεί αυτό το σύστημα, αν η Κίνα υποτασσόταν στον οικονομικό έλεγχο μιας παρόμοιας ομάδας χρηματιστών. 'επενδυτών κεφαλαίου', πολιτικών και εμποροβιομηχανικών υπαλλήλων τους, που θα αντλούσαν κέρδη από τη μεγαλύτερη σε δυναμικότητα δεξαμενή που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, με σκοπό να καταναλώσουν αυτά τα κέρδη στην Ευρώπη. [...] Οι επιδράσεις [...] που κατευθύνουν σήμερα τον ιμπεριαλισμό της Δυτικής Ευρώπης κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση και, αν δεν συναντήσουν αντίδραση, αν δεν τραβηχτούν προς μια άλλη πλευρά, θα δουλεύουν προς την κατεύθυνση της ολοκλήρωσης αυτής ακριβώς της διαδικασίας."

Ο συγγραφέας έχει απόλυτο δίκιο: αν οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού δεν συναντούσαν αντίδραση, θα οδηγούσαν ακριβώς σ' αυτό το πράμα. Η σημασία των "Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης" στις σύγχρονες, ιμπεριαλιστικές συνθήκες έχει εκτιμηθεί εδώ σωστά. Θα έπρεπε μόνο να προσθέσουμε ότι και μέσα στο εργατικό κίνημα οι οπορτουνιστές, που έχουν νικήσει τώρα προσωρινά στις περισσότερες χώρες, "δουλεύουν" συστηματικά και σταθερά προς αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση. Ο ιμπεριαλισμός, που σημαίνει μοίρασμα του κόσμου και εκμετάλλευση όχι μόνο της Κίνας, που σημαίνει μονοπωλιακά υψηλά κέρδη για μια χούφτα πλουσιότατες χώρες, δημιουργεί την οικονομική δυνατότητα για την εξαγορά των ανώτερων στρωμάτων του προλεταριάτου κι έτσι στρέφει, διαμορφώνει, δυναμώνει τον οπορτουνισμό.

Β.Ι. Λένιν, Ο ιμπεριαλισμός: Ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, 1916, σελ. 120-21, Σύγχρονη Εποχή. 

❇❇❇

Κι  ένα σύντομο σχόλιο εδώ:

Ένα γνώρισμα της εποχής μας είναι ότι η "οικονομική δυνατότητα για την εξαγορά των ανώτερων στρωμάτων του προλεταριάτου", έχει μειωθεί, ή πρακτικά αμφισβητείται πλέον η χρησιμότητά της από την χρηματιστική ελίτ που έχει το πάνω χέρι στην διαμόρφωση της στρατηγικής του κεφαλαίου διεθνώς. Έτσι, τώρα οι οπορτουνιστές εμφανίζονται ανήσυχοι , θεωρώντας ότι μια τέτοια στρατηγική υπονομεύει την " αίγλη" του καπιταλισμού, ο οποίος σε κάποια φάση του μπορούσε να καυχάται ότι το προλεταριάτο (στις αναπτυγμένες χώρες τουλάχιστον) μπορεί να απολαμβάνει ένα επίπεδο ζωής που, αν δεν είναι παράδεισος, απέχει κατά πολύ απ' αυτό που περιέγραψε ο Ένγκελς στην Κατάσταση της Εργατικής Τάξης στην Αγγλία, και όχι μόνο. Η υπονόμευση τελικά του καπιταλισμού με "ανθρώπινο πρόσωπο", υπονομεύει και την αναίρεση του κομμουνισμού. Μα, ακόμα κι αν η πρακτικότητα, η "πραγματιστικότητα"[1] του κομμουνισμού, είναι σε υποχώρηση στις μέρες μας, η νέα τάξη πραγμάτων φαίνεται απειλητική για του μικροαστούς και την εργατική αριστοκρατία που τροφοδοτούν τον οπορτουνισμό - αυτό που διαφαίνεται στον ορίζονται είναι ένας άλλος καπιταλισμός, ανόμοιος σε πολλά απ' αυτόν που γνωρίζουμε. 

Συνάμα η Κίνα δεν είναι πλέον αποικία - διεκδικεί κάτι που ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός θεωρεί γεωπολιτική ύβρι. Ένας παγκόσμιος πόλεμος, επίσης, με άμεση σύγκρουση δυο υπερδυνάμεων, δεν θα είναι ένας πόλεμος ωσάν κι εκείνους που γνωρίσαμε, ή ένας πόλεμος που θα επέτρεπε αναδιοργάνωση του κόσμου στην ίδια λογική  και στην ίδια βάση...

Ο καπιταλισμός σέρνει την ανθρωπότητα από τον εφιάλτη στην  φρίκη.

-----
1. Στο σημείο αυτό είχα κατά νου την έννοια του Bruno Bosteels  στο βιβλιο του, Τhe Αctuality of Communism, το οποίο συνιστώ.