πάντα ένα ζήτημα του κομμουνισμού

 «Από τον Σπάρτακο ως τον Μάο (όχι το Μάο του κράτους, ο οποίος υπάρχει επίσης, αλλά τον επαναστατικά ακραίο, περίπλοκο Μάο), από τις ελληνικές δημοκρατικές εξεγέρσεις έως την παγκόσμια δεκαετία 1966-1976, ήταν και είναι, υπό αυτή την έννοια, ένα ζήτημα του κομμουνισμού. Θα είναι πάντα ένα ζήτημα του κομμουνισμού, ακόμη και αν η λέξη, λερωμένη, αντικατασταθεί από κάποιο άλλο χαρακτηρισμό της έννοιας που καλύπτει, η φιλοσοφική και έτσι αιώνια έννοια της επαναστατικής υποκειμενικότητας». [Alain  Badiou]

Ο Μπαντιού ξέρει ήδη κι αυτό που ένας άλλος, του οποίου τα ονόματα είναι πολλά, θα πρόσθετε εδώ: ότι μόλις τώρα (και με το «τώρα» εννοείται η περίοδος από τη βιομηχανική επανάσταση έως αυτή την τρέχουσα στιγμή, όπου ο χρόνος έχει απογυμνώσει τη σύνδεση της ταξης των μοχθούντων πληβείων με τη θέση που κατέχει στις σχέσεις παραγωγής και της χειραφέτησής της  με την αλλαγή των σχέσεων αυτών) κατέστη δυνατόν να υπάρξει μια κοινωνία χωρίς τάξεις, που να βασίζεται σε θεμέλια κατω από το οποία βρίσκονται τα απομεινάρια της κατάχρησης ανθρώπου απο άνθρωπο, θαμμένα.

❇❇❇

'From Spartacus to Mao (not the Mao of the State, who also exists, but the rebellious extreme, complicated Mao), from the Greek democratic insurrections to the worldwide decade 1966-1976, it is and has been, in this sense, a question of communism. It will always be a question of communism, even if the word, soiled, is replaced by some other designation of the concept that it covers, the philosophical and thus eternal concept of rebellious subjectivity'.
----------

Alain  Badiou,  D'un  desastre  obscur:  Sur  la  fin  de  la  verite d'Etat  (La  Tour  d'Aigues:  De  l'Aube,  1998),  p14. 
Quoted in Bruno Bosteels, The actuality of Communism,    p276