πορεία με τα τέσσερα σε δρόμο αδιέξοδο

Ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσκολος", μας λένε τώρα.

Όπως ήταν αναμενόμενο, μετά την ταπεινωτική υποχώρηση, η προπαγάνδα παίρνει το νέο χαρακτηριστικό της:

"αυτό που κάνει την διαφορά, είναι οτι τώρα η Ελλάδα αντιστέκεται. Αναγκαστικά δέχεται να συνεχίσει την λιτότητα με νέα μέτρα, αλλά κάνει διαπραγμάτευση, λέει και κάνα " όχι", απαιτεί μερικές υποχωρήσεις και αποσπά κάτι, έστω και πολύ μικρό. Έχουμε μπει στην αντίθετη λωρίδα του δρόμου. Ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσκολος..." 

Αυτό θ' ακούμε τώρα και μάλιστα θα ζητούν και τα χειροκροτήματα μας για την σοφή τακτική τους...



Η αντίδραση από μεγάλες, ιστορικές μορφές της αριστεράς (Θεοδωράκης, Γλέζος) δυσκολεύει την πέψη αυτής της προπαγάνδας, όπως επίσης και η εσωτερική στον Σύριζα τριβή που εντείνεται. Οι διαπραγματευτικοί χειρισμοί της κυβέρνησης, και το αποτέλεσμά τους, καθιστούν αδικαιολόγητη και άτοπη την παραμονή στον Σύριζα αρκετών από τα σημαντικά "ονόματα". Ο Λαφαζάνης μέχρι χτες έλεγε δεν θα γίνουν άλλες ιδιωτικοποιήσεις, υπονοώντας ότι δεν θα συνεχιστούν ούτε οι ήδη δρομολογημένες απ' τους προηγούμενους. Σήμερα πρέπει να παραιτηθεί, αλλά δεν θα το κάνει, με κόστος όχι την ήδη χαμένη αξιοπιστία του, αλλά την ένταση της γελοιότητας που τείνει να τον χαρακτηρίζει. Ο Λαπαβίτσας, ο οποίος δήλωσε πως δέχτηκε να συμμετάσχει στο ψηφοδέλτιο του Σύριζα μετά από ρητές διαβεβαιώσεις πως "δεν θα κάνουμε πίσω", κι ο οποίος από το περιθώριο (ούτε καν σαν οικονομικός σύμβουλος δεν συμμετέχει) λέει πως δεν αναγνωρίζει τη διακήρυξη Θεσσαλονίκης σ' αυτό που δρομολογείται - και δρομολογείται για μακρύ χρονικό διάστημα, αν τους περάσει, θα πρόσθετα. Οι μέρες του στον Σύριζα είναι μετρημένες, εκτός κι αν κι αυτός δεν νοιάζεται αν γελοιοποιείται - θα το δούμε.

Μέσα στο πλαίσιο κριτικής στον Σύριζα, και στην νέα Βάρκιζα, αυτή τη φορά αποκλειστικά δική τους, ακραιφνώς οπορτουνιστικό έργο τέχνης (με το ΚΚΕ υπεράνω πάσης υποψίας), θα πρέπει εκτός από την ανάδειξη της γελοιότητας με την οποία συνδυάζεται η φαινομενικά μη οικειοθελής υποταγή,να τσακιστεί, όχι απλά να αποδομηθεί, η προπαγανδιστική καραμέλα πως τάχα " ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσκολος, αλλά στην αντίθετη φορά". Πρέπει να φωτιστεί  ότι "ο δρόμος θα είναι μακρύς και όχι απλά δύσκολος αλλά άβατος για όλους εμάς που θα παίζουμε ως συνήθως το ρόλο του χαμένου,  ο δρόμος είναι αδιέξοδος διότι κινούμαστε στην ίδια κατεύθυνση.

Πρέπει να απογυμνωθεί η απολογία πως τάχα έχουμε αλλάξει φορά, πως κινούμαστε στην αντίθετη κατεύθυνση έστω και με μικρά βήματα και με τους δικούς τους όρους όταν βιωματικά φαίνεται πως η διάβαση αυτού του ίδιου δρόμου σημαίνει βάθεμα του εξανδραποδισμού μας, ένταση της εξαθλίωσης μας, συνέχεια της ταπείνωσης, όχι " εθνική περηφάνια. Αυτοί που θα δείξουν ανοχή, θα δείξουν να μην θέλουν να μάθουν απ' τα πάθη τους, σαν να μην θέλουν να δούνε και ν' ακούσουνε άλλο από τις παραισθήσεις τους. Ο πραγματισμός τους είναι πλέον σε διάζευξη με την πραγματικότητα.

Η διάβαση  αυτή σημαίνει ότι, ωσάν αποβλακωμένοι, κουφοί κι αόμματοι, ένας λαός θα πορευόμαστε ώσπου να μην μπορούμε πια να κινηθούμε ούτε σαν τετράποδα με τα τέσσερα, ούτε σαν ερπετά σερνόμενα.