Βάλλοντας κατά της σαβούρας ξεπουλημένων διανοουμένων, ο Στέλιος Ελληνιάδης εντυπωσιάζεται με τον “ζήλο και τον φανατισμό” που επιδεικνύουν υπερασπιζόμενοι “την καθεστηκυία τάξη” και, ενώ με τους αριστερούς βγάζουν “φλύκταινες”, το Σαμαρο-Βενιζέλικο αχρείο σινάφι δεν τους “χαλάει”.
Καταλήγει:
“αν ένας υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος παθαίνει αλλεργία με τον Τσίπρα, μ’ αυτούς θα έπρεπε να παθαίνει σύφιλη!”
Κάποτε ήταν δύσκολο ένας απλά σκεπτόμενος άνθρωπος να μην διακρίνει διαφορά μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Τώρα τα στερεά, υγρά και αέρια τους έχουν συγκεραστεί στο ίδιο δηλητηριώδες μείγμα και τα σώματα τους είναι αδιαχώριστα στην συνείδηση του κόσμου.
Ισχύει όμως ακόμα η νουθεσία να μην θεωρούμε τον ΣΥΡΙΖΑ ίδιο κι όμοιο με το αχρείο σινάφι που αντικατέστησε και, αν ναι, για πόσο ακόμα; Κάποιος με υπέρμετρα καλή προαίρεση θα έλεγε πως αυτό εξαρτάται από το πως θα δράσει στην δοσμένη, σημερινή συγκυρία η οποία δεν θα διαρκέσει για πολύ, όπου ανοίγεται μια πρωτόγνωρη δυνατότητα: αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσιζε τώρα να συγκρουστεί με αυτούς που έχουν φέρει την χώρα στην σημερινή κατάντια της (με τους υπόλογους σ' αυτήν, μέσα κι έξω από τα σύνορα της), για να δώσει στον κόσμο αυτά που του αφαίρεσαν με την βια στα χρόνια του μνημονίου, μόνο αυτά κι όχι περισσότερα, θα είχε ένα ρεύμα λαού πίσω του που θα μπορούσε να φουσκώσει σαν τσουνάμι.
Όμως, δυστυχώς, ένας τέτοιος ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εννοηθεί μόνο ρομαντικά και αφηρημένα. Συγκεκριμένα, λοιπόν, ποιος ΣΥΡΙΖΑ, με ποίους στην ηγεσία και σε θέσεις κλειδιά θα έκανε κάτι τέτοιο; Στο κέντρο των τεκταινόμενων που οδηγούν σε μια νέα Βάρκιζα δεν βλέπουμε μόνο Βαρουφάκηδες να προσωποποιούν την μετενσάρκωση ενός ξεφτιλισμένου ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ πριν το εμετικό φαινόμενο της επάνδρωσης του με μπασταρδεμένα κομματόσκυλα του ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν φορέας μιας αρρώστιας που λέγεται καιροσκοπισμός. Μια αρρώστια, που μόνο την παγιδευμένη εργατική τάξη δεν μπορεί να μολύνει, αργά ή γρήγορα και πάντα επώδυνα, μετατρέπει έναν πολιτικό οργανισμό με ευρύ λαϊκό έρεισμα σε αποκρουστικά αποστεωμένο ομοίωμα το εαυτού του. Όχι όμως πριν εξαπλωθεί γύρω του η σήψη από την αποσύνθεση του.
Το αναπότρεπτο αυτής της αποκρουστικής αποστέωσης εκφράζεται σαν θλιβερό πεπρωμένο για ένα λαό που δεν μπορεί να αποβάλλει την τάση να επιλέγει την πρόχειρη κι εύκολη λύση του προβλήματος του, η οποία είναι πάντα η λάθος λύση ακριβώς γιατί το πρόβλημα του δεν είναι ποτέ τόσο απλό κι εύκολο.
Το αναπότρεπτο αυτής της αποκρουστικής αποστέωσης εκφράζεται σαν θλιβερό πεπρωμένο για ένα λαό που δεν μπορεί να αποβάλλει την τάση να επιλέγει την πρόχειρη κι εύκολη λύση του προβλήματος του, η οποία είναι πάντα η λάθος λύση ακριβώς γιατί το πρόβλημα του δεν είναι ποτέ τόσο απλό κι εύκολο.
Μέχρι να φανεί το λάθος της επιλογής, ο άθλιος οπορτουνισμός του ενός, όπως περίπου είπε ο Φρήντμαν, είναι η πολιτική καταξίωση του άλλου.
Υγ
Ή "αυτός που για τον καποιον είναι οπορτουνιστής για κάποιον άλλον είναι καταξιωμένος, ικανός πολιτευτής"...
O Φρήντμαν ήξερε καλά τι έλεγε για καιροσκόπους με πολιτική καταξίωση. Η ακροδεξιά πλευρά του πολιτικού φάσματος το οποίο αυτος έμπνευσε με την οικονομική "ιδιοφυΐα του, ήταν πάντα (είναι και θα είναι) καιροσκόποι μέχρι το μεδούλι. Αυτοι που με ακραιφνώς συντηρητικό προφίλ υπηρετούν την αστική τάξη δεν έχουν ιδεολογία, πίστη, ηθική. Δεν νοιάζονται για τίποτε και για κανένα - μονο γιά το τιμάρι τους το οποίο γνωρίζουν πως μονο οι αστοί μπορούν να μετατρέψουν σε χρυσόμαλλο δέρας. Αυτους τους καιροσκόπους δεν τους λέμε οπορτουνιστες. Αυτούς που ο Φρήντμαν θα αποκαλουσε statesmen, εμείς μπορεί να τους τιμήσουμε και με τίτλο του "εθνάρχη".
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπάρχει υπηρέτης των αστών που να μην ειναι καιροσκόπος. Απλα ο συντηρητικός, αντιδραστικός καιροσκοπισμός περιγραφεται χωρίς την αντίστοιχη ταμπέλα "οπορτουνιστης" που κολλάει σε αριστερούς.