βρωμιά και γλωσσική καταστολή

Στην προηγούμενη ανάρτηση έγραψα πως «αν διάβασες το Ριζοσπάστη σήμερα και χτες,  θα σχημάτισες τη εντύπωση ότι το ζήτημα Ρωμανού δεν είναι το σημαντικότερο τρέχον. Η εναντίωση κατά της νέας δέσμης μέτρων, με επίκεντρο το ασφαλιστικό, είναι στην κορυφή της τρέχουσας ατζέντας. Και μάλλον έχει δίκιο». Σωστότερο θα ήταν να έγραφα όχι «μάλλον», αλλά «σίγουρα έχει δίκιο». Και πολύ πιθανόν ένας λόγος που η κυβέρνηση σκόπιμα μετατρέπει το δράμα ενός νέου ανθρώπου που έχει φτάσει στον ουδό του θανάτου σε «σάγκα με σασπένς» είναι ότι μας αναγκάζει να εστιάζουμε εκεί, όχι σε τούτη εδώ την βρωμιά που αφήνει στο διάβα της(στο ασφαλιστικό).  Αλλά όπου και να εστιάσουμε, βρωμιά βλέπουμε στα ίχνη αυτού του άθλιου κυβερνητικού προσωπείου των αστών.

Στο ερώτημα «τι μέλλει γενέσθαι», λοιπόν, η απάντηση ουσίας είναι πως ότι γίνεται, κι ότι είναι να γίνει, γίνεται και θα γίνει για ισχυροποίηση των θέσεων του κεφαλαίου έναντι της εργασίας, για την εφαρμογή της στρατηγικής και εμπέδωσης μιας κατάστασης απολύτως ελεγχόμενης εργασίας σε συνθήκες κυριολεκτικά σκλαβιάς και αυξανόμενων περιθωρίων κερδοφορίας του κεφαλαίου. Ο οικονομικός φασισμός είναι ηδη η πραγματικότητα μας.  

Ένας τρόπος που οι αστοί καταφέρνουν να επιβάλλουν το μεγάλο σχέδιο τους είναι η φυσική καταστολή. Eνας άλλος, μεταξύ πολλών άλλων,  είναι το ψέμα που στηρίζεται σε γλωσσική καταστολή εμφανιζόμενη ως μια άνευ ορίων χειριστικότητα σ’ ότι αφορά την γλώσσα.  

Από το να αποκαλεί το χρηματιστικό κεφάλαιο «αγορές», στο να πείθει ότι το ενδοκαπιταλιστικό σκυλοφάγωμα είναι μια φυσική συνθήκη και την επιβίωση σ’ αυτήν να ονομάζει «ανταγωνιστικότητα», κάτι που πρέπει να θεωρούμε ως οικονομικό προτέρημα, ενώ πίσω από τον όρο «ανταγωνιστικότητα» να κρύβεται η κατακρεούργηση μισθών και συντάξεων.

Η πιο φρέσκια καραμέλα τώρα είναι η υποτιθέμενη αναγκαιότητα για «μείωση του μη μισθολογικού κόστους της εργασίας».

Αίφνης, γράφει ο Ριζοσπάστης στο ένθετο του Σαββάτου σήμερα: 

Οι ‘20’ επιχαίρουν, επειδή ήδη κάποια μέλη τους «κινούνται προς τη θέσπιση ή αύξηση κατώτατων μισθών, τη βελτίωση του κοινωνικού διαλόγου και τη βελτίωση των δικτύων κοινωνικής ασφάλειας», αλλά και επειδή «κάνουν νέα βήματα για την οργάνωση της λειτουργίας των αγορών εργασίας και τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους της εργασίας».

Τι είναι αυτό το “μη μισθολογικό κόστος” πάλι που πρέπει να το δούμε μειωμένο για να βελτιωθεί η μιζέρια μας;

Μιας και ξεκινήσαμε λέγοντας ότι η πλέον επίκαιρη είδηση και το σημαντικότερο συμβάν σε εξέλιξη θα έπρεπε να είναι (και, λόγω του εξελισσόμενου δράματος του Νίκου Ρωμανού, δικαιολογημένα, δεν είναι) το νέο κύμα επίθεσης που αφορά τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζόμενων, να εξηγήσουμε ότι αυτή η γαμημένη μείωση του "μη μισθολογικού κόστους" δεν είναι τίποτε άλλο από μείωση των ασφαλιστικών εισφορών που καταβάλει ο εργοδότης για τον εργαζόμενο.

 ***

 image borrowed from here