εν παρόδω... καπνίζοντας

Βρίσκομαι 'εν παρόδω, στο ενδιάμεσο διάστημα απο ενα μικρο νησί προς ένα άλλο, μεγαλύτερο. Η πτήση μου είναι αργά το απόγευμα, έχω σηκωθεί νωρίς και διαβάζω (online). Σταματάω σε κάποιο σημείο ενος άρθρου του Μπογιόπουλου για τον Βάρναλη όπου τον παραθέτει στο εδάφιο:

«…όλες οι τέχνες «πολιτεύονται», είτε το ξέρουνε είτε όχι, είτε τους φαίνεται είτε όχι.Κι η επαναστατική τέχνη «πολιτεύεται» – έλεγε ο Βάρναλης – με τη διαφορά, πως το ξέρει. Γιατί αν είναι κανείς συντηρητικός από κοινωνική Συνήθεια, γίνεται επαναστάτης μονάχα από γνώση της πραγματικότητας κι από αντίδραση στη Συνήθεια».

Δεν θα μιλήσω, στο θέμα, για την τέχνη. Είναι νωρίς το πρωί, κι αυτη ειναι συνήθως βραδυνή κουβέντα. Στέκομαι στην ρήση του Βάρναλη γιατί υπονοεί μια συστατική, καταστατική θα έλεγα, αντίθεση προς το κομφορμισμό του ατόμου που «γίνεται επαναστάτης [...] κι από αντίδραση στη Συνήθεια».

Την ώρα που κάνω αυτές τις σκέψεις, πίνω καφέ, καπνίζω... και λέω (στον εαυτό μου, υποθέτω, με μια δόση αφέλειας): Πως μπορεί να συνάδει μια αντίληψη του εαυτού σου ως αντικομφορμιστή, ως κάποιου που εμπνέεται απο επαναστατικές ιδέες, ακόμα κι αν δεν τολμάς να αυτοχαρακτηριστείς ως "επαναστάτης", με το γεγονός ότι δεν μπορείς να αποτινάξεις αυτή την  συνήθεια, ή δεν δείχνεις προθυμία να το κάνεις άμεσα; ...

Περιττό να σου πω οτι μέχρι να γράψω την λέξη που μόλις διάβασες, έχω βάλει κι άλλο καφέ κι έχω ανάψει δεύτερο τσιγάρο, λέγοντας στον εαυτό μου "εντάξει, θα το κόψεις στη  Γηραιά Αλβιώνα - εκεί πέρα συνοφρυώνονται συχνότερα με αυτό το απαίσιο συνήθειο των μιασμένων καπνιστών. Εκτός από λογικά απαράδεκτο έχει καταστεί και κοινωνικά ανυπόφορο..."

Σοβαρολογώντας -
επανειλημμένα έρευνες που εστιάζουν στην σχέση καπνίσματος και κοινωνικής τάξης αποκαλύπτουν το αναμφισβήτητο γεγονός οτι η εργατική τάξη καπνίζει περισσότερο απο την αστική. Για να το θέσουμε ακόμα πιο σχηματικά, αυτοί που κατέχουν μέσα παραγωγής και, κερδοσκοπώντας, παράγουν για να  διαθέτουν στην αγορά τσιγάρα, τα καπνίζουν πολύ λιγότερο απο αυτούς που δεν έχουν μέσα παραγωγής και τα καταναλώνουν καταστρέφοντας την υγεία τους.

Έρευνες δείχνουν επίσης οτι οι καπιταλιστές που παράγουν τσιγάρα, στοχοποιούν την εργατική τάξη με συστηματικό μάρκετινγκ.

Η έρευνα, σαν παράδειγμα, των  Philip Morris et al,
[http://m.tobaccocontrol.bmj.com/content/13/2/115.full] διαπιστωνει οτι

Το κάπνισμα τσιγάρων ακολουθεί μια κοινωνικά ταξικη διαβάθμηση στις ΗΠΑ και στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες. Αρχίζοντας στη νεολαία, η έναρξη του καπνίσματος συσχετίζεται θετικά με χαμηλό οικογενειακό εισόδημα και χαμηλή απόδοση στο σχολιό. [...] Μεταξύ των ενηλίκων, ο επιπολασμός του καπνίσματος σχετίζεται με χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο, με επαγγέλματα της εργατικής τάξης,  και χαμηλότερο επιπεδο εισόδηματος. Έτσι, το κάπνισμα συνδέεται σαφώς με την κοινωνικά μειονεκτικη θεση, όπως αυτη ορίζεται από το μορφωτικό επίπεδο, το εισόδημα, και την επαγγελματική κατηγορία. Το κάπνισμα είναι η συμπεριφορά που μοναδικα έχει τις μεγαλύτερες επιπτώσεις στην ανισότητα που αφορα την υγεία.

✳✳✳

Τέλος, μια λογική συμβουλή (στον εαυτό μου πρωτα):

Εκτός της φυσιολογικής ζημιάς στην υγεία, προκαλεί και ψυχολογικη ζημιά - όταν καπνίζει το άτομο, τείνει να "μιλά με τον εαυτό του συχνότερα του δέοντος". Δεν κάνει κακό μόνο στην βάση, αλλά και "στον πάνω όροφο..."

Ειναι ψύχωση. Πριν λοιπόν αρχήσεις ν' ακούς και φωνές,  Κοψ' το το γαμημένο! 

Δώσε λίγα τουλάχιστον απο τα λεφτά που θα εξοικονομήσεις στο κόμμα, οικονομική ενίσχυση. Αυτό θα είναι, σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο, μια επαναστατική πράξη.

Do it! Before too late...