Εικοσιπέντε χρόνια μετά

Εικοσιπέντε χρόνια μετά, οι σάλπιγγες ηχούν ακόμα, θυμίζοντας μας την πτώση του τείχους της Ιεριχώ. Όπως στην βιβλική ιστορία, οι καπιταλιστές  "φώναξαν  εκκωφαντικά" και το τείχος σωριάστηκε σε συντρίμμια για να εισβάλουν στην πόλη και να την κάνουν Γης Μαδιάμ.

Δίπλα στην πρώην φιλήσυχη ανατολικογερμανίδα Μέρκελ, ο τελευταίος ΓΓ του ΚΚΣΕ, ο πρώην σοβιετικός Γκορμπατσώφ. Αυτός που επέτρεψε στο όνειρο της να πραγματοποιηθεί, μεταμορφώνοντας την από ποντικομαμή σε μαμή της νεότερης "νέας τάξης". Κι οι δύο τους γέννημα-θρέμμα της σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Ποια είπε πως δυο τρεις γενιές είναι αρκετές για να αλλάξουν οι άνθρωποι; Χρειάζονται χιλιετηρίδες.  Γι αυτό και δεν πρέπει να βασιζόμαστε στην " ανθρώπινη φύση" που δεν αλλάζει άμεσα με αλλαγή κοινωνικών συνθηκών, αλλά σε ένα σύστημα συμπεριφορών - σ' αυτό που μπορεί να σχεδιαστεί και να ελέγχεται με συνεχή και ουσιαστική ανατροφοδότηση.

Η Μερκελ και το συνάφι της  άφησαν 8000 μπαλόνια να χαθούν στα ουράνια ευτυχίας που πετά  η τάξη της κρατώντας μας, όλους εμάς τους νέους δουλοπάροικους, έξω απο τα τείχη του κάστρου της, σε μια νεο-μεσαιωνική κόλαση, λέγοντάς: "μπορούμε  ν' αλλάξουμε τα πράγματα".  Σ' αυτό, στο ότι μπορούμε ν' αλλάξουμε τα πράγματα, συμφωνούμε. Αν και για τους νέους δουλοπάροικους τα πράγματα έχουν δυσκολέψει. Οι αλλαγές που επιβάλουν οι νέοι βαρόνοι, στους οποίους ανήκει και τους οποίους εξυπηρετεί η κ. Μέρκελ (η οποιαδήποτε "Μέρκελ"  που δουλεύει για το κεφάλαιο), κάνουν τις αλλαγές που θα επιθυμούσαν οι νέοι δουλοπάροικοι κάτι σαν ένα αποκαλυπτικό, σημαδιακό όνειρο του οποίου η ανασκαφή απο το στρώμα της απώθησης και της λήθης καθίσταται προβληματικότερη απο ποτέ, ακριβώς επειδή είναι πιο αναγκαία απο ποτέ.

Οι καπιταλίστες δεν θέλουν να μας αφήσουν να ξεχάσουμε ότι νίκησαν. Το γιορτάζουν με όλη την χυδαιότητα του νεόπλουτου που μιλάει φωναχτά για την " καλή του τύχη". Με την αλαζονεία του νεοφώτιστου που η καινούρια "φώτιση" του δεν έχει γίνει σοφία και καλλιέργεια. Δεν με αφήνουν να το ξεχάσω. Αλλά κι αν μ' άφηναν δεν θα το ξέχναγα...

Αυτό που θυμάμαι εντονότερα, όμως, και θέλω να ξεχάσω λιγότερο απ' οτιδήποτε άλλο έχει σχέση με αυτή την τραγωδία, δεν είναι μόνο ότι αυτά που ηχούσαν στην Σοβιετική Ένωση πριν γκρεμίσουν τα τείχη της ήταν σοσιαλδημοκρατικές, οπορτουνιστικές σάλπιγγες, αλλά και ότι μια επίφαση δημοκρατίας είναι ισχυρότερη απο μια επίφαση δικτατορίας του προλεταριάτου. Και όχι μόνο αυτό, αλλά κι ότι για τα πλήθη των καθυπότακτων, που συγκεντρώνονται για να γιορτάσουν μιαν επέτειο υποταγής ωσάν να ήταν επέτειος απελευθέρωσης, δεν είναι απλά ισχυρότερη, είναι και προτιμότερη.

Για τούτο "έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου" να σου λέω, εσένα που δεν θα πας ποτέ σε μια τέτοια καπιταλιστικά εμπνευσμένη "συγκέντρωση", να μην γλιστρήσεις σε κομφορμισμό. Πως το πρώτο πράγμα που πρέπει να καταχωρήσουμε σαν μάθημα απο το πάθημα είναι να μην λέμε ψέματα στον εαυτό μας, η να σιωπάμε μπροστά σε κάτι που φαίνεται ψεύτικο.  Μόνο αν το κάνουμε αυτό θα αρχίσουμε να ξεχωρίζουμε αυτούς που μπορεί να μας πούνε πάλι ψέματα και μέσα απο τις γραμμές μας - εννοώ τις γραμμές αυτών που ακόμα ελπίζουν πως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει και με τρόπο που δεν θα άρεσε στην κ. Μερκελ και στον κ. Γκορμπατσώφ. Η Μέρκελ κι ο Γκορμπατσώφ είναι παχυλές προσωποποιήσεις του γεγονότος ότι ο πόλεμος απο τα μέσα δεν σταμάτησε κι ούτε θα σταματήσει ποτέ να μαίνεται.