Σκεπτόμενος Φωναχτά (περί αδράνειας και ανίας)

Διάβαζα στον χτεσινό Ριζοσπάστη για το πολιτικό θέατρο που παίζεται χωρίς φαντασία απο "κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ" ανακυκλώνοντας την προηγούμενη ψευτο-αντιπαράθεση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ:

"Ο λαός χρειάζεται να παρέμβει αποφασιστικά στις εξελίξεις, με ισχυρό κίνημα και λαϊκή συμμαχία, με δυνατό ΚΚΕ για να πάρουμε ανάσες, για να ανατρέψουμε τη σημερινή βαρβαρότητα και όσους την υπηρετούν".

Σύμφωνοι.
Έτσι πρέπει να γίνει.
Ο λαός πρέπει να βγει απ' αυτήν την άθλια χειμέρια νάρκη και να δυναμώσει έμπρακτα η επαναστατική προοπτική. Το λέει με τον τρόπο του και το ξαναλέει το κόμμα. Αλλά σε ποιόν; Κάποιων, των πολλών, 'το αυτί δεν ιδρώνει'.

Άλλοι, που ακούνε, λένε : 'Αυτό το έχουμε ακούσει και τό 'χουμε ξανακούσει'.

Ομολογώ, σαν να πρόκειται για αμαρτία, πως κι εγώ, όταν διαβάζω 'τι χρειάζεται να κάνει ο λαός', (αυτός ο σακατεμένος λαός), σκέφτομαι, μήπως η πολλοστή επανάληψη του ίδιου  μηνύματος μου προκαλεί ανία... Γιατί, εν όψη της ανυποχώρητης αγριότητας του κεφαλαίου, φοβάμαι πως το μήνυμα έχει καταστεί στείρο αν όχι κενό... Αλλά και τι άλλο να ειπωθεί;

Την ώρα που γράφω πρόχειρα τα παραπάνω, μπαίνει στο σπίτι ένας φίλος.
 
   'Τι κάνεις;' ρωτά.
 
   'Να εδώ. Δοκιμάζω να γράψω κάτι για το μπλόγκ.'

   'Και τι γράφεις πάλι;'

Του διαβάζω τα παραπάνω και χαμογελά με μιαν αμυδρή έκφραση πικρίας. Με ρωτά:

   'Δηλαδή να μην τα λέει αυτά το κόμμα, επειδή εσύ τα βρίσκεις πληκτικά;'

   'Δεν νομίζω πως είναι προσωπικό το ζήτημα...'

   'Οκέι. Έχεις κάτι άλλο να προτείνεις;'

   'Όχι. Αλλά τι να κάνω; Έχω βαρεθεί να ακούω τα ίδια και τα ίδια.'

     Μου λέει: 'Αν δεν έχεις λύση για το πρόβλημα, το σχόλιο σου δεν είναι επικοδομητικό. Γίνεσαι αιρετικός. Θυμάμαι μια σοφή παρατήρηση που μου είχε κάνει ένας προϊστάμενος μου, μια από τις ελάχιστες παρατηρήσεις του που θεώρησα διδακτικές: Μην έρχεσαι σε μένα με παράπονα, να έρχεσαι με προτάσεις.'

      'Δεν έχω προτάσεις. Δεν πιστεύω οτι κάποιος έχει την πανάκεια στην τσέπη του. Απλά, λέω αυτό που αισθάνομαι.'

      'Βρε δικαίωμά σου είναι να αισθάνεσαι και να λες ό,τι θέλεις. Αλλά σκέψου και γιατί δεν γίνεται  αυτό που θα ήθελες να γίνει. Νομίζεις πως το κόμμα δεν κάνει ότι μπορεί; Νομίζεις πως το κόμμα έχει σήμερα το δυναμικό να προβεί σε καινοτόμες πρακτικές που θα κανουν τη διαφορά που επιθυμείς. Μακάρι να το είχε. Δεν το έχει όμως. Προσπαθεί.  Δες το και στην πράξη. Βλέπεις τα μέλη το κόμματος να είναι αραχτοί;'

       'Όχι. Αλλά με εξουθενώνει το γεγονός οτι ο λόγος του δεν γίνεται έναυσμα δράσης, γι' αυτούς που θα έπρεπε να τον θεωρούν δικό τους λόγο...'

       'Πάλι περί ξύλινου λόγου το ανάγνωσμα! Αυτό κι αν έχει καταντήσει ανιαρό...'

       'Δεν είναι εκεί το ζήτημα. Ο λόγος αυτών που το κατηγορούνε γι αυτό είναι πιο "ξύλινος". Όταν όμως επαναλαμβάνεις κάτι σ' αυτόν που δεν θέλει να το καταλάβει, χάνεις το χρόνο σου, "φωνή βοώντος εν τη ερήμω" που λένε. Όταν το επαναλαμβάνεις σ' αυτόν που το ξέρει, τον κουράζεις και είναι αμβίβολο αν τον κινητοποιείς.'

      'Απο παχιά και ωραία λόγια που ξέρουν να λένε οι διάφοροι σωτήρες, έχουμε μπουχτήσει. Αλλά απο κινητοποιησεις; Πράξεις; Ποιούς βλέπεις να κάνουν περισσότερα από τους κομμουνιστές για να δει μια άσπρη μέρα ο κόσμος; Βλέπεις  πολλούς, φίλε;'

      '... Ποιούς να δω;'

      'Κι αυτοί που τρέχουν, μόνο πλήξη δεν αισθάνονται. Γι αυτό σου λέω: κάνε κάτι. Όταν αρχίζεις να υποφέρεις απο ανία κάνε κάτι'.

      'Ιδού το πρόβλημα. Όπως και πολλοί άλλοι, νομίζω, δεν ξέρω τι να κάνω... Δεν ξέρω τι να κάνω, στην πολιτική εννοώ, με τρόπο που να αισθάνομαι πως έχει αποτέλεσμα.'

      Όμως αυτό είναι δικό σου πρόβλημα, φίλε, δεν είναι του κόμματος πρόβλημα.'

     'Είναι και του κόμματος', επιμένω.

     'Μόνο αν, όπως και πολλοί άλλοι, παραμένεις  αδρανής. Αν αυτοί οι πολλοί, αν όλοι αυτοί που θέλουν περισσότερα από το κόμμα έκαναν περισσότερο απ' ότι κάνουν, όχι κατ' ανάγκη για το κομμα αλλά για το συμφέροντης τάξης τους, τότε σίγουρα θα έβρισκαν λιγότερα ψεγάδια στο κόμμα...'

✴✴✴

Image borrowed from here