Τα σαγκουίνια του Σαμαρά και ο Τσίπρας

O Αντώνης Σαμαράς σκέπασε με ροζ πέπλο την εικόνα της καμένης γης που δημιουργεί η πολιτική του την οποία "καμένη γη" δεν φαίνεται ακόμα διατεθειμένος ν' αφήσει πίσω του.
Μια ροζ πάχνη πάνω το έρεβος της αθλιότητας.

Η ομιλία του προαναγγέλλει συνέχεια της ίδιας αγωγής. 

Η αντιπαράθεση του Σαμαρά με τον Τσιπρα, πίσω από τα φτηνά βεγγαλικά λεκτικών αντιπαραθέσεων που εκτοξεύθηκαν εκατέρωθεν, δεν έγινε σε επίπεδο στρατηγικής, η οποία είναι ουσιαστικά κοινή και αφορά την διαχείριση μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ, και με θρησκόληπτη προσήλωση στο Ευρω, που σημαίνει το πέρασμα και την εμπέδωση όλων των στρατηγικών στόχων του μεγάλου Ευρω-ενωσιακού κεφαλαίου – αναδιαρθρώσεις σε εργασιακά, ασφαλιστικά-συνταξιοδοτικά, φορολογικά – γενικά, την απροσχημάτιστη ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου, στον πυρήνα του οποίου δρουν οι μεγαλο-χρηματιστές. Αφορούσε μόνο ζητήματα τακτικής, ζητήματα επιλογής της κατάλληλης συνταγής όχι για εξυγίανση ενός συστήματος ανίατα άρρωστου, αλλά για αντιμετώπιση των συμπτωμάτων του που καθίστανται αφόρητα για την πλειονότητα.

Επειδή το νόημα μιας ψήφου δυσπιστίας αφορά τον τερματισμό ή την συνέχεια της παρούσας διακυβέρνησης και του προσωπικού της, το πλέον σχετικό με την πρόταση Τσιπρα ήταν η κοφτή δήλωση του Σαμαρά ότι οι εκλογές θα γίνουν το 2016 και όχι νωρίτερα. Ήταν γεμάτη νόημα η προσθήκη στην εν λόγω δήλωση, συμβουλεύοντας τον Τσίπρα μέχρι τότε να «λύσει τα εσωτερικά» του κόμματος του. Δηλαδή, λέει ο εκπρόσωπος της κέντρο-ακροδεξιάς στον αρχηγό της δεξιο-κεντρο-«αριστεράς» πως έχει αλλά τρία περίπου χρόνια μέχρις ότου διαγραφούν εντελώς τα «αριστερά» και «ριζοσπαστικά» απ’ το λεξιλόγιο του. Όχι πως οι λέξεις αυτές διατηρούν ακόμα κάποιο νόημα σε μια πρακτική που αυξανόμενα εξευμενίζει το μεγάλο κεφάλαιο στη χώρα μας και όπου γης…. αλλά είναι ενοχλητικές για αυτό.

Το πλέον τρομακτικό, τυλιγμένο σε «αισιοδοξία» ήταν η υπόσχεση του Α. Σαμαρά ότι, μετά την παρουσιαζόμενη ως «θαύμα» επίτευξη του πρωτογενούς πλεονάσματος, η κυβέρνηση του θα επιτύχει «κανονικό πλεόνασμα» μέχρι το 2016, από το οποίο θα μπορεί να χρηματοδοτεί τόκους και χρεολύσια του κρατικού χρέους.

Φαντάζεστε τι σημαίνει αυτό; Πρόσφατη ανάρτηση εδώ αναφέρεται στο θέμα.

Ελλείψει ουσιωδών διαφορών είχαμε κενολογία και φτηνές ατάκες πεζοδρομίου – παρεμπιπτόντως, αυτά κι αν ήτανε σάπια «ξύλινη γλώσσα»…

Εντέλει:

Μπορεί ο Τσιπρας να λέει ότι θέλει και σε όποιους θέλει, αλλά τάχα μπορεί να πει στον κόσμο που αποπροσανατολίζει συγκεκριμένα και στοιχειοθετημένα με τι τρόπο θα καταφέρει η Ελλάδα να αναδιαπραγματευτεί την δανειακή σύμβαση καταργώντας το μνημόνιο; Και τελικά τι θα κάνει όταν η ημερομηνία λήξης του μνημονίου παρέλθει; Ο Σαμαράς του υπενθυμίζει ότι το μνημόνιο (σαν ένα γραπτό συμβόλαιο που έχει χρονική διάρκεια) τελειώνει σύντομα από μόνο του. Θα καταργήσει τότε όλες τις μνημονιακές αποφάσεις;  Τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς το μνημόνιο και τους "βαρβάρους" του;

Δεν θα πει τι σχεδιάζει γιατί έχει την πολυτέλεια να είναι αντιπολίτευση…

Απ’ την άλλη, μπορεί ο Σαμαράς να δημαγωγεί όσο θέλει, εκείνο που δεν μπορεί να κάνει είναι να πει συγκεκριμένα και στοιχειοθετημένα στον κόσμο που κοροϊδεύει με τι τρόπο θα καταφέρει η Ελλάδα να αποκτήσει δημοσιονομικό ή «κοινωνικό» πλεόνασμα. Αν πει τι σχεδιάζει για να το πετύχει, θα πρέπει ο κόσμος που κοροϊδεύει, τον οποίο προορίζει για περαιτέρω γδάρσιμο, να σηκωθεί και τον…

Αλλά θα μου πεις, αν αυτός ο «κόσμος» είχε τέτοιο κουράγιο, θα το είχε κάνει ηδη.

 πηγη εικονας εδω