Ο Ριζοσπάστης απάντησε

Ο Ριζοσπάστης απάντησε για αλλαγές που γίνονται σε εμφάνιση, περιεχόμενο, καταμερισμό κ.τ.λ., χωρίς φυσικά να κατονομάσει οποιοδήποτε πρόσωπο, το οποίο μπορεί τα ΜΜΕ ενίοτε να επιλέγουν για να δημιουργήσουν μείζονα ή ελάσσονα θέμα σε αναφορά με το κόμμα. Και πολύ καλά έκανε!

Στην ανακοίνωση της συντακτικής επιτροπής γράφει:

1. […] oι αλλαγές στoν «Ριζοσπάστη», η κατάργηση στηλών, οι αλλαγές καταμερισμού στο δυναμικό του, ποιος γράφει άρθρα, ποιος σχόλια, ποιος ρεπορτάζ, σε ποιο τμήμα είναι, λύνονται στο πλαίσιο της εφημερίδας, με ευθύνη της Διεύθυνσης και της Συντακτικής Επιτροπής, όπως, άλλωστε, συμβαίνει και με κάθε εφημερίδα, και δε γίνονται με άλλου τύπου κριτήρια, όπως διαδίδεται από διάφορους, όψιμους ενδιαφερόμενους και δήθεν «φίλους» της εφημερίδας του ΚΚΕ, συνδυάζοντας μισές «αλήθειες» με συκοφαντίες, ανυπόστατα στοιχεία και ερμηνείες προθέσεων.

2. Υπενθυμίζουμε ότι […]Προβλέπεται καταστατικά ότι, όπως και τα άλλα στελέχη που δουλεύουν σε άλλους τομείς δράσης του Κόμματος, κεντρικά και τοπικά, σε Τμήματα και σε Οργανώσεις, έτσι και στα έντυπα του Κόμματος οι εργαζόμενοι αυτοί στηρίζονται οικονομικά με ποσό που κυμαίνεται και δεν υπερβαίνει το μέσο μισθό των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα.

3. Στον «Ριζοσπάστη», σε αντίθεση με τις αστικές εφημερίδες, δεν υπάρχουν δημοσιογράφοι κομματικά μέλη πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, κάποιοι επαγγελματίες καριέρας και άλλοι όχι. Η καταστατική πρόβλεψη ισχύει για όλους χωρίς εξαιρέσεις.

Κανένα προβλημα με τα παραπάνω.

Τα σημεία που ακολουθούν όμως έχουν προβλήματα τουλάχιστον λογικής συνέπειας.

4. Ο «Ριζοσπάστης» έχει ακούραστους κομμουνιστές δημοσιογράφους, αφανείς, που δεν περιμένουν κανενός είδους καταξίωση με τα κριτήρια που αυτή γίνεται στον αστικό Τύπο.

Αυτό ακούγεται όμορφο, πλην όμως, γεννάται το ερώτημα: γιατί κάποιοι δημοσιογράφοι να είναι αφανείς; Μήπως πρέπει να καταλάβουμε εδώ ότι η αφάνεια είναι πάντα προτέρημα; Πολλές εργασίες μπορεί να είναι συλλογικές και να μην απαιτούν ταυτοποίηση. Για τα άρθρα όμως που γράφονται, μήπως πρέπει  οι δημιουργοί τους να παίρνουν ευθύνη και να κρίνονται από τον αναγνώστη (μέλος του κόμματος η μη). Προσωπικά δεν βρίσκω ικανοποιητικό το γεγονός οτι μεγάλος αν όχι ο κύριος όγκος της αρθρογραφίας στον Ρίζο είναι ανυπόγραφος. Μετά, για ποιο λόγο οι κομμουνιστές δημοσιογράφοι να μην χαίρονται καταξίωση, τουλάχιστον απο τους αναγνώστες του Ριζου; Σίγουρα μπορεί και πρέπει να είναι όλοι ίσοι απέναντι στο καταστατικό, αλλά μήπως πρέπει να είναι και όμοιοι; Αποκλείονται δηλαδή αναγνωρίσημες διαφορές σε στυλ και ποιότητα γραφής;

5. Η ενασχόληση στον «Ριζοσπάστη» δεν είναι επαγγελματική σχέση, αλλά κομματική δουλειά γι' αυτό δεν μπορεί να μοιράζεται με ενασχόληση σε άλλα έντυπα ή ηλεκτρονικά. Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, όπως συμβαίνει σε άλλες εφημερίδες και Μέσα.

Αυτό είναι σαν λέει ότι η κομματική δουλειά είναι ασυμβίβαστη με την επαγγελματική σχέση. Μα τότε τα επαγγελματικά στελέχη τι σχέση έχουν με το κόμμα; Ας δεχτούμε ότι εδώ εννοεί πως το πρωτεύον είναι η κομματική τους ιδιότητα. Από εκεί και πέρα, μήπως αποκλείεται κάποιος να κάνει κομματική δουλειά, δουλεύοντας στο Ριζοσπάστη (πχ με μειωμένο ωράριο) και παράλληλα να κάνει κάτι άλλο; Για ποιο λόγο;   

6. Άλλωστε, ο «Ριζοσπάστης» δεν αγοράζεται και δε διαβάζεται για το ποιοι γράφουν σε αυτόν, αλλά πρωταρχικά και πάνω απ' όλα γιατί είναι όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, δεν είναι οποιαδήποτε εφημερίδα.

Για το ότι ο Ριζοσπάστης δεν είναι οποιαδήποτε εφημερίδα δεν υπάρχει αμφιβολία. Η Κ.Ε. ευθύνεται για το τι και πως  γράφεται, και μπορεί ν' αποφασίσει και για το ποιοι γράφουν σε αυτόν ή όχι, αλλά δεν βλέπω που στηρίζεται ο ισχυρισμός πως "αγοράζεται και διαβάζεται πρωταρχικά και πάνω απ' όλα επειδή είναι όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ". 

Ο Ριζοσπάστης σίγουρα διαβάζεται γιατί εκφραζει το ΚΚΕ, αλλά πολύ πιθανόν να διαβαζόταν ακόμα κι αν δεν ήταν όργανο της ΚΕ, φτάνει να έκφραζε το Κομμα - όπως αίφνης διαβάζονται αμέτρητα ηλεκτρονικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που στηρίζουν το κόμμα χωρίς να είναι όργανα της ΚΕ.

Το ποιοι γράφουν και πως έχει μεγάλη σημασία τελικά και για το πόσοι τον διαβάζουν.