πολιτικά προσωπεία - [Σκεπτόμενος "χαμηλόφωνα"...]

[...] Ακόμα κι αν ήθελε να ψεύδεται ο εργάτης, που δεν έχει συμφέρον να θέλει, δεν μπορεί όταν έχει μόνο ένα προσωπείο. Διότι αυτό αναγνωρίζεται σαν χαρακτηριστικό του και σχεδόν ταυτίζεται με το πρόσωπο του

 ***

Σ’ ότι αφορά πολιτικά προσωπεία, μια διαφορά του καπιταλιστή από τον εργάτη είναι ότι ο καπιταλίστας έχει πολλά: έχει το φιλελεύθερο (παλαιού ή νέου τύπου), το σοσιαλδημοκρατικό και το  φασιστικό, και τα χρειάζεται όλα,  ενώ ο εργάτης, αν θεωρηθεί ότι έχει και χρειάζεται προσωπείο, τότε αυτό δεν μπορεί παρά να είναι ένα – οι κομμουνιστές.  

Μα ακόμα κι αν ήθελε να ψεύδεται ο εργάτης (που δεν έχει συμφέρον να θέλει), δεν μπορεί όταν έχει μόνο ένα προσωπείο. Διότι αυτό αναγνωρίζεται σαν χαρακτηριστικό του και ταυτίζεται με το πρόσωπο του. Άρα, αυστηρά μιλώντας, δεν έχει προσωπείο. Ο καπιταλίστας έχει κάθε συμφέρον να ψεύδεται, διότι η εκμετάλλευση στηρίζεται με ψέμα και βία, και μπορεί έχοντας πολλά προσωπεία και αλλάζοντας το ένα με το άλλο για να μην ταυτιστεί το πρόσωπο του με ένα απ’  αυτά. Άλλωστε αυτός είναι και ο κύριος λόγος κατοχής πολλαπλών προσωπείων. 

Μια συνακόλουθη πολιτική διαφορά του καπιταλιστή από τον εργάτη  είναι ότι ενώ κι οι δυο μπορεί να ξεχωρίζουν με  καθαρότητα σκέψης το οικονομικό είναι σε αντίθεση απ’ αυτό που πρέπει να είναι, ο καπιταλίστας προτείνει και στους δυο να ξεχάσουν την διαφορά, ενώ ο εργάτης αρνείται.

Παραδόξως, αν κάτι που θεωρείται χαρακτηριστικό του προσώπου του εργάτη παρεμβαίνει και τον εμποδίζει να δει  την διαφορά μεταξύ των πολιτικών προσωπείων, τότε τον δυσκολεύει και να διακρίνει τον ρόλο που παίζουν κρύβοντας το πρόσωπο του καπιταλίστα πίσω από αυτά, και έτσι τον καθιστά ευκολότερο θύμα του ψεύδους. 

Τότε μόνο καθίσταται προσωπείο – με αναίρεση της ταύτισής του με το πρόσωπο του εργάτη και λειτουργώντας εναντίον του, σαν παρωπίδες… κι ακόμα χειρότερα. Μα τότε, σαν προσωπείο, δεν ανήκει πλέον στον εργάτη. Διότι τότε πια αυτή η αναίρεση δεν υπονομεύει μόνο την πολιτική κρίση του αλλά την σχέση του με την αλήθεια και την πραγματικότητα, την επιβίωση του.

Λοιπον, το οποιοδήποτε προσωπείο, ακόμα και όταν τοποθετείται μπροστά στο πρόσωπο του εργάτη δεν του ανήκει ποτέ, ανήκει πάντα στον καπιταλίστα.  

 

***