Πολιτική ψύχωση και κατάθλιψη (με αφορμή μια ‘συζήτηση στο καφενείο’)

Λίγες ώρες μετά  τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης, είχα ακούσει στο καφενείο την παρακάτω συζήτηση:

Το μάθατε; Ο Σαμαράς έκανε τον Άδωνι υπουργό υγείας.

Άντε ρε! Πλάκα κάνεις.

Σοβαρά μιλάω.

Υπουργό Υγείας; Ρε ο άνθρωπος δεν είναι στα καλά του. Έχει προβλημα ψυχικής υγείας.

Ποιος, ο Σαμαράς ή ο Γεωργιάδης;

Εγώ θα έλεγα ότι το προβλημα ψυχικής υγείας το έχει συλλογικά και μαζικά ο ελληνικός λαός. Έχει όλα τα συμπτώματα της κατάθλιψης

• Δεν χαίρεται, η διάθεση του είναι πεσμένη
• Είναι απελπισμένος και σε απόγνωση, το μέλλον του είναι μαύρο κι άραχνο
• Πάσχει απο απώλεια ενέργειας, είναι αδύναμος και μένει αδρανής
• Έχει δυσκολία ή αδυναμία να σκεφτεί, και να πάρει αποφάσεις
• Δείχνει απώλεια μνήμης.
• Αισθάνεται ένοχος για την κατάντια του, ανάξιος, ένα μηδενικό
• Αισθάνεται σε πλήρη αδιέξοδο που μπορεί να τον οδηγήσει και στην αυτοκτονία.

Από τέτοια συμπτώματα δεν δείχνουν να πάσχουν οι ομογάλακτοι του Άδωνι κι ο ίδιος. Τα δικά τους συμπτώματα εμπίπτουν μάλλον στον χώρο της Ψύχωσης.

Βάσει του επιστήμονα καθηγητού Kλινικής  Ψυχολογίας D.S. Holmes (1994), 

το βασικότερο χαρακτηριστικό σύμπτωμα της Δυσλειτουργίας Aντικοινωνικής Προσωπικότητας (ψυχοπαθούς προσωπικότητας) είναι η έλλειψη ενοχής, ικανότητας αίσθησης ενοχής και μηδαμινής ή/και ανύπαρκτης φυσιολογικής ψυχολογικής έντασης και αντίδρασης στην καθημερινή ζωή. Eπί παραδείγματι, εάν ένα άτομο που είναι ψυχοπαθής διαπράξει ένα έγκλημα, ή συμπεριφερθεί με ένα είδος αντικοινωνικής συμπεριφοράς - που επηρεάζει άλλους αρνητικά - το άτομο αυτό δε δείχνει οποιουδήποτε είδους ενοχή, ψυχολογική ένταση ή μετάνοια για την πράξη του. Eπι πλέον, λόγω του ότι σε ένα δυσλειτουργικό άτομο τέτοιας φύσης δε διαφαίνεται η δυνατότητα του ψυχολογικού αυτοελέγχου, έτσι ώστε να συγκρατεί τις όποιες αντικοινωνικές ορμές του, ένα τέτοιο άτομο λειτουργεί και φαίνεται ως «χαλαρό», ήρεμο, αυθόρμητο και χαρακτηρίζεται από ένα είδος κακίας στη σκέψη, αντίληψη και διάθεση έναντι των άλλων και γενικά της ζωής.

Γεγονός είναι ότι τα συμπτώματα της ψυχωτικής συμπεριφοράς συχνά, όχι απλά δεν φαίνονται πάντα να είναι εκτός του φυσιολογικού, αλλά και εκθειάζονται ως αρετές ή ως πολιτικές δεξιότητες.

Π.χ. Το έθνος μας λέει ότι «Ο δυναμικός του χαρακτήρας, αλλά και η επιτυχημένη θητεία του [Άδωνι] στο υπουργείο Ναυτιλίας επί κυβέρνησης Παπαδήμου, ήταν τα στοιχεία που συνηγόρησαν στην απόφαση του πρωθυπουργού να τον ορίσει υπουργό Υγείας».

Απο τις πρώτες δηλώσεις του (στην προαναφερθείσα φυλλάδα) ήταν: 

«Θα υλοποιηθούν όλες οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα και δεν θα ρισκάρουμε τις επόμενες δόσεις»

[…]
«εάν χρειαστεί να κλείσω νοσοκομεία [σ.σ. πρόσεχε το γύρισμα στο πρώτο πρόσωπο – ο τύπος είναι και αλαζονικά εγωπαθής], θα τα κλείσω».

Το ψυχολογικό (ψυχοπαθητικό) μήνυμα ήταν: είμαστε και φαινόμαστε αποφασιστικοί, δυνατοί… δεν μας κουνάει κανένας… προχωράμε ακάθεκτοι.

Πολιτικά μεταγλωττισμένο το μήνυμα του μας λέει: είμαστε εδώ για να υπηρετήσουμε τα συμφέροντα του μεγάλου (κυρίως του χρηματιστικού κεφαλαίου) με νύχια και με δόντια. Δεν θα ρισκάρουμε την πληρωμή των λύτρων στ’ αφεντικά μας, τους τοκογλύφους, που καταληστεύουν τον λαό με την βοήθεια μας. Δεν μ’ ενδιαφέρει το τίμημα για τον λαό (αφού είναι τόσο μαλάκας και με ανέχεται, εμένα και την αγέλη σαρκοβόρων που εκπροσωπώ). Έχουμε ξεσκίσει την οικονομία (δεν πειράζει… δική μας είναι, ότι θέλουμε την κάνουμε). Κι αν κλείσουμε και τα νοσοκομεία… τι έγινε δηλαδή; 

Μ