Είναι πολιτική του κεφαλαίου ("Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι η «δημοκρατία» γενικά")

Το κλείσιμο της ΕΡΤ, με την έκδοση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου και τη διακοπή του σήματος μέσα σε λίγες ώρες, συνιστά κλιμάκωση του κυβερνητικού αυταρχισμού, κρίκος στην αλυσίδα που «χαλκεύει» το αστικό κράτος σε βάρος των εργαζομένων και του λαού. Οσο πιο σκληρά είναι τα μέτρα που πάνε να πάρουν για λογαριασμό του κεφαλαίου, τόσο μεγαλώνει ο αυταρχισμός από την πλευρά του κράτους, για να τρομοκρατήσει το λαό, να τον χειραγωγήσει, να καταστείλει τις αντιδράσεις του. Η βαρβαρότητα του καπιταλισμού, που παροξύνεται όσο σαπίζει και παραδέρνει στις κρίσεις του, αντανακλάται στην εφαρμοζόμενη πολιτική, που δεν μπορεί να υλοποιείται παρά καταφεύγοντας στην καταστολή. Στην περίπτωση της ΕΡΤ δε συγκρούεται το «φως» με το «σκοτάδι», όπως τεχνηέντως προπαγανδίζουν ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι. Ταξική είναι η σύγκρουση.

Αυτό που η κυβέρνηση επιδιώκει είναι, για λογαριασμό των καπιταλιστών, να προσαρμόσει το αστικό κράτος στις σύγχρονες ανάγκες τους και μαζί με ένα σωρό άλλα μέτρα, που τους εξασφαλίζουν φθηνότερη εργατική δύναμη, ώστε να διαμορφώσει προϋποθέσεις ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας. Γι' αυτό η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου δεν αφορά μόνο στην ΕΡΤ, αλλά και σε στρατηγικής σημασίας παραγωγικές επιχειρήσεις, όπως τα ΕΑΣ, η ΕΛΒΟ και άλλες, που αντιμετωπίζονται σαν φιλέτα από ντόπιους και ξένους επιχειρηματικούς όμιλους. Το ίδιο νομοθέτημα αφορά και σε Οργανισμούς του Δημοσίου που δραστηριοποιούνται σε τομείς της έρευνας, της Πρόνοιας, άλλων κοινωνικών υπηρεσιών. Το κλείσιμο, η συγχώνευση και η υπολειτουργία τους, ανοίγει το χώρο στο κεφάλαιο να κυριαρχήσει και να κερδοσκοπήσει πάνω στις λαϊκές ανάγκες.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση επιχειρεί να «αναδιαρθρώσει» και την ΕΡΤ, προκειμένου να ελέγξει αποτελεσματικότερα την ενημέρωση, να παραδώσει στους ιδιώτες την περιουσία και μέρος από τις υποδομές της, να ανακατέψει με μεγαλύτερη ευκολία την τράπουλα των συχνοτήτων, προς όφελος των επιχειρηματιών. Αυτό είναι το πραγματικό ταξικό περιεχόμενο της σύγκρουσης που βρίσκεται σήμερα σε εξέλιξη και όχι η «κατάλυση της δημοκρατίας», που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι, κάνοντας μάλιστα και συγκέντρωση στο Σύνταγμα, με πρόταγμα την «αποκατάσταση της δημοκρατίας». Οταν μιλάει για δημοκρατία, ο ΣΥΡΙΖΑ κρύβει από το λαό ότι αυτή είναι αστική, ότι ταυτίζεται με τη δικτατορία των μονοπωλίων, που κάνουν κουμάντο στην οικονομία.

Στο πλαίσιο αυτής της «δημοκρατίας», το πολιτικό προσωπικό των αστών διεκπεραιώνει τα συμφέροντά τους, άλλοτε με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου -δεκάδες την τελευταία μόνο τετραετία- άλλοτε με το μανδύα των κοινοβουλευτικών συσχετισμών, άλλοτε με την τρομοκρατία και την καταστολή. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι η «δημοκρατία» γενικά, αλλά το ποιας τάξης τα συμφέροντα υπηρετεί και τελικά ποια τάξη έχει την εξουσία. Η συζήτηση που σήμερα είναι αναγκαίο να ανοίξει πλατιά μέσα στο λαό, είναι για το ποια πάλη απαντάει στα συμφέροντά του, εναντίον ποιου και με ποια προοπτική. Σε ό,τι αφορά στο ΚΚΕ, η απάντηση είναι κρυστάλλινη και την καταθέτει στο λαό καθημερινά με τη δράση του: Χρειάζεται συμμαχία λαϊκή, πάλη ταξική, με προσανατολισμό σύγκρουσης με την αστική εξουσία και το κράτος της, για να μπουν εμπόδια στην αντιλαϊκή διαχείριση και να ανοίξει ο δρόμος για φιλολαϊκές αλλαγές στην εξουσία και την οικονομία.

Αναδημοσίευση από τη στήλη "Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ" του "Ριζοσπάστη" της Τρίτης 18/6/2013 (via 902)