εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω

«Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει.»

Ο Άρης το ’πε και το ’κανε. Στις 16/6/1945 έξω από τη Μεσούντα, αυτοκτόνησε περνώντας την πύλη της αθανασίας με συντροφιά τον Τζαβέλα. 

Η φρίκη, σαν συμβολισμός και σαν συστηματοποιημένη πράξη, που επακολούθησε απεικονίστηκε στην παραπάνω εικόνα που δείχνει τα κρεμασμένα κεφάλια του Άρη και του Τζαβέλα  στα Τρίκαλα.

Τον πόλεμο τον κέρδισαν οι πατεράδες κι οι παππούδες των σημερινών δυναστών μας, με την βοήθεια των εγγλέζων και των αμερικανών ιμπεριαλιστών. Την Ελλάδα την κράτησαν για πάρτη τους και για λογαριασμό αυτών που τους «βοήθησαν» να επικρατήσουν, με όργιο κτηνωδίας και φρίκης.

Την κράτησαν για να την κάνουν τι, την Ελλάδα; Να την σύρουν εντέλει στην σημερινή κατάντια της;   

Μα είναι δυνατόν, μαζί με την ανεμπόδιστη συσσώρευση κεφαλαίου και πλούτου για την ελίτ που ηγείται στο εδώ και τώρα μας, να προσφέρουν κάτι άλλο εκτός από μιζέρια, καταπίεση και βία για τους πολλούς; 
Όχι!

Για τούτο και τα τελευταία συμβάντα, με την επίδειξη πυγμής – το βεβιασμένο “bravado” των πολιτικών εκπροσωπών της ίδιας ελίτ, είναι μέρος του ψυχολογικού πολέμου που διεξάγουν, μαζί με τον αδυσώπητο οικονομικό πόλεμο κατά των πολλών, με το κυριότερο στόχαστρο την εργατική τάξη.

Θέλουν να μας πουν ότι, σαν απόγονοι των κανίβαλων που κέρδισαν τον πόλεμο, είναι ικανοί για το ίδιο και χειρότερο «φαγοπότι».
Θέλουν να μας φοβήσουν.

Το ξέρουμε…

... μα πίσω δεν κάνουμε – όχι γιατί είμαστε «κολλημένοι», αλλά γιατί η κοινωνική εξέλιξη είναι ποταμός που δεν γυρίζει πίσω, κι όχι γιατί είμαστε «ανεπίδεκτοι» μαθήσεως, αλλά  γιατί το πάθημα έχει γίνει μάθημα.