«αγριογούρουνα»

 πεπιβραδύνει την αγορά αμερικανικών ομολόγων, καθώς οι αποδόσεις τους αναρριχήθηκαν στο υψηλότερο επίπεδο από τον Αύγουστο του 2011.
Ο Richard Fisher, πρόεδρος της Dallas Federal Reserve και μέλος της  Ομοσπονδιακής Επιτροπής Ανοικτής Αγοράς (FOMC) που καθορίζει ποσοστά επιτοκίων, δήλωσε σε συνέντευξή του στους Financial Times ότι, παρότι οι μεγάλοι παίκτες στις χρηματοπιστωτικές αγορές ενεργούν σαν «αγριογούρουνα» μυρίζοντας κάθε αδυναμία στις προθέσεις αυτών που παράγουν πολιτική, δεν νομίζει ότι κάποιος θα μπορούσε να σπάσει την κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ.
Σχολιάζοντας την αναταραχή της αγοράς με έναυσμα την νύξη του προέδρου της Fed, Ben Bernanke,  ότι η τράπεζα θα μπορούσε να αρχίσει σταδιακή μείωση της μηνιαίας αγοράς κρατικών ομολόγων ύψους 85 δισ. δολ. πριν από το τέλος του τρέχοντος έτους, Ο Fisher δήλωσε στους FT: «Η προσωπική μου αίσθηση είναι ότι δεν πας κοντά σ’ ένα λιοντάρι τρέμοντας».

Ο ίδιος παρομοίασε την αντίδραση της αγοράς με την επίθεση κατά της Τράπεζας της Αγγλίας το 1992 με επικεφαλής τον επενδυτή Τζώρτζ Σόρος, η οποία οδήγησε το νόμισμα του Ηνωμένου Βασίλειου σε κατάρρευση και πτώση έξω από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών. […]

Red rock:

Ο χαρακτηρισμός «αγριογούρουνα» από κάποιον που τα γνωρίζει πολύ καλά (ο ίδιος χρημάτισε διευθυντής ενός hegde fund) με παρότρυνε να αναμεταδώσω μέρος του παραπάνω άρθρου των Financial Times. Να θυμηθούμε όμως και την «Μαύρη Τετάρτη», στην οποία αναφέρεται.

Στις 16 Σεπτεμβρίου 1992, το βρετανικό νόμισμα υπέφερε μια από τις χειρότερες επιθέσεις των «αγριογούρουνων» του χρηματιστικού κεφαλαίου που έχει δεχτεί ποτέ νόμισμα. Είναι πλέον «θρύλος» ότι ο Τζώρτζ Σόρος έβγαλε πάνω από ένα δισεκατομύριο λίρες σε μερικές ώρες, ξεπουλώντας συνάλλαγμα  με τρόπο που έδωσε έναυσμα σ’ ένα φρενήρες ρεύμα «επενδυτών» (οι μικρότεροι παίχτες) που πανικόβλητοι δεν μπορούσαν να απαλλαχτούν γρηγορότερα από τις λίρες που κατείχαν.Η βρετανική συντηρητική κυβέρνηση, σκαπανέας και πρωτεργάτρια στην διεθνή προώθηση των συμφερόντων του τμήματος αυτού του κεφαλαίου και όχι μόνο, δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Αντιδρώντας με σπασμωδικές αμυντικές κινήσεις, απόσυρε την στερλίνα από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών. Αλλά αυτό δεν ηταν σχετικά τίποτε.  Το αποτέλεσμα ήταν η ραγδαία κατάρρευση του νομίσματος, για την αναχαίτιση της οποίας οι συντηρητικοί ανέβασαν τα επιτόκια μέχρι και 250% (για λίγες ώρες) και τα

ισορρόπησαν στα 15%...

Από επίσημα έγγραφα, το οικονομικό κόστος της Μαύρης Τετάρτης εκτιμάται σε 27 δισεκατομμύρια λίρες, τα οποία σπαταλήθηκαν για την στήριξη της λίρας. Στην πραγματικότητα το κόστος ήταν πολύ μεγαλύτερο – τεράστιο. Η Μαύρη Τετάρτη, η οποία έγινε δυνατή μόνο σαν αποτέλεσμα της οικονομικής πολιτικής των συντηρητικών, σηματοδότησε την αρχή της ύφεσης και της κατάρρευσης της αγοράς ακινήτων. Το κοινωνικό κόστος, μεταξύ πολλών άλλων δεινών, ήταν ότι δεκάδες χιλιάδες βρετανοί (η πλειονότητα των οποίων ήταν χρεωμένοι με στεγαστικά δάνεια) έχασαν τα σπίτια τους, μη μπορώντας ν’ αντέξουν τα υψηλά επιτόκια. Ακολούθησαν πολλά δακρυα κι αναστεναγμοί απο τους μη προνομιύχους της βρετανικης κοινωνίας.

Η κατιούσα φορά της ποιότητας ζωής των βρετανών που σημαδεύτηκε κι απο την Μαύρη Τετάρτη, σαν ένα απο τα συμβάντα της, η ένταση της φοράς, θα έλεγα, της οποίας έκανε τα εγκαίνια η "θρυλική" Θάτσερ, δεν έχει αναχαιτιστεί μέχρι σήμερα.