«Οι θυμωμένοι» και το «συμβόλαιο» που δεν τήρησε το πολιτικό σύστημα

Το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά «Οι θυμωμένοι» έχει ενδιαφέρον να το αναλύσουμε συνοπτικά.. Λέει στην αρχή:

«Ένα σημαντικό κομμάτι των συμπολιτών μας έχει οχυρωθεί σε ένα πολιτισμικό και πολιτικό περιθώριο. Εκεί τους έσπρωξε η κρίση αλλά και ο ανεξέλεγκτος θυμός εναντίον ενός πολιτικού συστήματος που δεν τήρησε το «συμβόλαιο» που είχε για δεκαετίες μαζί τους. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους ανήκαν, ακόμη και πριν από λίγα χρόνια, στον κορμό της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης. Μιλάμε για νοικοκυραίους, συντηρητικούς ανθρώπους, οι οποίοι είχαν οριακές απόψεις για διάφορα κοινωνικά ζητήματα, αλλά δεν ξέφευγαν ποτέ από τα όρια μιας αστικής δημοκρατίας. Ανάμεσά τους έβρισκες πάντοτε στρατιωτικούς, αστυνομικούς, δικαστικούς, αλλά και μικροεμπόρους. Η Ν.Δ. τους έχασε από πελάτες, γιατί πολλοί εξ αυτών ανέβηκαν στα «αντιμνημονιακά κεραμίδια» μαζί με το κόμμα τους, αλλά παρέμειναν εκεί μετά τη μεταστροφή του κ. Σαμαρά.»

Μιλάει βέβαια για τα μικρομεσαία στρώματα, που πάντα επηρέαζε η δεξιά, διότι οι αστοί φοβόνται τώρα ότι δεν τα ελέγχουν με απόλυτη σιγουριά. Κατανοεί ότι οι «περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους εκφραζόντουσαν πολιτικά μέχρι πρότινος από την κοινοβουλευτική δεξιά. Όμως,  

»Τώρα είναι πολύ θυμωμένοι, αν όχι ποτισμένοι με μίσος για την αστική δημοκρατία, αλλά και με βαθιά προσήλωση σε διάφορες απίθανες θεωρίες συνωμοσίας. […] και τα πάντα εξηγούνται μέσα από διαβολικά σχήματα καταδίωξης του ελληνισμού. […]»

Το πρώτο ερώτημα σε σχέση με τον θυμό των νοικοκυραίων είναι: τι ήταν αυτό το «συμβόλαιο» που δεν τήρησε το πολιτικό  σύστημα. Ας μην χάσουμε χρόνο ψάχνοντας. Η απάντηση είναι «τίποτε». Δεν υπήρχε ποτέ συμβόλαιο με τους νοικοκυραίους εκτός από μια αδήλωτη κατανόηση μεταξύ πολιτικών (εκπροσωπών των αστών) και νοικοκυραίων (μικροαστών) ότι «το νοικοκυριό δεν θα πειραχτεί. Άλλωστε γι αυτό και είμαστε φανατικά εναντίον των Μπολσεβίκων – απειλούν το νοικοκυριό μας. Όσο λοιπόν το νοικοκυριό μας μπορούσε να συντηρήσει τον σχετικά άνετο τρόπο ζωής μας, το οποίο μας άρεσε να τον λέμε και «ελληνικό τρόπο ζωής», προβλημα κανένα. Αυτή η κρίση όμως μας τα χάλασε.Οι γερμανοί που ζηλεύουν το δικό μας τρόπο ζωής δεν ήθελαν οι έλληνες να ζουν καλύτερα από δαύτους…»

Η προϋπόθεση για την τήρηση του «συμβολαίου» ήταν ότι δεν θα έρθει ποτέ μια καπιταλιστική κρίση. Αυτή η κρίση κατάργησε το άτυπο συμβόλαιο των νοικοκυραίων με τους αστούς. Επειδή όμως οι νοικοκυραίοι δεν μπορούν να εννοήσουν ότι η κρίση είναι καπιταλιστική, αναγκαστικά καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι «φταίνε αυτοί οι ανίκανοι πολιτικοί που με κλεψιές, μίζες, σκάνδαλα καταλήστεψαν την πατρίδα μας την Ελλάδα, και  ύστερα με τα  χουνέρια τους την έσπρωξαν στο χείλος του γκρεμού, στην υπερχρέωση μέχρι που κινδυνεύει να φαλιρίσει. Απλά τα πράγματα. Ειναι πουλημένοι στους Γερμανούς, στους μασόνους, στους εβραίους τοκογλύφους... Όμως την νύφη την πληρώνουμε τώρα εμείς, ενώ τα λαμογια οι πολιτικοί αντί να είναι στην φυλακή, είναι στο κοινοβούλιο και μας δουλεύουν κι άλας εκεί μέσα».

Συνεπώς, εφόσον δεν φταίει το καπιταλιστικό σύστημα, δεν φταίει και η τάξη που εξουσιάζει, φταίει μόνο το «πολιτικό σύστημα». Και άρα, «καλύτερα μια χούντα» λένε αρκετοί νοικοκυραίοι τώρα! 

Πειράζει αυτή η εξέλιξη τους αστούς που εκπροσωπεί ο Αλέξης Παπαχελάς;. Θα έλεγα, όχι. Καθόλου δεν τους πειράζει. Η ρυμούλκηση των μεσαίων στρωμάτων προς τα βρωμερά νερά του εθνικισμού και του φασισμού είναι καθαρά εργολαβία που χρηματοδοτούν αστοί. Κρατά τους θυμωμένους και βλαμμένους του συστήματος μέσα στο πλαίσιο του συστήματος. Κι ας μην ξεχνάμε ότι ένα δώρο της κρίση στην παραδοσιακή δεξιά είναι ότι η «δημοκρατική» δεξιά σε συνδυασμό με την νέο-φασιστική και εθνικιστική δεξιά αθροίζουν μεγαλύτερο ποσοστό μετά την κρίση απ' ότι πριν.

Για πιο λόγο λοιπόν λέει ο κ Αλέξης Π. ότι «είναι σημαντικό για το μέλλον της χώρας να ξανακερδίσουμε αυτόν τον κόσμο», εννοώντας να ξανακερδηθούν αυτά τα στρώματα για την παραδοσιακή «δημοκρατική» δεξιά; Οι αστοί προτιμούν την δημοκρατία από την δικτατορία, με την προϋπόθεση ότι η πρώτη εξυπηρετεί τα συμφέροντα τους καλύτερα από την δεύτερη. Μετά, η δικτατορία είναι η τελευταία πολιτική λύση. Στην παρούσα συγκυρία, οι αστοί θα προτιμούσαν να μην χαθεί ο έλεγχος των νοικοκυραίων σε βαθμό που η χειραγώγησή τους από ακροδεξιά στοιχεία να καταστεί ανεξέλεγκτη για τους ίδιους τους αστούς που την προωθούν κρυφά και φανερά.   

Στο τέλος κλείνει με μια έμμεση μεν αλλα ξεκάθαρη έκκληση των αστών προς τους μικροαστούς

«παραξενεύονται, μάλιστα, όταν αντιλαμβάνονται πως αγαπάμε αυτόν τον τόπο, πως η γαλανόλευκη στο απόμακρο εκκλησάκι σε έναν βράχο στο Αιγαίο μάς «μιλάει» όσο κανένα άλλο σύμβολο, πως κρατιόμαστε κι εμείς με νύχια και με δόντια από τα «σκοινιά της παράδοσης» τις δύσκολες αυτές μέρες […]».

Προς τους φίλους μου αναγνώστες-αναγνώστριες: Σας ήρθαν δάκρυα συγκίνησης, ή αναγούλα με το παραπάνω αιγαιοπελαγίτικο; 

Προς τον κ Παπαχελά. Όση αξία για σας έχει η γαλανόλευκη στο εκκλησάκι, έχει και ο τελευταίος βράχος στο αιγαίο που η τάξη σας έχει βγάλει στο σφυρί.
                                                                                                                                    Μ

image borrowed from here (προσθηκη λεζαντας απο red rock)