Το δηλητήριο, στο εξής θα το παίρνουμε ζαχαρωμένο... «αντί για λιτότητα μίλα για ανάκαμψη και ανάπτυξη».

Σε μια ομιλία του, ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής  δήλωσε ότι η πολιτική λιτότητας που ακολουθεί η ΕΕ τα τελευταία χρόνια δεν έχει πλέον τη δημόσια υποστήριξη που απαιτείται για να λειτουργήσει.

"Αν και νομίζω ότι αυτή η πολιτική είναι κατ 'αρχήν σωστή, νομίζω ότι έχει φτάσει στα όριά της», είπε ο κ. Μπαρόζο. "Μια πολιτική για να είναι επιτυχής, όχι μόνο πρέπει να σχεδιαστεί σωστά, θα πρέπει να διαθέτει το ελάχιστο της πολιτικής και κοινωνικής υποστήριξης." (wall street journal)

 *****

Η πολιτική που ακολουθείται στην Ευρώπη είναι αυτοκαταστροφική, ειδωμένη και με καπιταλιστικούς όρους. Είναι ακραία σε βαθμό που ένας οργανισμός όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (επανειλημμένα έχει γίνει αναφορά εδώ στις διαφορές μεταξύ ΕΕ και ΔΝΤ) να προτρέπει προς ένα άλλο μίγμα  διαχείρισης.

Πίσω από τα σχόλια του Μπαρόζο βρίσκονται τα στοιχεία μιας όχι και τόσο «ρόδινης» κατάστασης στην Ευρώπη. Είναι πασιφανές ότι τα προγράμματα λιτότητας εμποδίζουν την ανάκαμψη και την ανάπτυξη της οικονομίας. Ακόμα και στο ζήτημα της αντιμετώπισης των ελλειμμάτων, η αποτυχία είναι έκδηλη.Η εξοντωτική λιτότητα σημαίνει μείωση των δαπανών από τα νοικοκυριά αλλά και τις επιχειρήσεις. Το ποσοστό της ανεργίας αυξήθηκε στο επίπεδο ρεκόρ του 12%. H οικονομία της Ευρωζώνης συρρικνώθηκε για τα πέντε συνεχόμενα τρίμηνα μέχρι το τέλος του 2012.

Τα επίσημα στοιχεία για το πρώτο τρίμηνο του 2013 θα κυκλοφορήσουν στις 15 Μαΐου και θεωρείται σίγουρο ότι θα καταγράψουν συνέχεια της συρρίκνωσης της οικονομίας και για το πρώτο τρίμηνο του τρέχοντος έτους. Το ΔΝΤ την περασμένη εβδομάδα είπε ότι αναμένει η οικονομία της Ευρωζώνη να συρρικνωθεί και πάλι φέτος.

Οι δηλώσεις Μπαρόζο , λοιπόν,  είναι ενδεικτικές διεργασιών που λαμβάνουν χώρα στην ΕΕ, οι οποίες κινούνται προς μια αναθεώρηση μερικών κατευθύνσεων. Η «καραμέλα» που πιπιλίζουν οι πολιτικοί είναι η «ανάπτυξη», η οποία πεισματικά αρνείται να εμφανιστεί. Μα κι αν εμφανιστεί,  δεν υπάρχει πιθανότητα οι λαοί να δουν κάτι να βελτιώνεται, πολύ λιγότερο η Ελλάδα. Οι πολιτικοί όμως χρειάζονται το λεξιλόγιο της «Ανάπτυξης», γιατί μέσω αυτού μπορούν να καλλιεργούν ψευδαισθήσεις στο «πόπολο».

Απ’ την άλλη, έχουν ήδη πετύχει μια εξωφρενική υποβάθμιση των συνθηκών εργασίας, ασφάλειας, συνταξιοδότησης, στο ονομα της ανταγωνιστικότητας. Επιπρόσθετα, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, εκτός των παραπάνω έχουν καταφέρει να επιβάλουν ένα επαχθέστατο καθεστώς καταλήστευσης του λαού μέσω φορολογίας. Οι κύριοι στόχοι τους έχουν επιτευχθεί. 

Πρόκειται συναιπώς ν΄ αλλάξει η οικονομική πολιτική; Όχι σε κάτι ουσιώδες. Αλλάζει όμως η δημαγωγική ρητορική. Αντί να απαιτούν κι άλλες θυσίες απ’ τους εργαζόμενους, με πρόσχημα την δήθεν διάσωση της χώρας (ή άλλως, για να βγει το κεφάλαιο όσο γίνεται πιο αλώβητο από την κρίση), τώρα νομίζουν ότι, μπορούν να μιλούν για «φως στο τέλος του τούνελ», παρά τα στοιχεία που είναι εναντίον τους. Αυτοί που δεν βλέπουν φως, κατα τους θεράποντες της άρχουσας τάξης πάντα, είναι διότι είναι στραβοί. 

Τελικά το παιχνίδι που παίζεται είναι περισσότερο ψυχολογικό παρά οικονομικό - και λέγεται "καλλιέργεια ελπίδων". Το δηλητήριο που συνταγογραφούν θα παραμείνει το ίδιο. Απλώς, στο εξής θα το παίρνουμε ζαχαρωμένο...

Μ