Μια επιπρόσθετη θηριωδία πρέπει να θεωρείται βέβαια στον επόμενο γύρο

 

 Jackson Pollock, Naked Man with Knife c.1938-40

Αν μια διανοητική προσήλωση προς ένα ιδανικό δεν συμπληρώνεται από μιαν αισθανόμενη συμπόνια, κατανόηση και σεβασμό προς τους ανθρώπους των οποίων την ζωή αυτό το ιδανικό οραματίζεται να καλυτερέψει, τότε αυτή η προσήλωση δεν είναι παρά επικίνδυνη ιδεοπληξία. Όταν οι άνθρωποι, των οποίων την μοίρα θέλεις ν’ αλλάξεις, δεν δείχνουν να θέλουν να ζήσουν στο ύψος του ιδανικού σου, κι αυτό σου προκαλεί οργή ή περιφρόνηση, τέτοιες που δεν αφήνουν χώρο για συναίσθημα αλληλεγγύης για αυτούς, το οποίο καλλιεργείται από βιωματική προσέγγιση των συνθηκών ζωής τους, και κατανόηση των αιτιών που τους καθιστούν «κουφούς» στις εκκλήσεις σου να επαναστατήσουν, τότε η ιδεολογία γίνεται επιρρεπής σ’ ένα  κακοήθη ιδεαλισμό.

Οι κομμουνιστές δεν γλιστρούν εύκολα σε κακοήθη ιδεαλισμό, αν είναι πράγματι κομμουνιστές. Η έκφραση «πράγματι κομμουνιστές» τους ορίζει σαν κατηγορία, εφόσον πάντα θα υπάρχουν μερικοί (ευτυχώς λίγοι) που θεωρούν τον εαυτό τους κομμουνιστή επειδή κατανάλωσαν (αμάσητα συνήθως) μέρος της ιδεολογίας του κομμουνισμού, την αφομοίωσαν με μια δόση ενθουσιασμού, ίσως και φανατισμού, ενώ ουσιαστικά πάσχουν από έλλειψη ευαισθησίας για το βιωνόμενο δράμα αυτών των οποίων τη ζωή θέλουν ν’ αλλάξουν. Αισθάνονται ξεχωριστή τη θέση τους, και τον εαυτό τους ψηλότερα, ή σε αρκετή απόσταση μπροστά από την «μάζα». Αυτές όμως είναι, και πρέπει να είναι, οι εξαιρέσεις. Ο κανόνας είναι ότι οι κομμουνιστές, σε κρίσιμα ιστορικές στιγμές, κατ’ επανάληψη έχουν δείξει μια καταπληκτική έλλειψη του «επιθετικού ιδεαλισμού» αυτού του είδους, έχουν αφήσει την ανθρωπιά τους να μετατραπεί σε γενναιοδωρία, έχουν δείξει επιείκεια κι έχουν συγχωρήσει τους εχθρούς τους.

Καθόλου παράδοξα όμως, το προβλημα είναι ότι οι εχθροί τους, που δεν μπορούν να τους αντιμετωπίσουν μόνοι τους αλλά μόνο μέσω ενός προσωπείου ανδρείκελων ή αυτοματοποιημένων υπανθρώπων, εμφυσούν σ’ αυτό το προσωπείο τους  ιδεοπληξίες (και όχι μόνο). Έτσι, και σε κάθε περίπτωση όπου συγκρούστηκαν με κομμουνιστές και νικήσαν, έδειξαν λυσσαλέα μισαλλοδοξία κι εκδικητικότητα. Κι αυτό είναι ένας από τους λόγους για τον οποίο πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι οι κέρβεροι του καπιταλισμού θα συμπεριφερθούν με επιπρόσθετη θηριωδία σε μια νέα κρίσιμη αναμέτρηση. Ένας άλλος λόγος είναι ότι νομίζουν πως μπορούν να διαβάζουν την σκέψη και τις διαθέσεις των κομμουνιστών και να καταλαβαίνουν εξίσου καλά ότι απ΄ την μια θα είναι αμείλικτοι εκφραστές της οργής για το κακό που έχει υποστεί ο λαός (εξαιτίας των αστών), με την εργατική τάξη στο μάτι του κυκλώνα, και απ’ την άλλη η πείρα των κομμουνιστών τους καθιστά προοδευτικά λιγότερο πιθανό επιδείξουν την ίδια αφέλεια όπως στο παρελθόν.

Επιπρόσθετα, και κυρίως, η θηριωδία των κέρβερων του καπιταλισμού εντείνεται με πρακτική και επανάληψη, όχι μόνο  διότι εκτίθεται το πεπερασμένο των ορίων του συστήματος ακριβώς την εποχή που φαντάζει πανταχού κυρίαρχο, αλλά και γιατί όσο πιο θηριώδης γίνεται τόσο εθίζεται στην θηριωδία του, όπως αυτός ο χασάπης που όσο πιο πολύ σφάζει τόσο λιγότερο επηρεάζεται από την αγριάδα της πράξης του...

Που σημαίνει ότι, αν πιστεύουμε πως η επόμενη αναμέτρηση είναι επικείμενη, θα πρέπει να αποφύγουμε την αφελή υποτίμηση των διαθέσεων του ταξικού αντίπαλου  που δείξαμε στο παρελθόν και συνάμα να απαλλαχτούμε από ένα φανατισμό που θα εμπόδιζε την νηφαλιότητα της κρίσης.  Αυτά δεν θα είναι σοφοί οδηγοί δράσης. Και μια και χρησιμοποιούμε το σύνθημα «πόλεμο στον πόλεμο» και καλούμε σε αντεπίθεση, θα πρέπει τα βήματα προς τον τόπο και χρόνο της σύγκρουσης να είναι προσεκτικά και να διέπονται από κανόνες πόλεμου. Ο πόλεμος εκτός απο στρατηγική απαιτεί ευέλικτη τακτική, απαιτεί το κτίσιμο πραγματικών (όχι μόνο επιφατικών και εικονικών στην πράξη) συμμαχιών, αποφυγή βιασύνης αλλά και καθυστερήσεων, απαιτεί να επιτίθεσαι την κατάλληλη στιγμή όταν ο αντίπαλος σου δεν είναι ισχυρότερος από σένα, αλλά και να αποφεύγεις την σύγκρουση όταν είσαι πιο αδύναμος, απαιτεί πολλά ακόμα που δεν είναι ψιλά γράμματα.

Εν ολίγοις, δεν φτάνει να διαθέτεις τις ίδιες πολεμικές μεθόδους και τα ίδια όπλα και για να αντιμετωπίσεις ένα φαινομενικά, και για την ώρα, ισχυρότερο αντίπαλο, χρειάζεται να εφεύρεις κι άλλα καλύτερα 

Το κάνεις αυτό;

Αν όχι, γιατί δεν το κάνεις;

Αν δεν το κάνεις επειδή δεν μπορείς, τότε να είμαι επιεικής μαζί σου.

Αν δεν το κάνεις γιατί δεν θέλεις,  πως το δικαιολογείς;

Με υπερεπαναστατικές σοφιστείες; 

Θα μου πεις, αν θελημένα δεν σ’ ενδιαφέρει να ανανεώσεις το «οπλοστάσιό» σου, πώς να το εκλογικεύσεις; Να ομολογήσεις ότι είσαι οπορτουνιστής δεν γίνεται.