1. Ο οπορτουνισμός (δεξιός και αριστερός αναθεωρητισμός) εμφανίστηκε μαζί με το μαζικό εργατικό κίνημα, με διάφορες μορφές. Δρα συμβιβαστικά στο εργατικό κίνημα. Προσπαθεί να υποτάξει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Λειτουργεί σαν παρέκκλιση του Μαρξισμού Λενινισμού, αρνείται την ταξική πάλη, τη σοσιαλιστική επανάσταση και τη δικτατορία του προλεταριάτου.
Η εμφάνιση του οπορτουνισμού δεν είναι τυχαία. Εχει αντικειμενικές αιτίες. Δεν τον δημιουργεί η αστική τάξη, όμως τον αξιοποιεί πολιτικά ενάντια στο εργατικό κίνημα, ιδιαίτερα όταν κλονίζεται η εξουσία της, κυρίως σε συνθήκες κρίσης.
Αντικειμενικές αιτίες για την εμφάνιση και εδραίωση του οπορτουνισμού είναι:
-- Οι αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος, όπως εκφράζονται απέναντι στα δικαιώματα της εργατικής τάξης, με τις εναλλαγές στις πολιτικές παραχωρήσεων ή κατάργησης δικαιωμάτων.
-- Η ίδια η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, σαν πρακτικό κίνημα απλών ανθρώπων που γνωρίζουν ελάχιστα από Μαρξισμό - Λενινισμό.
-- Οι αντεπαναστατικές ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες, που έσπειραν απογοήτευση και οδήγησαν στο πισωγύρισμα το Κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα και στην κυριαρχία του οπορτουνισμού.
-- Η ανεργία και οι ευκαιριακές θέσεις εργασίας.
Ακόμα, η εκλογική ήττα του ΚΚΕ λειτουργεί ενισχυτικά για τον οπορτουνισμό.
-- Το ταξικό εργατικό κίνημα και η επαναστατική πρωτοπορία του, για την επίτευξη των άμεσων και μακροπρόθεσμων στόχων τους πρέπει να αποσπάσουν δυνάμεις που βρίσκονται εγκλωβισμένες σε οπορτουνιστικές (ακόμα και σε σοσιαλδημοκρατικές ή δεξιές) αντιλήψεις αλλά τα ταξικά τους συμφέροντα εκφράζονται από το ταξικό εργατικό κίνημα. Αρα η πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό αποτελεί κορυφαίο ζήτημα στην κατεύθυνση της επαναστατικής ανατροπής. Είναι μια πάλη με δυσκολίες και απαιτήσεις. Δεν αρκούν τα ξόρκια ούτε βοηθούν οι επαναλήψεις επαναστατικών συνθημάτων. Ο οπορτουνισμός κρύβεται συχνά πίσω από επαναστατική συνθηματολογία.
Ο οπορτουνισμός αντιμετωπίζεται με την ανάπτυξη δράσης σε όλα τα επίπεδα. Πρώτα και κύρια σε άμεσες διεκδικήσεις, για να δημιουργείται η πείρα της οργάνωσης και αλληλεγγύης και να συνδέεται στη συνείδηση του κάθε εργαζομένου, το «προσωπικό συμφέρον» με το ταξικό.
Η οικονομική πάλη πρέπει να συνδυάζεται με την πολιτική και ιδεολογική. Να υπάρχουν όλα τα χαρακτηριστικά της ταξικής πάλης. Οι διεκδικήσεις που αποβλέπουν, άμεσα, στη βελτίωση της ζωής της εργατικής τάξης να συνδυάζονται με πάλη για διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και ιδεολογική δουλειά που θα αποκαλύπτει το χαραχτήρα του εκμεταλλευτικού συστήματος, το ρόλο του οπορτουνισμού, το δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Στους αγώνες θα γίνεται συνείδηση η αναγκαιότητα της λαϊκής συμμαχίας και του κοινού πλαισίου πάλης με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού.
Παράλληλα, να οικοδομείται Κόμμα ισχυρό, «που να αντέχει στις θύελλες» όπως λέγαμε. Και αυτό γίνεται στους αγώνες με την εργατική τάξη, μέσα στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα που έτσι και αλλιώς επηρεάζονται από οπορτουνιστικές, σοσιαλδημοκρατικές, δεξιές, θρησκευτικές και ό,τι μπορείς να φανταστείς αντιλήψεις, γιατί έτσι είναι ο κόσμος και αυτόν πρέπει να αλλάξουμε. Και αυτό πρέπει να γίνει σήμερα και στους χώρους που συσπειρώνονται και στα συνδικάτα με τις συμβιβασμένες ηγεσίες, στους συλλόγους και τους άλλους φορείς της γειτονιάς.
2. Στην ίδια κατεύθυνση πρέπει να αναπτύσσεται και η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ. Η κοινωνική συμμαχία για να έχει το εύρος και την επιτυχία που χρειάζεται πρέπει να εκφράζεται και σε πολιτικό επίπεδο. Διαφορετικά είναι δύσκολο να αποσπάσει την εμπιστοσύνη ανθρώπων που ακόμα δεν έχουν προσεγγίσει το ΚΚΕ ή έχουν, απλά, διαφορετικές πολιτικές προτιμήσεις.
Ο φυσικός χώρος όπου το Κόμμα μπορεί να απευθύνει προτάσεις συνεργασιών πάνω σε άμεσους στόχους πάλης, είναι ο χώρος των οπορτουνιστικών δυνάμεων. Δηλαδή τα κόμματα Κομμουνιστικής ή «αριστερής» αναφοράς.
Στις επιλογές του Κόμματος πρέπει να βαρύνει η ανάγκη αυτά τα κόμματα να πάρουν θέση απέναντι στους προτεινόμενους στόχους. Να αποκαλύπτεται στα μάτια των τμημάτων της εργατικής τάξης, που επηρεάζονται από οπορτουνιστικές απόψεις, ο ρόλος τους. Να υπάρχει σαφής απάντηση στις αυταπάτες. Ακόμα και στην περίπτωση που κάποια ομάδα ή κόμμα απαντήσει θετικά και δυναμώσει το μέτωπο για κάποιους στόχους πάλης, το αποτέλεσμα θα είναι θετικό για το εργατικό κίνημα και το Κόμμα.
Η ρητή άρνηση για συνεργασίες του Κόμματος (θέσεις 59 και 67), με δυνάμεις που διαχωρίζουν τη θέση τους από τα «κόμματα εξουσίας» ή με κόμματα κομμουνιστικής ή αριστερής αναφοράς, έχει περισσότερα και σοβαρότερα αρνητικά αποτελέσματα παρά θετικά.
Η ρητή άρνηση συμβάλλει στη διαφύλαξη της ενότητας αυτών των κομμάτων και τα προστατεύει από κραδασμούς (γιατί να φύγει κάποιος όταν δεν έχει πού να πάει;). Ακόμα χειρότερα, η θέση αγνοεί την αντιφατικότητα του συστήματος, των πολιτικών που το υπηρετούν αλλά και των συνειδήσεων των ανθρώπων που υπηρετούν αυτές τις πολιτικές. Φαίνεται δηλαδή, μια άρνηση να εκτιμηθούν και αξιοποιηθούν τυχόν θετικές διεργασίες. Επιπλέον οι εργαζόμενοι που ταυτίζονται με αυτά τα σχήματα αισθάνονται την ίδια απόρριψη.
3. Το αντιιμπεριαλιστικό, αντιπολεμικό κίνημα είναι σημαντικός πόλος συσπείρωσης ευρύτερων δυνάμεων. Μπορεί να αναδεικνύει τα κερδοσκοπικά παιχνίδια τραπεζών και ασφαλιστικών εταιρειών που επενδύουν τεράστια ποσά στην πολεμική βιομηχανία και στη στήριξη φασιστικών καθεστώτων αντί να επενδύουν με στόχο την κάλυψη των λαϊκών αναγκών. Να αποκαλύπτει το ρόλο του οπορτουνισμού, να διαπαιδαγωγεί στις αρχές της λαϊκής συμμαχίας.
Για το λαό είναι άμυνα απέναντι στα καταστροφικά αποτελέσματα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας. Είναι διεκδίκηση δικαιωμάτων που αποψιλώνονται για να ταΐσουν την πολεμική μηχανή του ιμπεριαλισμού. Ακόμα και ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» θα εξελισσόταν διαφορετικά εάν δεν υποχρεωνόταν στο κυνήγι των εξοπλισμών, στη διατήρηση της ισορροπίας τρόμου με τον ιμπεριαλισμό (γιατί ξεχνάμε;).
Αρα το κίνημα αυτό πρέπει να δυναμώσει, να πάρει τη θέση που πρέπει στους λαϊκούς αγώνες.
4. Στις Θέσεις (60 και 76) γίνεται αναφορά στον κίνδυνο πολέμου και στα καθήκοντα του Κόμματος. Μια αναφορά που δεν έχει καμιά σχέση με την ιδεολογία, τις πρακτικές ή τις παραδόσεις του Κόμματος.
Καταρχήν δε χρειάζεται να δίνεις ραπόρτο στον αντίπαλο για τις προθέσεις σου.
Δεύτερο, δεν μπορεί να είναι η ευκαιρία που ζητάμε (αυτό κι αν είναι οπορτουνισμός).
Τρίτο, μπροστά στον κίνδυνο πολέμου πρέπει να ορθωθεί το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, να ξεσηκώσει και τα αντίστοιχα κινήματα των γειτονικών και των εμπλεκομένων χωρών. Να εμποδιστεί η εγκληματική δράση του ιμπεριαλισμού. Ο κινητοποιημένος ενάντια στον πόλεμο λαός, με την πρωτοπόρα δράση της εργατικής τάξης και την καθοδήγηση της πολιτικής πρωτοπορίας, του ΚΚΕ, θα παλέψει για την οριστική λύση. Δηλαδή για εδαφική ακεραιότητα, εθνική ανεξαρτησία και το λαό στην εξουσία.
Θοδωρής Νικολάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου