μια χυδαία πρακτική ιδεολογικής χειραγώγησης (τεχνητή αναπηρία)

Η εξομοίωση του κομμουνισμού με τον φασισμό είναι μια χυδαία πρακτική ιδεολογικής χειραγώγησης. Θελημένα παραβλέπει το οικονομικό υπόβαθρο του φασισμού το οποίο ήταν και είναι ο καπιταλισμός. Σκυλεύει την εικόνα ενός σοσιαλισμού νεκρού κι ανύπαρκτου (με εξαίρεση την Κούβα) για να καταστήσει πιο ανεκτή την διεστραμμένη και ολοκληρωτικά απολυταρχική φύση του καπιταλισμού την οποία ταυτίζει με την αστική ψευτοδημοκρατία. Αυτή η χυδαία μορφή αντικομουνισμού απευθύνεται σε χυδαία σκεπτόμενους, δηλαδή σε ανιστόρητους οι οποίοι πάσχουν από παντελή έλλειψη πολιτικού κριτηρίου. Η απεύθυνση αυτή έρχεται από τα πλέον χυδαία και άθλια δείγματα πολιτικού αμοραλισμού. Όπως τα ανδρείκελα που έστησαν οι ιμπεριαλιστές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες όπου, την ώρα που γκρεμίζουν τα μνημεία του κομμουνιστικού «ολοκληρωτισμού», αναγάγουν σε εθνικούς ήρωες τους συνεργάτες των Ναζί – κι όλα στο όνομα της «δημοκρατίας».

Πιο εκλεπτυσμένη και «πληροφορημένη», αλλά και πολύ πιο ύπουλη, είναι η εξομοίωση του σταλινισμού με τον φασισμό κατά την οποία ο πρώτος όπως και ο δεύτερος όρος ριζώνουν σε συγγενή πλαίσια αναφοράς μιας, υποτίθεται, οικουμενικά δεκτής έννοιας «καθεστωτικής βίας και περιορισμού της ελευθερίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων». Αυτή η πιο εκλεπτυσμένη μορφή αντικομουνισμού απευθύνεται σε σκεπτόμενους, που δεν είναι ανιστόρητοι, που διακατέχονται από δημοκρατικά αισθήματα κι ως ένα βαθμό, έχουν επηρεαστεί από ψυχροπολεμική ιστοριογραφία. Η απεύθυνση σε μη χυδαία σκεπτόμενους έρχεται από μια άλλη κατηγορία άθλιων δειγμάτων πολιτικού οπορτουνισμού τα οποία διακρίνονται από κάθε άλλο παρά έλλειψη πολιτικού κριτηρίου. Εσκεμμένα υπονοούν επίσης ότι δεν μπορεί να υπάρχει ένας κομμουνισμός χωρίς τα χαρακτηριστικά αυτού που οι εκλεπτυσμένοι εξομοιωτές εννοούν η παρανοούν ως σταλινισμό. Είναι ένα ακόμα «χάπι» της κυρίαρχης ιδεολογίας που βασίζεται σε ένα φαινόμενο που θα ονόμαζα αλληθωρισμό. Δηλαδή σε μια εστίαση σε δυο είδωλα ταυτόχρονα.  Εστιάζει στον παρελθόντα, και ταυτόχρονα στην μελλοντικό κομμουνισμό, για να καταλήξει ότι και οι δυο είναι εκδοχές ουτοπίας ασυμβίβαστες με  την πραγματικότητα. Εκεί που ο αλληθωρισμός τους δεν τους επιτρέπει να εστιάσουν είναι η σημερινή πραγματικότητα; Η αποκρουστική φάτσα του καπιταλισμού που δεν μπορεί πλέον να κρύψει την ολοκληρωτικά φρικτή φύση του, την οποία φάτσα οι εξομοιωτές συχνά ελπίζουν ότι μπορούν να μακιγιάρουν.

Η βρωμιά που απλώνουν οι εξομοιωτές στην εικόνα του παρελθόντος σοσιαλισμού είναι ακριβώς η βρωμιά του παρόντος καπιταλισμού την οποία προβάλουν στην ιδέα του μελλοντικού κομμουνισμού. Όσο προχωρά χωρίς να αναχαιτίζεται η σήψη του συστήματος τόσο εντείνεται και το συστηματικό βρόμισμα με στόχο την καταστροφή ή την αποτροπή ενός οραματισμού ως προς το τι μπορεί να αντικαταστήσει τον φρικώδη καπιταλισμό τους.

Ατενίζοντας την σημερινή πραγματικότητα του καπιταλισμού στις μέρες μας, η φλυαρία για «ελευθερία του ατόμου»  ακούγεται γελοία και καθιστά την εξομοίωση του σταλινισμού με τον φασισμό αηδιαστικά υποκριτική. Τι να τους αντιπαραθέσεις; Ότι ο όρος φασισμός στον καπιταλισμό «βολικά» αντιπαρατίθεται στον όρο δημοκρατία σαν να πρόκειται για δυο ασυμβίβαστα και αλληλοαποκλειόμενα συστήματα; Ή ότι, είναι κραυγαλέα έκδηλο πως στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό οι δικτατορίες σε χώρες του λεγόμενου αναπτυσσομένου καπιταλισμού επιβάλλονται με απαράμιλλο κυνισμό από τους «δημοκρατικά» εκλεγμένους εκπρόσωπους «δημοκρατιών» του αναπτυγμένου καπιταλισμού; Ή ότι πίσω από την επίφαση δημοκρατίας στον καπιταλισμό κρύβονται μηχανισμοί άσκησης εξουσίας πολύ ποιο αποκλειστικοί και απόλυτοι από αυτούς που χαρακτήρισαν τον φασισμό και τον ναζισμό του περασμένου αιώνα και την δικτατορία των ημερών μας;  Τα ξέρουν ήδη…

Και ξέρουν ότι οι μηχανισμοί αυτοί είναι ποιο αποκλειστικοί διότι ο αποκλεισμός των καταπιεσμένων που παραμένουν κάτω και έξω από την εξουσία, υφίσταται όχι τόσο επειδή υπάρχουν εμφανή κατασταλτικά συστήματα σε κάθε είδος καπιταλισμού (που όντως υπάρχουν και σε ώρες ανάγκης χρησιμοποιούνται), όχι τόσο επειδή ο περιορισμός της ελευθερίας είναι θεσμικός, (που είναι – και αυξάνεται) αλλά επειδή ο καθυπότακτος, καταπιεσμένος άνθρωπος στον καπιταλισμό έχει υποστεί μια τεχνητή αναπηρία: έχει καταστεί ανίκανος να διακρίνει τα αίτια, τους όρους και την φύση της καθυπόταξης του. Και αυτό είναι το εκ των ων ουκ άνευ του ολοκληρωτισμού.

Μ