δυο λόγια για τις επιλογές μου

Σε διαβάζω συστηματικά. Διαλέγεις αποκλειστικά τα άρθρα που διαφωνούν με την γραμμή του κόμματος. Γιατί;

Το παραπάνω σχόλιο σε άρθρα από τον προσυνεδριακό που ανάρτησα μου δίνει την ευκαιρία να πω δυο λόγια για τις επιλογές μου.

Δεν έχω κρύψει ποτέ την άποψη μου σ' ότι  αφορά το θέμα των συμμαχιών - για το οποίο πιστεύω οτι, ευτυχώς, υπάρχει η παρακαταθήκη του Λένιν, και οτι για να αναθεωρηθεί αυτη, χρειάζονται σοβαρά θεωρητικά κότσια και βαθιές κοινωνικές αλλαγές. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο έχω αντιληφθεί να έχει εμφανισθεί ή να έχει συμβεί αντίστοιχα. Αντίθετα, βλέπω στήριξη και υποστήριξη μιας γραμμής στο θέμα των συμμαχιών, που άπτεται άμεσα θεμάτων στρατηγικής και τακτικής, να βασίζεται σε υπεκφυγή και αποσιώπηση της Λενινιστικής παρακαταθήκης, σε παρερμηνεία ή και σε άγνοια της. Βεβαίως και ο ίδιος ο Λένιν συχνά έχει πει «αυτό δεν ισχύει» για κάποια ζητήματα που παρέλαβε με την κληρονομιά από τους κλασσικούς, αλλά το «δεν ισχύει» το τεκμηρίωνε. Δεν έχω δει πειστική τεκμηρίωση αυτού που (κατά την γνώμη μου πάντα) αποτελεί αδήλωτη άρνηση αυτής της παρακαταθήκης.

Πέραν της παραπάνω ίσως περιοριστικής αντίληψης, «προκατάληψης», «ιδεοληψίας» (ή ότι θέλεις πες την), για την οποία δεν μπορώ να είμαι πιο ξεκάθαρος, και δεν απολογούμαι, επέλεξα άρθρα από τον προσυνεδριακό με υποκειμενικά κριτήρια: τι βρήκα ενδιαφέρον. Αυτά που υπερασπίζουν τις θέσεις επαναλαμβάνοντάς τες, χωρίς να τις αναπτύσσουν, δεν έχουν τίποτε παραπάνω να μου πουν και τα βρίσκω ανιαρά. Αυτά που παίρνουν απολογητικό ύφος και βάλλουν κατά των κριτών των θέσεων μέσα στο κόμμα τα βρίσκω κακόγουστα. Μόνο αυτά που  υπερασπίζονται τις θέσεις απαντώντας πειστικά σε κριτική των θέσεων θα έβρισκα ενδιαφέροντα – αλλά τέτοια άρθρα δεν έχω δει στον προσυνεδριακό (εκτος απο σποραδικές προσπάθειες στη κόκκινη μπλογκο-γειτονιά, και  αρθρα στον Ρίζο που δεν εμπίπτουν στην κατηγορια του διαλογου - καμιά απο τις οποίες προσπάθειες δεν μ΄ εντυπωσίασε).

Δεν συμφωνώ κατ΄ ανάγκη με κάθε σκέψη που εκφράζεται στα κείμενα που αναδημοσιεύω εδώ, αλλά, σε γενικές γραμμές, με τον προβληματισμό που εκφράζουν. Βρίσκω ότι συχνά είναι ευκολότερο να πας κόντρα στο ρεύμα των εχθρών και ταξικών αντίπαλων σου απ’ ότι να πας κόντρα στο ρεύμα των φίλων και συντρόφων σου, και να το κάνεις επειδή μόνο έτσι μπορείς να αισθάνεσαι ειλικρινής μαζί τους και γνήσιος με τον εαυτό σου. Απ’ την άλλη, τίποτε καλό δεν προμηνύει η ετοιμότητα να δεχτείς την ορθότητα με γνώμονα το κύρος που έχει αυτός που την πρεσβεύει. Το κύρος δεν έχει πάντα άδικο, αλλά ούτε και πάντα δίκιο.  Γι αυτό και δεν κρύβω τον  θαυμασμό μου για  το κουράγιο των συντρόφων αυτών που εκφράσουν τη γνώμη τους (σωστή ή λάθος θα δείξει) κόντρα στο συντροφικό ρεύμα. Είναι δύσκολο.

Τέλος, να πω ότι πραγματικά εύχομαι και ελπίζω η εξέλιξη των πραγμάτων να αποδείξει ότι κάνω λάθος. Γιατί φοβάμαι πως αν έχω δίκιο, θα περάσει καιρός, ίσως και δεκαετίες μέχρις ότου οι κομμουνιστές αποκτήσουν τέτοια πρωτοβουλία κινήσεων που να τους καθιστά ικανούς ν’ αλλάξουν σημαντικά το πολιτικό τοπίο και με τρόπο που να καθιστά εφικτή την ανατροπή αυτής της κλίκας ληστών που αναπαράγεται για να λυμαίνεται την χώρα μας. 

Μ