Ο άνθρωπος που τρωει ότι πετάς στο πιάτο του

Σας προειδοποίησα, αγαπητοί συνάδελφοι

Ο άνθρωπος που τρωει ότι πετάς στο πιάτο του

Θα φαει και σας στο τέλος

«Κάνε αυτό, πήγαινε ’κεί, φέρ’ τ’ άλλο εδώ

Και φάε λίγο κι απο τούτο. Αφού σ’ αρέσει

Κατέβασε το παντελόνι τώρα»,

«Αμέσως κύριε προϊστάμενε» απαντά

Το σκυλλάνθρωπο υβρίδιο και κάθε τόσο

Νέα κι ανώτερα καθήκοντα αναλαμβάνει.

Ακόμα κι όταν η κυρτή του στάση

Του προκαλούσε βελονιές στη ράχη και μουδιάσματα

Διατηρούσε ένα γλυκανάλατο χαμόγελο

Και δεν παρουσιάστηκε αιφνιδιαστικά στο πάρκο, νύχτα  

Να κάνει έτσι την αρχή των κατα συρροή  βιασμών του,

Ξεκίνησε ήπια και σταδιακά μέσ’ στο γραφείο του

Με φόντο τους ουρανοξύστες στο παράθυρο του

Προσβάλλοντας με ύφος αλαζονικό αυτόν που

Απο προϊστάμενος έγινε υφιστάμενος του.

Σας προειδοποίησα συνάδελφοι

Ο άνθρωπος που τρωει ότι πετάς στο πιάτο του

Θα φαει και σας στο τέλος

Ο ίδιος στην πορεία βάλθηκε

Να πλάσει τον μικρόκοσμο της φίρμας μας στα μέτρα του

Και τους ανθρώπους κατ’ εικόνα και ομοίωση του

Και το κατάφερε με ευκολία

Κι αυτό είναι ένα παράδοξο

Αγαπητοί συνάδελφοι

Πόσοι απο αυτούς που αποδοκίμασαν κρυφά

Με ψίθυρους τα δόλια σχήματα του,  αναίσχυντα

Και δίχως ενδοιασμό στο «δια ταύτα» έπραξαν τα ίδια;

Πόσοι απ' αυτούς που τον θεωρούσαν κακοήθη μετριότητα

Που με ψευτιές και δουλικότητα στο τέλος πάντα επιπλέει

Για μια προαγωγή πειθήνιοι δεν γίνανε υποτακτικοί του;

Το θλιβερό είναι πως το δίλημμα τους έκτοτε

Δεν ήταν αν θα κρατήσουν τη δουλίτσα τους

Πουλώντας την ανθρώπινη τιμή τους

Αλλά αν θα κερδίσουν εύσημα –

Το μπράβο του μεγάλου αφεντικού που άρχισε

Να είναι πιο σημαντικό απο ένα παραπάνω κόκαλο για μπόνους.

Αυτό, αγαπητοί συνάδελφοι, δεν το ’ξερα, πως δηλαδή

Ο άνθρωπος που τρωει ότι πετάς στο πιάτο του

Με ασθένεια μεταδοτική είναι μεν άρρωστος,

Mα δεν μπορεί να απομονωθεί απο εμάς, τους άλλους

Γιατί πολλοί , οι πιότεροι ίσως  απο ’μας είναι φορείς του ιού

Που απλώνεται σε πανδημία στις γνωστες συνθήκες:

Σαν σπερματοζωάρια στον κόλπο σε αγώνα δρόμου

Τρέχουμε για το βόλεμα με ένα κομφορμισμό και κυνισμό

Που παει χέρι-χέρι, με αρχομανία, αλαζονεία, και πισωμαχαιρώματα,

Και τρέχοντας ξεχνάμε και την καταπίεση που εκφράζεται όχι τόσο

Με μπράβους και σεκιουριτάδες, και χαφιέδες στη δουλειά

Όσο μ’ έναν αδήλωτο και μουλωχτό εκβιασμό:

Η προσαρμόζεσαι στο καθεστώς η παίρνεις το σακάκι σου και φεύγεις.

Δικτατορία είναι το κοκτέιλ του αφεντικού που πίνουμε όλοι μας

Στο χριστουγεννιάτικο πάρτι του προσωπικού, χαμογελώντας

M