η επιτάχυνση στην κατηφόρα του Συριζα και η παραδοσιακή δεξια

Η κατηφόρα του Συριζα που πήρε ιδιαίτερη επιτάχυνση τις τελευταίες εβδομάδες με την συνάντηση Τσίπρα- Σόιμπλε και την περιβόητη επίσκεψη στις ΗΠΑ, όπως είναι φυσικό, αποτέλεσε θέμα κριτικής απο αριστερά. Το αξιοσημείωτο είναι ότι δέχτηκε και κριτική από κύκλους της παραδοσιακής δεξιάς. Όπως και σε προηγούμενες περιπτώσεις, η ηγετική κάστα του Συριζα, διατρέφοντας όλους τους καθρέφτες της πολιτικής της, θα παρουσιάσει στην βάση που την ακολουθεί την από δεξιά κριτική σαν τεκμήριο της ορθότητας της, και την από αριστερά κριτική, 'αντικειμενικά', σαν νεροκουβαλητή της  δεξιάς.

Έτσι, φαίνεται να βρίσκεται κάπου στο κέντρο μιας διελκυστίνδας όπου τα 'δυο άκρα' τραβούν για να την βγάλουν από το ‘σωστό, πραγματιστικό’ δρόμο της. Το πλέον ενδιαφέρον είναι τι λέει η δεξιά κριτική.  

Ο Αθανάσιος Έλλις παρατηρεί: (kathimerini)

 «Δηλώνοντας ότι ‘εμείς δεν θα σκίσουμε τη δανειακή σύμβαση’ και τονίζοντας την ανάγκη ενός νέου ‘κουρέματος’ του χρέους, κάτι που υποστηρίζει και το ΔΝΤ, ο κ. Τσίπρας λέει πλέον το αυτονόητο, απομακρυνόμενος από ακραίες μορφές δράσης όπως οι απειλές για μονομερείς καταγγελίες, και επιδεικνύει πολιτική και θεσμική ωριμότητα που σίγουρα θα τον ωφελήσει στο εξωτερικό».

Ο Αλέξης Παπαχελάς, (kathimerini) απ’ την άλλη είναι πιο επικριτικός, παρότι το άρθρο περιέχει την ίδια νουθεσία.

«Είναι πολλοί, ανάμεσά τους και ο κ.Τσίπρας, οι οποίοι υποστηρίζουν πως η λύση στην ελληνική κρίση είναι η «αμερικανική συνταγή», η πολιτική δηλαδή της ανάπτυξης μέσω «πακέτων τόνωσης». Κατ’ αρχήν κανένας άνθρωπος, που είναι βεβαίως στα καλά του, δεν μπορεί να διαφωνήσει πως μια τέτοια συνταγή θα ήταν κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη στη χώρα μας. Όλοι θέλουμε την ανάπτυξη και όλοι επιθυμούμε διακαώς να σταματήσουν οι περικοπές και η υπερφορολόγηση.[…]

Εχουμε σίγουρα βρει στην Αμερική, και ειδικότερα στην κυβέρνηση Ομπάμα, ένα «σύμμαχο», ο οποίος προσπαθεί να πείσει την κ. Μέρκελ να αλλάξει ρότα ως προς την πολιτική της λιτότητος. Από την άλλη, όμως, Ομπάμα και Μέρκελ δεν διαφωνούν πολύ, ίσως και καθόλου, στο πώς πρέπει να λειτουργεί μια καπιταλιστική οικονομία στις μέρες μας. Η «αμερικανική συνταγή» έχει δύο όψεις που είναι αναπόσπαστες: τη δημοσιονομική, αλλά και αυτή της πλήρως απελευθερωμένης πραγματικής οικονομίας».

Όπως οι δυο ανακριτές που παίζουν διαφορετικούς ρόλους , ο ένας του λέει «μπράβο αγόρι μου, έτσι σε θέλω». Ενώ ο άλλος του λέει «άσε τους λεονταρισμούς αγόρι μου. Έλα μέσα στον κύκλο μας. Τον καπιταλισμό δεν μπορείς να βλέπεις σαν μενού α λα καρτ. Ένα πιάτο είναι μπροστά σου. Φάε λοιπόν το φαΐ σου και καθάρισε το πιάτο σου κι άσε τα ριζοσπαστικά νάζια σου».  

Ενώ η από αριστερά κριτική του συριζα, κυρίως του ΚΚΕ, δεν έχει και πολλά να ελπίζει από αυτόν, απλώς ξεσκεπάζει την φύση του ελπίζοντας ότι όλο και περισσότεροι απ’ αυτούς που τον ακολουθούν θα δουν περί τίνος πρόκειται, η από δεξιά κριτική στοχεύει με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Απο την μια, η διολίσθηση του Συριζα προς τα δεξιά και η μετατροπή του σε αστικό κόμμα (σοσιαλδημοκρατικής απόχρωσης), ενισχύει τα κόμματα της παραδοσιακής δεξιάς. Διότι όταν έχεις να επιλέξεις μεταξύ της πιο συνεπούς έκφρασης στην υπεράσπιση των μονοπωλίων και μιας ‘ήξεις αφήξεις’ πολιτικής, αν είσαι συντηρητικός (ακόμα κι αν υποφέρεις από την παραδοσιακά δεξιά πολιτική) θα παραμείνεις εκεί που είσαι. Δηλαδή λειτουργεί το ‘καλύτερα τον διάβολο που ξέρεις παρά τον διάβολο που δεν ξέρεις’. Και από την άλλη, όσο πιο ‘δεξιά’ συρθεί τόσο λιγότερο προβληματικός θα γίνεται για την καθεστηκυία τάξη   

Μ