Διευκρίνηση για φίλους

 Έχω λάβει σχόλια για το άρθρο Σενάριο Ενός Νέου Καθολικισμού μερικά απο τα οποία προσπαθούν να το ερμηνεύσουν σαν απάντηση ή σαν αιχμή συγκεκριμένα προς κάποιον η κάποιους. Δεν δημοσίευσα, κι ούτε πρόκειται να δημοσιεύσω σχόλιο που επιχειρεί να ερμηνεύσει το κείμενο κάνοντας ονομαστική αναφορά σε άλλον ή άλλους. Ούτε θα δημοσιεύσω ανώνυμο σχόλιο κάτω απο το προαναφερθέν άρθρο ή το παρόν σημείωμα.

Διαπιστώνω πόσο προσεκτικά κάποιοι μας «διαβάζουν» ώστε να «πιάνουν» και να ν’ αναδεικνύουν άσήμαντες για τον καλοπροαίρετο αναγνώστη λεπτομέρειες. Απο τα πρώτα δυο σχόλια κατάλαβα ότι κάποιοι θέλουν να δουν «συμπλοκή στη μπλογκογειτονιά». Δεν θα τους κάνω τη χάρη να φανώ αντιμέτωπος με φίλους μου.   

Αν όμως κάποιοι καλοπροαίρετα θέλουν ερμηνεία των συμβόλων που χρησιμοποίησα θα δηλώσω πως δεν θεωρώ κανέναν απο τους φίλους μου (συμπεριλαμβανόμενων και διαχειριστών σε ιστολογια που παρακολουθώ) να ταιριάζει με τον χαρακτήρα του «αρχιερέα» στο σενάριο. Μακάρι κάποιος απο τους φίλους μου να είχε τέτοια δύναμη ανάμεσα μας. Δεν βλέπω κανέναν να την έχει.  

Κάπου-κάπου συμβαίνει, φίλοι να χρησιμοποιούν «εκφράσεις μου» σε παράφραση, και κάνω κι εγώ το ίδιο. Όταν γράφεις, συμβαίνει συχνά να έχεις έναν αναγνώστη στην φαντασία σου. Μπορεί και να ξεκίνησες κάτι έχοντας εμπνευστεί απο κάτι άλλο που διάβασες – πιθανόν και σε κείμενο φίλου. Συμβαίνει. Εάν έχω χρησιμοποιήσει εκφράσεις φίλων μου είναι γιατί τους θεωρώ φίλους μου και τους σκέφτομαι σαν φίλους. Όχι για κάποιον άλλο λόγο. 

Να είμαι ακόμα πιο ξεκάθαρος: το άρθρο χρησιμοποιεί σύμβολα, αφηρημένα, γενικά πρότυπα χαρακτήρα και όχι, κατηγορηματικά όχι, αναφορές σε συγκεκριμένα πρόσωπα.  Το άρθρο έχει στο στόχαστρο του μια νοοτροπία. Στρέφεται εναντίον του Κομφορμισμού. Είναι μια νοοτροπία που δεν καταπολεμώ μονάχα στους άλλους μα και στον εαυτό μου. Το άρθρο λεει ότι ο κομφορμισμός κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι με τον οπορτουνισμό, τον οποίο οπορτουνισμό βλέπω σαν επίδραση του αστού στην επαναστατημένη συνείδηση. Βέβαια θα ήταν παλαβό να ισχυριστώ ότι όλοι οι οπορτουνιστές είναι κατάσκοποι (κάτι στο οποίο το «σενάριο» φαίνεται να δίνει μιαν έμφαση). Και βέβαια δεν παραγνωρίζω ότι πολλοί είναι οι παράγοντες ανόδου του οπορτουνισμού.

Το ξέρω ότι δεν άρεσε σε πολλούς φίλους και συντρόφους. Το ήξερα ότι δεν θα άρεσε. Και ήξερα ότι κάποιοι θα αναρωτιόνταν: «ρε μήπως αναφέρεται σε μένα». Ή «φάγαμε ψωμί κι αλάτι μαζί», ή «τον ξέρω και με ξέρει απο τότε παίζαμε με σφεντόνες... Λες;» Κάποιοι το βρήκαν αποκρουστικό, ίσως γιατί αναφέρεται σε μιαν αποκρουστική κατάσταση, γιατί εκφράζει μια καχυποψία. Καλό θα ήταν να μην υπήρχε λόγος για καχυποψία και για επαγρύπνηση. Θα ήταν ευχής έργο. Υπάρχει όμως. Και αυτο για το οποίο δεν είμαι σίγουρος, και το ομολογώ, είναι αν βοηθάει να το υπενθυμίζουμε όπως έκανα.

Ομως, είναι πεποίθηση μου ότι σε περιόδους ανόδου μιας θρησκοληψίας που ωθεί τους απελπισμένους γύρω μας να ψάχνουν για μεσσίες, ο κομφορμισμός εμφανίζεται ν’  απλώνεται σαν πανούκλα. Αν διαπιστώνω (λαθεμένα ή όχι, δεν έχει σημασία) ότι αυτή η νοοτροπία μπορεί να διαβρώσει και δικά μας μυαλά, τι κάνω; Κι αν συμπεράνω (λαθεμένα ή όχι, δεν έχει σημασία) ότι δεν υπάρχει εμβόλιο που να μου δώσει ανοσία εκτός απο μια προσπάθεια να είμαι δύσπιστος χωρίς να πέφτω σε παρανοϊκή καχυποψία, να μην το πω; Μπορεί να μην θέλει κανένας μας να το πει, κι όχι μόνο επειδή μπορεί να είναι ταμπού;

Μα αν δεν το έλεγα φωναχτά θα υπέκυπτα στον κομφορμισμό...