ο "φυσικός" εθισμός στην αγριότητα

Διαβάζοντας ένα σύντομο άρθρο στον Ριζοσπάστη της Κυριακής (αναδημοσιευμένο εδώ - 8/10/12) που αναφέρεται στην πρόσφατη εκλογή του Ιβανισβίλι στην Γεωργία εντυπωσιάστηκα απο το εξής: «Ο Μπιτζίνα Ιβανισβίλι - που κατέχει την 185η θέση στη λίστα «Forbes» των πλουσιότερων ανθρώπων - απέκτησε την αμύθητη περιουσία του από την καταλήστευση του πλούτου της ΕΣΣΔ».

Κι αναρωτιέμαι:

Αποτελεί άραγε μυστήριο που στην κυβέρνηση μιας πρώην σοσιαλιστικής χώρας εκλέγεται ένα μεγάλο αρπακτικό και μάλιστα ένα απο αυτά που εχουν ιδιοποιηθεί την κοινωνική περιουσία των ψηφοφόρων του;

Η πρώτη και η πλέον συνήθης απάντηση στο ερώτημα κοιτά το «τότε» για να ερμηνεύσει το «τώρα». Κοιτώντας στο παρελθόν λοιπόν θα έλεγε κάποιος ότι δεν αποτελεί μυστήριο που εκείνοι που τον ψηφίζουν, τον κάθε Μπιτζίνα, δεν φαίνεται να ενοχλούνται που ο εκλεκτός τους κατέχει πλούτο που ανήκε και ανήκει συλλογικά σ΄ εκείνους. Γιατί; Ίσως επειδή στην «παρελθούσα ζωή», πριν καταφτάσει το τσίρκο της αστικής δημοκρατίας εκεί, απέκτησαν την σωστή ή λαθεμένη πεποίθηση ότι τον πλούτο τον διαχειριζόταν μια κάστα της κοινωνίας για λογαριασμό τους αλλά ερήμην τους. Και αν η κάστα αυτή με μονοπώλιο στην εξουσία φάνταζε σαν «αφεντικό» τους, τότε κι ο κοινός πλούτος μάλλον θα φάνταζε πιότερο ξένος παρά δικός τους.

Αν όντως είχαν αποκτήσει την προαναφερθείσα πεποίθηση, τότε αυτός που τώρα θαυμάζει την καπατσοσύνη του αρπαχτικού και τον ανακηρύσσει σε ηγέτη του για να πειστεί απο εμένα τον κομμουνιστή να επιλέξει πάλι μια κοινωνία χωρίς θηράματα και κυνηγούς, μια ζωή χωρίς αφέντες και δούλους, πρέπει πρώτα πειστεί ότι εγώ που περιγράφω τ’ όνειρο μου σ΄ εκείνον, όταν αυτο γίνει πραγματικότητα δεν θα καταλήξω άλλος ένας αφέντης του. Κι αν, δυστυχώς, στην «προηγούμενη ζωή» δεν έμαθε να μην είναι σκλάβος, σίγουρα δεν θα το έχει μάθει σε τούτη την ζωή. Και τότε έχω ακόμα ένα πρόβλημα: Για να πειστεί απο εμένα τον κομμουνιστή να διαλέξει αληθινή ελευθερία πρέπει πρώτα να πειστεί ότι, όχι μόνο θα ζει καλύτερα απελεύθερος στον «κόσμο μου» απ’ ότι στο «εδώ και τώρα» του όπου παραμένει δούλος, αλλά και ότι αυτό θα συμβεί τώρα και εδώ κι όχι «κάποτε» και στον «άλλο κόσμο».

Η δεύτερη και πιο άμεση απάντηση είναι ότι «όχι δεν είναι μυστήριο εάν οι ψηφοφόροι της χώρας αυτής εχουν υποστεί τόσο βαθιά λοβοτομή και δεν αναγνωρίζουν σαν «δική τους» την πρώην κοινωνική τους περιουσία.

Ωστόσο μια πιο επίπονη, υποθέτω, προσπάθεια ερμηνείας οδηγεί στο ερώτημα, απο ποιους εχουν λοβοτομηθεί και πως; Μα πως επιτέλους αυτοι οι μοντέρνοι αστοί «πολιτικοί χειρούργοι» τα καταφέρνουν τόσο καλά με τον εγκέφαλο των σύγχρονων υποτακτικών τους; Μήπως υπερβάλουμε για την ικανότητα των αστών και την μυθοποιούμε;

Κάτι άλλο φαίνεται σαν πιο πειστική ερμηνεία του φαινομένου. Αυτο που παρατηρούμε, αυτή η μαζική συμπεριφορά που φαίνεται αλλόκοτη με δοσμένες τις καταβολές ανθρώπων που βίωσαν μιαν εκδοχή κοινοκτημοσύνης, οφείλεται πρώτιστα στο παρόν. Οφείλεται σ’ ένα νέο πραγματισμό που εμπνέεται απο τις σύγχρονες συνθήκες, ένα πραγματισμό που εμβολίζει την ανθρώπινη συνείδηση, έχοντας την περίπλοκη και εκτεταμένη προπαγανδιστική μηχανή των αστών να λειτουργεί μόνο βοηθητικά. Απο μόνη της αυτή η μηχανή, δεν θα λειτουργούσε ούτε καν σαν καταλύτης στην διαμόρφωση αυτής της συνείδησης. Στον πυρήνα της πολιτικής παράλυσης και παράδοσης των λαών βρίσκεται ο φυσικός, ψυχοσωματικός εθισμός τους στην αγριότητα του συστήματος. Βρίσκεται η αποδοχή της αγριότητας του συστήματος ως φυσική, ή άλλως, βρίσκεται η αδυναμία του σημερινού ανθρώπου να δει το σύστημα σαν κάτι άλλο εκτός απο άγρια φύση.

Όσο πιο αναπόδραστο εμφανίζεται αυτο το πλαίσιο τόσο πιο «φυσικός» καθίσταται αυτός ο τύπος ανθρώπου (κάποιος που κατάφερε να συσσωρεύσει για πάρτη του τόσο πλούτο σε τόσο λίγο χρόνο, εις βάρος τόσων πολλών) και να φαντάζει μέσα στο ενδότερο σχήμα του σιχαμερού πολιτικού παιχνιδιού που λέγεται αστική δημοκρατία ως ένας παρά πολύ καπάτσος «παίχτης». Εφ’ όσον είναι άριστος «παίχτης» με τα ατομικά του οικονομικά, γιατί να μην είναι καλός «παίχτης» και με τα οικονομικά της χώρας του; Κοινή λογική.

Δυστυχώς εμείς, οι πολλοί, κι εκεί κι εδώ, κι όπου αλλού τολμήσεις να στρέψεις την κεφαλή για να δεις (αν ξεπεράσεις τον φόβο ότι θα μετατραπείς σε στήλη άλατος), πρέπει να αφεθούμε σε πτώση, να κυλήσουμε τόσο χαμηλά για να υψωθεί προς τον «ουρανό» το χειρότερο δείγμα ανθρώπινης φύσης – το ανελέητο, θηριώδες αρπακτικό, που τώρα φορά το στέμμα και θαμπώνει τους υπηκόους στο ζωικό μας Βασίλειο.