Τουλάχιστον ένα πράμα μάθαμε
βιωματικά
Στην ζώνη κόπωσης και
φθοράς όπου ο ουρανός μας δόθηκε
Σε ράβδους που απέδρασαν
απο τις χαραμάδες λαμαρίνας
Ενός πλοίου υπό επισκευή
(δεν χρειάζονται μάρτυρες γι’ αυτό):
Το μέταλλο δεν έχει πάντα
αντοχή
Μήτε το πλαστικό σημαίνει
πάντα ψέμα
Κι αλίμονο, αν το εγώ αγνοεί την σύσταση του -
Δεν θα δεθεί ποτέ με το εμείς που του ανήκει
Μπορεί να στέκεσαι ορθός
στην μπόρα, ολομόναχος,
Μπορεί το πρόσωπο σου να
μην λιώνει όπως ο πάγος,
Μα να που το υπέδαφος
υποχωρεί με τα ποδάρια σου
Ήδη χωμένα ανάμεσα σε
οστά εξαφανισμένων ζώων –
και στέκεις εκεί σαν μήν το ξέρεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου