Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Η Άρτεμις κι ο Σκύλος της





Αγάπη μου, εγώ κι εσύ
Είμαστε και φαινόμαστε το τέλειο ζευγάρι 
Εσύ, η θεά του δάσους και του κυνηγιού η βλαισή 
Κι εγώ το αιμοβόρο σου ζαγάρι 

Μου αρέσει η γεύση το αίματος, πολύ 
Κι εσένα ο οίνος με ρασκά, σαν νέκταρ κι αμβροσία 
Με το στομάχι σου δεν είσαι δα καθόλου φειδωλή 
Ούτε και με το ζέφκι που τελειώνει σε κτηνοβασία... 

Αγάπη μου, άσε να το πιστεύουν οι βροτοί
Πως είσαι η αιώνια, αγνή παρθένα
Σε σπέος του Ολύμπου δεν θα μπουν αυτοί...
Το μυστικό σου είναι ασφαλές με μένα

Εγώ περήφανα φορώ χακί 
Κι εσύ, αγάπη μου, χρωματιστά βελούδα 
Εσύ με ράμφος, πάντα ακόρεστα αρπακτική
Κι εγώ με το αίμα θηραμάτων στη μουσούδα





Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

κοάσματα βατράχων περί αστικής συνταγματικότητας...


Οταν εννιά στις δέκα απεργίες κρίνονται παράνομες και καταχρηστικές, όταν μέσα από άρθρα του αστικού κώδικα νομιμοποιείται το «lock out», όταν μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι «τη βγάζουν καθαρή» στις περιπτώσεις που εργάτες σκοτώνονται ή σακατεύονται στα κάτεργά τους. Εκεί, κανένα από τα αστικά κόμματα δεν αμφισβητεί τη συνταγματικότητα, την αμεροληψία, την ανεξαρτησία των δικαστικών αρχών.

Εναν πέρα για πέρα αποπροσανατολιστικό καβγά στήνουν κυβέρνηση και ΝΔ, με αφορμή την προχτεσινή απόφαση του ΣτΕ, που κρίνει αντισυνταγματικές διατάξεις του νόμου για τις τηλεοπτικές άδειες.
[...]
Τι σχέση έχει με τα λαϊκά συμφέροντα αυτή η αντιπαράθεση και η προσπάθεια κυβέρνησης και ΝΔ να κατοχυρώσει ο καθένας τον εαυτό του ως τον θεματοφύλακα της «συνταγματικότητας», της «νομιμότητας» και της «ανεξαρτησίας» των θεσμών του αστικού συστήματος; Καμιά απολύτως.
(Ολόκληρο το κείμενο στον Ριζοσπάστη)
Αλλού τα κοάσματα βατράχων... λοιπόν.

Αυτό που χρειάζονται είναι ένα χέρι βοηθείας να βάλουν την «συνταγματικότητα», τη «νομιμότητα» και την «ανεξαρτησία» των θεσμών του αστικού βαθιού κράτους τους στον βαθύ πάτο τους;

Αλέξη, τι θα κάνουμε τώρα;

- Αλέξη, τι θα κάνουμε τώρα; 
- Όχι τι θα κάνουμε; Τι θα κάνεις!
Βλέπεις το μπαλκόνι του ρετιρέ εκεί πάνω; 
Να πας να φουντάρεις απ' εκεί. Εγώ λάθη δεν κάνω! Εσύ φταις...

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

Η σαύρα και το φίδι



Όταν η σαύρα  αγκαλιάζεται με το μικρό και κατσιασμένο  φίδι
Και τα δυο συκρατιούνται να μην φιλιθούν γλυκά στο στόμα
Μη βλέπεις που δραπέτευσε από τον κάδο ένα σκουπιδι -
Κατι πιο σοβαρό θα φταίει που μυρίζει πτώμα 


Ο Νίκος Μπογιόπουλος "ξεγυμνώνει" με την πένα του ένα θρασύδειλο μισο(;)φασίστα (για το "μισό;" λέω ναι μεν με ερωτηματικό, αλλά μάλλον οχι σαν προσθήκη στο "φασίστας"...) που παίζει ρόλο παράγοντα στην αστική δημοκρατία μας.

Συμπληρώνω κάτι (που κι ο ίδιος σίγουρα έχει εκθέσει αλλού στην αρθρογραφία του): 

Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις στο χωράφι της πολιτικής που νέμονται οι θεράποντες του κεφαλαίου, θα βρεις ένα μελανόχρωμο, φασιστικό σκόρφη. Αυτό ισχύει για όλο το φάσμα αποχρώσεων των υπηρετών του κεφαλαίου Κι αυτοί που δηλώνουν απερίφραστα την ιδεολογικη διαστροφή τους, είναι οι λιγότεροι επικίνδυνοι. Χειρότερα είναι τα δηλητηριώδη, γλυώδη χαμερπή που μιλούν για σοσιαλισμό, κι εκφωνουν οίστρους υπέρ της δημοκρατίας και  κατά του "ολοκληρωτισμού"! 

Σοσιαλδημοκράτες ήταν αυτοί που παρέδωσαν τα κλειδιά της εξουσίας στον Χιτλερ...

*****

Γεωργιάδης: Ένας θρασύδειλος μισο(;)φασίστας του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ 


«Άκου του βλάκα την επίκριση σαν
 να σου απονέμει έπαινο ο βασιλιάς»
Γουίλιαμ Μπλέικ

Πρώτο: Σε αυτή τη χώρα είμαστε λίγοι. Και ως εκ τούτου λίγο – πολύ γνωριζόμαστε…
Δεύτερο: Ο Άδωνις Γεωργιάδης, ως υπουργός (!) Υγείας (!!!) δήλωνε ότι «σιχαίνεται τους κομμουνιστές» και καλός φίλος του συνομιλητή της Χρυσής Αυγής, του Μπαλτάκου, ο οποίος ως γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου της συγκυβέρνησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δήλωνε ότι «γεννήθηκε και θα πεθάνει αντικομμουνιστής».
Τρίτο:  Ο «σιχαίνομαι τους κομμουνιστές» Γεωργιάδης, ο αντιπρόεδρος του Μητσοτάκη, είναι το ίδιο πρόσωπο που έχει πάρει τη σκυτάλη της διακίνησης της θεωρίας «όλοι μαζί τα φάγαμε». Ίσως είναι κι αυτός ένας λόγος που ωθεί τον Πάγκαλο – τον γνήσιο εκφραστή του «όλοι μαζί τα φάγαμε» – να τάσσεται αναφανδόν υπέρ του Μητσοτάκη (και του αντιπροέδρου του).

[Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου εδώ]


Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

Βαστά ο θυμός;





Γδαρμένο απ' το βήχα και καμένο μέσα του, το στήθος
Είναι η κουφάλα ενός δέντρου που έχει ξεραθεί

Βαστά ο θυμός ως το πρωί; Είναι σαν χαλασμένος ζύθος -
Ξεχείλισε, χύθηκε χάμω, κι έγιν' ο λεκές  που έχει  πατηθεί

Στο δρόμο τώρα μοναχός και τρελαμένος, χάνεται στο πλήθος
Που όλο  βιάζεται ενώ ο χρόνος του έχει ανυπόφορα καθηλωθεί...

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016

Έχουμε Έναν Κόσμο να Αλλάξουμε...




Η ύπαρξη ανθρώπων που ακόμα πιστεύουν στο "πρόταγμα" του προ- κυβερνητικού Σύριζα, χωρίς συνάμα να πάσχουν από ψυχική αρρώστια... είναι ένα μυστήριο... Από τα συνθήματα, τη φλυαρία στο 2ο συνέδριό του, και παραέξω, από τις πολιτικές δηλώσεις, ανακοινώσεις κι αποφάσεις τους, δημιουργούν την εντύπωση λοβοτομημένων ατόμων, από τον εγκέφαλο των οποίων έχει αφαιρεθεί το κομμάτι που αφορά την αντίληψη της πραγματικότητας. 

Αλλά είτε πρόκειται για ψυχοπάθεια (το πλέον σύνηθες) είτε όχι, το γεγονός είναι ότι ο λόγος τους είναι διαβρωμένος από προσποίηση.  Το "δήθεν", το ψέμα, είναι κοινό στον λόγο των ανθρώπων που "δεν έχουν λόγο" (δεν έχουν μπέσα, κοινώς). Κι αυτό που σκέφτονται, και δεν το δηλώνουν ούτε το ομολογούν, συχνά βγαίνει με αλλαγή "πρόσημου" - δηλαδή όταν λένε το αντίθετο απ' αυτό που σκέφτονται. 

Σαν ένα είδος διασκέδασης, αν δεν μπορεί να αποφευχθεί το ν' ακούσει κάποιος "σοβαρές δηλώσεις" Συριζαίων,  κι όταν αυτό που ισχυρίζονται σου φαίνεται απίστευτο (όχι αδύνατο να το πιστέψεις εσύ, μα αδύνατον να πιστέψεις  ότι αυτοί πιστεύουν αυτό που λένε), θα πρότεινα, αντί για κατάφαση βάζε άρνηση στα λεγόμενά τους,  και τούμπαλιν.

Σαν παράδειγμα παραθέτω μία παράγραφο από ένα κείμενο κάποιου που γράφει στην Αυγή για την "Κεντρική Σημασία του 2ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ" στο οποίο άλλαξα μερικά πρόσημα για να δείξω τι εννοεί, ανάμεσα σ' αυτά που γράφει...


Ποιά θα μπορούσε να είναι η σημασία του 2ου Συνεδρίου του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ σε μια περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από το ίδιο; Υπό τις συνθήκες που το συνέδριο αυτό πραγματοποιήθηκε, δεν θα μπορούσε κανένας αριστερός να ελπίζει θετικά για την Αριστερά, το κόμμα και την ελληνική κοινωνία. Ούτε να αναμένει μια διαδικασία σκέψης και συζήτησης ενός δημοκρατικού και γόνιμου διαλόγου που απαιτούν οι περιστάσεις αλλά και η κουλτούρα της Αριστεράς, και ότι θα υπάρξουν πολιτικές αποφάσεις που θα δρομολογήσουν λύσεις στα διάφορα προβλήματα τόσο της κοινωνίας όσο και του κόμματος. Δηλαδή, προτάσεις που θα δίνουν απαντήσεις όχι μόνο στα ερωτήματα που ήδη υπήρχαν αλλά και σε αυτά που διαρκώς αναδύονται. 
Μόνο κρετίνοι και απατεώνες  επομένως θα μπορούσαν να δηλώσουν ότι μετά το συνέδριο θα βγει το κόμμα αυτό ανανεωμένο, ισχυρό και προπάντων προσηλωμένο στην επίτευξη των (δήθεν) μεγάλων στόχων του που,  στα λόγια μόνο, ήταν ο κοινωνικός μετασχηματισμός και η αναδιανομή του πλούτου (εκτός κι αν μ' αυτό πάντα εννοούσαμε τη βίαια εξαθλίωση της εργασίας για να κερδοφορεί το κεφάλαιο...).  Αυτή είναι η αλήθεια, όπως άλλωστε πολύ καλά γνωρίζει κι ο αρχηγός μας - κυρίως επειδή ξέρει καλά πώς δεν νοείται καπιταλισμός, όπου οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής να μην διαθέτουν ένα μέρος από  τον κοινωνικό πλούτο που κλέβουν και ιδιοποιούνται, για την συνεχή αναπαραγωγή και συντήρηση πολιτικών ανδρεικέλων που τους εξηπετητούν (με το αζημίωτο, φυσικά). 
Με τέτοιον απανθρωπισμό που υποφέρει ο πολίτης, κι όταν δε του δίνεται στην ουσία ο δημοκρατικός λόγος πουθενά, πώς θα μπορούσε να διατηρηθεί αυτός ο λόγος σ' ένα ψευτο-συνέδριο κυνικών, διεφθαρμένων καιροσκόπων που συνιστούν ενσάρκωση της ολοένα και βαθύτερης πολιτικής παρακμής και σήψης που βιώνουμε όλοι μας...; 

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2016

Όταν ο αέρας σωπαίνει





Ο αέρας "σάωσε"
Ούτε οι εικοσιδυό αυλοί -
Χάσματα στα  παράθυρα του πύργου μου -
Να μου σφυρίζουν σε μια διαταραγμένη συστυχία
Που σβήνει με ηχοχρώματα την πολυλυφωνική ανησυχία μας,
Ούτε το δασος στην Λιτάνη ν' ανασαίνει με υπονοούμενα...

(Για την χτεσινοβραδυνή συνάντησή μας)

Ο ύμνος τέλειωσε
Κι ήτανε τόσο έντονη η σιγή -
Ώστε, σαν ξύπνησ' άγουρα, είπα πως πέθανα
Μα ενώ στο  κέλυφος του σώματος μου απλώθηκε το κρύο αγιάζι
Άκουσα το αίμα μου να ρέει μ' ένα θρόισμα βαθύ κι απόμακρο
Από μια πολιτεία στον πυρήνα του εσωτερικού μου κόσμου,
Κι  οι μηχανές της να τροφοδοτούν αχνά το φως μου

 (Το φως που λέω θα δώσει χρώμα στην σημερινή συνάντησή μας)

Επίπονα, εντούτοις,
Αυτός ο βόμβος μου θυμίζει
"Εκείνο τον τροχό που ασταμάτητα γυρίζει
Κάποιες φορές αδιάφορα και εξουθενωτικά αργά
Άλλες φορές να περιστρέφεται με τέτοια άφρακτη ορμή
Που εξαφανίζει τις ακτίνες στο κενό που σχηματίζεται στον κύκλο του
Και μοιάζει σαν μη γυρίζει πια καθόλου. Έτσι, το όχημα μετακινείται..."

 (Προς την επόμενη συνάντησή μας και πιο πέρα, ούτως ή άλλως)


***
Image digitally modified (original borrowed from here)

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2016

Πάω κι εγώ στις συγκεντρώσεις


Ο ένας, ποιητική αδεία, λέει περήφανα: "μπορώ να καλέσω πνεύματα από τ' απέραντα βάθη"  
Κι άλλος, πιο πεζά... του απαντάει: "Α, καλά, το ίδιο μπορώ κι εγώ, όπως κι οποιοσδήποτε... Αλλά θα έρθουν όταν τα καλέσεις;"   
[GLENDOWER I can call spirits from the vasty deep.  
HOTSPUR Why, so can I, or so can any man; But will they come when you do call for them?   
Απο το έργο Henry IV (part one, Act 3, Scene 1), του William Shakespear]


Ενα πρόβλημα που αφορά την θεωρητική σύλληψη μιας λαϊκής συμμαχίας, από οποιονδήποτε πολιτικό οργανισμό, που βάζει σαν τελικό στόχο του την ανατροπή του καπιταλισμού σε μία χώρα, είναι αν οι κοινωνικές δυνάμεις που ο οργανισμός αυτός καλεί να συμμαχήσουν μαζι του πρακτικά δείχνουν την διάθεση να το κάνουν. Τα αίτια για τα οποία δείχνουν ή δεν δείχνουν τέτοια διάθεση να το κάνουν, σε οποιοδήποτε βαθμό ή έκταση,  μπορεί να είναι υποκειμενικά η αντικειμενικά - ή μία μίξη και των δύο (το πλέον σύνηθες).


Πάω κι εγώ στις συγκεντρώσεις. Και χαίρομαι που βλέπω γνωστούς και φίλους εκεί. Και συχνά να βλέπω ανθρώπους που συνομιλούν μεταξύ τους, αγνοώντας τον ομιλητή... Τον έχουν ξανακούσει να καλεί σε αντεπίθεση τον λαό... 
... ενώ ένας οδοστρωτήρας περνά ανεπηρέαστος αφήνοντας στο δρόμο πίσω του τις φιγούρες μας επίπεδα πατημένες κάτω, σαν χρωματιστό κολάζ - από ανάμικτα μέσα, με στέρεα υλικά όπως κόκκαλα και σάρκες ανακατεμένα με ρούχα, πετσιά και διάχυτα τα σωματικά μας υγρά...  

Κάπου εκεί, σαν περιρρέουσα αύρα, είναι και το ασίγαστο πνεύμα μας. Πάνω από μια άγρια σύνθεση ματαίωσης, πατημένη επίπεδα στο δρόμο... και θα ήταν σύνθεση απελπισίας, αν στην συγκέντρωση δεν χαιρόμασταν που ειδωθήκαμε πάλι, κι ανανεώσαμε τον βουβό όρκο μας που περιέχει, όχι απλά σαν σχήμα λόγου,  την πίστη μας σ' ένα καλύτερο αύριο... 

Ας είναι, ...



Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2016

Ασφάλεια Ταξιδιού με Τρένο




Προχτές διάβαζα Ριζοσπάστη, μόνος μου στο τραίνο
Κάθεται δίπλα μου ένα μούτρο άγνωστο, τελείως ξένο 


Το θεωρεί δικαίωμα να πει "μην εμπιστεύεσαι προδότες
Οι Κουκουέδες θα προδώσουν πάλι, όπως κάναν τότες"


Τι να του πω που να μην πάει χαμένο, όπως πήγε αυτός;
Μια ξεπουπουλιασμένη κότα που θαρρεί πως είναι αετός...

Να πω πως πρόδωσαν μονάχα των αστών ρουφιάνοι, καταδότες;
Ασ' τον... Όποιος σκαλίζει πίτουρο τον τρων οι κότες... 


Άμα μιλάς μ' ένα μυαλό στενό
Ήτοι μ' έναν μαλάκα, είναι σαν μια χειραψία...
Πρέπει μετά να πλύνεις απ' το χέρι σου εκείνη την ουσία
Η οποία  άφησε στον μυελό του ένα κενό
Που λέγεται ανοησία 


***

Image borrowed from here (safety of travels by rail...)

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2016

Με ποιόν έχει ενοχληθεί ο ανενόχλητος;


Ν. Μπογιόπουλος για την επίθεση των ΜΑΤ στους συνταξιούχους: "Αυτή η κυβέρνηση ό,τι δεν μπορεί να το ξεπουλήσει πασχίζει να το εξευτελίσει και να το μαγαρίσει" (Ηχητικό)

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Δευτέρα, 3 Οκτωβρίου 2016

Το όργιο κτηνωδίας και αυταρχισμού που εκδήλωσαν οι δυνάμεις καταστολής χτες απέναντι σε διαδηλωτές στην Καισαριανή και σήμερα σε πορεία συνταξιούχων, σχολίασε ο Νίκος Μπογιόπουλος στην ραδιοφωνική του εκπομπή.
Ο δημοσιογράφος σχολιάζοντας τις πρόσφατες δηλώσεις του πρωθυπουργού ο οποίος άφησε να διαρρεύσει ότι παρακολουθώντας τα χημικά και το ξύλο που δέχτηκαν από τα ΜΑΤ σήμερα οι απόμαχοι της δουλειάς ένιωσε θλίψη, απογοήτευση και οργή εκτίμησε ότι ο Τσίπρας προχώρησε σε μια εκδήλωση υποκρισίας, φαρισαϊσμού και επικοινωνιακής τρίπλας.
Αφού ο Ν. Μπογιόπουλος έκανε μια αναφορά ότι τα «αριστερά» ΜΑΤ έχουν παρελθόν στο να βιαιοπραγούν απέναντι στον «εχθρό λαό» και μας θύμισε ότι στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε η δέσμευση για κατάργηση των ΜΑΤ.
Η πολιτική ευθύνη για όσα διαπράττουν οι δυνάμεις καταστολής ανήκει αποκλειστικά στον πρωθυπουργό τόνισε ο ίδιος  και συμπλήρωσε: «Πρέπει να τελειώνουμε μια και καλή με τα δήθεν αριστερά και τα δήθεν δεξιά ΜΑΤ. Τα ΜΑΤ δεν είναι ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Τα ΜΑΤ είναι ταξικά. … Όπως και στις άλλες περιπτώσεις έτσι και σήμερα στην περίπτωση του χτυπήματος των συνταξιούχων αυτό το οποίο αποδείχτηκε   είναι ότι αυτή η κυβέρνηση ότι δεν μπορεί να το ξεπουλήσει πασχίζει να το εξευτελίσει και να το μαγαρίσει».



*****

Το χτύπημα, χτες, με χημικά, της μεγάλης διαδήλωσης των συνταξιούχων και η κλιμακούμενη προσπάθεια της κυβέρνησης να στοιχίσει τους εργαζόμενους πίσω από το πόρισμα των «ειδικών» για τα Εργασιακά και την αντεργατική πολιτική της, επαληθεύουν την αποφασιστικότητά της να υπηρετήσει με κάθε τρόπο το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, που προϋποθέτει θυσίες δίχως τέλος για το λαό και ένταση της καταστολής ενάντια σε όποιον αντιδρά και αμφισβητεί την πολιτική του κεφαλαίου.

  • Απάντηση δίνουν συνδικάτα και φορείς του κινήματος με κινητοποιήσεις που προγραμματίζουν σήμερα και τις επόμενες μέρες (την Πέμπτη 6/10 κινητοποιούνται οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία και τα νοσοκομεία), ενώ και οι συνταξιούχοι συνεχίζουν τα συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα.

*****

Ενόχληση Τσίπρα για τα χημικά στους συνταξιούχους - Ζήτησε να μην επαναληφθεί Σύμφωνα με πληροφορίες, ο πρωθυπουργός μετέφερε την ενόχλησή του στον Νίκο Τόσκα για τη χρήση χημικών και ζήτησε να μην επαναληφθεί. 

Κι από Red Rock vιews: Επειδή το σχόλιο της Aυγής ήταν πολύ σύντομο, το συμπληρώνω με μία ρίμα...

Αυτός που επιμελώς φροντίζει να ξεπουληθεί 
Ως κι η μασέλα της γιαγιάς του, έχει ενοχληθεί 
Δήθεν, που τον παπού του ψέκασαν μ' εντομοκτόνα 
Γιατί τον είπε κλέφτη, ψεύτη και απατεώνα 

Αυτός που μας πουλάει φτηνά αλυσοδεμένους 
Κι εισπράττει απ' τ' αφεντικά του οχι μόνο επαίνους 
Που όταν σου λέει " θα φας καλά", εννοεί φόλα 
Άραγε θα ενοχληθεί αν τον πω "καριόλα"; 

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2016

Μπορούμε να βγούμε έξω απ' τον βάλτο της στασιμότητας;

Σκεφτόμενος φωναχτά 


Α) Ο Ριζοσπάστης αποκαλύπτει την απάτη της κυβέρνησης, η οποία ενώ πουλάει επικοινωνιακά τις δήθεν «επιμέρους ελαφρύνσεις που είδαν τα χαμηλομεσαία εισοδήματα» έχει δεσμευτεί να προβεί σε "ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης [...] το αμέσως επόμενο διάστημα, στην προσπάθεια διασφάλισης της κερδοφορίας του κεφαλαίου" πράγμα που φανερώνουν και οι διαβεβαιώσεις κυβερνητικών εκπροσώπων ότι θεωρούν καθήκον τους  "την υλοποίηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο. [...] Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι εργαζόμενοι και ο λαός βιώνουν συνεχώς όλο και μεγαλύτερες απώλειες (παραπέρα μείωση αφορολόγητου ορίου, νέα απογείωση ΦΠΑ και άλλων φόρων στη μαζική λαϊκή κατανάλωση, πετσόκομμα κονδυλίων για την κάλυψη λαϊκών αναγκών κ.ο.κ.), ενώ και τα ψίχουλα για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας «εξοικονομούνται» μέσω της τακτικής οι φτωχοί να ενισχύουν τους φτωχότερους..."

 Η κυβέρνηση βγάζει από το στόμα της το σαλιωμένο δάκτυλο που πιπιλάει για να μας δείξει μ' αυτό, και καλά, πού θα πάμε: "σταθεροποίηση" μας λέει με "παραγωγική ανασυγκρότηση" με σκοπό την "ανάκαμψη" και την έξοδο από την κρίση. Αυτός είναι ο προορισμός μας, λέει, και διατείνεται πως ... καλά πάμε...
Αυτό που κρύβει η κυβέρνηση κι αποκαλύπτει ο Ριζοσπάστης είναι οι συμφωνημένες και  "σχεδιαζόμενες νέες ανατροπές στα Εργασιακά, στα ζητήματα των συλλογικών διαπραγματεύσεων, του συνδικαλιστικού νόμου και των ομαδικών απολύσεων, για τις οποίες επικαλέστηκε «το ευρωπαϊκό κεκτημένο», το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, ακριβώς γιατί αυτό απαιτούν οι ανάγκες του κεφαλαίου..."

Ο Ριζοσπάστης αναφέρεται επίσης  και στο ζήτημα της "διευθέτησης του κρατικού χρέους", ως απαίτηση από "το ντόπιο κεφάλαιο καθώς ελπίζει σε απελευθέρωση κονδυλίων προς παραπέρα στήριξή του".

Αυτό που κρύβει η κυβέρνηση επίσης (που δεν έλαχε να το διαβάσω στο Ριζοσπάστη τελευταία) είναι πως δεν θα έχουμε ποτέ "ανάκαμψη", ούτε με καπιταλιστικού όρους, ήτοι ανάκαμψη του κεφαλαίου (πάντα εις βάρος της εργασίας)... Θα έχουμε μεν αποδεκατισμό κι εξαφάνιση εργασιακών δικαιωμάτων για ευκολότερη, και χωρίς ουσιαστική αντίσταση, στυγνή υπερεκμετάλλευση της εργασίας, χωρίς η χώρα να μπορεί ποτέ να επιστρέψει στο παραγωγικό επίπεδο που βρισκόταν πριν τη κρίση (δεν θα ξαναγίνει, φευ, "μισο-ιμπεριαλιστική" δύναμη), διότι η θέση στην οποία την προσάρμοσαν είναι θέση επιβεβλημένης εξάρτησης (όχι κρυφο-Τροτσκιστικές  μαλακίες περί "αλληλεξάρτησης")... θέση περιφερειακής χώρας, ελεγχόμενης από το Ιμπεριαλιστικό κέντρο στο οποίο κουμάντο κάνουν τα ανδρείκελα του μεγάλου κεφαλαίου και δη του χρηματιστικού κεφαλαίου. Το κύριο όπλο που χρησιμοποιείται για άσκηση ελέγχου, είναι το δημόσιο χρέος. Ωστόσο, από αυτά δεν προκύπτει ότι έχουμε και κάποιο τμήμα της αστικής τάξης που  θα μπορούσε να στραφεί κατά της εξάρτησης, και άρα, μέχρι ένα στάδιο, θα μπορούσε να θεωρηθεί δυνητικά σύμμαχος της εργατικής τάξης..


Β) Η Ίσκρα, αντιμετωπίζει το θέμα λίγο... διαφορετικά: εκφράζει την ΛαΕ. που διατηρεί μεν το πρόταγμα του Σύριζα (πριν το χυδαία αδιάντροπο, ολοκληρωτικό ξεγύμνωμα  της πολιτικής διαστροφής του  σαν κυβέρνηση), αλλά σαν "έξτρα" προτείνει έξοδο από την Ευρωζώνη με εθνικό νόμισμα κτλ.
Η κυβέρνηση δεν έχει «κόκκινες γραμμές» απέναντι στις θρασύτατες απαιτήσεις των δανειστών για μια νέα υποβάθμιση των εργασιακών σχέσεων και των μισθών και για την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Κι αυτό συμβαίνει, επειδή ούτε έχει, ούτε θέλει να έχει μια εναλλακτική λύση απέναντι στη χρηματοδότηση και τα μνημόνια τους, με έξοδο από την Ευρωζώνη και έκδοση εθνικού νομίσματος, που θα συνοδεύεται από διαγραφή χρέους και αναπτυξιακό φιλολαϊκό πρόγραμμα. Επομένως και πάλι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα υποχωρήσει στους εκβιασμούς των δανειστών, όπως έκανε με τις μειώσεις των συντάξεων, τη φορολεηλασία και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.
Το μόνο αποτελεσματικό ανάχωμα, που μπορεί να στηθεί απέναντι στη νέα εργασιακή «κατεδάφιση», είναι οι ενωτικοί, μαζικοί και συντονισμένοι αγώνες των εργαζομένων και του λαού για την απόκρουση των βάρβαρων μνημονιακών πολιτικών και για τη μεγάλη αντιμνημονιακή ανατροπή.
Είναι προφανές ότι της φταίνε μόνο οι "κακοί δανειστές", ενώ το πρόταγμα είναι η αντιμνημονιακή "ανατροπή", με "διαγραφή χρέους" (όχι διαγραφή του χρέους)... Τουτέστιν, για μία επιστροφή στο προμνημονιακό καθεστώς ζητά "ενωτικούς αγώνες" στους οποίους η εργατική τάξη καλείται να βάλει πλάτη, πάλι για τα συμφέροντα των αστών (ή μιας μερίδας των).

Καλά κάνει το Κόμμα και τους λέει να κοιτάξουν αλλού για κορόιδα!

*****
Προχτές το βράδυ πήγα στον  Εύδηλο Ικαρίας, σε μία συγκέντρωση όπου μιλούσε ο Βουλευτής του ΚΚΕ, Ν. Καραθανασόπουλος.  Άκουσα τον άψογο και άμεσο λόγο του και  μόνο μετά την κύρια ομιλία του, κι όταν απάντησε σε μια ερώτηση, είχα μία ένσταση: Στην προσπάθειά του να τεκμηριώσει τη θέση ότι μια έξοδος από την Ευρωζώνη δεν θα κάνει διαφορά, κι ίσως είναι και χειρότερα, αναφέρθηκε  στη Βρετανία, η οποία, όπως παρατήρησε, δεν ήταν στην Ευρωζώνη, αλλά, παρ' όλα αυτά o λαός της δέχεται την ίδια επίθεση στα εργασιακά και υποφέρει λιτότητα , όπως κι εμείς εδώ. Η εξομοίωση της Βρετανίας με την Ελλάδα ήταν ανακριβής και γενικευμένη. Θα συμφωνούσα μεν πως η επίθεση λιτότητας που υπαγορεύει το κεφάλαιο έχει πάρει οικουμενικό χαρακτήρα, και ότι σ' ένα "γκρέξιτ", η εργατική τάξη - αν παίξει το ρόλο του "νεροκουβαλητή" για συμφέροντα αστών - πάλι χαμένη θα βγεί. Αλλά η λιτότητα που επιβάλλεται στην πλειονότητα των Ελλήνων  δεν είναι ίδιας έντασης μ' αυτήν που υποφέρουν οι Βρετανοί, στην τρέχουσα κατάσταση, μα και πριν το "Μπρέξιτ". Και παρεμπιπτόντως, η Κασσάνδρα που προφήτευε μεγάλες καταστροφές αν οι Βρετανοί επέλεγαν έξοδο απ' την Ε.Ε. αποδείχτηκε ψεύτρα, κι οι προβλέψεις της κενή τρομοκρατία. Αυτή η κακουχία που βιώνουν οι Έλληνες είναι ασύγκριτα πιο βίαια και ανελέητη.  Και μία μαρξιστική ανάλυση, λοιπόν, δεν παραβλέπει το συγκεκριμένο και ειδικό για να αποφανθεί για το γενικότερο.
Ο λόγος για τον οποίο η Ελλάδα υφίσταται αυτή την ασύγκριτα μεγαλύτερη κακουχία είναι ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζεται σαν προτεκτοράτο διότι έχει συγκεκριμένη θέση στην αντιθετικη σχέση ιμπεριαλιστικού κέντρου και περιφέρειας - ωσάν εξαρτημένη μεταβλητή, βρίσκεται στην περιφέρεια. Πράγμα που δεν ισχύει για την Βρετανία.

Εκτός από ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, δηλαδή αντιθέσεις μεταξύ ιμπεριαλιστών, υπάρχει πάντα κι η αντίθεση μεταξύ του ιμπεριαλιστικού κέντρου και της περιφέρειας που το κέντρο αυτό ελέγχει. Αλλιώς δεν θα μιλούσαμε για ιμπεριαλισμό... Γιατί άραγε τώρα τελευταία να το "ξεχνάμε" ή να το "παραβλέπουμε" αυτό; Για να μην θυμηθούμε ποτέ πως είναι αναγκαία η συγκρότηση ενός αντιιμπεριαλιστικού μετώπου..., ακόμα και σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση..., ακόμα και με πλήρη αποκλεισμό αστικών συμφερόντων;

Στο κύριο θέμα μας τώρα: η ένστασή μου έγκειται στη εκτίμηση ότι η πλειονότητα της εργατικής τάξης στην Βρετανία, που ψήφισε υπέρ της εξόδου από την Ε.Ε., το έκανε γιατί είχε επίγνωση ότι δεν έχει τίποτε να κερδίσει με παραμονή σ' ένα υπερ-κράτος, ο κύριος σκοπός του οποίου είναι η βίαια προάσπιση συμφερόντων του κεφαλαίου που μετατρέπεται σε ωμή κι απροκάλυπτη επίθεση κατά των εργαζομένων στις χώρες που κρατά ενσωματωμένες και ελέγχει.

Συγκρίνοντας την Βρετανία με την Ελλάδα, είναι δεκτό και δεδομένο: Το δημοψήφισμα του Τσίπρα ήταν μία πρόστυχη απάτη, και ουδεμία σχέση είχε με το ξεκάθαρο δημοψήφισμα στην Βρετανία, όπου ο Βρετανός κλήθηκε να πει ναι ή όχι στην Ε.Ε. Και σωστή ήταν η απόφαση του ΚΚΕ να καλέσει τον λαό να μην του κάνει τη χάρη επιλέγοντας τη μία ή την άλλη εκδοχή παραμονής στην Ευρωζώνη... Ωστόσο, η απροκάλυπτη τρομοκρατία και οι εκβιασμοί του Ευρωπαϊκού Ιερατείου που απειλούσε πως ένα "όχι" θα οδηγούσε την χώρα εκτός Ευρωζώνης και πιθανόν εκτός ΕΕ, σε συμφωνία  με τη λυσσασμένη προσπάθεια σχεδόν ολόκληρης της εγχώριας αστικής τάξης, που με νύχια και δόντια πάλευε να εκμαιεύσει το ναι ραγιά από τον Ελληνικό λαό, σήμανε πως το Όχι του λαού είχε κι ένα χαρακτήρα αντίστασης, με όλη την αντιφατικότητά του! Το νόημα κι η μόνη εντολή του ήταν η χώρα να μην υποκύψει στον εκβιασμό - ακριβώς το αντίθετο από αυτό που τελικά έκανε η κατάπτυστη κλίκα του Τσίπρα.

Η αγνόηση, έως και παρερμηνεία αυτού του νοήματος, σε συνδιασμό με το να κρατούνται από "ίσες αποστάσεις"  έως και αντίθεση σε μία προοπτική εξόδου από την Ευρωζώνη στις τρέχουσες συγκυρίες, δεν βοηθά το κόμμα να αντλήσει δυνάμεις από τον όγκο όλων αυτών που είπαν "όχι", με σκοπό την ανάπτυξη ενός αντι-ιμπεριαλιστικου ρεύματος, και με στόχο του την τελική αποδέσμευση από την Ε.Ε. και όχι μόνο... Η θέση του ότι το Όχι του λαού (που τελικά δεν ήταν το "όχι" που ο Τσίπρας εμπνεύστηκε δήθεν να του ζητήσει να πει"), ήταν εξουσιοδότηση στον Τσίπρα και την κλίκα του να κάνουν αυτό που έκαναν, είναι σε πλήρη συμφωνία μ' αυτόν, και με τον τρόπο που πρόστυχα ακόμα αυτός ο ίδιος παρερμηνεύει το νόημα του δημοψηφίσματος.

Κατά τη γνώμη μου, το επίμαχο ερώτημα είναι αν είμαστε κατά της αποδόμησης αυτού του υπερκράτους, κι όχι τόσο αν μια εξοδος από την Ευρωζώνη θα ειναι "μια από τα ίδια και χειρότερα", κρινόμενο με αστικούς όρους και μάλιστα σε συμφωνία με τον κύριο όγκο των αστών εδώ πέρα... Η απάντηση για το αν μια έξοδος από την Ευρωζώνη ανοίγει την προοπτική ολικής αποδέσμευσης από την Ε.Ε. και προς το συμφερον των εργαζομένων μπορει μεν να βρίσκεται στη  συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας, όπως την οραματίζεται το ΚΚΕ, αλλά με την προϋπόθεση οτι αυτή μπορεί ποτέ να πάρει τον χαρακτήρα ενός παλλαϊκού, οργανωμένου ξεσηκωμού και να υλοποιηθεί.  Αυτό πρέπει να κρίνεται εκ του αποτελέσματος στην πορεία. Προχωράμε προς τα εκεί; Ή βαδίζουμε σημειωτόν...;

Τέλος, ένα ερώτημα είναι αν με τις προγραμματικές κατευθύνσεις του Κομματος, που σωστά ριζώνουν στο σκεπτικό ότι η εργατική τάξη δεν πρέπει να ματώσει για συμφέροντα αστών, απορρίπτεται κι η συγκροτηση ενός αντιιμπεριαλιστικού, αντικαπιταλιστικού μετώπου και με δυνάμεις πέραν από αυτές που ήδη συμπαρατάσσονται με το ΚΚΕ...  κι αν αυτό συμβάλει τακτικά στην έξοδο του εργατικού κινήματος από τον βάλτο της στασιμότητας.