Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

Είσαι Κασσάνδρα



Είσαι Κασσάνδρα
Όλο δυσοίωνες προβλέψεις είσαι
Και σου βγαίνουν, κι όλο δικαιώνεσαι...
Εμείς όμως θέλουμε ν' ακούμε
Και κάνα νέο ευχάριστο
Κάπου-κάπου

Είσαι Απαιτητική
Όλο ζητάς από μας να κάνουμε κάτι
Που δεν θέλουμε, κι όλο μας κρίνεις αυστηρά
Μας λες ανώριμους και αδρανείς και αφελείς
Εμείς όμως θέλουμε ν' αράζουμε
Χωρίς σκοτούρες, χαλαρά

Είσαι ανιαρή
Όλο τα ίδια και τα ίδια λες
Και επαναλαμβάνεσαι με σαδιστική εμμονή -
Μα έχεις κι ένα τρόπο να τα λες που ξενερώνει
Έχεις κάνει τη γλώσσα ξύλο για να μας χτυπάς...
Εμείς όμως θέλουμε μια γλώσσα παιχνιδιάρα

Μία γλώσσα που να μην γαβγίζει πίσω απο τα δόντια
Σαν το μαντρόσκυλο πίσω από τα καγκελα του φράχτη
Και να μας γλύφει το αυτί με θωπείες, και να μας ηδονίζει,
Και στο φιναλε, ας πάει και πιο κάτω... τι δηλαδή...
Θα χαμηλώσει ο τόνος μηπως αν μας γλύψει
Το γεννητικό μας όργανο;  Σιγά τώρα...

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016

Online brainstorms





GoW 

"It's a Game of War"

Σ' αυτό το Παιχνίδι Πολέμου 

Νομίζουμε πως συμμετέχουμε εξ' ασφαλούς αποστάσεως 

Στέλνουμε το Αβατάρ μας να σκοτώνει και να σκοτώνεται ηρωικά 

Ενώ εμείς στην πολυθρόνα μας (που ταιριάζει με τα οπίσθια μας 

Όπως οι σάρκες δύο εραστών σε ανιαρή  ερωτική περίπτυξη)


Το πολύ να νιώσουμε λίγο μούδιασμα, ή πόνο προσωρινής αγκύλωσης

Ή μία μικρή σκοτούρα, ή θάμπωμα από οφθαλμική κοπωση, ή... 

Τέλος πάντων, όποια απ' τα συμπτώματα σου προξενεί 

Aυτή εδώ η μαλακία:  το να κάθεσαι επί ώρες 

Με τα μάτια εστιασμένα στην οθόνη 

Που παριστάνει το παράθυρο 

Στον κόσμο 

✴✴✴✴

Ουάου ή Γκάου;
Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
Από τον Ριζοσπάστη 


Τι είναι πύρινος λόγος στο τουίτ; Τι είναι η ρητορική στο διαδίκτυο; Πόσο πιο εύκολα εκπαιδεύεσαι για τσιτάτα σε 140 χαρακτήρες; Τι μεθόδους διείσδυσης στην ιδιωτική σφαίρα του ανθρώπου παράγει η αυτόβουλη δημοσιοποίηση προσωπικών στιγμών στο φέισμπουκ και το ίνσταγκραμ; Αμα τα βάλεις στη σειρά αυτά κι άλλα τόσα ερωτηματικά είναι σα να ξεκινάς το ταξίδι του Μαγγελάνου και του Κολόμβου μαζί σε μια καινούρια ήπειρο, όπου οι ιθαγενείς σφάζονται από τους διάφορους σερφίστες Κορτέζ των ιστοτόπων με αντάλλαγμα σε μπίτκοϊν (διαδικτυακό νόμισμα) ή και απλώς την υπεραξία των εντυπώσεων την κατάλληλη στιγμή, στις κατάλληλες συνθήκες, την ώρα που φυσάει το κατάλληλο ρεύμα. Η Αποκάλυψη του Ιωάννη μπορεί κι ίσως έχει ήδη εξελιχθεί σε παράδοση πίτσας με drones (τηλεκατευθυνόμενα αεροχήματα) στη μακρινή Νέα Ζηλανδία που ο πολύς κόσμος γνώρισε ως κουλτούρα από τη διαφήμιση στην οποία ο αγών και η νίκη πανηγυρίζονται με την επίδειξη των αχαμνών των παικτών ράγκμπι...
Ολο αυτό το τεχνολογικό επικοινωνιακό και κατασκευαστικό εικόνων παγκόσμιο Καζίνο της Πληροφορίας στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει από την εποχή που ο Δίας ξέρασε πέτρες στη θάλασσα, πήρε τις διαστάσεις που μας αναλογούν. Δηλαδή, κάποιοι παίρνουν μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Κάποιοι είναι χορηγοί. Κάποιοι είναι οικοδεσπότες στην τελετή της αναγνώρισής τους ως ψυχικών αναβολικών σε καιρό χρεοκοπίας. Κάποιοι ξεχνούν τη σκοπεύτρια που έφερε το 1/3 των μεταλλίων. Κι εδώ αρχίζει η σύγχρονη ελληνική δημοσιογραφία. Πατάς κουμπί, βρίσκεις τα τουίτ, τα τυπώνεις κι αρχινάς τις εκτιμήσεις. Ποιος φταίει που η Αννα έμεινε... Παυλόπουλος στο Παρίσι; Ερωτηματικό! Μείζον! Τερατώδες! Μέσα σε 48 ώρες αναδεικνύεται το έλασσον! Η Προεδρία της Δημοκρατίας δεν είναι υπεύθυνη. Είναι μια απλή αίθουσα τελετών που ενοικιάζεται κατά περίσταση, αρμοδίως ή αναρμοδίως αδιάφορο, για εμψυχωτικές τελετές κ.λπ., κ.λπ. Τα καμώματα της επιχορηγούμενης νύχτας τα βλέπει το μαύρο, το τέως, της ΕΡΤ1 κι αναφωνεί για λογαριασμό της «Αυγής» «γκάου». Νέα ιαχή, νέα κραυγή, ισότιμη με το «ω, τι κόσμος μπαμπά» κάθε που ξημερώνει στη νέα αυτή ήπειρο όπου ανθούν φαιδρές πορτοκαλιές με τουίτ σε εποχή αριστερής ωρίμανσης!...
Δεν αντέχεται με τίποτα αυτή η καρικατούρα πολιτικοκοινωνικο-αερολογικής επικοινωνίας. Τα 140 χτυπήματα γίνονται 400 του Τριφό καθημερινά και βαράνε τον εγκέφαλο ακόμα και του πλέον τυχαίου ανυποψίαστου αναγνώστη επικαιρότητας στον μετωπιαίο ή κάποιον άλλο λοβό τέλος πάντως του εγκεφάλου, εκεί στο σημείο όπου γίνεται η καθημερινή βασανιστική μαθηματική ανάλυση της φορολογίας εισοδήματος, του ΦΠΑ, του ΕΝΦΙΑ, του αντεστραμμένου ειδώλου του προγράμματος της Θεσσαλονίκης κι άλλα τέτοια ανώτερα μαθηματικά. Καθήκον του κάθε πολίτη της ευρωελλαδάρας που κατάφερε να τετραγωνίσει τον κύκλο των δανεικών χάρη στις ατάκες της Αυλωνίτου, της καθόλου απογόνου του Βασίλη Αυλωνίτη.
Η συνήχηση η συνειρμική των δύο επιθέτων βοηθάει στην αντίληψη του τι καταφέραμε εμείς εδώ με τα τουίτ, το ψάρεμά τους στην ντόπια απεραντοσύνη του διαδικτύου και την ερμηνευτική τους υπογράμμιση. Στήσαμε μια αριστερή σοσιαλδημοκρατική επικοινωνιακή Φίνος Φιλμ με πρωταγωνιστές τον Αλέξη και τη Λέξη. Δεν υπάρχει μισή ταινία της Φίνος Φιλμ που να μην κολλάει στις ιστορίες διαδικτυακής καθημερινής τρέλας σε έγχρωμη ή και ασπρόμαυρη αρτιστίκ κόπια. Η αριστερή καινοτομία συνίσταται στο τελευταίο πλάνο με τα πέντε γράμματα. Εκεί που γράφεται ΤΕΛΟΣ, τώρα γράφεται ΓΚΑΟΥ. Ητο κι αυτό μια κάποια λύσις προόδου μετά το Ουάου!...
ΥΓ: Για όσους φοβούνται το διασυρμό στο διαδίκτυο κι άλλα τέτοια «τρομοκρατικά» υπενθυμίζεται ότι το «έμεινες Παυλόπουλος» οδηγεί πολύ εύκολα στον προεδρικό θώκο...


   

Σάββατο 27 Αυγούστου 2016

"τί παίρνει" ο άνθρωπος ...

Είναι η μοίρα του κυρίου που όλοι τον αποκαλούν μαλάκα 
Κι αυτό που ο ψεύτης κι ο μαλάκας έχουν σαν κοινό χαρακτηριστικό τους 
Όταν οι πράξεις παίρνουν διαζύγιο απ' τα λόγια τους, κι όλοι κάνουν πλάκα 
Να μην τους νοιάζει... και ας είν' το ρεζιλίκι όλο δικό τους 




Μπορεί κάποιος να μου πει "τί παίρνει" ο άνθρωπος για να μην θέλει ν' ανοίξει η γη και να τον καταπιεί;.... 

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2016

Η ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Διάβασα το παρακάτω στο λογαριασμό fb του Δήμου Μούτση και το αναδημοσιεύω εδώ. 


Η ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ 
Ο μέγας Τσίπρας, δια του υπουργού του κ.Tchac-αλλότου κατόρθωσαν το ακατόρθωτο! Υπέγραψαν - ενώ ορκίζονται ότι δεν τόθελαν - την κατάλυση κάθε έννοιας κεκτημένων εργασιακών δικαιωμάτων. Ιδού λοιπόν ένα παράδειγμα που γνωρίζω προσωπικά και που μ έκανε να γράψω αυτό το κείμενο: Νεαρή, πτυχιούχος του Πανεπιστημίου Αθηνών πήγε να πιάσει δουλειά σε Σ. Μάρκετ. Υπέγραψε συμφωνητικό για 4 ώρες εργασία την ημέρα στο Ταμείο αντί του ποσού των 296 € το μήνα. Αποτέλεσμα; Κουβαλάει τελάρα γεμάτα μπουκάλια μπύρες κι αναψυκτικά βάρους 30-35 κιλών, υπόγειο - ισόγειο γεμίζοντας κάτι ράφια, επί τουλάχιστον 10 ώρες !!! Όταν δε, σε κάποια στιγμή τόλμησε να πει «…μα εγώ ξέρετε άλλα συμφώνησα», ένα χέρι υψώθηκε κι ένα δάχτυλο της έδειξε την έξοδο προς το δρόμο, που οδηγεί στην άβυσσο της «ανεργίας».

Τι να πει κανείς! 
Οι μέρες γεμάτες δηλητήριο που πρέπει να το πιούμε, μοιάζουν να κρύβονται όλο και πιο βαθιά μέσα στη νύχτα! 

Οι μισοί μη βλέποντας φως, σκύβουν το κεφάλι μετανοιωμένοι κι απογοητευμένοι. 
Οι άλλοι, σαν τα όρνια περιμένουν τον Κούλη τους, να ορμήσουν κι αυτοί σ ότι ξέμεινε από ψοφίμι πάνω σ αυτή την «έρημη» γη! 
Εγώ είμαι πλέον εκ των απερχομένων! 
Και το ενδεχόμενο μιας «επερχόμενης ανάπτυξης» νά το πετιέται …! 

ΔΗΜΟΣ ΜΟΥΤΣΗΣ





"Και όπως είναι φυσικό, η μεσαία τάξη
θέλει και εκείνη λιγάκι να διατάξει..."

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2016

Καθαρή μπάλα...



Μ' ένα μειδίαμα αορίστου συναισθήματος, διάβασα τον οίστρο του Θ. Καρτερού για την εξομολογημένη αμαρτία του: την μπάλα...  "το φουτμπόλ, που λέγαμε πιτσιρικάδες".  Και σαν πιστός εραστής της μπάλας κι εγώ, θα σταθώ για λίγο (πριν πάω παραπέρα) δίπλα στον Θανάση που θρηνεί για την κατάσταση του ποδοσφαίρου σήμερα, γιατί όπως λέει "μας έκλεψαν ένα κομμάτι της χαράς και της ζωής μας". Και λέει πως "όσα συμβαίνουν σήμερα στην μπάλα είναι ελεεινά, άθλια, βορβορώδη, που δεν μπορούν να γίνουν ανεκτά από μια αριστερή κυβέρνηση" ...

Στο τέλος καταλήγει με μία φράση αναγούλας χειρότερη από την παραπάνω.
"Πού βρίσκεται το δίκιο στη σημερινή σύγκρουση είναι πεντακάθαρο, κι ας λένε τα παπαγαλάκια. Να μην κωλώσουν όμως οι δικοί μας. Διότι εκτός από τις αριστερές αξίες, υπάρχουμε κι εμείς. Καθαρή μπάλα, ή αλλιώς πάμε για κρίκετ..."

Θα χρησιμοποιήσω εκφράσεις του Θανάση για να του θέσω ένα ερώτημα.. κι ας μην περιμένω  ν' απαντήσει:

Για "τα στημένα" θεατρικά νούμερα αντιπαράθεσης της "αριστεράς" με την δεξιά στη βουλή και επέκεινα, ενώ στο πολιτικό κρεβάτι έχουν ξεσκιστεί στις αλλαξοκωλιές (συμπαθάτε την πικάντικη γλώσσα μου),  
με "διαιτητές" τους ηδονοβλεψίες "της ντροπής"  από την ΕΕ που ασελγεί καταχρηστικά πάνω μας, 
με τους αστούς που η κυβέρνησή σου γλείφει οι οποίοι  κρατούν και "τα πιστόλια φωτοβολίδων" για να μας τρομοκρατούν διαιωνίζοντας τον βιασμό μας,  
Για τα μνημονιακά "κακουργήματα των κατηγορουμένων" μέχρι που ανέλαβε την ίδια εργολαβία μνημονιακής κακουργίας ο Σύριζα για να κάνει και τα χειρότερα,  
Για το απύθμενο "θράσος των νταβατζήδων που έχουν ξεσκίσει την ψυχή της μπάλας",  της μπάλας που κατάντησε  να είναι ο ήδη εκπορνευόμενος ελληνικός λαός, και πιο έντονα στα πόδια της αριστερής κυβέρνησης, 

Για αυτά και πολλά άλλα της ξεφτίλας του κερατά, για την οποία δεν ντρέπεστε, εσύ κι η κυβέρνηση των εξωλέστατων αρχολίπαρων που στηρίζεις, τι έχεις να πεις, Θανάση;

Τίποτε ρε συ;

Καλά. Το ξέραμε...
"Καθαρή μπάλα,
ή αλλιώς..."

Κυριακή 21 Αυγούστου 2016

Όχι απλά μία παύση, μα το τέλος






[Βινιέτες από την Γηραιά Αλβιώνα]

Εν πλώ στο κανάλι, από Dieppe για Newhaven, ο φουρτουνιασμένος καιρός δεν μου κάνει τη χάρη ενός άνετου περάσματος από μία χώρα σε άλλη. Για να περάσει λιγότερο ανιαρά το σχεδόν τετράωρης διάρκειας ταξίδι, γράφω για κάτι που μου προξένησε ενδιαφέρον: Ένα ασυνήθιστο, για τα μάτια μου, ζευγάρι συνταξιδιωτών. Έχω στο νου μου κάνα δυό εικόνες που ούτε κατά προσέγγιση συνιστούν σκηνές δράματος. Εντούτοις, σ' αυτές "εισέρχομαι  διαβάζοντάς τες", όχι τόσο σαν αντικειμενικός θεατής προφανώς, αλλά σαν κάποιος που "επενδύει" πλοκή ή νόημα σε μιαν αφηρημένη εικόνα, και μ' αυτό τον τρόπο εκθέτει ό, τι ο ίδιος προβάλει σ' αυτό που βλέπει και δεν βλέπει.

 Αρχίζω λοιπόν,  με την πρώτη μου εντύπωση, από ένα σκηνικό τραπεζαρίας πλοίου σε θαλασσοταραχή...

***


Κρατούσε την καράφα και το άδειο ποτήρι του σταθερά απάνω στο τραπέζι, για να μην μετακινούνται. Τα πόδια του  καθίσματός του κολλημένα στο πάτωμα, το οποίο νιώθει ρυθμικά να κινείται, αυξομειώνοντας την βαρύτητα κάτω από τις πατούσες του, σαν να πως τον χόρευε καθιστό.  Δίπλα του, το παράθυρο που από ώρα  η θάλασσα απέξω ράπιζε με αφρισμένα, άγρια κύματα...  

Εκείνη, σαν να επιστρέφει στο τραπέζι μετά από σύντομη απουσία. Διατηρεί μία χάρη στην κορμοστασιά της, παρότι το μπόζι δεν της επιτρέπει να βαδίσει ισορροπημένα.  Με την αύρα της γυναίκας που ξέρει τι θέλει και πώς να το πάρει, εκείνη φαίνεται να είναι η "ανεξάρτητη μεταβλητή" στη σχέση τους, ενώ αυτός... Κάπως παράξενος,  φάνηκε να την δέχεται να επιστρέφει με εξαρτημένη ανακούφιση, τουλάχιστον. Δεν έδινε καθόλου σημασία στο τι γινόταν γύρω του. Καθώς την άκουγε, μα δίχως να μιλά σχεδόν καθόλου, ήταν άγνωστο αυτό που αποσιωπούσε το σφραγισμένο στόμα του, το κουμπωμένο με την έκφραση "μιά για πάντα". Παρατηρώντας τους με φευγαλέες ματιές,  αυτό που μου φάνηκε από τις συγκρατημένες αλλά νευρικές χειρονομίες του, ήταν πως, πριν συναντήσει ετούτη την γυναίκα, πολύ πιθανόν να ξόδεψε άσκοπα ένα κάποιο χρόνο σε αναμονή χωρίς μιαν ημερομηνία λήξης - πράγμα που γενικά υπονομεύει τη διάθεση για προσδιορισμό μιας νέας πορείας. 

Ας είναι. Ο αγέρας κόπασε. Μακριά απ' την άκρη του μουρμουριτού της θάλασσας στα παράλια, το σκάφος, σαν να πως ακόμα πλέει στην αγωνία της χαμένης ρότας. Κι αυτό καθιστά το σενάριο  απρόβλεπτο, όπως ανάλογα μη-αναγνώσιμο είναι και το τσαλακωμένο γράμμα (ή και λογαριασμος...) που ο ταξιδιώτης, ο αόμματος, το σφίγγει  με το χέρι του στου αντιανεμικού σακακιού του την τσέπη. Έχει αδράξει εκεί την κουπαστή με τ' αλλο χέρι κι αγναντεύει ένα πέλαγος σε ορατότητα μηδέν,  μακριά, και προς τα εκεί όπου τα κύματα αποποιούνται την αέναη κίνησή τους. 

Η γραμμή του ορίζοντα φθίνει στη μέρα που τελειώνει, ενώ ήδη είναι σβησμένη στην ένωση του υγρού με το αιθέριο της ατέρμονης καταδικής του νύχτας. Νομίζει ότι από κάπου μακριά φτάνουν τα θραύσματα από ακούσματα ενός οίστρου απίστων (σαν κι αυτόν), που όμως έχει μια  συνοχή και μια συνέπεια εσωτερική, διατηρώντας τις βασικές αρχές της απιστίας  αυτών των  πεζοπόρων που πάντα ασυμβίβαστα θα δυσκολεύουν  την κατάποση ενός ψέματος κατεργασμένου σε αμέτρητες παραλλαγές αναπηρίας, της λάσπης με την οποία χτίζεται ετούτο το βασίλειο της ηλιθιότητας και του τρόμου για να διαιωνίζεται το παίγνιο του πόνου. Κι αν είναι έτσι, τότε αυτός βλέπει και μάλιστα καλύτερα από μένα. 

Έτσι λοιπόν, αν κάποια ορατά τεκταινόμενα λανθάνουν της προσοχής του, δεν έχει σημασία. Πόσο παραπάνω θα τον φώτιζε αν ήξερε πως,  αίφνης, εκεί που στέκει στο κατάστρωμα, κάποιοι αποθέτουν τώρα αθόρυβα ένα πειρατικό σεντούκι (ή κάτι τέτοιο); Το φαντάζομαι ίδιο κι απαράλλαχτο με αυτό που είχα δει ν' ανοίγει, σε άλλες διατεταγμένες, δεν θυμάμαι πού και πότε ακριβώς... πιθανόν και σε μια περιπετειώδη ταινία.. Ήταν γεμάτο τάματα από φύλλο χρυσού ... μικρά φετίχ  που θα κουβαλούσε  η άθλια και καταχρασμένη αφέλεια που δεν είναι και κατ' ανάγκη αθωότητα, βαδίζοντας στα γόνατά της μαζοχιστικά, σερνόμενη στην κακοτράχαλη ανηφόρα ενός μάταιου Γολγοθά, αρχίζοντας από βιτρίνες μαγαζιών  και φτάνοντας μέχρι το εικονοστάσι του ναού, σε τόπο αναλγητικού εμπαιγμού και βασάνων. Εκεί, όπου οι έμποροι πουλούν  άκρατο δέος και πνευματική  παραλυσία μπροστά σε είδωλα ενός αφηρημένου "υπεράνω".  

Η όσφρησή του δεν λαθεύει, όμως. Κι αν πάλι είχε οπτική έννοια, με εικόνες στο νου που υποδηλώνουν μιαν οικειότητα που δεν έχει βιώσει, σίγουρα θα ζωγράφιζε γυμνή ετούτη την (παρεμπιπτόντως, κατά πολύ νεότερή του) γυναίκα που ήρθε και στάθηκε κοντά του· και θα το έκανε χωρίς καμία εικαστική αντίληψη των αναλογιών της ομορφιάς της που αυτός διαισθάνεται. Τι σκέφτεται ο αόμματος, λοιπόν; Πιθανόν, μεταξύ άλλων:  ... πως το διακριτικό της άρωμά του μεταφέρει κάτι από τον διασυρμό που συχνά υποφέρει ένα ανάστημα υψηλότερο από το μέτριο, που επιτρέπει μία θέα του κόσμου πλουσιότερη, μα και πληρέστερη όχι μόνον  από τη δική του, που δεν βλέπει, άλλα κι από αυτήν που χαίρει η μικροψυχία του ανοιχτομάτη που τον σπουδάζει μ' ένα  βλέμμα υπεροχής...  

"Θα πιούμε τσάι;" Τον ρωτάει. Κι αυτός της απαντά απλώνοντας το χέρι που του παίρνει εκείνη, για να τον οδηγήσει μέσα. Το χέρι του που πέταξε σαν το θαλασσοπούλι από την κουπαστή απάνω στο δικό της, μα δεν έπαψε κάπως να φτερουγίζει όταν τα δάχτυλά του φώλιαζαν μέσα στην παλάμη της. Ενώ τα βήματά του θύμισαν τυφλό ταγκό... αυτός χαμογελούσε. Λίγο αργότερα, και σε μία στάση σιωπηλή πάλι,  θα σκεφτεί πώς στη βαλίτσα του, που τώρα κείται τακτοποιημένη  κάτω απ'  την δική της, έβαλε δυό βιβλία ποίησης, που δεν θα τον βοηθούσαν - ακόμα κι αν η συνοδός του διάβαζε χαμηλόφωνα ένα ή δύο από τα ποιήματα, που της άρεσαν... Πού και πότε όμως;  Αργότερο απόψε, σε ξενοδοχείο ή στο σπίτι του; Κάπως γελοίο μου φαίνεται... Αυτά δεν συμβαίνουν στις μέρες μας... ούτε και με τυφλούς... έχουμε γίνει ή πολύ νέοι ή πολύ γέροι ανοιχτομάτηδες για κάτι τέτοιο... 

Ο άνθρωπος δεν είναι σε ταξίδι αναψυχής. Αυτό φαίνεται. Αν και δεν είναι τόσο προφανές σε άλλους γιατί κάνει αυτό ειδικά το ταξίδι, ή αν είναι πλέον λιγότερο σημαντική η αναχώρηση απ' την άφιξή του... Και συνεπώς δεν έχει λόγο, είναι άτοπο να σκέφτεται τώρα πως και η πιό ωραία κρουαζιέρα τελειώνει κάποτε σε ένα λιμάνι ... Υποθέτω πως, μετά το τσάι,  μ' ένα φιλί της "ωραίας στο στόμα του τέρατος", το σαγόνι του θα ξεκλειδώσει την σιωπή, κι ανοιχτό στον αόρατο αέρα, θα πάρει μία βαθιά ανάσα πριν πει κάτι για την αλήθεια που κρατά τη επιθυμία απ' το χέρι σαν μικρό παιδί που ποτέ δεν ωριμάζει, και για την έκπληξη που εγκαταλείπει την κουπαστή της πάντα επισφαλούς μνήμης, καθώς μπροστά στα τυφλά μάτια του θα ξεδιπλώνεται ένα πρωτόγνωρα φωταγωγημένο λιμάνι, λίγο πριν το βαπόρι δέσει. 

Έχει νυχτώσει για τα καλά. Και, φυσικά, αυτός δεν απειλείται με έντονες αντιθέσεις του μαυρόασπρου της ανίας  Τελικά, για το μόνο που θα μπορούσε να μετανοήσει είναι να φτάσει σ' ένα πλατώ που θεωρεί παύση και να μην έχει την πίστη - όχι την τόλμη, το σθένος, ή την ευμένεια του χρόνου - την πίστη πρώτιστα, λέω, να πει  πως αν αυτό πιά είναι το τέλος... είναι κι η αρχή... 


Πέμπτη 18 Αυγούστου 2016

Πας καλά ρε μαλάκα;


Του Αρκά

Ο πήξε:  Θα γίνουν εκλογές, ρε συ;
Ο δείξε: Δεν γαμιώνται... έχουν γίνει όλοι τους τουρσί 
Ο πήξε:  Με εκλογές κατι θ' αλλάξει, ρε, δεν κάνω πλάκα... 

Ο δείξε: Πας καλά ρε μαλάκα; 



Εκλογολογία...
[Πηγή:Ριζοσπάστης]

Θα γίνουν ή όχι εκλογές; Τα αστικά ΜΜΕ αναλώνονται το τελευταίο διάστημα σε μια ακατάσχετη εκλογολογία με διάφορες αφορμές, αποδίδοντας το γεγονός στην κυβέρνηση λόγω εκλογικού νόμου και στη ΝΔ ως αιχμή της στρατηγικής της. Βεβαίως, μέσα στην εκλογολογία όλες οι αστικές δυνάμεις κάνουν λόγο για την ανάγκη σταθερών κυβερνήσεων του κεφαλαίου. Την ίδια ώρα, τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα εφαρμόζονται εντατικά, ενώ προετοιμάζονται νέα τέτοια μέτρα για την επόμενη «αξιολόγηση». Η κυβέρνηση προτάσσει ως επιτυχία της το «ματοβαμμένο» πρωτογενές πλεόνασμα από το τσάκισμα του λαού και ως δείγμα ότι έρχεται ανάκαμψη, άρα ως απόδειξη αποτελεσματικότατης διαχείρισης για την ενίσχυση του κεφαλαίου. Με τη ΝΔ να διαγκωνίζεται στο ίδιο ζήτημα της διαχείρισης ως ικανή για καλύτερα αποτελέσματα. Αποπροσανατολιστική προπαγάνδα, αφού με την εκλογολογία βάζουν πλαστό δίλημμα στο λαό, όταν η αντιλαϊκή πολιτική θα συνεχίζει με όποιο αστικό κόμμα ή κόμματα στην κυβέρνηση, ενώ πασχίζουν να τον πείσουν να αναδείχνει ισχυρές αστικές κυβερνήσεις (σταθερές), που καταστρέφουν τη ζωή του και να συναινεί στην εχθρική για τον ίδιο πολιτική υπέρ του κεφαλαίου. Μονόδρομος η αντεπίθεση.

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2016

προς ενα νέο "πουθενά";






Οι διαστάσεις του πταίσματός μου κρίνονται χωρίς φτωχή φλυαρία  στην τελευταία σελίδα πριν το  βάραθρο που πήρε τη μορφή ατυχήματος (...ένεκα διανοητικής κόπωσης - δικαιολογούμαι..).  Η γλώσσα στέγνωσε και δεν   αναρωτιέται γιατί  το μελάνι κόπηκε σαν αίμα μπροστά στα μάτια του αγριεμένου παιδιού και, χυμένο, απλώθηκε  αμέσως μετά την  εκκωφαντική και θεαματική κατάρρευση του κτίσματος εμποτίζοντας την βάση του. Μια μαύρη ή κόκκινη κηλίδα διάσπαρτη με συντρίμμια δεν υπονοεί μόνο νεκρά φύση πολέμων, σπασμούς  κοινωνικής επιληψίας, ή κάτι παρόμοιο... Κι είμαι ακόμα αυτός που έλεγε πως εκεί που ο έρωτας συναντιέται με την επανάσταση ανοίγουν ορίζοντες και σβήνουν συμβάσεις.

Μα καθώς η κατάρα με εκσφενδονίζει προς ένα νέο "πουθενά" που προσποιείται πως έχει όνομα προορισμού, γλιστρώντας σαν βολίδα στην ράχη δήθεν αθώων σύννεφων εκατοντάδες οργιές πάνω από τη γήινη επιφάνεια του ανθρώπινου πόνου, και με ταχύτητα που δεν συνάδει με την έλλειψη βιασύνης μου, θα ήθελα να συνοψίσω γραπτά αυτή τη διαδικασία, τουλάχιστον. Μπορεί αύριο να χρειαστεί να την δω πιο νηφάλια. Πού ξέρεις...Την παρούσα στιγμή, όμως, θέλω να κλείσω τα μάτια μου, να κοιμηθώ σ' όλη τη διάρκεια της υπόλοιπης πτήσης, να ονειρευτώ την εκπλήρωση της σκοτωμένης επιθυμίας μου και να ξυπνήσω μετά την προσγείωση, όταν θα μπορώ να επικοινωνήσω...

Ναι, αλλά τι; Να σου στείλω μήνυμα με το κλισέ "η ελπίδα πεθαίνει τελευταία"; Μα είναι δυνατόν να υφίσταται πλέον κίνητρο ριζωμένο σε κάποια γενεσιουργό αιτία που κάποιος ονόμασε "Αρχή Ηδονής"; Άραγε τώρα δεν κυριαρχεί η "Αρχή Θανάτου" σε συνθήκη πολιτικής αχρωματοψίας, μεταξύ άλλων; Το πλείστον που μου χαρίζεται είναι λιγότερο απ' το ελάχιστον - ήτοι  το "ουδέν". Εν τω μεταξύ, τόσα πολλά απαιτούνται από μένα ώστε στη σύγχυσή μου να μην μπορώ  να κρίνω  τι από την επιθυμία μου προσφέρεται για "εκστατική μετουσίωσή της σε πράξεις δημιουργικότητας" - αυτά, ούτως ή άλλως, είναι αμφίβολου ύψους ή βάθους. Και,  προσμένω.

Ναι, αλλά τι, πάλι; Οι πρόωρα απόβλητες πράξεις μιας αλλόφρονης τρυφερότητας προς εσένα, που άλλοι εισπράττουν σαν έκφραση άγριας βίας, βυθίστηκαν σε υποσχέσεις γυμνές από αμφίεση αξιοπιστίας, κι είχαν ήδη υποστεί φθορα εξαιτίας ασυνέπειας κι ασυνεννοησίας.  Απομένει η κρίση ξαπλωμένη ανάσκελα, σαν την πόρνη που δεν παίρνει πρωτοβουλία θέσεων ή κινήσεων, κι ούτε ευθύνη για τον τρόπο που εγώ συνουσιάζομαι μαζί της, μα δεν εγκαταλείπει την αξίωση να πληρωθεί. Και τώρα δηλαδή μας φταίει μόνο το ενδιαίτημα της βίας και της κατάχρησης; Εμείς, εγώ κι εσύ, είμαστε άμοιροι ευθυνών;...



Πέμπτη 4 Αυγούστου 2016

ο κόσμος δεν αλλάζει έτσι...




Ο κόσμος δεν αλλάζει με ποίηση μιας παρατεταμένης εφηβείας
Αλλάζει με υπερώριμη τεχνολογία βίας


Δεν αλλάζει με κατάρες ή ευχές
Αλλάζει με πολεμικές ιαχές


Ο κόσμος δεν αλλάζει με φιλικά ή εχθρικά βλέμματα
Αλλάζει με αίματα


Τρίτη 2 Αυγούστου 2016

μα τέτοια η ξεφτίλα...



Πραγματικά, τους έχει διαβρώσει 

Μία τέτοια αποσύνθεση, μια τέτοια σαπίλα 

Κι είναι τέτοια η χαμέρπειά τους, μα τέτοια η ξεφτίλα 

Που κι η ροχάλα σου στα μούτρα τους αξία θα τους δώσει

✴✴✴✴✴

Φτου σας!

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ
(Δες το και με τα βίντεο στον Ημεροδρόμο

Λένε πως αν θέλεις να καταλάβεις την κατάσταση που βρίσκεται μια κοινωνία υπάρχουν δυο δείκτες: Ο ένας είναι πόσο χαρούμενα είναι τα παιδιά της. Ο άλλος είναι πόσο περήφανοι είναι οι γέροντές της.
    Ε, λοιπόν, στην Ελλάδα του Παπανδρέου, του Βενιζέλου, του Σαμαρά και σήμερα του Τσίπρα, πάνω από μισό εκατομμύριο παιδιά υποσιτίζονται και πάνω από 400.000 νέοι έχουν πάρει το δρόμο της ξενιτιάς και της νέας οικονομικής προσφυγιάς.
  Στην Ελλάδα του Παπανδρέου, του Βενιζέλου, του Σαμαρά και σήμερα του Τσίπρα, οι γέροντες αγκομαχούν, πένονται, μετρούν τις πληγές της αξιοπρέπειάς τους κάθε φορά που στέκονται μπροστά από τα ΑΤΜ για να εισπράξουν τα ψίχουλα της των κομμένων συντάξεων.
    Αυτό συνέβη και σήμερα, ημέρα εφαρμογής των περικοπών στις επικουρικές, προς δόξα του μέγα διαπραγματευτή (άμα τε και… «κομμουνιστή»!) Κατρούγκαλου.
    Φυσικά, όταν ο Τσίπρας ανέλαβε πρωθυπουργός δεν έλεγε ότι θα κόβει συντάξεις. Άλλα έλεγε:
    «Η νέα Κυβέρνηση φέρνει μαζί της μια νέα αντίληψη (…). Καμία, λοιπόν, αύξηση ορίων ηλικίας, καμία μείωση κύριων και επικουρικών συντάξεων! Διατηρούμε τον δημόσιο αναδιανεμητικό καθολικό χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης (…). Πρώτο μέτρο για τη στήριξη των χαμηλοσυνταξιούχων η επαναχορήγηση δέκατης τρίτης σύνταξης (…)».
    Πρόκειται για αποσπάσματα από τις προγραμματικές δηλώσεις Τσίπρα, τον Φλεβάρη του 2015.
    Στη συνέχεια, ο κ.Τσίπρας, παριστάνοντας τον κυματοθραύστη των πιέσεων της τρόικας και στρώνοντας το χαλί για την επερχόμενη εξαπάτηση του δημοψηφίσματος, είχε αναρωτηθεί:
«(…) θα μπορούσε να βρεθεί Έλληνας βουλευτής που θα ψηφίσει σε αυτή εδώ την αίθουσα την κατάργηση του ΕΚΑΣ δηλαδή του μικρού αυτού επιδόματος στους χαμηλοσυνταξιούχους»;…
     Ε, λοιπόν, η απορία του κ.Τσίπρα, λύθηκε.
    Ναι, υπάρχουν βουλευτές που μπορούν ψηφίσουν την κατάργηση του ΕΚΑΣ. Είναι οι δικοί του βουλευτές!
 Ναι, υπάρχει πρωθυπουργός που μπορεί να ψηφίσει την κατάργηση του ΕΚΑΣ. Δεν είναι δύσκολο να του τον υποδείξει κανείς. Ας κοιταχτεί στον καθρέφτη του!
    Ναι, υπάρχει κυβέρνηση, που όχι μόνο μπορεί να αφαιρέσει το ΕΚΑΣ από τους χαμηλοσυνταξιούχους, αλλά που έχει απολέσει την επαφή της με κάθε ηθικό έρμα και σε τέτοιο βαθμό, ώστε να επιβάλλει στους χαμηλοσυνταξιούχους να της επιστρέψουν (!) και εκείνο το ΕΚΑΣ που μέχρι τώρα νομίμως το ελάμβαναν!
    Ναι υπάρχει κυβέρνηση και πρωθυπουργός που πριν γίνει πρωθυπουργός κοιτούσε τους συνταξιούχους στα μάτια και τους κορόιδευε ξεδιάντροπα:
    Ναι, υπάρχει κυβέρνηση που σήμερα – όπως ακριβώς έκαναν οι προηγούμενες – έκοψε για μια ακόμα φορά τις επικουρικές συντάξεις των γερόντων.
    Ποια κυβέρνηση είναι αυτή; Τίνος κυβέρνηση είναι αυτή; Η κυβέρνηση του κ.Τσίπρα είναι.
    Δική του είναι αυτή η κυβέρνηση. Δική του είναι και η κατάντια. Δική του και η ξεφτίλα.