Πέμπτη 24 Μαρτίου 2016

ένα ρολόι χαλασμένο




Στο συρτάρι ενός παλιού επίπλου στο δωμάτιο 
Που νοίκιασα από χτες κι εγκαταστάθηκα 
Βρίσκω ένα ρολόι χαλασμένο -

Πρέπει να διέφυγε της προσοχής 
Της μίζερης με την καθαριότητα σπιτονοικοκυράς - 
Ποιος ξέρει... Είναι σταματημένο σχεδόν στις πεντέμισι  

Και αν τερμάτισε λίγο πριν απ' την ώρα που ο φορέας του 
Με ανακουφιση άκουσε εκείνο το κουδούνι 
Που σημαίνει σχόλασμα 

Κι αν η δουλειά του ηταν άχαρα αναγκαία, 
Σαν μέσο  αγιασμένο από τον πάντα ανώτερο σκοπό, 
Που μεταλλάζει κρίματα σε αρετές, τότε 

Τί θα μπορούσα εγώ να φανταστώ για αυτόν; 
Πώς έχει κάνει μέγα λάθος να δουλεύει για να ζει, ξεχνώντας 
Πως ζει κι όταν δουλεύει; Μπορεί και να μην είχε άλλη επιλογή - 

Μα αλίμονο, ιστορίες συνταρακτικές να πει μάλλον δεν θά 'χε...
Και ξέρεις πως θα προτιμούσα να μην  σταματήσει
Το ρολόι.  Μα αν ήταν αναπόφευκτο, τότε

Καλύτερα πριν από το ξημέρωμα 
Όταν  εκείνη εντέλει μένει πίσω
Έχοντας πάψει να τον ταξιδεύει πια

Και όταν υγρή ακόμα, με την  πλημμυρίδα 
Αποκοιμάται εξαντλημένη  δίπλα του 
Και ονειρεύεται ωκεάνια κύματα...

Μ' ακόμα κι αν η θάλασσα  σχηματιζόταν
Από χυμούς του έρωτα, πάλι  αυτός
Με την άμπωτη θα έλεγε να φύγει!

Γιατί;  Μα αν ήταν ταξιδιώτης, πειρατής, 
Κατάδικος που απέδρασε, φυγόδικος κυνηγημένος, 
Θα έγραφε μία  πιο ενδιαφέρουσα ιστορία. Δεν νομίζεις;

Όσο για κείνην, πιο καλά να το νιώσει με όλη του την ένταση 
Στο σώμα της κι ας λυπηθεί στο τέλος, κι ας πονέσει
Παρά να το φαντάζεται μονάχα. Έτσι θα έλεγα...

Δυστυχώς, όμως - την ίδια ώρα 
Που γυρίζω από ξενύχτι έχοντας γράψει
Άλλη μία Βινιέτα ολονύχτιας οπορτουνιστικής συνεύρεσης

Κάποιοι στη στάση περιμένουν το λεωφορείο.  Πάνε στη δουλειά 
Και τί θα πω για  μιά ή για χίλιες και μιά νύχτες
Ποσώς τους ενδιαφέρει τώρα


***
Image borrowed from here


Τρίτη 22 Μαρτίου 2016

Τα σταφύλια του Ζεύξιδος και το νεκροζώντανο


Πηγή φωτό
Το κείμενο αυτό ξεκίνησε σαν σχόλιο σε μία φωτογραφία που απεικονίζει τα πρόσωπα ενός ζευγαριού μεταμφιεσμένων στην πρόσφατη αποκριάτικη  πορεία, Zombie Walk Athens. Εκείνη φορά φακούς επαφής που της δίνουν ματιά φρίκης, ενώ αυτός φορά μια μάσκα  "προσώπου σε αποσύνθεση", που αφήνει να φανεί στα γυμνά μάτια του ένα βλέμμα μακάβριας απειλής.  Ποζάρουν για ένα "selfie [plus]" κοιτώντας την κάμερα του "smartphone" που κρατά εκείνη. Βρήκα εντυπωσιακή αυτή την εικόνα, σαν σημάδι των καιρών μας.

Το ζόμπι, που έρχεται να προστεθεί στο αρχέτυπο του βρυκόλακα, εκφράζει μίαν επίμονη και διαρκή γοητεία με το "νεκρό", μία νεκροφιλία που υποβόσκει στην λαϊκή κουλτούρα της εποχής μας.  Το "νεκροζώντανο" είναι το  χαρακτηριστικό που το ζόμπι έχει από κοινού με τον βρυκόλακα. Υποπτεύομαι πως  η δύναμη και "μακροζωία" αυτών των νεκροζώντανων αρχέτυπων, οφείλεται σε μίαν αρρωστημένη αίσθηση θνησιγένειας και κανιβαλισμού που δημιουργεί το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο παραδόξως μακροζωεί καταδικάζοντας εκ προοιμίου σε θάνατο αυτό που κυοφορεί, καταστρέφοντάς το ή κανιβαλίζοντάς το για να το ανακυκλώσει, ως αναγκαία συνθήκη του μεταβολισμού που τον κρατά ζωντανό.

Σε μια συζήτηση γύρω απ' τη γοητεία που ασκεί το 'νεκρό' στην κουλτούρα μας δεν μπορεί να παραβλεφθεί η Νεκρά Φύση, στις εικαστικές τέχνες. Πολύ πριν καθιερωθεί με το όρον αυτό σαν εικαστική κατηγορία στην ευρωπαϊκή  κουλτούρα, η Νεκρά Φύση εμφανίζεται αρχικά σε τοιχογραφίες της αρχαιότητας. Το σύνηθες περιεχόμενο της  ειναι τα Ξένια, τα δώρα  που επιφύλασσαν οι οικοδεσπότες για τους μουσαφίρηδές τους. Τα αντικείμενα, που αναπαρίσταντο ως φύση σε ακινησία, ήταν αυτά που θα έβρισκε ο ξένος στο τραπέζι όπου θα γευμάτιζε με το σπιτονοικοκύρη, σε μία ατμόσφαιρα φιλίας. Τα κεράσματα για τους ξένους επισκέπτες, που ο οικοδεσπότης κατά την παράδοση θα έπρεπε να φιλεύει, απεικονιζόμενα ως νεκρά φύση  συμβόλιζαν  διασκέδαση και απόλαυση, υπονοούσαν υπόσχεση φιλίας, ακόμα και έρωτα - ήταν τεκμήρια της Χαράς της Ζωής.

Η αναπαράσταση των  αντικειμένων της Νεκράς Φύσης έπρεπε να πλησιάζει την πραγματικότητα με τρόπο που  να μην την παραμορφώνει ή να την διαστρέφει. Έτσι ο εικονισμός έφτανε την τεχνική κι αισθητική  του τελειότητα όταν το εικονικό ήταν τόσο πειστικό ώστε θεατής να αδυνατεί να το ξεχωρίσει από το πραγματικό. Κατά τον  Πλίνιο,  ο Ζεύξις είχε απεικονίσει την ακίνητη φύση  με τέτοια τελειότητα σε μια αριστουργηματική εικόνα του ώστε να προσελκύσει πουλιά  που προσπάθησαν να φάνε τα απεικονιζόμενα σταφύλια, τσιμπώντας τον πίνακα.

Την περίοδο του μοντερνισμού,  σε εικόνες του 20ου αιώνα κυρίως, με την άνοδο και επικράτηση της αφαίρεσης, ή άλλως με την υποχώρηση της παραστατικότητας στις εικαστικές τέχνες,  η νεκρά φύση απομακρύνεται από την ακριβή αναπαράσταση της φύσης, της οποίας τα αντικείμενά συχνά εμφανίζονται σαν παραμορφωμένα και η προοπτική τους  (η οποία επιβάλει μιαν ορθολογική τήρηση των αναλογιών τους) εγκαταλείπεται. Μα και τότε δεν εξαλείφονται οι αναφορές και  οι συμβολισμοί ηδονιστικού χαρακτήρα. Ο Ματίς είχε πει πως η αλήθεια δεν βρίσκεται στην ακρίβεια. O ίδιος, όμως, είχε πει πως ονειρεύεται "μία τέχνη απαλλαγμένη από καταθλιπτικό περιεχόμενο - μία ηρεμιστική και γαληνευτική επήρεια στο νου, κάπως σαν μία αναπαυτικη πολυθρόνα που παρέχει ανακούφιση από φυσική κόπωση".  O κορυφαίος σκοπός δεν είναι πλέον η όσο-γίνεται-πιο-πιστή απόδοση του αντικείμενου που αναπαρίσταται. Παραδόξως, η σύνθεση της Νεκράς  Φύσης αποκτά ένα καινούριο ρεαλισμό: το έργο τέχνης παύοντας να "προσποιείται" πως ταυτίζεται με τη φύση (εφόσον δεν την απεικονίζει ακριβώς ακόμα κι όταν την διατηρεί ως ζωτικό  σημείο αναφοράς), καθίσταται αντικείμενο καθαυτό, δηλαδή αποκτά έναν αυτοπροσδιορισμό καθώς απαλλάσσεται από την υποχρέωση να αναφέρεται κατ' ανάγκη σε μία πραγματικότητα πέραν από αυτήν του εαυτού του[1]. Ο ρεαλισμός του, λοιπόν,  έγκειται στο γεγονός ότι το αντικείμενο, ως εικαστικό έργο τέχνης, δεν αφήνει περιθώριο να ταυτιστεί στη ματιά του θεατή με άλλη, αλλότρια φύση, πέραν της δικής του. Το ίδιο το έργο, "θανατώνοντας", ας πούμε, την αναπαράσταση, αποκτά μία πρόσθετη ειλικρίνεια, και γίνεται νεκρή φύση, είτε το θέμα του εμπίπτει στη κατηγορία "Νεκρά Φύση" είτε όχι.

Έτσι, το έργο τέχνης αποκτά πραγματισμό μέσω της αφαίρεσης με δύο εναλλακτικούς τρόπους:  Αφενός, με μερική ή πλήρη ενσωμάτωση στο σύστημα μέσα στο οποίο παράγεται και διανέμεται - διότι στο βαθμό που απορρίπτει αναφορά σε μία πραγματικότητα πέραν του εαυτού του, "πραγματικο-ποιείται", δηλαδή το έργο δηλώνει πως δεν είναι άλλο από πράγμα, και αφ' εαυτού καθίσταται το ίδιο το αντικείμενο επιθυμίας και απόλαυσης (και κατά συνέπεια, αντικείμενο κτήσης και ανταλλαγής), κι όχι σαν όχημα εικονικής μεταφοράς αντικειμένων επιθυμίας από μία διάσταση έξω από το πλαίσιο του. Αφετέρου, σε περιόδους κοινωνικών αλλαγών,  το έργο τέχνης δύναται, με κατάργηση κάθε έννοιας αναπαράστασης,  να απορρίψει την ψευδαίσθηση ότι είναι παράθυρο στην   πραγματικότητα που μπορεί να προϋπάρχει πέραν του πλαισίου του και, ως εκ τούτου να αυτοπροσδιοριστεί σαν μοντέλο ή σαν πρόταση δόμησης ενός μελλοντικού περιβάλλοντος (όπως συνέβη με το παράδειγμα του  κονστρουκτιβισμού της επαναστατημένης Ρωσίας [2]). Απορρίπτοντας την ψευδαίσθηση της εικόνας που παραπλανά προσπαθώντας να πείσει πως είναι πραγματικότητα, η μοντέρνα Νεκρά Φύση, αποκτά δυνατότερη σχέση με την αλήθεια των πραγμάτων.

Σε αντίθετη κατεύθυνση, και με βαθύτερες ρίζες σε παραδόσεις ανορθολογισμού και δεισιδαιμονίας, ταυτόχρονα με την άνοδο και επέκταση της  βιομηχανικής επανάστασης και καθόλη τη διάρκεια εξέλιξης του καπιταλισμού  ως τις μέρες μας, μεταξύ της Νεκράς Φύσης και της αναπαράστασης της  ζωντανής (εξημερωμένης ή άγριας) φύσης, εμφανίζεται ως αισθητική κατηγορία  το ”νεκροζώντανο" στην τέχνη. Την ίδια περίοδο ο "βρυκόλακας" μορφοποιείται σε αρχέτυπο έχοντας διανύσει μακρά πορεία  σε μια φολκλόρ παράδοση που ριζώνει έως και στην αρχαιότητα. Ο βρυκόλακας (The Vampyre) του John Polidori εκδίδεται το 1819, και θα περάσουν σχεδόν 80 χρόνια ως την εμφάνιση του Δράκουλα του Bram Stoker, το 1897, με πάμπολλες αναφορές σ' αυτόν τον εφιαλτικό τύπο που ηδονίζεται και τρέφεται σαν φρικτό παράσιτο πίνοντας τη ζωτικότητα του θύματος του, ρουφώντας  το αίμα του και, στην πράξη αυτή, αφαιρώντας του τη ζωή. Η εκδοση του Δρακουλα συμπίπτει με την ανοδο του μοντερνισμού, οπότε ο βρυκόλακας, σε ποικίλες  εκδοχές η παραλλαγές, μεταφέρεται στη λογοτεχνία, το θέατρο και το σινεμά και γενικά ο Βαμπιρισμός εμπεδώνεται σαν έκφραση δεισιδαιμονίας στη σύγχρονη κουλτούρα.

Βέβαια, το " νεκροζώντανο" δεν εμφανίζεται αναφορικά μόνο με το "υπερφυσικό" που καλύπτει δεισιδαιμονία, αλλά και με το "επιστημονικό - τεχνολογικό". Το τέρας του Φρανκενστάιν της Mary Shelley, 1818, υποτίθεται, είναι γέννημα της επιστήμης. Μα και σ' αυτή την περίπτωση, εκφράζει ένα έντονο ρομαντικό φόβο, πάλι εχθρικό προς τον επιστημονικό ορθολογισμό, έναν έντονο φόβο που προκαλείται από την χρήση της επιστήμης και της τεχνολογίας σε μία μηχανική που όχι απλά σχεδιάζει μα διαμορφώνει τη ζωή μας με τρόπο ανεξέλεγκτο.

Είναι αξιοπρόσεκτο ότι σπάνια στην εικαστική κατηγορία "νεκρά φύση" τονίζεται ο θάνατος και οι συνέπειες του στο σώμα των νεκρομένων αντικειμένων πόθου. Πράγματι, τα νεκρά, κομμένα λουλούδια σε βάζα ή ανθοδέσμες υπονοούν ευχάριστο άρωμα, τα φρούτα στο τραπέζι υπονοούν γευστική απόλαυση, συμβολίζουν ηδονή - δεν εκφράζουν φόβο θανάτου. Η "νεκρότητα" αφορά την ακινησία των αντικειμένων που κείνται εκεί σαγηνευτικά για να μας προσφέρουν ηδονή στην ανάλωση τους πριν αρχίσουν να αποσυντίθενται, κι όσο διατηρούνται φρέσκα. Αντίθετα,  στο νεκροζώντανο αρχέτυπο του βρυκόλακα, καθώς  το "νεκρό" αναιρείται από το "ζωντανό" η γαλήνια ακινησία των νεκρών πραγμάτων που συνιστούν  αντικείμενα επιθυμίας, αντικαθίσταται με την μακάβρια κίνηση του ανθρώπου που επιστρέφει από τον κόσμο των νεκρών όχι απλά για να μας στοιχειώνει μα και για να μας πίνει το αίμα. Αντί για την χαρά της ζωής, αντί για τον υπονοούμενο έρωτα με τη ζωή (που παραμένει αντίθετος με τον θάνατο στη νεκρά φύση), στο νεκροζώντανο έχουμε μιαν  αρρωστημένη μίξη του έρωτα με τον θάνατο.

Μέσω ποικίλων μορφών αφήγησης του τρόμου, διανύθηκε ένα διάστημα δύο αιώνων στη διάρκεια των οποίων το νεκροζώντανο στοιχειώνει μέρος της λαϊκής κουλτούρας,  για να  φτάσουμε στις μέρες μας στην εμμονή με το zombi που, παρότι έχει ηλικία αρκετών δεκαετιών, εμφανίζετε με ιδιαίτερη ένταση στο έμπα του 21ου αιώνα. Τι άραγε να σημαίνει αυτό τώρα;

***
Σημειώσεις

1. Η ιδέα της παραστατικής τέχνης (ρεαλισμος, νατουραλισμός) ως ψευδαίσθηση της πραγματικότητας εκφράστηκε, μεταξυ άλλων απο τον  Clement Greenberg, έναν από τους κυριότερους θεωρητικούς του φορμαλισμού στις εικαστικές τέχνες του περασμένου αιώνα, ο οποίος είχε πει: "η ρεαλιστική, νατουραλιστική τέχνη, είχε αποσυναρμολογήσει το μέσο, χρησιμοποιώντας την τέχνη για να καλύψει την τεχνη", στο δοκίμιο του  Modernist Painting. Αλλά ο ίδιος πρέσβευε πως  η απομάκρυνση από την παραστατικότητα στην τέχνη ηταν  κίνηση προς αγνότητα. Δηλαδή, . πως το έργο τέχνης έπαυε να "μολύνεται" από έννοιες πέραν αυτών που αφορούσαν το ίδιο, καθαυτό, σαν ατόφια οργάνωση του χρώματος στην επίπεδη επιφάνειά του - "the thing in itself" (το πράγμα στον εαυτό του).

2. Προγενέστερη του Greenberg και πιο ριζοσπαστική είναι η ιδέα (περί "επιπεδότητας" και ρεαλισμού), μεταξύ άλλων, του Nikolai Tarabukin, ο οποίος, σε σχέση με την απομάκρυνση της εικαστικής τέχνης από την επίπεδη παραστατικότητα, και προς το ανάγλυφο, ή την συναρμολόγηση ετερογενών υλικών στον χώρο (όπως π.χ στην κονστρουκτιβιστική τέχνη των  Rodchenko και Τatlin), είχε πει πως "έκτοτε το κίνητρο δεν ήταν η αντιγραφή της πραγματικότητας (όπως ήταν για τους νατουραλιστές) αλλά, αντιθέτως, η αντιληπτή αντικειμενότητα έπαψε να είναι το ερέθισμα για την δημιουργική τέχνη. [...] Γι αυτό, η κίνηση του ζωγράφου από το πλάνο του καμβά στην τρισδιάστατη συναρμολόγηση (contre-relief) ήταν εντελώς λογικά βασισμένη στην έρευνα για ρεαλιστικές μορφές στην τέχνη".
[Συνεχίζεται]

Κυριακή 13 Μαρτίου 2016

Έβαλε αέρα




Έβαλε αέρα!
Τον ακούς άραγε απέξω; 
Σαν νά 'ναι οργισμένος, ή μπορεί και να κλαίει
Σαν να πως με λυπάται, μα μπορεί κιόλας να με μισεί...

Απ' ένα στρατόπεδο κυνηγημένων σε κάποιο  νησί
Αναπάντεχο μήνυμα φέρνει που λέει:
"Πρέπει πια να  επιλέξω
Έφτασε η ώρα
[....]

Μα πού πάω μ' ελπίδα μισή
Σε μια βάρκα που με το στανιό επιπλέει
Κι αν πατήσω στεριά θα έχω κότσια  να τρέξω;
Πες πως βγήκα  απέναντι, σαν τί θα βρώ παραπέρα; 

Μη με ψάχνεις, λοιπόν. Έχω κάτσει σε ξέρα
Κι άλλη νύχτα δεν ξέρω αν θ' αντέξω 
Οι φόβοι μου είναι αβυσσαλέοι
Και η θάλασσα μαύρο  κρασί"


Original image here

Τρίτη 8 Μαρτίου 2016

ξέρουν καλά που ωφείλεται η προσφυγική κρίση



Για μας, η προσφυγική κρίση δεν διαιρεί χώρες.
Αντιπαραθέτει ιδέες και πολιτικές.
Αναδεικνύει τη διαχωριστική γραμμή με πολύ έντονο, υπαρξιακό  θα έλεγα τρόπο, ανάμεσα στη συντήρηση και την πρόοδο.
Ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά.

Χρειάζεται, λοιπόν, σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η Ευρώπη να αλλάξει πορεία. Και για να αλλάξει πορεία, πρέπει να αλλάξουν οι ευρωπαϊκοί πολιτικοί συσχετισμοί.

Οι προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης έχουν χρέος να υψώσουν το δικό τους τείχος απέναντι στα τείχη της ντροπής, που υψώνουν στα σύνορα τους σήμερα οι δυνάμεις που επηρεάζονται από τη ρητορική της ακροδεξιάς.

Χρειάζεται να επανιδρύσουμε την Ευρώπη στη βάση των αρχών του ανθρωπισμού, της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της συνοχής.
Και, βεβαίως, της πολιτικής ισοτιμίας των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αλλά με την Ευρώπη που κλείνει τα μάτια, την καρδιά και τα σύνορα όχι μόνο  στους πρόσφυγες αλλά και απέναντι στην πραγματικότητα δεν είμαστε, απλά και μόνον, σε ρητορική αντιπαράθεση.
Είμαστε σε αντιπαράθεση στην πράξη.
Αυτά, μεταξύ άλλων, "τσαμπούνησε" ο πρωθυπουργός ανοίγοντας τις εργασίες της Κ.Ε. του Συριζα για το προσφυγικό.

 Ο Τσίπρας κι η κλίκα του ξέρουν καλά πως η προσφυγική κρίση συνδέεται μ' έναν πόλεμο που  αποτελεί συνέχεια της ιμπεριαλιστικής πολιτικής που ασκείται από την ΕΕ την οποία ο ίδιος προσκυνά ευλαβικά ενώ καμώνεται πως επικρίνει τη στάση της. Ο Τσίπρας κι η κλίκα του, έχοντας περάσει με τον τροπο τους (...) από το σχολείο του κομμουνισμού, γνωρίζουν πως  η κρίση αυτή είναι  γνώρισμα μιας βαθύτερης κρίσης στον πυρήνα της οποίας βρίσκεται η δυνατότητα που το καπιταλιστικό σύστημα στο ιμπεριαλιστικό του  στάδιο παρέχει σε μιαν ελίτ να ιδιοποιείται τον πλούτο του πλανήτη, συσσωρεύοντας κεφάλαια με καταλήστευση του προϊόντος της εργασίας  της ανθρωπότητας, και με βίαια αρπαγή των φυσικών πηγών του πλανήτη. Γνωρίζουν πως ο πόλεμος είναι το μέσο με τον οποίο ο ιμπεριαλισμός, και πίσω του  η ελίτ που κατέχει τον πλανήτη, υπερασπίζεται ή επεκτείνει αυτήν ακριβώς  την κατοχή της.

Ο Τσίπρας στην εισήγηση στην ΚΕ του κόμματός του λέει μόνο αρλούμπες που αφορούν την στάση που παίρνει η ΕΕ γενικά, ή ειδικά κάποια μέλη της. Ο λόγος του είναι άδειος, ή μάλλον γεμάτος φούσκες όταν μιλάει για αλλαγή των ευρωπαϊκων πολιτικών συσχετισμών και για επανίδρυση της Ευρώπης "στη βάση των αρχών του ανθρωπισμού, της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της συνοχής". Και όταν λέει πως αυτός κι η κλίκα του ειναι "σε αντιπαράθεση στην πράξη" με την κυρίαρχη Ευρωπαϊκή πολιτική...
ακριβώς το αντίθετο εννοεί με την πράξη του.

Ας μην αναρωτιόμαστε πώς τολμά να υποτιμά έτσι ανερυθρίαστα την νοημοσύνη του κόσμου. Ανήκει στην κατηγορία ανθρωποειδών που διακρίνονται από ένα σοβαρό έλλειμμα - προφανώς απο ενα έλλειμα της ικανότητας του ανθρώπου να νιώσει ντροπή.

Θα συμφωνήσω μόνο σε ένα απ' αυτά που είπε ο Τσίπρας, κι αυτό είναι πως η κατάσταση αυτή   "αναδεικνύει μια διαχωριστική γραμμή με πολύ έντονο, υπαρξιακό [...] τρόπο".

Η γραμμή ομως δεν ειναι αυτή που εννοεί ο ίδιος. Μιλάμε για μιά γραμμή που διαχωρίζει το φιλότιμο από την αδιαντροπιά, την αξιοπρέπεια από την ατιμία, την αλήθεια απο το ψέμα. Είναι τόσο αβυσσαλέο το κενό κάτω από αυτή τη διαχωριστική γραμμή, που επιτρέπει σ' αυτούς που ασκούν μιαν απάνθρωπη πολιτική εφαρμογή κοινωνικού δαρβινισμού, σ' ένα καθεστώς ολοκληρωτικής εξουσίας του κεφαλαίου oπου ο σκύλος τρώει σκύλο ενώ το ισχυρό καθίσταται δίκαιο,  να μιλούν ακόμα για "αρχές του ανθρωπισμού, της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, και της κοινωνικής δικαιοσύνης..."


Σάββατο 5 Μαρτίου 2016

Προθέσεις


Η καλή μου προαίρεση, που έμεινε αμακιγιάριστη, αχτένιστη και με του κρεβατιού τα ρούχα όλη τη λιόλουστη μέρα - όσο ψηλά στον καταγάλανο ουρανο κι αν ήθελα να βλέπω εγώ - τώρα απλώνεται στην άσφαλτο της νύχτας σαν γλίτσα, ενώ η φλύαρη βροχή με ακολουθεί ακατάσχετα στο δρόμο προς μια κόλαση με σχέδιο πόλης

Μα δεν είναι οι καλές προθέσεις μοναχά που βλέπω σκορπισμένες χάμω ανάμεσα σε μπάζα κατεδαφήσεων, σακατεμένα όπλα και πολεμοφόδια - ανάμεσα σε διαμελισμένα πτώματα παράπλευρης ζημιάς. Είναι και οι κακές προθέσεις που εχουν στηθεί σαν οδικά σήματα καρφωμένα στα σπασμένα  πλευρά του μονοδρόμου μου







Παρασκευή 4 Μαρτίου 2016

ανεξάντλητες πιθανότητες...

"Καταλαβαν πως το μόνο που θέλαμε ήταν να κυβερνήσουμε"

Χτες μιλούσα με έναν γνωστό μου, Συριζαίο αλλά αξιοπρεπή και συμπαθητικό άνθρωπο. Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο καταφερόταν εναντίον της σημερινής ηγεσίας του κόμματος του οποίου ο ίδιος υπήρξε ενεργό στέλεχος,  και ιδιαίτερα κατά της κυβερνητικής κλίκας με επικεφαλής τον Τσίπρα. Η επίκτητη εκτίμηση που τώρα έχει διαμορφώσει για αυτήν την κάστα υπανθρώπων  είναι ότι πρόκειται για εντελώς ανήθικους απατεώνες και αδίστακτους καιροσκόπους.