Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

Alain Badiou, ‘Η Σύγχρονη Ανικανότητα μας’

(Αναδημοσίευση)




Θεωρώ πολύ σημαντική αυτήν την παρέμβαση του Alain Badiou στον προβληματισμό για την κρίση, την κατάσταση του κινήματος στην Ελλάδα, και όχι μόνο. Έχω υπόψη μου ότι αποσπάσματα του σχετικού κειμένου ‘Our contemporary impotence’ εχουν μεταφραστει με τίτλο Η Σύγχρονη Αδυναμία μας. Θεώρησα όμως ότι θα ήταν χρήσιμο να μεταφραστει το ίδιο κείμενο στο σύνολο του στην ελληνική. Αυτό ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίο το μετάφρασα από τα Αγγλικά (και πολύ λιγότερο οι κάποιες περιπτώσεις στις οποίες η ερμηνευτική προσέγγιση μου στο κείμενο διέφερε από αυτή των αποσπασμάτων του που προανέφερα – κάτι που είναι φυσικό να προκύψει σε δυο διαφορετικές μεταφράσεις του ίδιου κειμένου). Red Rock Views

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

Συμβάν




Κόκκοι απ' την άμμο του καλοκαιριού
Οι αναμνήσεις

Συμπυκνωμένες
Στο βότσαλο της προσδοκίας -

Τ' απέθεσε στο περβάζι
Και κοιτά τη θάλασσα

Κοντά στον ορίζοντα
Βλέπει το άσπρο πανί

Επιστρέφει ο χειμώνας
Και ζητά συμφιλίωση

Ψήνει τα κάστανα
Σε κάρβουνα επιθυμίας

Ακουμπά αθόρυβο στο τραπέζι
Ένα μπουκάλι μπράντυ

Και δύο κρυστάλλινα ποτήρια
Και χύνει τις πρώτες

Άφατες υποσχέσεις
Για  μια νύχτα

Που δεν χρειάζεται
Όνειρα

Με το τσούγκρισμα των ποτηριών
Εξορκίζεται η πιθανότητα διαμάχης
 
Και, παραδόξως, αναγγέλεται
Η επικείμενη

Και γλυκύτερη
Των μετωπικών συγκρούσεων






Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

το απρονόητο





Ίχνος δεν έχει απομείνει από την πλοκή. Μόνο εκείνη η διάθεση, άχθος αχνό, σαν κατάλοιπο ονείρου που, βυθισμένο σε ίζημα λήθης, αμετάκλητα έχει απολεσθεί.

Ακαριαία η έλευση του απρονόητου. Τι θα μπορούσε να είναι αυτό μη ζητάς να εξηγήσω - είναι απροσπέλαστο, μα δεν στερείται υπόστασης. Άλλοι το λένε θεό, μα δεν είναι.

Εν ριπή οφθαλμού κατακτά τα θεμέλια μου, αφανίζει την αίσθηση ενδότερου χώρου, βυθίζοντας όλα τα είδωλα μέσα μου (πρόσωπα, πράγματα, ζώα, φυτά) σε απορία ή στέρηση.

Αναλογίες, διαφορές ή ομοιότητες σβήνουν. Όλες οι αισθήσεις μου χαμηλομένες πιο κάτω από το μηδέν, ενώ ή εγρήγορση υψώνεται στο έπακρο (διαπασών των χορδών μου).

Φοβάμαι τον ύπνο, σαν την κεφαλή με τα μάτια ανοιχτά στη κατάψυξη. Η σκέψη προσκρούει στην κοίλη της άρνησης - έμβρυο παγιδευμένο σε μήτρα που έπαψε να 'ναι ζωοφόρα...

Μα ακόμα στο βάθος διαισθάνομαι δράμα. Τύμπανα κρούουν σε πολυρυθμική αρρυθμία, ταχύπαλμους χτύπους καρδιάς σε αντίστιξη με στεναγμούς και κομμένες ανάσες.

Η ατονική αγωνία της Τζαζ του ανήκουστου: ένα πρελούδιο σε "λίμπο", σαν να υπονοεί προσδοκίες αυτών που ανερμάτιστοι θα δουν το νεύμα του φύλακα. Για πού όμως; 

Αυτό που με πήρε ταξίδι, σαν μια  κιβωτός με πηδάλιο στα χέρια θεού, ήταν μια σαρκοφάγος... Η στέρηση ήταν συνθήκη εξουσίας. Ή σκέψη μου πλαίσιο παιγνίου

Το βλέπω, καθώς παίρνω μήνυμα με άφωνες  λέξεις, απο κάποιον απώγειο τόπο - σαν προειδοποίηση: επαναλαμβάνει ανελέητα απόηχους ρήσης  προφήτη ή σχιζοφρενή:
"Μην αφήσεις τον ήχο ελεύθερο
Με την πιο ανεπαίσθητη δόνηση
Ταραχή θα θολώσει το σύμπαν"

Είναι υπερβολή. Αλλά, κι έτσι να γίνει, τι έχω να χάσω; Αγρυπνώ. Με την πρώτη ευκαιρία... Θα σπάσω τον πάγο με τις διακυμάνσεις του ήχου της πρώτης μου κατηγορίας.






Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

Σημειοτόν στο χαράκωμα; (σκεφτόμενος φωναχτά)





Διανύουμε το νέο κεφάλαιο μιας πλοκής, η οποία ανακυκλώνει τους όρους πρόσδεσης της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική σφηκοφωλιά της ΕΕ, εξασφαλίζοντας συνέχεια του εξανδραποδισμού και εξαθλίωσης της εργατικής τάξης και των οικονομικά ασθενέστερων στρωμάτων του λαού.

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

''ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ...ΑΡΙΣΤΕΡΑ'' !



Απόσπασμα από τον πρόλογο στο νέο βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου ''ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ...ΑΡΙΣΤΕΡΑ'' !

Πολύ πριν τις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη 2015 στην Ελλάδα, με τα γνωστά τους αποτελέσματα, ο Μαρξ στον πρόλογο του έργου του «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», έγραφε:
«...η πάλη των τάξεων στη Γαλλία δημιούργησε τέτοιες συνθήκες και τέτοια κατάσταση που έδωσαν τη δυνατότητα σ" ένα μέτριο και γελοίο πρόσωπο να παίξει το ρόλο του ήρωα »,
Προφανώς ο Μαρξ με την αναφορά του στα «μέτρια» και «γελοία» πρόσωπα που υποδύονται τους «ήρωες », εννοούσε όλους τους «Λουδοβίκους», όλων των εποχών, σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πολιτικά πλάτη, μηδέ των «αριστερών» εξαιρουμένων...

Όσο για τον Λένιν, θα παραμένει πάντα σαφής για όσους θέλουν να καταλάβουν και πάντα «ενοχλητικός» για όσους αντιπαραθέτουν μάταια τις διάτρητες βεβαιότητές τους στην πανταχού παρούσα «αλογόμυγα» της διαλεκτικής του:
«Θα ήταν λάθος – έγραφε – να νομίζει κανείς πως οι επαναστατικές τάξεις έχουν πάντα αρκετή δύναμη για να πραγματοποιήσουν την επανάσταση, όταν αυτή η επανάσταση έχει ωριμάσει πέρα για πέρα λόγω των συνθηκών της κοινωνικό-οικονομικής εξέλιξης. Όχι, η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι συγκροτημένη τόσο έλλογα και τόσο ''βολικά'' για τα πρωτοπόρα στοιχεία. Η επανάσταση μπορεί να ωριμάσει, ενώ οι δυνάμεις των επαναστατών δημιουργών αυτής της επανάστασης μπορεί να φανούν ανεπαρκείς για την πραγματοποίησή της – τότε η κοινωνία σαπίζει και αυτό το σάπισμα παρατείνεται κάποτε ολόκληρες δεκαετίες».
Ήδη στην πατρίδα μας τα σημάδια του ελλοχεύοντος κινδύνου να μετατραπεί η κρίση σε παρατεταμένο σάπισμα είναι φανερά.

Φανερές, όμως, είναι και οι δυνατότητες η Ιστορία να τραβήξει τον άλλο δρόμο».



Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015

Για "το συμφέρον του έθνους";




Η παρακάτω είδηση, με βάση κάποια οικονομικά στοιχεία της ΕΚΤ,  αναδεικνύει μια πτυχή της σχέσης ανισοτιμίας μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Ξεκινώντας απ' αυτήν, θα έκθεσω, μεταξύ άλλων, μια σκέψη σχετικά με "το συμφέρον του έθνους" μια φράση που πολύ συχνά στο στόμα αυτών που θα έπρεπε να το κλείσουν και να κρυφτούν,  γίνεται 'καραμελα'...
"η  ατομική περιουσία στην Ελλάδα και στην Ιρλανδία έπεσε με ποσοστά ρεκόρ στην Ευρωζώνη κατά τη διάρκεια της κρίσης. Κατά την ίδια περίοδο, ο κατά κεφαλήν πλούτος στη Γερμανία και την Ολλανδία είδε σοβαρή ανάπτυξη [...]
Σύμφωνα με το Reuters,  κατά την περίοδο 2009-2013, οι πολίτες της Ιρλανδίας έχασαν €18.000 ανά άτομο, Έλληνες έχασαν σχεδόν €17.000, ενώ οι Ισπανοί έχασαν περίπου €13.000. Ο κύριος λόγος για αυτές τις απώλειες είναι η τεράστια πτώση της αγοράς ακινήτων.

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

Καθίκια


Καθήκιον, το ως φυσί ευρισκόμενον εν χρήσει και εν τοις πράγμασι ημών...


Αυτό το σημείωμα θα έπρεπε να το γράψω την 28η Οκτωβρίου. Μα "οι καιροί ου μενετοί".

Θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο για εθνική υπερηφάνεια.

Αλλά, ας το αναβάλουμε για αργότερα κι ας αρχίσουμε με τον ορισμό της λέξης "καθίκι" που, κατά το SLANG.gr, είναι:

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

Μας δουλεύεις ρε Δημήτρη; ( Σεβαστάκης και ΚΤΕΟ)


Είναι γνωστό ότι δεν υπάρχει δημόσια ή ιδιωτική υπηρεσία ΚΤΕΟ στην Ικαρία και τους Φούρνους και, για περάσουν τα αυτοκίνητα στα νησιά αυτά από τον σχετικο έλεγχο, οι ιδιοκτήτες τους είναι αναγκασμένοι να υφίστανται δυσβάσταχτα για τους περισσότερους έξοδα μεταφοράς στο πλησιέστερο ιδιωτικό ΚΤΕΟ στην Σάμο, εκτός της ταλαιπωρίας (ταξίδι, διανυκτερεύσεις - μιας και δεν είναι πάντα δυνατόν οι κάτοικοι των νησιών αυτών να μεταβούν στη Σαμο, να κάνουν τον έλεγχο, και να επιστρέψουν αυθημερόν στον τόπο τους - κτλ)

Shattered Glass

Shattered Glass- Henryk Górecki: Symphony no.3 mvt.2

Πέτρα και καρδιά






Τα περαστικά μάτια δεν έχουν καιρό να προσέξουν την τρύπα στο σπασμένο τζάμι, ενώ το λύμα της σκέψης σε "όραση τούνελ", τραβά φωτογραφία με το κινητό. 

Στο δρόμο της συνοικίας, οι πέτρες που σημάδεψαν τα τζάμια στο τζαμί, μακριά απο το ενδιαίτημά τους,  σημαδεύονται με την πίεση αποτυπωμάτων μισαλλοδοξίας 

Απ' τα δάκτυλα των άβουλων χεριών που τις πέταξαν, δεν ένιωσαν τους  παλμούς της ταραγμένης, τεχνητής καρδιάς του πετροβολητή, που προσποιείται αρσενική απόφαση. 

Μα όσο σκληρή κι αν είναι η απόφαση του βηματοδότη της, δεν θα φτάσει την σκληράδα της καρδιάς που έγινε πέτρα - όταν κάποια στιγμή κυλήσει χειραφετημένη.




Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015

Το πλάσμα




Είδα το πλάσμα να μπαίνει τριγκλίζοντας. Τούβλα και πέτρες στο πάτωμα, τζάμια κι απόρρητα έγγραφα χάμω, και το αναλόγιο κομμάτια στην άκρη της αίθουσας.

Είδα τον γκρίζο ουρανό μ' εκτομές των λεπίδων από τα σπασμένα γυαλιά στου φεγγίτη την κάσα. Και σκέφτομαι: πώς αναπλάθουν εκείνοι οι γραφιάδες μια τέτοια σκηνή σε  μονόπρακτο;

Κήρυκες ή δικαστές έχουν μάλλον τραπεί σε "εκτάκτου ανάγκης" φυγή, υποθέτω, πριν να εκφωνηθεί η καταδίκη ανεκλητα. Η φαντασία μου δεν μου επιτρέπει να δω ακριβώς τι προλάβαν να πάρουν μαζί τους.

Μα ό,τι κι αν πήραν, τι θ' άλλαζε γι αυτό το πλάσμα που δέρμα δεν είχε στο πρόσωπο; Έμοιαζε μ' έγκαυμα από βιτριόλι. Μπορεί να υπέφερε από παρενέργειες του αφεψήματος που ήπιε για φάρμακο. Ίσως - το πιο πιθανόν, λέω - να ήταν η ένδεια της εμπειρίας των καθημερνών εννοιών και πραγμάτων που έφτασε στο απροχώρητο.

Η απόγνωση. Κείνο που βράζει βουβά απο άπατο βάθος του βάλτου. Η φθορά της ψυχής που αναδύεται  στην επιφάνεια σαν δυναμική  που εκφράζεται ωμά στο πεδίο της σάρκας, αρνούμενη το αδιέξοδο βίαια, με τοξικές εκδορές και φουσκάλες, κι εκδύεται, διαρρηγνύοντας το έσχατο όριο: το δέρμα σε έξαψη ωμή - και στον ίσκιο  μιας  απροκάλυπτης έξαρσης της ασυναφειας με τη λογική.

Και... Όχι. Αυτό με τον έρωτα δεν έχει σχέση - εκτός πια σαν έκφραση του αντιθέτου του. Όμως, κι ο θάνατος είναι ακόμα αλλού, "καθ οδόν" όπως λένε, σαν μακάβρια τελεία και παύλα εννοούμενος. Παρόλο που αυτή η μυρωδιά μεσ' στην αίθουσα υπονοεί, περιρρέουσα και αδιάκοπη την παρουσία του εκεί.

Ένα τέτοιο δημιούργημα τι να στερείται; Νομίζω πως έχει απολέσει την όποια ικανότητα διέθετε για τροπισμό ή για έφεση, σε ενιαύσια  κίνηση  σπειροειδή, επιστρέφοντας κάθε φορά σε μια στάθμη κατώτερη.

Ετσι, εκείνο που θα ' χα να πω, σαν αυτόκλητος μάρτυρας, είναι πως όπως και να το συλλάβω (ως θείο, ανθρώπινο, ή και κτηνώδες) αν κάτι επικοινωνείται με όχημα τούτο το πλάσμα, αυτό είναι η πλήρης σιγή. Σιγή, παραδόξως,  κι εκεί μα και τότε που οι ήχοι μιας φύσης βιομορφικής - βρυχηθμοί και κραυγές - θα δονήσουν συναισθητικά ένα τύμπανο κάπου βαθύτερα απ' την βύρσα του αυτιού: οι αρθρώσεις του ήχου σε άναρθρη ηχώ που επαναλαμβάνει την σύγχυση ως φθεινον κενό...

Δηλαδή ούτε καν παίρνει θέση στο διάστημα αρθρώων  ψιθύρων εκεί που κι εγώ, με βαθμό αποξένωσης πάνω απ' το μέτριο, υπάρχω.


Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

Ο κομφορμιστής



Θαλασσογραφία





Το κύμα
Με ρυθμικές κινήσεις
Διακορεύει τη σιωπή
Στο  χάσμα του βράχου

Και πλημμυρίζει το μαύρο κενό
Με λευκό του αφρού

Ενώ η ουράνια προμετωπίδα
Απορροφά τη βοή, κι οι ύβρεις βουλιάζουν - 
Μα κάτω απ' την ταραγμένη επιφάνεια
Οι υπόγειες φλέβες νερού, εκβάλουν

Γαλήνη οργασμών στο βυθό  του πελάγους
Που βαραίνουν ναυάγια


Δυό γλάροι πετούν
Ενώ η θάλασσα σβήνει τον ίσκιο του κύματος
Κι ανακτά το απέραντο πλάτος της -
Σε ορατότητα μηδέν

Ταξιδεύονται  ελπίδες, σαν έρμαια ξύλα
Τυφλά κι ανερμάτιστα.


✴✴✴✴✴

Εικόνα: λεπτομέρεια από θαλασσογραφία του Δ.  Πουλιανού

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

κανιβαλισμός και αυτοκτονίες




Γιε μου, εισαι φύσει αρχηγός!

Έχεις τα ένστικτα του μαζικού δολοφόνου
ψυχοπαθής, διεστραμμένος, χωρίς ηθική
Θέλεις καριέρα  στυγνού, κυνικου γενοκτόνου;
Θεριό... φυσικός σου βιότοπος ειν' η πολιτική!

Είσαι ιταμός, δολοπλόκος, σ' αρεσει η εξουσία
Έχεις το ψέμα στο αίμα σου, είσαι δημαγωγός
Σκάβεις το λάκο αυτών που σε λένε μεσσία;
Γιε μου, εσύ έχεις χάρισμα, εισαι φύσει αρχηγός!

***
Σαν δε μπορείς, για την ώρα, πολέμους να κάνεις
Είναι στο χέρι σου η αρρώστια, μα και ο λιμός
Σκοτώνουν κι αυτά - όταν την αθλιότητα αυξάνεις
Αυξάνουν  κι οι αυτοκτονίες, κι ο κανιβαλισμός...


Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015

πλένω το στίγμα




Σκοτάδι. Σε αναμονή. Δεν βγάζω μιλιά.
Μου φράζουν το στόμα με γάζες και ράμμα
Μα σαν ακουστεί ο αλέκτορας στην σιγαλιά
Τις βγάζω. Και τότε με του ήλιου το βάμα

Τις βρέχω. Με κόκκινο πλένω το στίγμα
Από ασύγγνωστες ύβρεις σε άχραντο φως.
Περνά στο κελί σου απ' του τοίχου το ρήγμα
Που ανοίγει. Βγες έξω! Μην βλέπεις σκυφτός.


Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015

Η λίστα και ... το βυζί της μάνας τους!




Βλέπω στο κανάλι της βουλής (για λίγο - δεν μπορώ να τους υποφέρω για πολύ) τον, καράφλα στον εγκέφαλο, υπουργό να λέει ότι έχει θεσμοθετήσει παράταση της παραγραφής των υποθέσεων της περιβόητης Λίστας Λαγκάρντ, για ένα χρόνο!

"Τι λες ρε μεγάλε; Γιατί μόνο ένα χρόνο δηλαδή; Για να κάνεις επιλογή μερικών αποδιοπομπαίων τράγων (αν το κάνεις κι αυτό...) και ν' αφήσεις στο απυρόβλητο τα φιλαράκια λαμόγια σου; Διότι σ' ένα χρόνο, είναι προφανές ότι δεν προλαβαίνεις να κάνεις πλήρη έλεγχο και σε όλους".


Ο πατσάς υπουργός



Υπουργό παιδείας κάνει τον πατσά, και συμβολίζει 
Την αναισθησία της κλίκας που μας κυβερνάει
Που την μπάκα  του εσαεί αχόρταγου ταΐζει 
Ενώ ο μαθητής λιποθυμά, γιατί πεινάει.

Όταν καίγεται ο κόσμος, ασ' τα τα βιβλία
Να καούν με το σχολειό μαζί! Τους νοιάζει;
Όλος ο καυγάς είναι για πιότερα απ' την λεία
Κι εσύ, αρνί, στον λύκο λες μη σε σπαράζει;
---

Θέμα με υπέρβαρους δεν έχω, ούτε εγείρω -
Έχω θέμα, όμως, με πολιτικές παχυσαρκίες
Και με τη μετατροπή του "αριστερού" σε χοίρο
Που όταν παύει να μασά, μου λεει μαλακίες...



✴✴✴✴


Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

Εμείς τι είμαστε, δηλαδή;



Αυτοί τινάζουνε σαν όρνεα τα φτερά τους
Οι "αριστεροί", που θα χτυπούσαν τη διαφθορά
Πιο λαίμαργα να φάνε τωρα τ' άντερά τους...
Περίμεναν να έρθει κι η σειρά τους μια φορά

Σου λένε: "Οι άλλοι σας ρουφήξαν το μεδούλι
Τ' αλισβερίσι με μπαχτσίσι άφησε εποχή
Εμείς τι είμαστε δηλαδή; Οι Μούλοι;
Να σπάμε ρίζες μια ζωή, πάντα φτωχοί;

"Δεξιο-κεντρο-αριστερά, όλοι είναι ίδιοι"
Έτσι ελεγες, "λαμόγια με το νου στην αρπαχτή"
Τώρα λες "Τούτοι είναι ακόμα πιο επιτήδειοι
Την μπάζα τους να κρύβουν σε καταπαχτή".

Μα σαν το ζώον την πληρώνεις, αλλά πάβεις
Να αντιδράς, λες και σου κάνανε λοβοτομή
Ό,τι σαπίλα και να σου σερβίρουν χάβεις
Και του εθνάρχη προσκυνάς την προτομή!

Ρε πες τους, "ως εδώ και μη παρέκει"
Δεν σταματούν αν δεν τους βάλεις φρένο εσύ
Δωσ' τους μιά να τους έρθει αστροπελέκι -
Ρε μια σφαλιάρα που να πάει χαμένη η μισή...




Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2015

Η μετεμψύχωση του παπανδρεϊκού ψοφιμιού



Έχω σταματήσει να βλέπω ειδήσεις και σχόλια πολιτικού περιεχομένου στην τηλεόραση. Κάθε φορά που βλέπω τα άθλια ομοιώματα ανθρώπου, κυρίως της κυβέρνησης, που δεν μπορούν πλέον ν' ανοίξουν το στόμα τους χωρίς να αποδρά απ' αυτό η κάκοσμη και ωμή κακοποίηση της αλήθειας, με πιάνει κάτι...

Σήμερα, παραδείγματος χάριν, έπεσα παροδικά σε ένα πάνελ, όπου οι πρωταθλητές της ατιμίας μιλούσαν για διαπραγμάτευση που αποσκοπεί στη "μείωση" του χρέους.

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

Το δέντρο κι οι τρείς ερωτογενείς ζώνες ανωριμότητας






 


Το δέντρο δεν έχει ερωτογενείς ζώνες. Μα όταν ο αγέρας φυσά με μανία και σπάει τα κλωνάρια του, κι όταν πλημμύρες και χείμαρροι το ξεριζώνουν και το παρασέρνουν, κι όταν οι κόκκινες γλώσσες της κόλασης αφιονίζουν τον άνεμο και σε πλησιάζουν, μπορείς να πεις πως η φρίκη δεν το αγγίζει;  Ή όταν ανθίζει και καρπίζει μπορείς άραγε να πεις πως δεν νιώθει ηδονή;  

Το δέντρο δεν έχει εγκέφαλο. Μπορώ όμως να πω πως υπερτερώ σε λογική, όταν αυτό χωρίς εμένα ζει, ενώ εγώ χωρίς αυτό πεθαίνω; Είναι καλύτερα τα πόδια μου απ’ τις ρίζες του; Άραγε πόσοι από μας τρέχουν τώρα, πατώντας σε στάχτη και χόβολη, ανάμεσα σε φλόγες και καπνούς, αφηνιασμένοι στο δρόμο προς το πουθενά, και ποιοί θα θεωρούσαν χαμένο χρόνο το να σταθούν στον ίσκιο του δέντρου και να σκεφτούν πού πάμε;   

Το δέντρο ανασαίνει, μα στόμα δεν έχει. Δεν μοιάζει μ’ εκείνο που μόνιμα είν’  ανοιχτό, λαίμαργα να ρουφά απ’ της γης το βυζί  μέχρι να το στραγγίξει, μ’ αυτό  που ποτέ δεν απογαλακτίζεται, που απαιτεί, και απειλεί, και αποθηριώνεται, για να συντηρήσει την εξελικτική του υπανάπτυξη.  

Δεν θα προτιμούσες το άλαλο δέντρο απ' αυτό το ακατάσχετα φλύαρο στόμα που, όταν μιλά, δεν λέει ποτέ κάτι άλλο από «θέλω» και «δώσε», ξανά και ξανά, κι όλο κάτι απαιτεί από σένα, κι όλο παίρνει μα αρνείται να δώσει; 

Το δέντρο δεν έχει πρωκτό. Δεν μοιάζει μ’ αυτόν που κατακαίει το δάσος για να ιδιοποιηθεί το χώμα. Μ’ αυτόν που σε μολύνει, που ξεραίνει τα κόπρανά του για να σου τα  πουλήσει, που τα συσσωρεύει θάβοντάς σε ζωντανό σ’ αυτά. Το δέντρο παράγει χωρίς να σ’ εκμεταλλεύεται και να σ' εξοντώνει.  Με το καλοπροαίρετο πνεύμα ελεήμονα, δεν εκδικείται ούτε αυτόν που το κακοποιεί είτε από διαστροφή της ψυχής του είτε από διατροφή του κράτους που επιβραβεύει το έγκλημά του. 

Δεν θα προτιμούσες το γενναιόδωρο δέντρο, που δίνει άνευ όρων, απ' αυτόν τον πρωκτό, που προκειμένου να κρατήσει ο, τι έχει αρπάξει για τον εαυτό του, βρωμίζει ο, τι θα έπρεπε να θεωρείς ιερό;

Το δέντρο δεν είναι φαλλός.

Τείνει προς τον ουρανό, μα δεν προσεύχεται – τον κάνει σκεπή του, χωρίς να τον διεκδικεί αποκλείοντάς σε. Τον εμπλουτίζει για να αναπνέεις ελεύθερα. Πόσο παρεξηγημένο είναι στο ζαβό νου αυτού που, αποθεώνοντας την παραίσθησή του, μετατρέπει  τα ουράνια σε αποικία των νεκρών του ψυχών, και τον κορμό του δέντρου σε φαλλικό τοτέμ κατ’ εικόνα και ομοίωσή του;  

Το δέντρο δεν κινείται όπως  εκείνος που εισβάλει στη φύση του και μετατρέπει το πνεύμα σε πράγμα. Κόβοντάς του το σώμα, ρίχνει το δέντρο στη γη, το γδέρνει, το κάνει κομμάτια.  Γι αυτόν που το ζώο είναι κρέας, το δέντρο είναι ξυλεία ή καύσιμο, και αν σταθεί εμπόδιο στην απληστία του, το μειώνει σε στάχτη…  Ένα δάσος αποτεφρωμένο ισούται με μια γενοκτονία. Μα το δέντρο δεν επιτίθεται. Αλλά μήτε κι αμύνεται σ’ αυτόν που ορμά με την πόσθη μου τεντωμένη σαν πετσί από τύμπανο μάχης, κι εισβάλλει αλλόφρονας στο χώρο του με φωτιά και τσεκούρι. Την ώρα που αυτός κάνει πόλεμο, στο δέντρο αδιάλειπτα μεταβολίζεται η ειρήνη.

 

Το δέντρο ρίχνει σκιά από κλώνους και φύλλα στο χώμα που σκεπάζει τις ρίζες του, χωρίς να χωρίζει τη γη. Μα κι όταν ο τροπισμός του μοιάζει με άμιλλα, στο ίδιο πεδίο διαπλέκει τις ρίζες του κάτω, σε βάθος, μ' αυτές των συντρόφων του. Ό, τι πίνει από φλέβες νερού θα το μοιραστεί με ανθούς και καρπούς. Ο, τι αναπνέει θα το χαρίσει σαν ανάσα ζωής. Αγνοεί το «εγώ» μα γνωρίζει το νόημα της συνύπαρξης.

Δεν θα προτιμούσες το ήρεμο δέντρο από τον φαλλό που θεωρεί τον πλανήτη αιδοίο εταίρας;

Το δέντρο αποδεκατίζεται, κι ο ίσκιος του που συρρικνώνεται καθορίζει το εμβαδόν της ερήμου που απλώνεται. Ήδη η απόγνωση αγγίζει τους πρόποδες του όρους που υψώνει η συσσώρευση αθλιότητας και  πλούτου.

Κι όσο μένω ανώριμος, σαν το  φαλλό, τον πρωκτό και το στόμα που ακόμα δεν ξέρουν το νόημα του έρωτα, μην περιμένεις να μάθω απ' το δέντρο ποτέ κείνο το μυστικό της φυσικής δημιουργίας που με διατηρεί ζωντανό. Ένα έλλειμμα θα με κρατά αναπόδραστα σε ταραχή. Όπου κι αν πάω, και ό, τι κι αν κάνω, και μ' όλα τα λάφυρα που έχω αποκτήσει, δεν θα βρω αγορά για την αταραξία του δέντρου. Αυτή δεν ανταλλάσσεται.

Ίσως έρθει η μέρα, πριν τον κατακλυσμό που θα ξεπλύνει τα κρίματά μας, όταν όπως κι εσύ, θα αγκαλιάσω το δέντρο και συμφιλιωμένος θα πω: «αυτή η ύπαρξη δεν έβλαψε ποτέ κανένα».  – 





*******

Images borrowed: top from here
Bottom from here