Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Το νέο πρόσωπο του Θεού μου



«Το νέο πρόσωπο του Θεού μου, όπως συχνά Σού 'γραψα, είναι ένας αργάτης που πεινάει, δουλέβει κ' εξανίσταται. `Ενας αργάτης που μυρίζει καπνό και κρασί, σκοτεινός, δυνατός, όλος επιθυμίες και δίψα εκδίκησης. Είναι σαν τους παλιούς ανατολίτες αρχηγούς με προβιές στα πόδια, με διπλό τσεκούρι στη δερματένια ζώνη, ένας Τσιγκισχάνος, που οδηγάει καινούργιες ράτσες που πεινούν και γκρεμίζει τα παλάτια και τα κελάρια των χορτασμένων κι αρπάζει τα χαρέμια των ανίκανων. Είναι σκληρός ο Θεός μου, όλος πάθος και θέληση, χωρίς συβιβασμούς, ανένδοτος. Η Γης τούτη είναι το χωράφι του, ουρανός και Γης είναι ένα». 


Νίκος Καζαντζάκης, 
[γράμμα προς την πρώτη του σύζυγο, Γαλάτεια] 

παράθεμα απο εδώ 

Ο Ριζοσπάστης απάντησε



Ο Ριζοσπάστης απάντησε για αλλαγές που γίνονται σε εμφάνιση, περιεχόμενο, καταμερισμό κ.τ.λ., χωρίς φυσικά να κατονομάσει οποιοδήποτε πρόσωπο, το οποίο μπορεί τα ΜΜΕ ενίοτε να επιλέγουν για να δημιουργήσουν μείζονα ή ελάσσονα θέμα σε αναφορά με το κόμμα. Και πολύ καλά έκανε!

προβολή της ανωμαλίας


Όταν συναντώ τέτοια παραδείγματα προβολής της ανωμαλίας τους πάνω μας, σχηματίζω την εντύπωση ότι μας «διαβάζουν» προσεκτικά. Αλλά τι μαθαίνουν από εμάς είναι ένα ερώτημα. Υποψιάζομαι ότι παίρνουν τις ιδέες μας και τις εκτοξεύουν πίσω σε μας, αλλοιωμένες με διαμεσολάβηση της διαστροφή τους.


Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Lou Reed's shock at Edward Snowden's NSA revelations





των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας








Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρί-
ξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από
την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Αλλά πριν, ιδού, θα στενάξουν οι
νέοι, και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει. Κουρεμένοι κατάδικοι θα
χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα. Και θα αδειάσουν
όλα τα εργοστάσια, και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν, για να
βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες, και χιλιάδων λο-
γιών εμφιαλωμένη φύση. Και θα 'ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα
μέσα στη γάζα. Και θα 'χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας.
Και θα 'ναι τα πράγματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια. Τότε, μην
έχοντας άλλη εξορία, που να θρηνήσει ο Ποιητής, την υγεία της κα-
ταιγίδας από τ' ανοιχτά στήθη του αδειάζοντας, θα γυρίσει για να στα-
θεί στα ωραία μέσα ερείπια. Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των
ανθρώπων θα πει, ν' αψηλώσουν τα χόρτα, η γυναίκα στο πλάι του σαν
αχτίδα του ήλιου να βγει. Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα και θα την
πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη. Και θα λάβουνε τα
όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!


***

Απόσπασμα από Ανάγνωσμα Εκτο – Προφητικόν, Αξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη



πολιτικά προσωπεία - [Σκεπτόμενος "χαμηλόφωνα"...]





[...] Ακόμα κι αν ήθελε να ψεύδεται ο εργάτης, που δεν έχει συμφέρον να θέλει, δεν μπορεί όταν έχει μόνο ένα προσωπείο. Διότι αυτό αναγνωρίζεται σαν χαρακτηριστικό του και σχεδόν ταυτίζεται με το πρόσωπο του



Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Θ. Πάγκαλος: «κι εμείς παρακολουθούσαμε τους Αμερικανούς»



Η αποκάλυψη (ευχαριστίες στον Σνόουντεν) ότι η αμερικανική κυβέρνηση εχει στήσει εργαστήριο παρακολούθησης των Ελλήνων πολιτών, των θεσμικών οργάνων του κράτους και των πολιτικών οργανώσεων τους στην πρεσβεία της εδώ, εν γνώσει της φαύλας κυβέρνησης των ελλήνων, είναι σκάνδαλο ολκής. Όχι πως ήταν αδύνατο να το διανοηθεί κανείς, αλλά  η επιβεβαίωση του είναι σημαντική.  

Το άκρον άωτον της σιχαμερούς συμπεριφοράς ενός τυπικού δείγματος πολιτικής χαμέρπειας, ήταν η δήλωση του Θ. Πάγκαλου, του όχι απλά προβοκάτορα, αλλά εντελώς ξεδιάντροπου υπηρέτη κάθε ιμπεριαλιστικού συμφέροντος εις βάρος της χώρας , ότι «κι εμείς παρακολουθούσαμε τους Αμερικανούς» που δεν έχει άλλη σκοπιμότητα από το να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να αμβλύνει την οξύτητα της αποκάλυψης.

Να πιστέψουμε τώρα ότι οι Αμερικανοί επέτρεπαν στην Ελληνική κυβέρνηση να κάνει αυτό που ισχυρίζεται ο Π…..ς;

Η ξεφτίλα τους δεν έχει πάτο.

"Οταν ο Ηλιος..."

«...Οταν οι μανάδες εξαντλούν τα παραμύθια των άλλων πρέπει να λένε στα παιδιά τους το δικό τους παραμύθι, το αληθινό παραμύθι. Εγώ δεν θέλω να ξεχάσω. Κι όταν τα παιδιά μου κάποια μέρα θα με ρωτάνε "μητέρα, ήσουν ποτέ μικρή;" εγώ θα γελάω και θ' απαντάω "δεν ήμουν μικρή, είμαι μικρή" και θ' ανοίγω τα βιβλία...». Ζωρζ Σαρή

 





Χρήστος Γιανναράς: Απολογητική του ένοπλου φασισμού

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο άρθρο του Χρήστου Γιανναρά στην "Καθημερινή" παρουσιάζει η αναφορά του στον σύγχρονο, τωρινό ελληνικό φασισμό ως αμυντική αντίδραση στον επίσης σύγχρονο "εξτρεμισμό" των κομμουνιστών. Γράφει ο Γιανναράς:
[Οι κομμουνιστές] Διέλυσαν τα σχολειά και τα πανεπιστήμια, κατάστρεψαν μεθοδικά τη γλώσσα, κατασυκοφάντησαν την ελληνική ιστορία, ταύτισαν την Tέχνη με την προπαγάνδα. Eίχαν αυτονόητη ασυλία για κάθε είδους εκβιαστική κακοπραγία. 
Kαι, φυσικά πρόσφεραν άλλοθι στην ψυχανωμαλία των τραμπούκων «εθνικιστών» να εμφανιστούν σαν υπερασπιστές της ελληνικότητας. Πώς να απαγορεύσεις την είσοδο των Nεοναζιστών στο κοινοβούλιο, όταν την έχεις επιτρέψει πανηγυρικά στους Σταλινικούς; Eπειδή αυτοί καταλύουν τη δημοκρατία αλλά δεν μαχαιρώνουν;

Ο ρόλος του πολιτισμού στην ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος

Ομως συνδέεται και με το ότι "εγώ, για να σταθώ όρθιος και να υπερασπιστώ τις κατακτήσεις μου, πρέπει να αποφύγω το δρόμο που με σπρώχνουν για να με μετατρέψουν σε ζώο". Γιατί όταν ο εργαζόμενος δεν έχει στο σπίτι του ρεύμα, δεν έχει νερό, δεν έχει να δώσει γάλα στο παιδί του, ναι, δέχεται να πάει να δουλέψει για είκοσι ευρώ. Και μετά πείθει σιγά σιγά τον εαυτό του, τον ενοχοποιεί (Σωτήρης Πουλικόγιαννης)

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Ποιος είπε το «Όχι»; Ο Μεταξάς;… Του Νίκου Μπογιόπουλου

Τι χρειάζεται αυτός ο τόπος; Αυτός ο τόπος «χρειάζεται Μεταξάδες» έλεγε από βήματος Βουλής ο χρυσαυγίτης υποφυρερίσκος, ο βουλευτής Παππάς. Όσο για τους  Γεωργιάδη – Βορίδη ήταν βουλευτές του ΛΑΟΣ όταν ο τότε αρχηγός τους, ο Καρατζαφέρης, επισκεπτόταν ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου 2011 το σπίτι του Μεταξά σε ένδειξη… «σεβασμού και μνήμης». Η δε «Καθημερινή» δεν έλειψε ποτέ από τα εκδοτικά εκείνα συγκροτήματα που επιδαψιλεύουν δάφνες στον «πατριώτη» Μεταξά που «είπε το Όχι».

Κώστας Βάρναλης: Η βουβή επέτειος

Χρονογραφημα του Κ.Βάρναλη στο “Ρίζο της Δευτέρας” στις 28/10/1947 για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου πιο επίκαιρο από ποτέ.

Η βουβή επέτειος.

Γιορτή και λαός.

H 28 του Οχτώβρη είναι μια μεγάλη μέρα για τον ελληνικό λαό – και μέρα ντροπής για τους προδότες του. Κι όμως ετούτοι γιορτάζουνε το “αλβανικό έπος”. Και πάλι χωρίς το λαό. Και πάλι με φράχτη γύρω τους τα όπλα -για να τους φυλάνε όταν πηγαίνουν στην τελετή – να φυλάνε από το λαό τους εχθρούς του λαού.

για την 28η Οκτωβρίου - Video KNE

Η μεγάλη επέτειος έπρεπε να είναι η 12η κι όχι η 28η Οκτώβρη

Δυο λόγια μόνο για την 28η.


Χτες το βράδυ πήγα στην προβολή της ταινίας «Ερνστ Τέλμαν, Ο Γιος Της Τάξης Του», στον Χριστό, Ικαρίας, που έκανε η τοπική οργάνωση του ΚΚΕ με αφορμή την 28η Οκτωβρίου.

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

το μόνο πράγμα που δεν αλλάζει, είναι ότι η ζωή αλλάζει


Όταν σε χτυπούν άδικα, απρόκλητα, και χωρίς έλεος για να υπηρετήσουν το δικό τους συμφέρον, όπως είναι φυσικό, υπάρχουν δύο εναλλακτικές στάσεις ανταπόκρισης: η μια είναι να εξεγερθείς, και η άλλη να καταλήξεις να ζητάς βοήθεια για προβλήματα ψυχικής υγείας [...]
Τι γίνεται όμως αν γνωρίζεις ότι το να καταλήξεις σε αντικαταθλιπτικά δεν θα σε γιατρέψει, ενώ συνάμα αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς και να εξεγερθείς;

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

"Εκφράσεις των «Καραγωγέων», των Αθλίων..."



Ερώτηση στον αναγνώστη: Ποιο εναργές και ασυμβίβαστο πνεύμα έκανε αυτή την δριμεία κριτική και σε ποιον αρχηγό της αξιωματικής 'αντιπολιτεύσεως' (το πότε δεν έχει και τόση σημασία, κάποια πράγματα ανακυκλώνονται στην πολιτική...).

«ένας ατομικός θάνατος είναι μία τραγωδία, αλλά ένα εκατομμύριο θάνατοι είναι μία στατιστική»




«ένας ατομικός θάνατος είναι μία τραγωδία, αλλά ένα εκατομμύριο θάνατοι είναι μία στατιστική» 

Απ’ όσους έχουν ακούσει αυτή τη φράση και ρωτούνται ποιος την είπε πρώτος, λέγεται ότι το 95% απαντούν «ο Στάλιν».

Κανένας όμως δεν έχει πει πότε και πού το είπε ή το έγραψε αυτό ο Στάλιν, δίνοντας αξιόπιστες πηγές.

Η απόδοση της φράσης αυτής στον Στάλιν, λοιπόν, είναι ψέμα

Αυτό που είναι αλήθεια

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

stop "Twittering"

Με άλλα λόγια, και το «τιτίβισμά» μας ακόμα χτίζει το ολοένα και ψηλότερο τοίχος που διαχωρίζει τους φτωχούς από τους πλούσιους, τους εκμεταλλευτές από τους εκμεταλλευόμενους.


Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

η καταστροφή μιλά ανώτερα μαθηματικά.








Ο βάνδαλος μπορεί καλύτερα από εμένα να κατανοήσει ότι η φύση δεν χρειάζεται μαθήματα φυσικής και χημείας, αν και ξέρει πως η καταστροφή του μιλά ανώτερα μαθηματικά. 

Τι κι αν το είπε ο Wittgenstein πως οι επιστήμες είναι ηθικά τυφλές;

Αν όχι μόνο στην Αγγλία του σήμερα, οι παιδικές ασθένειες της εποχής του Dickens γυρίζουν και στοιχειώνουν τα ετοιμόρροπα σπίτια μας, κι αν είναι η επιστήμη ο καταλύτης αυτής της επιστροφής, δεν φταίει αυτή… 

αλλά πόσοι φιλόσοφοι, και ποιοι σήμερα λένε τι φταίει στον κόσμο;

   



***
Image borrowed from here

Harry Potter



Πως γίνεται και ένα γνήσιο προϊόν της εποχής, του λεξιλογίου και του συντακτικού των σημερινών δημόσιων αγγλικών σχολείων, όπως ο Harry Potter, προκαλεί τέτοιες μεγάλες εκδηλώσεις λατρείας; Για ποιο λόγο τα παιδιά των Εσκιμώων κοιμούνται έξω από την βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου, περιμένοντας την έκδοση αυτού του βιβλίου; Υπάρχουν προφανείς συνδέσεις στις θρυλικές διηγήσεις αλλά και πάλι αυτό δεν μοιάζει αρκετό για να αιτιολογήσει το φαινόμενο. George Steiner: 'Το έργο δεν έχει ανάγκη κανέναν!'


Θα μπορούσα να πω ότι μια απάντηση βρίσκεται μέσα στην ερώτηση:

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

διαδικτυο και η τέχνη του 'νιώθειν και σκέπτεσθαι' [revised]




Σε ποιο σημείο το διαδίκτυο θα αλλάξει τον χαρακτήρα του έργου; Θα υπάρξει εκ νέου μία συλλογικότητα στην διαδικασία της δημιουργίας; Θα επιστρέψουμε στην ανωνυμία του συγγραφέα; Ύστερα κι ο ίδιος ο Όμηρος είναι ανώνυμος. Δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για τον Shakespeare και εντούτοις αυτός ο μικρός κύριος από το Stratford- upon- Avon, ήξερε περισσότερα από μας σχεδόν για το καθετί. Είναι πολύ πιθανό ότι η εποχή του μεγάλου ‘‘εγώ’’ είναι κοντά. Ο Beethoven είχε συνείδηση του ότι ήταν ο Beethoven. Αλλά δε πιστεύω πως ο Shakespeare είχε ποτέ λιγότερη συνείδηση πως ήταν ο Shakespeare. .

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

clogs


ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗΣ Παράδειγμα κομμουνιστή επιστήμονα και δασκάλου



"Εκεί που τελειώνει η χρήση αρχίζει η τέχνη. Και ό,τι εξυπηρετεί τη χρήση δεν μπορεί να είναι τέχνη. Οι δύο λαβές στο αγγείο υπάρχουν για να το κρατάμε. Οταν αυτές οι λαβές αποκτήσουν στοιχεία διακοσμητικά, τότε μιλάμε για διάθεση εξωραϊσμού, για καλλιτεχνική διάθεση. Πρόκειται για μία πρώιμη μορφή της τέχνης"

Δηλητηριώδες Φυτό







Όταν – περιστρεφόμενη γύρω απο τον άξονά σου, σφαίρα αιθέρια, και πάνω από του λαβύρινθου τη συγχιση είδες τη  βία να ρέει ακατάσχετη και να πλημμυρίζει την μαιανδρική τους την κάτοψη μ’ άγρια ένστικτα και ξένα σώματα (εκείνη την κόκκινη τήξη) –  είχε τελειώσει η γενέθλια γιορτή της μικρής σου πατρίδας. Κι αν θες η αλήθεια να λέγεται, είχαν τελειώσει πια όλα…

Καθώς ανυψώνεσαι ευθεία προς τον ανατέλλοντα ήλιο, σε κάποια γωνιά του αρχηγείου ξεσπάνε με νευρικά γέλια. Η δική σου ανύψωση και εξαφάνιση ανακυκλώνει αρχέτυπους φόβους ξανά. Σαν κακός οιωνός. Η δεισιδαιμονία τους όμως δεν θα αποτρέψει την χειροπιαστή διαπίστωση: αυτό που η αθλειότητα εκκρίνει απ’ τους σάπιους καρπούς της απάθειας και της υπακοής.

Στο βλέμμα, λοιπόν, ενός ήλιου καυτού σαν και τούτον, η γλώσσα μου πάσχει από έλλειψη κάτι βαθύτερου απο οξυγόνο. Η σιωπή μου απλώνεται σαν δυσοσμία, σαν επιβεβαίωση ανικανότητας, σαν καταδίκη της ύπαρξης που τολμά να περάσει τα άβατα – τα μονοπάτια της αξιοπρέπειας – για να μ’ ανταμώσει. Και ποιος να μου φταίξει για την «ακύρωση του ραντεβού μας»; 

Απ’ την άλλη, ακούς μαρτυρίες των μπράβων μιας παθογενούς εμμονής, τους κρωγμούς μισαλλόδοξης και ανδροπρεπούς δουλοπρέπειας, απ’ όλες η πιο σιχαμένη, να σε οδηγούν στο εδώλιο. Κι οι προσταγές χαμηλόφωνες, και η ηχώ των ψιθύρων στον διάδρομο που διασχίζεις, σαν συνομιλία οικεία μα ακατανόητη πια, συνοδεύει το βήμα σου εκεί... 

Κατόπιν εορτής, και να ψάξω ακόμα δεν θα βρω σημάδι, μηδέ το ελάχιστο απομεινάρι της ανατομίας του σώματος μιας απολύτως δικής σου αντίστασης. Και τι να το κάνω; Φυτρώνει ακόμα το δηλητηριώδες φυτό εκεί πέρα οπου σβήσαν τα ίχνη προβάτων που πέρασαν, ακολουθώντας με πίστη, μα και με κρυφό θαυμασμό, αυτούς  τους ίδιους … 

... θύτες που θα γλεντούσαν το Πάσχα με κρέας αμνών 

 Μετά τη σφαγή… 


Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

Ghost of Tom Joad

Bruce Springsteen w.Tom Morello - 

Ghost of Tom Joad - 

Madison Square Garden, NYC - 2009/10/29&30

 

Δεν θα τους ρωτούσα «τι παίρνουν», αλλά μάλλον «πόσα παίρνουν»…



Μέσα στον «ριζοσπαστικά αριστερό» χώρο, υπάρχουν αυτοί που εύχονται να δουν τα τρία γράμματα «Κάπα, Κάπα, Έψιλον» χαραγμένα αποκλειστικά και μόνο σε μάρμαρα τάφων. Το ξέρουμε!

Μα σε κάποιους επίδοξους «νεκροθάφτες» του ΚΚΕ, ο «άξιος μισθός» εργολαβίας πληρώνεται προκαταβολικά.

London Calling

London Calling (Bruce Springsteen

Live with Tom Morello)

 



The Clash

 

 

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

Alain Badiou, ‘Η Σύγχρονη Ανικανότητα μας’






Θεωρώ πολύ σημαντική αυτήν την παρέμβαση του Alain Badiou στον προβληματισμό για την κρίση, την κατάσταση του κινήματος στην Ελλάδα, και όχι μόνο. Έχω υπόψη μου ότι αποσπάσματα του σχετικού κειμένου ‘Our contemporary impotence’ έχουν μεταφραστή με τίτλο Η Σύγχρονη Αδυναμία μας. Θεώρησα όμως ότι θα ήταν χρήσιμο να μεταφραστει το ίδιο κείμενο στο σύνολο του στην ελληνική. Αυτό ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίο το μετέφρασα από τα Αγγλικά (και πολύ λιγότερο οι κάποιες περιπτώσεις στις οποίες η ερμηνευτική προσέγγιση μου στο κείμενο διέφερε από αυτή των αποσπασμάτων του που προανέφερα – κάτι που είναι φυσικό να προκύψει σε δυο διαφορετικές μεταφράσεις του ίδιου κειμένου). Red Rock Views

"Monopoly Empire"





Πρόκειται για μια κλασική περίπτωση «αφομοίωσης» [co-option] από το καπιταλιστικό σύστημα που... καταπίνει με τον τρόπο μιας μαύρης τρύπας τις περισσότερες από τις προσπάθειες να του  αντιταχθούν, και τις αφοδεύει από την άλλη άκρη ως νέους και συχνά πιο αποτελεσματικούς τρόπους για να υπερασπιστεί το σύστημα...

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ «ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΜΝΗΜΗ»


Ρίχνουν χρήμα για να ταυτίσουν τον κομμουνισμό με το φασισμό



Χρήμα με ουρά διαθέτει η ΕΕ και προωθεί στην αγορά η ελληνική κυβέρνηση, προκειμένου να προπαγανδιστεί και στη χώρα μας το κατάπτυστο αντικομμουνιστικό μνημόνιο, με το οποίο επιχειρείται να ταυτιστεί η ναζιστική θηριωδία με τον κομμουνισμό και τις σοσιαλιστικές χώρες. Το σχετικό πρόγραμμα απευθύνεται σε δήμους πανεπιστήμια και ΜΚΟ που καλούνται να οργανώσουν εκδηλώσεις με αντίτιμο 100.000 ευρώ για κάθε ανάλογο έργο. Πρόκειται για μια χυδαία και κατάπτυστη προσπάθεια, η οποία δείχνει πού στοχεύουν, τι πραγματικά τους ενοχλεί. Αλλοιώνοντας την ιστορική μνήμη, πασχίζουν να ακρωτηριάσουν ριζοσπαστικές, αγωνιστικές διαθέσεις, προς ισχυροποίηση της εξουσίας των μονοπωλίων, ώστε με το λαό υποταγμένο τίποτε να μην απειλεί την κυριαρχία τους.

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

Εχουμε μαζί μας την ιστορία


Λένε πολλοί, μ' εκείνον τον εφιαλτικά μονότονο τρόπο, πως είμαστε παγιδευμένοι στην ίδια πολιτική λογική, πως μιλούμε συνεχώς για τα ίδια πράγματα και πως χρησιμοποιούμε τις ίδιες ξύλινες λέξεις. Μα, καλοί μου σύντροφοι, οι λέξεις και οι πολιτικές δεν αλλάζουν από μόνες τους, η ζωή τα αλλάζει. Οταν λοιπόν, βρίσκεσαι έξω από τη ζωή, όταν αδιαφορείς για την πραγματικότητα, όταν βοηθάς την εκμετάλλευση και την καταπίεση με τις πράξεις σου, τότε μόνο αλλάζεις τις λέξεις. Τότε μόνο λες ψέματα πως αλλάζεις και την πολιτική σου. Και η κυβέρνηση είναι η πρώτη που διδάσκει μια τέτοια πρακτική: άλλα να λες δηλαδή, και άλλα να κάνεις. Και φοβούμαι πως έχει κάμποσους καλούς μαθητές στο μάθημα αυτό.

Γ. Χ. ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗΣ


Συχνά παρατηρώ



Συχνά παρατηρώ

Συχνά παρατηρώ τι λίγη σπουδαιότητα που δίδουν οι άνθρωποι στα λόγια. Ας εξηγηθώ. Ένας απλούς άνθρωπος (με απλούς δεν εννοώ βλαξ: αλλά όχι διακεκριμένος) έχει μιαν ιδέα, κατακρίνει έναν θεσμόν ή μιαν γενικήν γνώμην· ξεύρει ότι η μεγάλη πλειοψηφία σκέπτεται αντιθέτως προς αυτή, ως εκ τούτου σιωπά, θαρρώντας πως δεν ωφελεί να ομιλήση, στέκοντας που με την ομιλία του δεν θ’ αλλάξει τίποτε. Είναι ένα μεγάλο λάθος.

«τι εστί «πρωτογενές πλεόνασμα»




Η Ελλάδα σταθερά, βήμα-βήμα, την κρίση την ξεπερνάει.
Και μέχρι προ ολίγου, κάποιοι αμφισβητούσαν ότι θα βγάλουμε πρωτογενές πλεόνασμα. Και τώρα δεν το αμφισβητεί κανείς.
Μέχρι πριν λίγο, κάποιοι έκαναν ότι δεν καταλαβαίνουν κιόλας τι θα πει «πρωτογενές πλεόνασμα».    Α. Σαμαράς

A Fistful of Peanuts


Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Καταδικάζεται η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;



Αρθρογράφος: 
Νίκος Μπογιόπουλος
«Κατεβαίνουνε, και ανάφτει του πολέμου αναλαμπή το τουφέκι ανάβει, αστράφτει, λάμπει, κόφτει το σπαθί./ Γιατί η μάχη εστάθει ολίγη; Λίγα τα αίματα γιατί; Τον εχθρό θωρώ να φύγει και στο κάστρο ν' ανεβεί./ Ακούω κούφια τα τουφέκια, ακούω σμίξιμο σπαθιών, ακούω ξύλα, ακούω πελέκια, ακούω τρίξιμο δοντιών./ Με τα μάτια τους γυρεύουν όπου είν' αίματα πηχτά, και μες στα αίματα χορεύουν με βρυχίσματα βραχνά/ Κοίτα χέρια απελπισμένα πώς θερίζουνε ζωές! Χάμου πέφτουνε κομμένα χέρια, πόδια, κεφαλές,/ και παλάσκες και σπαθία με ολοσκόρπιστα μυαλά, και με ολόσχιστα κρανία, σωθικά λαχταριστά./ Παντού φόβος και τρομάρα και φωνές και στεναγμοί παντού κλάψα, παντού αντάρα, και παντού ξεψυχισμοί./ Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη και κυλάει στη λαγκαδιά, και το αθώο χόρτο πίνει αίμα αντίς για τη δροσιά./ Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!».


Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

πλούσιοι - πλουσιότεροι - πλουσιότατοι!

Εκθεση για τον παγκόσμιο πλούτο που παράγουν οι πολλοί και καρπώνονται λίγοι καπιταλιστές
Οι ουρές των ανέργων αυξάνονται στην Ισπανία

Ερευνα της «Credit Suisse», που δημοσιεύτηκε προχτές καταγράφει τι σημαίνει καπιταλιστική βαρβαρότητα και όξυνση της ταξικής ανισότητας.

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

«ήπιο κλίμα»









  


Η προχτεσινή ομιλία Σαμαρά στην Πολιτική Επιτροπή της ΝΔ ήταν «διαφωτιστική». Ξεκίνησε με αποσπάσματα από την ιδρυτική διακήρυξή της ΝΔ, τα οποία o Α. Σαμαράς χρησιμοποίησε σαν σανίδα κατάδυσης στα τοξικά νερά της συντηρητικής ιδεολογίας του. 

Η ομιλία του ήταν  αφενός ένα «μάθημα πολιτικής αγωγής» και αφετέρου μια εφαρμογή της πάγιας τακτικής του να δημιουργεί ελπίδες για την (δήθεν) ανακάμπτουσα οικονομία.

Σ’  ότι αφορά το πολιτειακό-καθεστωτικό ζήτημα

(σε επικείμενη ανάρτηση θα αναφερθώ στο θέμα της οικονομίας): 

Αναφερόμενος στο φαινόμενο των νεο-ναζί, o Α. Σαμαράς διέκρινε σαν αίτια για την εμφάνιση του την «μακροχρόνια ύφεση με την τεράστια ανεργία που έφερε, τα ανεξέλεγκτα κύματα λαθρομεταναστών και την βαθμιαία χαλάρωση της νομιμότητας», προσθέτοντας ότι για εξαλειφθεί  το φαινόμενο πρέπει να δείξουμε «μηδενική ανοχή» και να εξαλείψουμε και τα αίτια που το δημιούργησαν. 

Το ενδιαφέρον βρίσκεται στις γενικεύσεις που κάνει, με αφορμή το φαινόμενο και το τρόπο που το χειρίστηκε ο ίδιος και η κυβέρνηση του.




Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013

στερείται φύλου






Στην εποχή των τεράτων
Όταν μιλάνε οι γυναίκες σε τόπο κυνηγιού
Όπου παίζουν με τα όπλα τους οι άρρενες
Μιλά μια γυναικεία «άοπλη σιωπή»

Και δεν είναι θέμα καλής θέλησης το να γίνει ακροατή.

Ο δράστης παραμένει άντρας και μετά το έγκλημα,
Η πόλη πλένει τη τιμή της στο ποτάμι
Που περνά μέσα απ’ τα βιασμένα σκέλια της
Βαφτίζοντάς τον “δράκο”

Μα δεν είναι θέμα καλής θέλησης το να εξιλεωθεί.

Την ίδια ώρα, το αντρικό βλέμμα που βολοδέρνει
Επίμονα εκθέτοντας και ανατέμνοντας το σώμα
Της υπάκουης συζύγου, της καλής μητέρας
Κηδεμονεύει την ματιά του γιου που ντρέπεται να κλάψει

Και δεν είναι θέμα καλής θέλησης το να μην γίνει ανεκτό.

***
Όμως η μετατροπή της εικόνας μια παναγιάς ή πόρνης
Σε αντικείμενο που «πουλιέται σε καλή τιμή στην αγορά»
Δεν είναι δα το γερασμένο αιδοίο της «πατριαρχικής βίας»
Ούτε μια αρρενωπή διαστροφή της φύσης γενικά –

Με λίγη θέληση μπορείς να δεις – στερείται φύλου.


Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

«ΚΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΠΕΘΑΙΝΩ, ΗΛΙΘΙΕ!»



Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Προχτές συμπληρώθηκαν 46 χρόνια από την αιχμαλωσία και την δολοφονία του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία. Εκείνος στον οποίο ανατέθηκε να τον εκτελέσει ήταν ο υπαξιωματικός Μάριο Τεράν.

Ο Μάριο Τεράν, ο δολοφόνος του Τσε, το 2006 υποβλήθηκε σε εγχείρηση από Κουβανούς γιατρούς που συμμετέχουν στο πρόγραμμα της «Επιχείρησης Θαύμα» και προσφέρουν – δωρεάν - τις υπηρεσίες τους σε ασθενείς σε όλη τη Λατινική Αμερική. Ο Τεράν έπασχε από καταρράκτη. Οι επεμβάσεις καταρράκτη δεν είναι και τόσο απλό πράγμα για τους φτωχούς ανθρώπους στη Λατινική Αμερική.

Ο γιος του Τεράν, το 2007, στην συμπλήρωση 40 χρόνων από την δολοφονία του Τσε, έστειλε  σε εφημερίδα της Βολιβίας ευχαριστήριο μήνυμα προς τους Κουβανούς γιατρούς που αποκατέστησαν την όραση του πατέρα του. Του δολοφόνου, δηλαδή, του (και) γιατρού Τσε Γκεβάρα...


Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

Προς μια Νέα Προσέγγιση του Περιβάλλοντος (αναδημοσίευση)

Μια εισαγωγικη νοτα
 

Στο άρθρο Προς μια Νέα Προσέγγιση του Περιβάλλοντος γίνονται κάποιες διαπιστώσεις για τον χαρακτήρα της σημερινής περιβαλλοντικής κρίσης και της   αναγκαιότητας  για μια νέα παρέμβαση της Μαρξιστικής αριστεράς που να εστιάζεται στη ανάπτυξη του περιβαλλοντικού κινήματος  με τρόπο που η προοπτική της ανατροπής του καπιταλισμού να καταστεί στρατηγικός του στόχος.  Κι αυτό όχι απλά γιατί θα ωφελούσε στην ανάπτυξη της Μαρξιστικής αριστεράς αποτελώντας ευχής έργο, αλλά γιατί, αν το ζητούμενο είναι η διάσωση του πλανήτη, τότε η ανατροπή του καπιταλισμού πρέπει να θεωρείται όχι μόνο κοινωνικά αναγκαία αλλά και και μέρος της φυσικής εξελιξης μας.

Nic Jones - Rufford park poachers


Περι Απορρήτων Εγγράφων του ΔΝΤ για την «Διάσωση»






 Η ΑΥΓΗ δημοσιεύει μετάφραση ενός άρθρου της Wall StreetJournal (*), που βασίζεται σε απόρρητα έγγραφα του διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) σχετικά με το σχέδιο «διάσωσης» του 2010, τα οποία αποκαλύπτουν ότι η «διάσωση» δεν έγινε για την Ελλάδα αλλά για τα συμφέροντα των χρηματιστών στην Ευρωζώνη. 

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Κάτι λείπει από το "κάδρο"



Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ


Παρατήρηση πρώτη: To 1923 εκδηλώθηκε στο Μόναχο το λεγόμενο «πραξικόπημα της μπυραρίας». Ο Χίτλερ συνελήφθη αλλά παρότι οι νόμοι της (αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαϊμάρης προέβλεπαν ακόμα και την ποινή του θανάτου για το έγκλημά του, έμεινε στη φυλακή – σε υπερπολυτελές κελί - μόλις 8 μήνες, πλήρωσε 500 μάρκα πρόστιμο, και αφέθηκε ελεύθερος. Δέκα χρόνια αργότερα και αφού είχε αξιοποιήσει όλες τις νόμιμες διαδικασίες της (αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαιμάρης, ο Χίτλερ διορίστηκε Καγκελάριος.

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

το ασυνείδητο του καπιταλισμού



Ο φασισμός είναι το ασυνείδητο του καπιταλισμού
Οι κρυφές, απωθημένες επιθυμίες του





Το όνειρο της αποκτηνωμένης μάζας που εκφράζει ευχή αυτοκαταστροφής

Η μικρότητα των μικροαστών σε κατάσταση υπνοβασίας που κάνει στριπτίζ 

Ο μαύρος λαγός απ’ το καπέλο του χρηματιστή που παίζει με οφθαλμαπάτη

Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

Gorillaz


I see destruction and demise
Corruption in disguise
From this fuckin' enterprise
Now I'm sucking to your lies

Έπεα Κασιδιάρροια: Ο άνθρωπος αυτός κλώτσησε τον εαυτό του μόνος του!





Ανοίχτε, ανοίχτε, ανοίχτε… Μην γράφετε τίποτε, μην αρχίσω και σπάω, ε!




Έπεα Κασιδιάρροια: 'Σας δίνω τον λόγο μου. Ο άνθρωπος αυτός κλώτσησε τον εαυτό του μόνος του'! 

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

Τα δύο Άκρα του Σαμαρά, το ΚΚΕ κι ο Παναγιώτης



Παραθέτω τρεις δηλώσεις για σύγκριση


Α) Α. ΣΑΜΑΡΑΣ (από τις ΗΠΑ) «Από τη μια πλευρά, έχουμε τη Χρυσή Αυγή και, από την άλλη, μια ακραία αντιπολίτευση, η οποία λέει να βγούμε από το ΝΑΤΟ, από την ΕΕ, έξω από το ευρώ. Δεν είναι κάτι το οποίο θα ήταν εποικοδομητικό για την ελληνική υπόθεση...»

Β) Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ «δεν είναι δυνατόν να πηγαίνει στις ΗΠΑ ο κ Σαμαράς και να

Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

the 'cleaners' are back in town









το σύγχρονο «αντιπροσωπευτικό» κράτος







Ο Albert Jay Nock στο έργο του ‘Our Enemy The State’ [Ο εχθρός μας, το κράτος] (1935). Έγραψε: «Λαμβάνοντας το κράτος όπου βρεθεί, εστιάζοντας στην ιστορία σε οποιοδήποτε σημείο της, δεν έχει τρόπο να διαφοροποιήσει κανείς τις δραστηριότητες των ιδρυτών, διαχειριστών του και των επωφελούμενων απ’ αυτό, άλλο από να τις δει σαν αυτές μιας επαγγελματικής εγκληματικής τάξης»



Σε μια τέτοια εποχή κι ένα τέτοιο τόπο όπου το κράτος εμφανίζεται να επιβάλει με αμείλικτη βία την χειροτέρευση των όρων ζωής της πλειονότητας, βοηθάει άραγε σε κάτι να βλέπουμε το κράτος, οποιοδήποτε κράτος μάλιστα, σαν μια υπερ-οργάνωση επαγγελματιών εγκληματιών; Ψάχνω να βρω σε τι, αλλά δυσκολεύομαι, παρότι βλέπω ότι όντως, σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, οι διαχειριστές ενός κράτους δικαιολογημένα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν, ακόμα και χωρίς μια δόση «ποιητικής άδειας»,  ότι δρουν σαν κάστα επαγγελματιών εγκληματιών.



Η αντίληψη του κράτους «ως εχθρού» έχει τις ρίζες της σ΄ ένα πολιτικό στοχασμό κατά τον οποίο το κράτος, ναι μεν μπορεί να θεωρείται ως μηχανισμός κεκαλυμμένης ή βίαιας μείωσης της ελευθερίας του ατόμου, ναι μεν συχνά μπορεί να αναγνωρίζει ότι η δραστηριότητα του εκφράζει την ύπαρξη ανταγωνιστικών συμφερόντων, ναι μεν μπορεί να αμφισβητεί το δικαίωμα του κράτους να έχει αποκλειστικό μονοπώλιο στην άσκηση της βίας, αλλά, στον βαθμό που θεωρεί αξεπέραστη την αναγκαιότητα της ύπαρξης του, καταλήγει στην καλύτερη περίπτωση να είναι προβληματισμός για την βελτίωση των δομών και της λειτουργίας του κράτους και  δεν μπορεί να πάει πολύ πιο πέρα. Κατά την ίδια αντίληψη το άτομο, με φυσικό τρόπο, παίρνει μια θέση η οποία, αντιφατικά, είναι και αντίθεση σε σχέση με το κράτος. Δέχεται την αναγκαιότητα ύπαρξης του, ενώ νιώθει καταπιεσμένο. Δεν συναινεί με τους τρόπους που το κράτος διαχειρίζεται την εξουσία που κατέχει, αλλά η εναντίωση, αν ποτέ  οδηγεί σε σύγκρουση, δεν οδηγεί στην καταστροφή του κράτους.



Μπορεί η αντίληψη του «κράτους ως εχθρού» να θεωρηθεί και μια εντελώς  αστική προκατάληψη; Αναμφίβολα ναι.



Στο άκρο ενός πόλου στέκει ο αστός που εκφράζει έντονο αντικρατισμό όταν κι εκεί που μειώνεται, περιορίζεται ή εμποδίζεται η οικονομική του δραστηριότητα από το κράτος. Κι αυτό δεν εμποδίζει το ίδιο αστό πάλι να στέκει στο άκρο του αντίθετου πόλου, πάσχοντας απο φανατικό φετιχισμό για τα εργαλεία καταστολής και πολέμου του κράτους και δείχνοντας απεριόριστο σεβασμό στις δομές εκείνες που σκοπό έχουν να προστατέψουν τα «υπάρχοντα του» από εχθρούς – εξωτερικούς (σε σπάνιες περιπτώσεις) ή εσωτερικούς (μονίμως).



Στην βάση μιας αστικής κοινής λογικής, το κράτος, οποιοδήποτε κράτος, αδυνατεί να διατηρηθεί σε ισχύ εάν συνεχώς κι απαρέγκλιτα δεν διασφαλίζει με τον τρόπο που λειτουργεί, εάν όχι την στήριξη του πολίτη, τουλάχιστον την ανοχή ή την συναινετική ουδετερότητα του προς αυτό. Για να ισχύσει αυτό, ο πολίτης πρέπει πεισθεί ότι το κράτος αντανακλά αυτήν την «ουδετερότητα» με το να κρατά ίση την απόσταση μεταξύ πολιτών με διαφορετικά (και συχνά συγκρουόμενα) συμφέροντα,  προβάλλοντας τον νόμο απέναντι στον οποίο όλοι (υποτίθεται) είναι «ίσοι». Πρέπει να πειστεί πριν από οτιδήποτε άλλο, πως ο λόγος ύπαρξης του κράτους είναι η παροχή σημαντικών αγαθών, όπως προστασία, ασφάλεια, κατοχύρωση δικαιωμάτων, σταθερότητα των όρων διαβίωσης, κτλ. Στο βαθμό που η προσφορά αυτών των αγαθών φαίνεται να απευθύνεται στο σύνολο των πολιτών, αποκτά μιαν επίφαση «οικουμενικότητας».



Η λεγόμενη «νομιμοποίηση» του κράτους υποστυλώνεται, πάντα επισφαλώς, από την διατήρηση αυτής της αντίληψης περί «ουδετερότητας» από την πλειονότητα των καθυπότακτων του. Κατά την ίδια κοινή λογική, η «ουδετερότητα» του κράτους  έγκειται και σε μιαν υλική και απτή συναλλαγή του με τον κάθε πολίτη ανεξαίρετα. Για να κάνει χρήση των «αγαθών» που το κράτος του προσφέρει, ο πολίτης υποχρεούται να δεχτεί ως αναγκαίο κακό (στην καλύτερη περίπτωση») την παράδοση ενός μέρους της δύναμης του, και συνακόλουθα ενός μέρους της ελευθερίας του, μαζί με την πληρωμή των φόρων του για να χρηματοδοτηθεί η παροχή των λεγόμενων αγαθών. Βλέπει το κράτος λοιπόν σαν ένα μεγάλο, μαζικό μισθοφόρο τον οποίο πληρώνει για να του εξασφαλίσει, παραδόξως, με μείωση της ελευθερίας του, κάτι που μπορεί ταυτόχρονα να το βιώνει και σαν αύξηση της. Δηλαδή, η ύπαρξη του κράτους σημαίνει μεν συμμόρφωση του αστού πολίτη με τους περιορισμούς που αυτό θέτει, αλλά και απελευθέρωση της δυναμικής του  που γίνεται δυνατή δρώντας κάτω από την προστατευτική ομπρέλα του.  



Αυτές οι περιγραφικές θεωρητικές εικόνες του κράτους ξεθωριάζουν μπροστά στην πραγματικότητα. Το κράτος δεν είναι ουδέτερο, οι πολίτες δεν είναι ίσοι απέναντι στον νόμο, τα «αγαθά» που προσφέρει, προστασία, ασφάλεια κτλ, τα απολαμβάνουν λίγοι κι όχι το σύνολο. Από αυτή την συνειδητοποίηση όμως μέχρι την κατανόηση της κρυμμένης ουσίας του κράτους υπάρχει απόσταση.  





«Το σύγχρονο αντιπροσωπευτικό κράτος είναι όργανο εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο». Η παραπάνω ρήση του Ένγκελς (Η Καταγωγή, σ.. 283.) δεν έχει χάσει ίχνος από την αλήθεια της. Περιεκτική σαν κρύσταλλο, λέει περισσότερα από σωρούς τόμων που αγνοούν ότι αυτοί που κρατούν τα ηνία της οικονομικής ζωής μιας κοινωνίας είναι αυτοί που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, είναι αυτοί που ελέγχουν και τον μηχανισμό επιβολής αυτής της κατοχής – το κράτος. Αυτοί είναι αναγκαστικά μια κοινωνική τάξη, που επιβάλει την δική της τάξη πραγμάτων στις υπόλοιπες. Χωρίς παραδοχή και κατανόηση της ταξικής φύσης του κράτους είναι αδύνατο να καταλάβουμε γιατί συμβαίνει αυτό που βιώνουμε στο «εδώ και τώρα» μας, πριν καταλάβουμε την ιστορία μας, ή τολμήσουμε να προβλέψουμε τι μας περιμένει στο μέλλον. Αίφνης, αν δεν γίνει κατανοητό ότι το κράτος  είναι όργανο ταξικής εκμετάλλευσης, πως μπορούμε να δούμε καθαρότερα ότι «εδώ και τώρα» έχουμε μπροστά μας  την άρχουσα τάξη η οποία,  πιο συγκεκριμένα, συνίσταται από κατόχους κεφαλαίου, στρατευμένη σε έναν ανελέητο πόλεμο με σκοπό να ξεπεράσει την κρίση με το μικρότερο δυνατόν κόστος για την ίδια; Και όχι μόνο αυτό, μπροστά μας έχουμε μια προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί η κρίση για να αφαιρεθούν δικαιώματα που κατακτήθηκαν με ιδρώτα αίμα και δάκρυα δεκαετιών. Πώς να ερμηνευτεί αυτό αν όχι  σαν επίθεση της τάξης των εκμεταλλευτών εναντίον της τάξης  των εκμεταλλευόμενων – σε μια πάλη που δεν έχει άλλο καλύτερο ονομα από ταξική; Η έννοια της ταξικότητας του κράτους διαλύει τα «αρώματα» της «ουδετερότητας» του σε σχέση με συγκρουόμενα συμφέροντα και της «οικουμενικότητας» σε σχέση με την «παροχή αγαθών» που, υποτίθεται, συνιστούν τον λόγο ύπαρξης του. 



Η όποια ουδετερότητα του κράτους αφορά μόνο τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει για τους κατόχους του κεφαλαίου – είτε αυτό είναι στα χέρια μιας υπερεθνικής ελίτ (που εν μέρει αληθεύει), ή μιας γερμανόφωνης ελίτ (που εν μέρει αληθεύει), είτε στα χέρια της ντόπιας ελίτ (που και αυτό αληθεύει) – αφορά την ίση απόσταση που μπορεί να κρατά από αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα κεφαλαιοκρατών που απαρτίζουν ένα συνονθύλευμα που περιέχει και «ελληνόφωνους» τέτοιους. Παρεμπιπτόντως, τα  λεγόμενα περί νέας «κατοχής» εκφράζουν αστικά συμφέροντα που ενδεχομένως  θίγονται εξ αιτίας μιας κρατικής μεροληψίας εις βάρος τους. Στο τέλος της μέρας όμως, η τάξη που στο «εδώ και τώρα» μας καλείται να υποστεί τις βαρύτερες συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης είναι σε πρώτη γραμμή αυτή με την οποία συνδέονται άμεσα οι καπιταλίστες:  η εργατική τάξη. Μήπως οι «ελληνόφωνες» κεφαλαιοκράτες την γδέρνουν λιγότερο ανελέητα από τους  «γερμανόφωνους» ή «υπερεθνικούς» συνεταίρους τους, για να τους δει με άλλο μάτι η εργατική τάξη;



Αυτό το ανελέητο «γδάρσιμο» είναι αδύνατον να γίνει χωρίς την αντίδραση της εργατικής τάξης. Αυτή η αντίδραση χαλάει το «οικουμενικό» προσωπείο του κράτους. Κάποιοι τώρα, προσπαθώντας να περισώσουν το κράτος εκμετάλλευσης, εκεί που το «οικουμενικό» έχει ξεσκιστεί από την πραγματικότητα, προσπαθούν να στήσουν το τάχα προσβεβλημένο  «εθνικό» προσωπείο του κράτους  πρόχειρα. Πάλι δηλαδή πασχίζουν να πείσουν τους εκμεταλλευόμενους ότι πλέουν με τρικυμία στην ίδια βάρκα με τους εκμεταλλευτές τους, δείχνοντας με το δάκτυλο άλλους ξενόγλωσσους εκμεταλλευτές που προσπαθούν να «μας» βουλιάξουν. Δεν τους φταίνε οι κεφαλαιοκράτες γενικά, δεν τους φταίει το κράτος γιατί θέλουν να αγνοούν ότι αυτό είναι «όργανο εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας», τους φταίει μονάχα η μια ή η άλλη ανυπόφορη κυβέρνηση. 



Τι είναι αυτό τελικά που τους επιτρέπει να μιλούν για «κακή κυβέρνηση», αφήνοντας κράτος και κρατούντες εκτός βολής;  Σε μια εποχή που η κυβέρνηση δεν είχε την ξεχωριστή υπόσταση που έχει σήμερα από το κράτος, ο Thomas Paine στο βιβλιαράκι του ‘Common Sense’ [κοινή λογική] (1776), είχε γράψει πως  «η κυβέρνηση, ακόμα και στην καλύτερη μορφή της δεν είναι παρά ένα αναγκαίο κακό, στη χειρότερη περίπτωση, ανυπόφορο». Στο απολυταρχικό κράτος, όπως αυτά που έβλεπε γύρω του ο Thomas Paine, η κυβερνηση ταυτιζόταν με το κράτος σαν το ανώτερο κλιμάκιο του. Έκτοτε τα πράγματα άλλαξαν.   Είναι σημαντικό, μιλώντας για το κράτος σήμερα, να εξηγούνται οι κύριοι λόγοι για τους οποίους η «δημοκρατία» (κι εδώ εννοούμε την αστική δημοκρατία) είναι το πολιτειακό καθεστώς πρώτης επιλογής για τους αστούς. Η «δημοκρατία» είναι ένα καθεστώς μόνιμης επισκευής του μηχανής που λέγεται κράτος. Όταν η μηχανή δεν λειτουργεί σωστά, που ουδέποτε λειτουργεί σωστά, τότε ο λαός δεν τα βάζει με το κράτος γενικά και με αυτούς για τους οποίους δουλεύει. Τα βάζει με την κυβερνηση, η οποία μπορεί ν΄ αλλάξει αφήνοντας τις κρατικές δομές στο απυρόβλητο. Κάθε κυβερνητική αλλαγή προσλαμβάνεται και σαν «επιδιωρθωση» του κράτους - αλλάζει το διαχειριστικό προσωπικό του (όχι βέβαια το αφεντικο). Με δοσμένο ότι ο λαός πείθεται ότι η επιλογή μέσω εκλογών της μιας ή της άλλης μορφής διαχείρισης είναι δική του, πείθεται επίσης ότι είναι και υπεύθυνος για την τρόπο με τον οποίο η κυβερνηση του συμπεριφέρεται.



Εστιάζοντας πάλι στο «εδώ και τώρα» μας, τι σημαίνει αυτό το ξαφνικό ξεμπρόστιασμα μιας εγκληματικής, παραστρατιωτικής συμμορίας, την οποία κρατούσαν οι αστοί σα φυλακτό στον κόρφο τους; Μπροστά μας στέκει η «δημοκρατία» σε αντιπαράθεση με τον «ολοκληρωτισμό» που σηκώνει το απαίσιο κεφάλι απειλώντας τις «οικουμενικού χαρακτήρα» ελευθερίες που το κράτος δήθεν εγγυάται.  Είναι απλά μια διαβεβαίωση ότι το κράτος στρέφεται κατά «των άκρων» που υπονομεύουν το πολίτευμα μέσω του οποίου λειτουργεί. Ουδεμία επίπτωση θα έχει αυτό στην ύπαρξη του παρακράτους η δραστηριότητα του οποίου θα ενταθεί.Πρέπει να θεωρείται βέβαιο αυτο. Αντίθετα, η εντύπωση που δημιουργείται είναι πως  κανείς δεν ξέρει σε τι έκταση είναι οπλισμένο το παρακράτος και μέχρι που διατίθεται να πάει στην πορεία χτυπήματος του εργατικού κινήματος.



Είναι ασφαλές να συμπεράνουμε γενικά ότι ο λόγος για το οποίο το κράτος καταφεύγει στην ενεργοποίηση του παρακράτους για να κάνει την βρώμικη δουλειά του (ανταποκρινόμενο στην ανάγκη για αύξηση της κατασταλτικής βίας στις παρούσες κρισιακές συνθήκες) είναι ότι ισχύει ακόμα η επιλογή των αστών να διατηρήσουν το ίδιο πολιτειακό καθεστώς – την «δημοκρατία»; Και ναι και όχι. Η ένταση της δράσης του παρακράτους είναι γνώρισμα της «δημοκρατίας σε κρίση». Πλην όμως, το παρακράτος δρα και σε συνθήκες αναστολής των δημοκρατικών ελευθεριών, και συχνά πιο ανεξέλεγκτα. Η ένταση παρακρατικής δράσης αποκαλύπτει ακόμα μια πολιτική αντίφαση:  ενώ εισάγεται για να υλοποιηθεί η βρωμερότερη «πρακτική» δουλειά του κράτους, ενώ δεν υπονομεύει το κράτος, εντούτοις εμφανίζεται να υπονομεύει την «δημοκρατία», ουδετεροποιώντας την και επιτρέποντας της να «νίπτει τας χείρας της» εμφανιζόμενη ως καθαρότερη απ’ ότι πράγματι είναι. Διότι με προοδευτική ένταση της δράσης του παρακράτους, η «δημοκρατία»  (η ίδια χωρίς να φαίνεται ανοιχτά) οδηγεί στην κατάλυση της «δημοκρατίας». Και τότε τι κάνουμε; Όταν παύσει η «δημοκρατία»… τι ζητάει όταν αντιστέκεται πάλι το «πόπολο»; Μα πάλι «δημοκρατία»! Είτε δηλαδή παύσει είτε όχι, η «δημοκρατία», ούτως ή άλλως κερδίζει, όσο δεν φαίνεται ότι είναι μέρος ενός παιχνιδιού που παίζεται και, όσο παίζεται οι αστοί αποκομίζουν και ψυχαγωγικά αγαθά, συν τοις άλλοις. Γιατί τα παιχνίδι αυτό είναι δικό τους και καταδικό τους, και παίζεται εις βάρος όλων όσων δεν δικαιούνται το τίτλο του αστού, με τους πλέον χαμένους να λέγονται εργάτες.  



Το ξεσκέπασμα αυτου του πολιτικού παιχνιδιού, το ξεσκέπασμα όχι μόνο της οικονομικής αλλά και της πολιτικής και φύσης της «δημοκρατίας», είναι πρωταρχικό καθήκον για μια μαρξιστική ανάλυση του κράτους.